[open] Close the gaps

Al die geuren... het duizelde Crowcall soms haast, al was ze inmiddels redelijk gewend aan de mengelmoes van clangeuren. Zelfs haar eigen vacht rook niet meer alleen naar WindClan. Alles raakte vermengd. Ze begon zelfs te wennen aan de geur van de enorme tweebeenplaats, al hoopte ze toch dat ze die snel weer zouden verlaten. Ze kon niet goed jagen hier, gewend als ze was aan de open vlaktes, en ze hield niet van de tweebenen. Ze hadden deze reis al te veel levens geëist, met hun wapens en hun vallen en hun honden en hun monsters. Crowcall wilde kennis maken met al die katten die nu opeens vrienden mochten worden in plaats van alleen maar vijanden, maar ze zag zo veel katten om zich heen dat ze niet wist met wie ze moest gaan praten. Ze was van zichzelf ook niet echt een supersociale kat en ze wist niet goed hoe ze een gesprek moest beginnen. Nou ja, op deze reis kon je natuurlijk altijd beginnen met iets als 'en, hoe hoop jíj dat ons nieuwe thuis eruit gaat zien?'. Ze hoefde echter al niet meer te kiezen toen ze, door de hele tijd om zich heen te kijken in plaats van gewoon vóór zich, tegen iemand aanbotste. "Sorry", miauwde ze gauw. Maar hé, ze had nu in ieder geval een gesprekspartner gevonden!

- Het liefst een niet-WindClanner :3

Ze bleek tegen een RiverClanner opgebotst te zijn. Hij snauwde nogal geërgerd terug dat ze uit moest kijken waar ze liep en gaf haar een duw terug. Crowcall schrok er een beetje van en herhaalde haar 'sorry' nog maar een keer, iets zachter. Ze vroeg zich af of de kater zo chagrijnig was omdat hij dat nu eenmaal was, of omdat zij geen clangenoot van hem was. Of misschien gewoon omdat hij even in een slechte bui was, ze hoefde natuurlijk niet meteen aan te nemen dat hij altijd zo was. Als ze bij Crowfur niet door zijn eerste chagrijnigheid geprikt had, waren ze nooit zo close geworden als ze nu waren. "Zouden we al bijna bij het andere eind van deze tweebeenplaats zijn?" vroeg ze, hopend dat hij geen al te onvriendelijk antwoord zou geven. Of nee, eigenlijk was ze al blij áls hij een antwoord gaf, want dan kon zij weer terugpraten, en dan zou ze met een beetje geduld het gesprek misschien wat op kunnen laten warmen.

Goed, hij gaf antwoord, dat was goed. En nog niet eens zo heel kortaf ook. Toch kon Crowcall niet zeggen dat ze het ook helemaal met de inhoud eens was. Voor haar gevoel viel het met dat janken bij het minste wel mee. "Er is veel gebeurd", antwoordde ze alleen. Er was veel gebeurd, en niet het minste. Katten hadden veel verloren. In vergelijking met wat sommigen was overkomen viel haar eigen verlies nog mee. Zij had haar vader tenminste niet vermoord zien worden door het monster, of aan stukken gescheurd door een hond gevonden, of alleen een oog... "Waarschijnlijk wordt het hierna makkelijker." Tot nu toe was het alleen maar steeds zwaarder geworden, steeds minder natuur, steeds minder prooi, steeds meer gevaren, maar met wat geluk zouden ze aan de andere kant van deze tweebeenplaats weer open velden tegenkomen, zoals Crowcall van thuis kende. Of al was het een bos. Tussen bomen zou ze zich misschien opgesloten voelen, maar het zou zo veel beter zijn dan dit doolhof van steen en stank.

De kater snoof alleen even, een reactie waar Crowcall zich toch wel een beetje aan ergerde. Was het katten soms niet meer toegestaan om te rouwen? Er was ze al genoeg afgenomen, ze verdienden het on tenminste wat tijd te krijgen om het te verwerken. "Het lot is wreed, maar dat betekent niet dat wij dat zelf ook maar moeten worden", miauwde ze met enige scherpte. Ze wilde een vriendelijk gesprek met deze kat, maar dat betekende niet dat ze alleen maar ja zou knikken op alles wat hij zei. Met zijn volgende opmerking kon ze dan weer meer meevoelen. Ze schudde even haar kop. "Misschien", antwoordde ze. "Misschien achtten ze het onmogelijk voor de clans om nog langer te blijven wachten tot er een verkenningstocht was gedaan. Ik weet niet hoe lang we het uit hadden kunnen houden op die plek. Maar ik weet het niet. Misschien heb je gelijk." Ze glimlachte een bitter lachje. "Ik weet ook dat de leiders niet altijd de beste beslissingen maken." De ene na de andere nutteloze oorlog. De onterechte verbanning van Lionroar. Ze maakten fouten zoals iedereen, behalve dan dat zij negen levens hadden om met hun fouten te vullen.

