When roads cross paths shall tangle

Met een half levenloze blik in haar blauwe ogen staarde de kattin uit over de groep katten. Ze was op een wat hogere steen gaan zitten zodat ze alles en iedereen goed in de gaten kon houden. Met haar gedachtes zat ze echter heel ergens anders. Ze kon haar hoofd er toch niet bijhouden dus waarom zat ze hier eigenlijk? Zuchtend schudde ze haar kop. Het was vrij lastig focussen als je aandacht steeds door je gedachten getrokken werd. Haar ogen vielen op een zwarte kattin met een witte borst die niet heel ver van haar rots verwijderd zat. De wind droeg een Shadowclan geur met zich mee. Rousepaw fronste kort voor ze van de rots af sprong en richting de kattin wandelde. Was dit wie ze dacht dat het was? "Fernp- eeeh. Fern?" Als het goed was, was de kattin al een tijdje geen Apprentice meer. Ze wilde haar niet bij de verkeerde naam aanspreken dus kwam het er wat klungelig uit.

[Eerste post voor Ferndust]

Ferndust had voor zichzelf besloten dat, om zo min mogelijk aandacht op haar te richten, het het beste was als ze gewoon op niemand reageerde. Ook niet als kittens die de spot met haar dreven zodra hun ouders uit de buurt waren. Want oh, wat was het toch leuk om een ShadowClanner met een halfblinde kop uit te dagen, niet dan? Bah. Ze haatte de kittens hier. Reden genoeg om er zelf nooit aan te beginnen. In ShadowClan waren de meeste kittens ook zo nieuwsgierig als de pest en stelden ook vragen waar ze echt geen zin had om antwoord op te geven. Maar ze moest wel, want anders was zij weer de slechterik. Dan kreeg zij weer ruzie met de queens omdat zij te bot tegen hun was. Ze gromde. Ze wilde dat ze gewoon in het ShadowClan territory had mogen blijven. Misschien zou ze wel naar het rogue territory gereisd zijn om daar iemand te vinden waarmee ze kon samen leven. Ze had genoeg verhalen gehoord over rogues die nog best wel vriendelijk waren. Hier beschouwden ze haar gelijk als een elder en als iemand die niets meer bij kon leren vanwege haar aandoening, maar misschien zou een rogue door haar zielige barrière heen kijken en haar dwingen om bepaalde dingen te doen. En het was niet dat ze het niet had geprobeerd. StarClan, ze had vaak genoeg geprobeerd om iets te vangen, maar haar blinde kant zat haar enorm in de weg en liet haar langzaam het idee accepteren dat ze echt nooit meer iets kon doen voor haar Clan. Ferndust werd uit haar gedachten gehaald door een ThunderClanner die ze zich nog prima kon herinneren. Rousepaw. ‘Ferndust,’ corrigeerde ze de ThunderClanner op een bottere manier dan ze wilde. ‘En jij bent nog altijd Rousepaw.’ Want anders hadden ze dat wel aangekondigd op een Gathering of hadden ze dat wel als een roddel laten verspreiden in het camp zodra ShadowClan er weet van kreeg. Belangrijke namen werden altijd aangekondigd op een Gathering. Het feit dat Rousepaw niks wist van haar aandoening en ook niet van haar rank of ongeluk toonde aan dat Tallshadow het duidelijk niet de moeite had gevonden om het op te merken. En dat deed haar op de één of andere rare manier pijn.

‘Ferndust,’ corrigeerde de zwarte kattin haar op een wat botte manier. Achja ze was niet anders gewend van de kattin. Zo gedroeg ze zich ook al toen ze elkaar voor de eerste keer ontmoette toen ze beide apprentices waren. ‘En jij bent nog altijd Rousepaw.’ Tja zo lang Mistgaze nog de Medicine cat rang succesvol kon bekleden zou zij de apprentice blijven. Hoe lang dat dan ook nog zou mogen duren. Dat nam echter niet weg dat ze nieuwsgierig was naar de naam die ze zou gaan krijgen. Haar hoop op een wat beter gevoel was echter al verloren geraakt toen Ferndust haar aankeek. De kras door haar linker oog viel onmogelijk te missen. Het liet prachtig zien hoe het mogelijk was dat katten hun zicht verloren. Mistgaze had precies het zelfde. Maar zich aan een kant. Echter was het voor een warrior niet mogelijk om door te gaan op zijn of haar rang met maar een half zichtvermogen. "Hoe gaat het met je?" vroeg Rousepaw rustig. Ze had er nog over getwijfeld om er bij te zeggen 'op je oog na' maar had dat maar niet gedaan omdat het ook verkeerd zou kunnen vallen.

