Numb, fine

You create a rarity of my genuine smile

Ooit was alles goed geweest. Ooit was ze gelukkig geweest. Waar was het dan fout gegaan? Dat was natuurlijk niet moeilijk te bedenken. Met een bittere blik in haar groene ogen keek ze om zich heen terwijl ze rondkeek. Oh, haar moeder had dit geweldig gevonden. Al die katers om te verleiden - de warriorcode deed er niet meer toe. Alsof ze er nooit geweest was. Alle clans als één, dat kon toch niet goed gaan? Starclan had hun gemaakt als vier, en daar was waarschijnlijk ook een reden voor. De gedachte aan alle halfclanrelaties die hieruit zouden ontstaan bracht een wrange smaak in haar mond. Allemaal kittens die door Starclan niet gewild waren en die hun hele leven met die wetenschap moesten leven. Hun ouders, de hypocrieten, altijd maar zeggen dat ze de warriorcode moesten volgen maar het zelf niet doen.

+Bronzemask

Al fronsend keek Amberpaw op - meer uit reflex dan omdat ze het echt wou. Ze had de bekende stem van haar mentor immers al herkend voor ze haar bruine vacht had gezien. De lichtbruine tabby keek Bronzemask recht in de ogen aan, niet van plan om zwak te zijn. Haar groene blik was hard. Wat had ze te vertellen? Wat was zo belangrijk dat ze zelfs eens iets zei tegen haar nichtje? Tijdens de journey had haar training praktisch stilgestaan, terwijl ze wel degelijk anderen had zien trainen. Maar wanneer ze haar mentor zag, was die altijd bezig met iemand anders. Ze had haar al een elder - of zo, wat maakte het haar uit - uit Shadowclan zien ondersteunen, ze was bezig geweest met kittens en met heel wat andere katten, maar niet met haar nichtje. Die jonge poes wiens moeder haar nog niet interessant vond. Pfuh, waarom zou ze daar tijd aan besteden? Het was niet alsof ze haar training nodig had om warrior te worden, of zo. En Amberpaw wou zichzelf graag wijsmaken dat ze Bronzemask niet nodig had, dat ze het zo ook zou kunnen, dat ze anderen had om mee om te gaan - maar dat was niet zo. Ze was eenzaam zonder het gekibbel met haar mentor, ze was doelloos zonder haar trainingen. Maar koppig, dat was ze wel. En koppig zou ze blijven volhouden hoe veel ze haar tante wel niet haatte.

Amberpaw luisterde zwijgend naar wat haar mentor te zeggen had, en toen ze klaar was wist ze niet goed hoe ze zich moest voelen. Ergens raakte dit nieuws haar, ergens vond ze het vreselijk.. Ze wou roepen en slaan en tieren en krijsen zoals een kleine kitten, maar ze snapte niet goed waarom. Was ze nu jaloers? Jaloers omdat haar tante kittens zou krijgen? Of omdat die kittens misschien alles zouden hebben waar zij zo naar snakte? De lichtbruine poes was stil. Ze moest nadenken. Ze wist niet wie de vader was van de kittens maar ergens geloofde ze niet dat haar mentor het echt met een buitenclanner zou doen. Ze was veel dingen, maar geen verrader; ze hield zich aan de warriorcode, in tegenstelling tot haar zus. Ja toch? De kittens zouden vast een veilige thuis hebben als ze eenmaal een veilig gebied hadden, ze zouden van gehouden worden; ze zouden kunnen opkijken naar hun moeder zonder bang te zijn dat ze weg zou lopen. Zoals ze zelf ooit had gedaan. En dan zouden ze apprentice worden, en dat was het enige waar ze naar uitkeken. Ze zaten geen dagen en nachten in het camp te waken, wachten of hun moeder terug zou komen - want het kon niet dat ze echt weg was. Nee, dat was vast een grap. Ze zouden zoeken naar Bronzemask als ze verstoppertje speelden, en niet omdat ze de clan had verlaten. Ze zouden nagekeken worden omdat ze de kittens waren die veilig de journey hadden overleefd, ook al waren ze nog niet eens geboren - of als de kittens die tijdens de journey verwekt waren. Een teken van hoop, dat alles goed zou komen. Ze zouden niet nagekeken worden omdat hun vader de Medicine cat was en alles heeft opgebiecht aan de clan, of omdat ze een sibling verloren waren bij de geboorte, of omdat hun moeder de clan uitgegaan was omdat hun oudere broers dat hadden gevraagd. Nee, ze zouden gelukkig zijn. Ze zouden alles zijn en alles hebben waar Amberpaw zo hard naar snakte, waar ze voor bad tot Starclan, waarvoor ze alles op zou geven; want veel om op te geven had ze nu niet, toch niet volgens haar.