Jackpot

Even had ze haar ogen uitgekeken. De nieuwe plek waar ze beland waren, had er behoorlijk intrigerend uitgezien. Ze had nog nooit zoveel twolegnesten op één plek gezien en datzelfde gold voor de Thunderpaths. Ze had een korte wandeling gemaakt door het gebied, maar één van haar vele hoestbuien had al snel een einde gemaakt aan dat kleine plezier. Dit gebied nam echter wel één groot voordeel met zich mee: veel twolegtuinen betekende veel kruiden. En kruiden waren precies wat ze zocht. Kattenkruid was wat ze zocht, om explicieter te zijn. Het was haar al lang duidelijk dat ze een tijd geleden whitecough had opgelopen en het was belangrijk dat het niet over zou gaan naar greencough. De poes werkte zich op soepele wijze in één van de twolegtuinen, waar één groot scala aan kruiden te vinden was. Even keek ze haar ogen uit: ze wist niet wat ze als eerste moest plukken.

Rousepaw eerst.

Nieuwsgierig wandelde ze door de tuin heen, snuffelend aan de lucht om de kenmerkende geuren van de verschillende kruiden te onderscheiden. Het was een grote meevaller in een serie vol tegenslagen en ondanks het feit dat ze ziek was, voelde ze zich meteen een stuk beter. Ze moest maar eens gaan kijken wat er hier allemaal groeide. Ze zag kamille en kleefkruid, madeliefjes en paardenbloemen, klimop en frambozenbladeren. Het was de droom van iedere Medicine Cat. Ze voelde zich als een kind in een snoepwinkel. Maar ze moest prioriteiten stellen. Ze kon niet alles meenemen en moest beslissen wat ze het meest nodig zou hebben. Haar aandacht werd getrokken door een stem die van achter haar kwam. Rousepaw keek haar glimlachend aan en prees haar om de ontdekking die ze gedaan had. Bitterpaw knikte. "De clans kunnen dit ook zeker wel gebruiken," miauwde ze. Voor het eerst in tijden droeg ze weer een lach op haar gezicht. "Ik weet niet eens waar ik moet beginnen." Ze tuurde rond. Kattenkruid was wat ze nodig had, om zichzelf te helpen.

Ze speurde de lucht af naar de geur van kattenkruid. Hopelijk zou deze tuin redelijk wat van het spul hebben, dan zou ze zichzelf wellicht kunnen genezen van haar whitecough. Ze keek even naar Rousepaw, die liet weten waar ze naar op zoek was. De grijze poes zelf knikte instemmend, reiskruid was ook belangrijk. Ze speurde de tuin af, op zoek naar de verschillende planten en vond behoorlijk wat. Haar ogen vielen op wat madeliefjes die ze meteen plukte en vervolgens liep ze weer verder. Haar ogen vielen op het kattenkruid dat ze zo nodig had gehad. Even dankte ze Starclan, waarop ze de de kruiden haastig begon te plukken. "Wat beukenbladeren zouden wel handig zijn om alles mee te vervoeren..." mompelde ze tegen Rousepaw, toen ze zag hoeveel ze nu al had geplukt.

Ongemakkelijk probeerde ze de kruiden bijeen te krijgen in haar mond, wat maar moeizaam ging. Ze moest haast wel verschillende pakketjes maken, wilde ze alles meenemen. Daarbij probeerde ze een oogje in het zeil te houden wat het tweebeennest betrof. De mensen hier vonden het vast niet heel fijn als ze plotseling een stel katten zagen die stiekem al hun kruiden uit hun tuin meenamen. Toen ze zich naar Rousepaw wendde om te zeggen dat ze waarschijnlijk wat bladeren nodig hadden, miauwde de poes gelukkig dat ze een eind verderop een boom had zien staan. Bitterpaw knikte, dat zal hun wel kunnen helpen. Ze liep naar Rousepaw toe. "Leid de weg," miauwde ze met een glimlach. Het was vast veiliger om met zijn tweeën te gaan, vooral omdat het onbekend gebied betrof. Eigenlijk was de grijze kattin al lang blij dat ze zichzelf nu kon genezen van haar whitecough. 

Bitterpaw liep braaf achter Rousepaw aan, totdat ze met één soepele beweging op de omheining wist te klimmen. Na een kleine wankeling leek ze met gemak verder te kunnen lopen. Typisch Thunderclan. Bitterpaw keek even aarzelend omhoog, niet wetend of ze de sprong wel kon maken. Hoogtes waren immers niet haar sterkste kant en het feit dat ze ziek was hielp ook absoluut niet mee. Al snel genoeg draaide Rousepaw haar kop bij, alsof ze van tevoren had geweten dat Bitterpaw de sprong niet had kunnen maken. De kattin suggereerde dat ze ook over het pad zou kunnen lopen en de grijze poes aarzelde even. Ze wilde aan de ene kant zeggen dat ze het wel kon en een potentiële val riskeren, maar aan de andere kant wist ze dat het een dom idee was. Eén misplaatste hoestbui en ze lag op de grond. "Ja. Liever wel," antwoordde ze toen eerlijk, wachtend tot Rousepaw weer terug zou komen naar haar niveau. Wat een rotgevoel.