Niet dat Ferndust het ook maar verwacht had van de domme apprentice, maar ze vond het tegenvallen dat Rousepaw haar niet feliciteerde met haar nieuwe naam. Ze maakte er gelijk een notitie van in haar hoofd dat zij dat dan ook niet zou doen zodra Rousepaw haar nieuwe naam zou ontvangen. Of misschien had ze de apprentice niet genoeg reden gegeven om haar te feliciteren. Haar vacht prikkelde geïrriteerd. Natuurlijk had ze dat wel! Ze was met gevaar voor eigen leven haar border overgestoken en daarbij ook het Thunderpath omdat deze kat hier niet kon vechten tegen een wasbeer. En sure, Ferndust zelf had toen ook schade opgelopen, maar ze konden niet van haar zeggen dat niks overhad voor andere katten. Het feit dat Rousepaw daar zo ondankbaar over was in haar ogen maakte het voor haar moeilijk om zich niet gewoon weg te draaien van de she-cat en haar alleen te laten. Toen ze dan ook nog eens een domme vraag erbij stelde – wat ze eigenlijk wel ergens had moeten zien aankomen – keek ze Rousepaw woedend aan. “Hoe ziet het eruit?” snauwde ze. “Hoe zou je denken dat het met me gaat? Ik ben een elder geworden en alle hoop op het worden van een warrior is na één aanvaring met de BloodClan weggegaan. Ik struikel constant over mijn poten en die verdomde kittens van alle Clans kunnen hun zielige bek en onnozele opmerkingen niet voor hun houden zodra ze langs me komen. En denk je dat daar ook maar iets van gezegd wordt door hun onnozele ouders? Natuurlijk niet.” Kwaad schraapte ze met haar klauwen over de grond. “Beantwoordt dat je vraag een beetje van hoe het met me gaat? Heb je voor de rest nog domme vragen of mag ik weer opgelucht ademhalen?” Misschien was het niet eerlijk dat ze haar verdriet en teleurstelling botvierde op een apprentice die niet eens in haar eigen Clan zat en gewoon aardig probeerde te zijn, maar ze had voor nu even schijt aan alles en aan wat anderen voelden of dachten.

“Hoe ziet het eruit?” werd haar direct toegesnauwd. Dat was nou ook niet bepaald de reactie waarop ze had gehoopt. “Hoe zou je denken dat het met me gaat? Ik ben een elder geworden en alle hoop op het worden van een warrior is na één aanvaring met de BloodClan weggegaan. Ik struikel constant over mijn poten en die verdomde kittens van alle Clans kunnen hun zielige bek en onnozele opmerkingen niet voor hun houden zodra ze langs me komen. En denk je dat daar ook maar iets van gezegd wordt door hun onnozele ouders? Natuurlijk niet.” De klauwen van de zwarte kattin schraapte over de grond. Waar had ze dit nou weer aan verdient? Haar poging tot vriendelijkheid? “Beantwoordt dat je vraag een beetje van hoe het met me gaat? Heb je voor de rest nog domme vragen of mag ik weer opgelucht ademhalen?” Nu sloeg ook Rousepaw haar klauwen uit en boorde die de grond onder haar poten in. Op het moment voelde ze zich al vreselijk en dit maakte het enkel erger. Waarom zou je zo uitvallen tegen een kat die er niets mee te maken had en alleen maar vriendelijk probeerde te zijn? Ze was het zat en dat zorgde er voor dat er iets in haar knapte. De zilvertabby haalde een keer diep adem voor ze haar bek opentrok. "In Starclan's name, waar verdien ik dit aan? Ik probeer enkel vriendelijk te zijn en dit krijg ik terug? Een berg gesnauw die ik niet eens verdien. Hoe had ik kunnen weten dat je Elder had moeten worden? Ik ken genoeg katten met een oog die wél Warrior zijn. Ik kan niets aan jouw ervaring doen en ook de katten uit jouw clan niet op zoiets aanspreken. Wat verwacht je van me?" Nog een moment had ze getwijfeld om te gaan schreeuwen over dat Ferndust niet de enige was waar het slecht mee ging. Dat had ze gelaten. Ze zou niet zielig gaan doen in hoop tot medelijden, daar wilde ze boven staan. Momenteel kon ze dit alles mentaal niet aan maar ze weigerde om hieruit weg te lopen en het onopgelost te laten.

