Making tiny friends

Greykits onbegrip was aandoenlijk. Het verheugde Crowcall dat de kitten op zou groeien in zo'n andere wereld, waarin kittens gewoon bij hun ouders konden zijn, en tegelijkertijd deed het haar pijn dat zij dat nooit had kunnen hebben. "Nee", miauwde ze zacht. Op Gatherings of als ze elkaar toevallig bij Vierboom tegenkwamen, meer niet. Had ze maar bij hem gewoond. Had hij haar maar meegenomen naar zijn clan. In WindClan had ze geen vader en geen moeder gehad. Haar ogen liepen vol toen Greykit enthousiast verder praatte. Was het maar waar... "Nee", miauwde ze met een brok in haar keel. "Nee, hij is niet wee." Ze snufte en knipperde met haar ogen om de tranen weg te vegen, maar daar waren het er al te veel voor en ze liepen langs haar wangen naar beneden.

Er viel even een geschrokken stilte, maar toen Greykit weer begon te praten, was zijn stem net zo vrolijk als eerder. Crowcall zuchtte alleen. In StarClan, misschien, als haar ziel vanuit hun nieuwe thuis de weg zou kunnen vinden. Ze keek even omhoog. Zou hij daar al zijn? vroeg ze zich af. Ze waren al een tijd geleden vertrokken en al die tijd was Dangerdance daar in zijn eentje geweest. Misschien was hij al omgekomen van de honger. Misschien had een vos of een das hem al op de eerste dag gegrepen, of een rogue of een BloodClanner. Was er een kans dat hij nog leefde? Ze kneep haar ogen dicht. Ze had hem niet alleen achter moeten laten. Ze wist dat het zijn eigen keus was geweest, maar had ze niet meer kunnen doen? Ze opende haar ogen weer om het pad voor zich te kunnen zien, en toen Greykit weer een opmerking maakte, moest ze lachen door de absurditeit. Of ze aan het regenen was. Even was ze stil. "Ja, ik regen", miauwde ze toen met verstikte stem, maar ook even een lichte glimlach. Hoe veel mooier dat klonk dan huilen.

Crowcall wilde dat ze Greykits opgewekte natuur nog deelde. Die was echter sinds de dood van haar moeder al weg. Ze was al met al niet erg lang een vrolijke, enthousiaste kitten geweest die ze zich al nauwelijks meer kon herinneren. "H-hw", beaamde ze toen de kitten zei dat regenbogen heel mooi schenen te zijn. Dat waren ze inderdaad wel. Ze had eens een hele felle, duidelijke gezien, die was erg mooi geweest. Daar had ze ook de omgekeerde boog bij kunnen zien. "Da's dan weer het wooie aan regen", miauwde ze. Het was geen voordeel dat opweeg tegen wat de regen hen had gekost. De honger, de doden, het verlies van hun thuis. Die dingen vielen voor Greykit niet zo op, dus wat dat betrof was deze reis het moeilijkst voor de wat oudere katten. Maar, dacht ze, in een poging zich toch wat op te vrolijken, het heeft ook geleid tot het verlies van de grenzen, en tot de samenwerking die er nu is, en tot het feit dat ik zonder problemen met een RiverClan kitten kan praten. Ze had haar vader niet vaak, maar nog wel af en toe kunnen zien toen de clans nog gescheiden leefden. Soms was nog altijd vaker dan nooit. Maar ze moest niet vergeten wat ze ervoor in de plaats had gekregen.

Crowcall moest een tijdje nadenken na Greykits vraag. Tja, hoe was het in WindClan? Wat viel erover te zeggen? Ze joegen wat, ze sliepen wat, ze vochten wat, helaas. Misschien kon ze iets vertellen over hoe het eruitzag. "We woonden in de heuvels, het alleen maar gras en heide, zo wer als het oog reikte", miauwde ze zacht. O, hun heuvels, hun mooi, fijne, vertrouwde heuvels... Ze had niet gedacht dat ze die zo zou missen. "We hadden een kawp in een grote kuil, en we joegen op konijnen." En iedereen had geheimen. Ze dacht aan hoe hun kamp compleet was volgelopen. Misschien zou het nog steeds een meer zijn. Dan waren er daar nu twee van in hun oude territorium.