Crowcall luisterde zwijgend naar wat de kater te zeggen had, en ze vroeg zich af wat ze ervan moest denken. Voor een deel kwam het zo sterk overeen met wat zij dacht, zij het op een wat andere manier verwoord. Het clansysteem was onrechtvaardig. Leiders met negen levens waren oppermachtig en warriors moesten hun ene, kostbare leven maar opgeven wanneer de leiders het vroegen. Vechten voor de eer van je clan, heette dat dan. Vechten voor niets. Maar nu... Nu zou het beter worden, toch? Het hoefde niet zo te zijn. Dat was waar haar mening van die van deze kater verschilde. Zij geloofde niet dat alle katten egocentrisch waren. Dat zou betekenen dat er geen verbetering mogelijk was. Dat het in hun aard lag om op hun oorlogszuchtige manier te leven. Dat was niet zo. Dat kon niet zo zijn. De dingen moesten anders worden, ja, want ze waren verre van perfect. Maar ze kónden ook anders worden. "Op het einde van de dag zijn we toch maar hun slaven." Crowcall keek de RiverClanner aan. "Niet als wij ervoor kiezen om dat niet te zijn", miauwde ze vastbesloten. "Deze reis gaat dingen veranderen." Zij zou zich alvast niet terug in een WindClanhokje laten plaatsen als de leiders dat zouden eisen. Ze richtte haar blik op de grond voor zich. "En ik geloof niet dat iedere kat egocentrisch is. Ik geloof... Ik weet dat katten voortdurend fouten maken. Dat ze blind kunnen zijn voor de waarheid, dat ze verkeerde opvattingen over wat het beste is kunnen hebben, en ja, dat sommige katten alleen maar aan zichzelf denken. Ik geloof ook dat leiders te veel macht hebben, en dat geen enkele kat meer levens zou moeten krijgen dan een ander, en dat ze zich soms onsterfelijk wanen en hun warriors opofferen in zinloze gevechten..." Ze keek weer op. "Maar er zijn ook heel veel katten die alleen maar hun best doen om de levens van anderen beter te maken." Niet iedereen was alleen maar bezig met ruzie en wraak en overleven. Veel katten hielpen elkaar. Ze gaven hun leven voor elkaar, of boden simpelweg een luisterend oor en een troostende stem.

Ze zag aan hem dat ze hem niet overtuigde. Ze had zelf lang vastgezeten in zo'n negatieve manier van denken en nog steeds was het soms moeilijk om daar niet in terug te vallen als ze zag wat sommige katten elkaar aandeden. Ze moest zichzelf er echt aan blijven herinneren dat niet iedereen zo was, en dat zelfs katten die slechte dingen verrichtten dat niet per se uit slechte bedoelingen deden. Ze luisterde naar wat hij te zeggen had en knikte af en toe, want ja, ze was het voor een deel met hem eens. Maar niet helemaal.
"Volgens mij doen de meeste katten goede dingen omdat ze er zelf blij van worden om een ander blij te zien. Is dat dan egoïsme, omdat ze er zelf gelukkig van worden? Of is het gewoon wat ons sociaal maakt? Ik heb er geen problemen mee als er iets van eigenbelang in vriendelijk gedrag zit. Een kat mag er best voordeel uit halen als hij een ander gelukkig maakt. En je vergeet dat er zelfs katten zijn die hun leven geven voor anderen, ik denk niet dat ze op zo'n moment vooral bezig zijn met hun uitstraling." Daar had je immers niet veel meer aan als je dood was.
"En wat de leiders betreft..." Haar stem stierf even weg en ze keek naar voren, waar ergens aan het hoofd van de stoet de leiders liepen. "Ze zijn vast niet puur slecht. Ze hebben gewoon te veel macht, dat is niet goed voor een kat. Ze kunnen te makkelijk verkeerde beslissingen maken." Ze keek de kater die naast haar liep even aan. "Ik weet weinig van Butterstar, en ik weet dat Everstar niet beter is dan wat jij beschrijft, maar Silverstar lijkt minder erg... En ik weet dat Tall een goede kat is." Hij was misschien wel een van de meest geschikte leiders die ze zich kon voorstellen, maar ze kon alleen maar hopen dat het leiderschap hem niet zou veranderen. Ze wist dat hij het goed kon doen, en dat hij een andere weg in kon slaan dan zijn voorgangers, maar dan moest hij dat wel doen, en niet het pad van zijn moeder en Innerstar blijven volgen.

