Involved

De grijze kater keek lichtelijk opzij doen hij zijn naam hoorde. Een doffe blik was duidelijk te zien in zijn ogen, een gepijnde blik. Een die hij heel duidelijk probeerde te verbergen met een kleine grijns. “….Natuurlijk Blackbear, waarover?” Zijn werk ging door. Alles ging door. Hij kon niet langer door. Hij probeerde alles van zich weg te duwen en wilde voor een moment kunnen verdwijnen in zijn verdriet maar dat werd hem niet gegund. Er werd hem geen uitweg gegund. Starclan gunde hem niet die optie… Hij was ook niks meer dan hun slaaf had hij het gevoel. Zijn partner was dood… twee van zijn kittens… de andere twee waren nog half nieuw tot het concept dat hij hun vader was en degene van het tweede nest waren in Thunderclan en wisten niet eens dat hij bestond… en tja zijn nieuwste was nu nog maar een halve hoeveelheid van wat zijn eigenlijke droom was. Zijn droom om een volledig gezin te kunnen vormen. De grijze bal pluis keek naar de donkere kater voor hem, zich afvragend wat deze dwars zat en of hij kon helpen.

[Ik heb maar even gedaan dat dit na alle gebeurtenissen is :3]

De grote en sterke kater was tot op het bot toe gebroken. En hoewel hij zijn best deed er voor de clan te zijn gaf het een flinke last op hem. Heel deze reis was voor hem lastig geweest. Hij had nieuws gehoord die hij niet had willen horen en hij had zo veel verloren. Het deed pijn. Hij had gedacht voor een lange tijd dat hij niet meer pijn zou voelen dan toen hij medicine cat was geworden. Hij had gedacht dat dat het ergste was. Toen hij zijn partner en kittens vaarwel had moeten zeggen voor deze rang. Maar nee, deze reis was erger geweest. En alles in de kater was erop gebrand om de pijn te stoppen. En hierbij overwoog hij al veel langer dat de enige manier om dat te doen zijn hart te stoppen was.
Maar praten hielp, voor andere zorgen hielp. Het was als een doel dat voor hem uitstellen betekenen. Vandaar dat hij al zijn aandacht op Backbear legde en deze aankeek in diens warmgekleurde ogen. Zijn woorden verbaasde hem zichtbaar, om hierna te lachen. Het was waterig en dun.. maar het was oprecht. Hij ging bij de ander zitten en keek dankbaar. “Ja, ik zorg inderdaad voor iedereen.. maar ik heb het gevoel dat ik de laatste tijd mijn werk minder goed doe” Het laatste was voor hem meer dan hij ooit had kunnen verwachten. “Bedankt Blackbear. Je hebt geen idee wat dit voor me betekend… Het is gewoon dat ik veel katten ben verloren waar ik van hielt deze reis. En ik me zo machteloos voel.” Hij keek omhoog naar de hemel. “Ik mis ze…”

[Ik voel een vriendschap opkomen]

Ace waardeerde het gevoel van de kater die lichtelijk tegen hem aan begon te leunen.. het voelde fijn. Alsof hij niet meer alleen was. Voor een moment sloot hij zijn ogen en legde zijn kop lichtelijk tegen de ander aan. De steun die hij kreeg van Blackbear hielp hem. Hij was iemand die altijd al zijn kracht kreeg uit andere, dat was door zijn rouw nog niet verholpen. Hij zuchtte diep, iets wat zijn dikke pels liet schudden. Toch luisterde hij in stilte naar de woorden die de kat hem gaf. “Zolang katten sterven… doe ik het niet goed genoeg.” Hij was een stil voor hij veder ging, verder met iets dat hij nog nooit iemand anders had verteld. Toch moest het eens gedeeld worden… hij moest het eens zeggen. “Black… ik voel het als iemand dood gaat… dat ze naar Starclan gaan… ik haat het..” Natuurlijk was dit iets wat iedere Medicine cat gewoon kon voelen. Ze waren immers gemaakt met de band tussen de wereld en Starclan in. Maar hij had nooit een mentor gehad die hem dit had verteld. Hij moest alles maar zelf doen… zelf verzinnen. Toch moest hij lichtelijk glimlachen bij de woorden die de ander gaf. “Dat is waar… En ik mag het maar hopen. Ik ben niet zo goed in alleen zijn” Hij gaf een sukkelig lachje.

