I tried to write it down..

But I could never find a pen.

Haar gouden ogen keken op naar de lucht. De sterren waren niet zichtbaar hier, maar ze wist dat ze er waren. Ze waren er altijd. Elke nacht, trouw op post. Starclan had alle tijd van de wereld, maar de levenden niet. En dat wisten ze. En daarom verspilden ze hun tijd niet. Redpetal mocht dan niet al hun motieven weten, ergens wist ze ook dat ze hun niet express deden lijden. Nee, dat kon niet. Misschien was het Darkforest die daarvoor verantwoordelijk was. Die zo'n vreselijke gedachten in de hoofden van de katten stak dat ze zichzelf voor een monster zouden smijten - en hun kittens ondertussen achterlieten. De rosse poes had er al aan gedacht om hetzelfde te doen, om gewoon weg te kunnen van het vreselijke leven. Maar zij zou haar kittens meenemen. Ze zou ze meetrekken in de dood, want zonder zou ze niet willen. Zo egoïstisch was ze wel. Meestal niet, maar nu wel. Iedereen waar ze naar uitkeek was dood of verminkt. Snowdance, dood; Bunnykit, dood; Branchtrove, zijn staart kwijt; Sandpaw, haar oog kwijt; Hazelfray, de helft van zijn gezicht kwijt. En ondertussen voelde ze zich alsof ze hen allemaal kwijt was geraakt, ook al was niet iedereen dood. Ja, misschien was het beter om afscheid van hun allemaal te nemen; maar Redpetal was zo sterk niet. Haar hart was sterker dan haar brein, en in haar hart was er nog steeds een klein stemmetje dat fluisterde; 'Wees sterk. Alles komt weer goed. Je bent te jong om te sterven..'

+Sandpaw

Zonder iets te zeggen ging de zandkleurige kattin naast haar zusje zitten. Haar ogen richtte ze op de sterrenhemel, maar ze wist dat haar ene oog nooit meer die sterren zou mogen aanschouwen. Haar zicht was beperkt, maar Sandpaw was niet iemand die zich zo snel uit het veld liet slaan. Maar vandaag, het verlies van Snowdance, was toch weer een enorme klap in hun gezicht geweest. Ze was zo mooi geweest, haar witte zusje, en ze had zoveel beter verdiend. Ze had nog twee, drie als je haar geadopteerde meetelde, kittens die ze had moeten zien opgroeien. Het leven was niet eerlijk. "Hey," onderbrak ze de stilte toen.