De kater leek het niet helemaal met haar eens te zijn bij het eerste deel van haar verhaal, maar hij ging er ook niet tegenin. Waarschijnlijk zouden ze beide de ander toch niet kunnen overtuigen. Toen ze over de leiders begon knikte hij eerst even, maar toen werd hij plotseling kwaad. Crowcall zette geschrokken een stap terug toen hij zijn stem verhief, en terwijl hij verder praatte, legde ze haar oren in haar nek, terwijl haar eigen woede op begon te komen. Hoe kon hij zo over Tallshadow praten? Hoe kon hij zeggen dat... dat hij dood moest! "Hoe kun je zoiets zeggen?" riep ze kwaad en ze versnelde haar pas om hem bij te houden. Ze liet hem niet zo over haar vriend praten en vervolgens gewoon weglopen! "Wat is er mis mee dat hij vrienden maakt? Eerst, eerst klaag je over de leiders en zeur je dat ze oneerlijk zijn, en nu is het opeens erg dat StarClan het er misschien niet mee eens is? StarClan is de hele reden dat die leiders er met hun negen levens comfortabel bij zitten en dat ze hun clangenoten zonder enige moeite de dood in sturen! Voor die zogenaamd eervolle oorlogen! En dan ís er een leider die gewoon maar één leven heeft, zoals iedereen, en die géén oorlogszuchtige..." Crowcall was te netjes om hier een scheldwoord in te voegen, dus haar stem stokte even. "En dan is dát weer erg? Wat wil je dan?!" Haar stem trilde van woede. Wat wilde deze kat nou eigenlijk?

Oei, nu was hij wel érg boos. Eerst was hij nog kwaad van haar weggelopen, maar nu kwam hij juist haar kant op. Crowcall deinsde terug toen hij met uitgeslagen nagels naar haar toe stapte, haar ogen groot van schrik. De kater leek plotseling twee keer zo groot als eerst, en zijn stem drie keer zo luid. Ze kromp in elkaar terwijl hij tegen haar schreeuwde. Waar had hij het over? Tall die kittens stal? Dat kon niet! Haar vriend was toch geen kittendief? Ze wist dat hij van kittens hield, maar om met ze te praten en met ze te spelen, niet om ze bij hun ouders weg te halen en allemaal voor zichzelf te houden. De stem van de RiverClanner werd steeds luider en hij kwam steeds dichterbij. Hij torende boven haar uit en Crowcall schuifelde angstig achteruit, haar oren plat in haar nek. Die kat draaide helemaal door! Ze slaakte een geschrokken kreet toen hij naar haar uithaalde en scherpe nagels langs haar neus voelde gaan. Met grote ogen keek ze naar de kater, maar naast angst, brandde er ook een vonkje van woede in. Ze wist niet wat hier aan de hand was, maar als Tall echt kittens uit de buurt had gehouden van deze schreeuwende, gewelddadige kater, dan had hij daar misschien goed aan gedaan. "Waarschijnlijk wilde hij ze alleen maar beschermen", miauwde ze met een klein stemmetje. Ze voelde zich verplicht om het voor haar vriend op te nemen. Hij was geen ordinaire kittendief, dat wist ze! Ze wist zeker dat hij die kittens alleen maar had willen helpen, en misschien was er wel een of ander misverstand geweest, maar Tall had het vast goed bedoeld. Als ze dat nou aan deze kat duidelijk kon maken...

Haar woorden deden overduidelijk meer kwaad dan goed. Er viel niet met hem te redeneren, misschien had ze haar mond moeten houden. Nee, niet misschien, ze had zeker haar mond moeten houden. Ze had gehoopt hem duidelijk te kunnen maken dat Tall echt een goede kat was, maar het was wel zeker dat dat idee er bij hem niet in kwam. Geschrokken struikelde ze achteruit toen de kater woedend haar kant op kwam, en ze maakte zich zo klein mogelijk. Niet dat dat zou helpen als hij haar aan zou vallen. Haar oren lagen nu plat in haar nek. Zijn stem was zo luid, en hij was wel heel erg groot... en heel erg boos... Ze slikte, terwijl haar laatste sprankje boosheid werd gedoofd door een golf van angst. Hij zou haar zomaar iets aan kunnen doen, daar was hij zeker toe in staat. Misschien besefte ze dat nu pas echt. Ze had niet tegen hem in moeten gaan. Ze had niets moeten zeggen. "Stop", miauwde ze zacht, terwijl met grote ogen naar hem opkeek.

Waarom had ze haar kop niet gewoon gehouden? Ze had toch kunnen bedenken dat het niets uit zou halen. Het had haar gewoon zo boos gemaakt hoe hij over Tall praatte dat ze niet stil had kunnen blijven. Hij kon niet zomaar zeggen dat haar beste vriend dood zou moeten zijn! Maar toch had ze niet tegen hem uit moeten vallen. Hij was groter en sterker dan zij, en duidelijk boos en van streek over iets waar zij niets van wist. Ze durfde nauwelijks te bewegen terwijl hij woedend verder sprak. Even was ze bang dat hij haar iets aan ging doen, maar uiteindelijk gromde hij dat ze weg moest wezen. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Haastig krabbelde ze achteruit en kwam overeind, opgelucht dat hij haar de kans gaf om hier relatief ongeschonden vanaf te komen. Zoals hij haar had opgedragen maakte ze zich gauw uit te voeten, al durfde ze niet weg te lopen zonder af en toe een zenuwachtige blik achterom te werpen om te zien of zijn woede niet toch nog van zijn zelfbeheersing zou winnen.

- Topic uit?