Knuffels waren toch wel het doel in iedereen zijn leven? Ze waren geweldig, het gaf liefde, veiligheid en vertrouwen mee. Voor hem was een knuffel het beste geschenk in de wereld. Vandaar dat voor hem Beartje knuffelen ook een hele normale reactie was. Hij hielt ervan en het hielp hem een beetje om zich beter te voelen. Hij bleef dus ook schaamteloos knuffelen met de grote zwarte kater, zijn ogen weer gesloten en ademhaling diep met een kleine rilling erin. Toen hij eenmaal vertelde hoe het voor hem was…. Als hij iemand zag sterven… hoorde hij de reactie van de tomcat.. Ja het was verschrikkelijk. En deels ook iets moois. Want hij kon niet iets magisch zoals zielen voelen. Maar als iemand stierf. Als een lichaam leeg werd achtergelaten. Dan voelde hij het. Hij voelde die leegte tot aan zijn botten doordringen. Dat was die connectie met Starclan. Mooie dingen… maar ook moeilijke. Hij zou het ooit aan Bitter moeten vertellen… misschien was dat nog het moeilijkste van alles. Toch waren die laatste woorden voor hem een reden meer te glimlachen. Een echte glimlach, want Ace had de gave altijd zijn ware emoties te laten zien. “Deal. En pas maar op, ik hou je eraan” Hij keek de ander nu even aan, in zijn groene ogen nog altijd een hint van vermoeid verdriet wat de komende tijd nog niet zou verdwijnen, maar ook een warme van vriendschap. Ja, dit had hij nodig gehad. “En ik maar denken dat je me niet mocht” Vervolgde hij op een bijna plagende toon, iets wat hem Ace maakte.

Hij kon er jammer genoeg weinig aan doen, heel dit gebeuren. Het hoorde eenmaal bij zijn vak… En tja het was niet dat hij zomaar kon ophouden met Medicine cat zijn, je kon hem erop geloven dat hij dan allang was gestopt als dat een optie was. Maar nee, de kater moest er maar mee leren omgaan. Iets wat hij in zijn eigen mening nog redelijk deed… Het deed gewoon enorm veel pijn als je geliefde degene was die hem dit liet voelen. Hij was de afgelopen manen onafscheidelijk geweest van de ander. En nu voelde hij zich gewoon eenzaam… Bij de lachende woorden van de ander grijnsde hij lichtelijk. Natuurlijk blij dat de zwarte kater hem ook mocht. “Hmm, daarvoor hebben we van die kleffe fluffballen als ik in de clan zitten, om het te compenseren” En op dat moment liet hij ook een vriendelijke en zorgzame lik over de kop van de ander gaan, voor hij hier zijn eigen kop weer bovenop legde. Hij sloot voor een moment zijn ogen. “Bedankt Blackbear… nogmaals… Weet je, wat als we eens bij de volgende stop erop uit gaan? Gewoon wat de omgeving verkenning. Jij kan dan jagen, ik planten zoeken?” Zijn groene ogen keken in die van de ander, vragend. Hij zou er geen probleem in zien de ander iets beter te leren kennen.

Hij merkte lichtelijk hoe de lik de ander wat liet veranderen in houding, zelfs al was het maar een beetje. Ace besloot het echter op te vatten als iets goed. Want iedereen werd toch blij van een beetje liefde? Hij hielt ervan liefde te geven aan andere. Het maakte hem ook een beetje gelukkig. Echter zat het gat in zijn hart er nog steeds en was hij de hoop verloren in het feit dat er ooit iemand voor hem zou zijn… iemand die hem hielt en dat kon doen zonder van hem ontnomen te worden. Een diepe zucht brak zijn iets betere humeur dus ook bij die gedachte. Bij de woorden van de ander keek hij echter wel geamuseerd. “Oh nu ben ik benieuwd wat je allemaal hebt gezocht en hebt gevonden, dat is natuurlijk het belangrijkste” Hij grinnikte even. “Maar bedankt dan mijn lieftallige assistente” Hij keek een beetje plagend bij die bijnaam. “Het zou niet lang moeten duren voor dat we thuis vinden, een nieuw thuis” Ergens mopperde hij nu “Al moet ik dan weer een nieuwe den maken pffft”

Hij hielt van het gevoel wat een omhelzing kon brengen, het gevoel van samen zijn. Niet alleen zijn. De hartslag van iemand anders kunnen voelen door je hele lijf heen… daar houd hij van. Het was voor hem iets onbeschrijfelijks. Hij wou dit nooit missen. Nooit alleen zijn als hij dit kon voelen… en hij was nu alleen. Op een bepaalde manier was hij alleen nu. Bij die gedachten krulde hij zich meer rond de andere kater heen en drukte zijn snuit tegen zijn wang. Toch moet hij grinniken bij zijn woorden, Geamuseerd trok hij terug. “I can’t promise anything” Sprak hij plagend terug, maar hierna volg een mooie uitleg van de basic plantjes die iedereen leerde als ze warrior werden. “Dat is een goed begin, dat zeker. Maar ik kan het je wel wat bijleren voor alles wat we nodig hebben” Hij grinnikte zachtjes en legde zijn kop weer terug op diens eerdere plek. “En heel erg poor me. De vorige duurde me 12 manen om te herbouwen, weet je wel hoe vaak ik mijn kop gestoten heb” Pfft zwaar leven…. Hij viel dan ook helemaal voor het plagen van de ander. Dit vooral omdat de kater niet de slimste was.

De kater grijnsde zachtjes toen hij de ander wat voelde bewegen, echter wel bij hem blijvende. Hij genoot ervan, vooral nu het donker de overmacht begon te krijgen en de kou mee leek te doen in de omhelzing. Hij had zich zo alleen gevoeld, en voor het korte momentje dat ze nu hadden… voelde hij zich niet alleen. Het deed wonderen. Natuurlijk deed het nog pijn, heel veel pijn. Zijn hart was eruit gerukt voor een van de vele keren en alweer was hij een stuk ervan verloren. Hij had niet veel meer… de rest zouden naar zijn kinderen gaan. Al zijn hoop en toekomstdromen lagen in die kinderen. Ze waren zijn kleine wondertjes. “Je moest eens weten hoe hoog de markt is in plantenkennis” grapte hij terug op de woorden van de zwarte kat. Iedereen kon wel wat plantenkennis gebruiken in hun leven, dat was iets wat hij vond. Maar tja hij moest toegeven dat iemand anders hard roepen ook effectief had moeten zijn. Hij keek gespeeld beledigd bij de andere woorden, al volgde deze met iets leukers, waardoor zijn blik verzachte. “Daar was heel de verbouwing voor blacky. En dat is een heel leuk aanbod, veel warmer zo’n levend dekentje.”

Knuffelen was nu eenmaal een geweldig iets, gemaakt voor jong en oud en het antwoord op al je problemen. Niet de oplossing, maar wel het antwoord. Hij grinnike dus ook zachtjes mee met Blackbear. “Tuurlijk, als ik het zou vertellen was mijn goudmijntje minder succesvol. Je hebt nu dus ook een zware zwijgplicht” hij grinnikte geamuseerd bij zijn woorden en drukte zijn kop tegen die van de andere kater aan. “De weinige voordelen van Medicine cat zijn. Mooi samengezet naast het kunnen kletsen met dooie katten en dat de andere clans je niet mogen krenken wat je ook doen” Hij knipoogde. Iedereen wist dat Ace nogal een rebelische kat was, vooral in zijn jongere dagen. Niet dat hij enorm veel opgegroeid was in de afgelopen manen maar toch.
Ace ging nu ook erbij liggen en krulde zich met zijn enorme en pluizige lichaam om de ander heen. “Hmmmm wat dan precies?” Vroeg hij wat plagend, al begon het er al heel duidelijk op te lijken dat Ace hier in minden dan een uur in slaap zou gaan vallen.

De grijze kater keek even schattend naar de ander toen deze verder sprak. Hmm zou hij dan wat komen doen? Hij wist het niet goed, hij had ook niet echt een idee wat Blackbear nu van hem vond. Hij moest toegeven dat het allemaal een stuk beter was nu dan hiervoor. Hij gunde zichzelf dit momentje en de troostende gedachten dat de zwarte kater misschien niet een hekel aan hem had. Ja, ja dat was een mooie gedachte. Vandaar dat hij enkel even rustig grijsde en hierna zijn kop half op Bear legde, zijn ogen sluitende. “Hmmm yeah” Zijn toon was mompelend, waarna hij weg leek te glijden in een hard nodige slaap.

[ wil je een vervolgtopicje :3