Ferndust zwiepte kwaad met haar staart terwijl ze naar de ThunderClanner keek. Rousepaw leek ontzet te zijn met de reactie van Ferndust. De zwarte she-cat besefte zich dat ze eigenlijk nooit een goede band hadden gehad met elkaar en dat dat voornamelijk kwam omdat Ferndust haar aanwezigheid nooit geaccepteerd had. Ze was altijd al een trotse ShadowClanner geweest en had vriendschappen met andere Clan cats zo goed mogelijk proberen te vermijden. Al zeker toen bleek dat Aspenpaw, met wie het eerst zo goed leek te gaan en voor wie ze zelfs gevoelens had gekregen, het niet meer de moeite had gevonden om tegen haar te spreken. Ze nam aan dat hij dan toch te ernstig geschrokken was door haar aandoening, want hij had haar nog gezien na de aanval van Claw. Misschien moest ze zich mar gewoon bezighouden met haar eigen Clanmates, hoewel die ook niet altijd even leuk waren. In elk geval leek Crywolf wel oké te zijn en daar hield Ferndust zich dan ook maar even aan vast. Want wat moest ze anders, right? Ze trok haar oortje geïnteresseerd toen Rousepaw het had over katten die één oog hadden en wel gewoon warrior konden worden. De mogelijkheid was niet eens in haar opgekomen omdat Tallshadow haar gelijk voor elder had verklaard. Ze was maar gelijk er van uit gegaan dat ze nooit meer een warrior kon worden, maar schijnbaar was de mogelijkheid er dus wel. Vond Tallshadow haar aandoening gewoon te erg om nog een warrior te worden? “Ik verwacht niks van je, Rousepaw.” Haar stem klonk deze keer vermoeid. “Helemaal niets.” Ze gaf een lik over haar borst. “Ik wilde gewoon dat we weer terug thuis waren en dat heel deze stomme reis niet gebeurd was. In ons oude territory kon ik me tenminste verstoppen in de elders’ den en hier ben ik verplicht om irritante vragen te beantwoorden en gesprekken aan te gaan waar ik niet eens zin in heb.”

“Ik verwacht niks van je, Rousepaw.” Wat? Was dit serieus? Waarom? Als ze toch niets van haar verwachtte, waarom viel ze dan zo hard tegen haar uit? Wat was de reden daar voor. Haar irritatie was nog niet compleet verdwenen maar de vermoeide stem van Ferndust baarde haar zodanig zorgen dat ze besloot er verder niet op in te gaan. “Helemaal niets.” De zwarte kattin gaf een lik over haar borst nadat ze die woorden had herhaalt. “Ik wilde gewoon dat we weer terug thuis waren en dat heel deze stomme reis niet gebeurd was. In ons oude territory kon ik me tenminste verstoppen in de elders’ den en hier ben ik verplicht om irritante vragen te beantwoorden en gesprekken aan te gaan waar ik niet eens zin in heb.” De zilvertabby liet een luide zucht klinken na het verhaal dat Ferndust had gedaan. Rousepaw ging bij de zwarte kattin zitten en wiep haar blik kort richting de lucht. ”Geloof me als ik zeg dat het grootste deel van de katten dit niet wil. Deze reis is zwaar en niet alleen voor de katten die niet mee willen. Je wilt niet weten hoe het voelt als er nóg een leven door je poten naar Starclan glipt.” Kort sloot Rousepaw haar ogen en draaide haar kop richting haar voorpoten. Er trok een huivering door haar lichaam. ”Desnoods ga ik naar de Leaders en vraag hen tegen de clans te zeggen dat de reis al zwaar genoeg is zoals die is en dat het niet zwaarder gemaakt moet worden doordat katten vragen stellen aan de katten die de vragen niet willen beantwoorden.” Naar Silverstar zou ze zo toe stappen, Butterstar en Tallshadow zouden waarschijnlijk ook geen probleem vormen. Alleen Everstar gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Daarbij zou ze de vraag nog via Oceanbreeze kunnen doorspelen.

Ferndust had eerlijk gezegd gedacht dat Rousepaw nu wel weg zou gaan, maar dat deed de she-cat niet. Natuurlijk deed ze dat niet. Rousepaw was nooit weggegaan en dat zou ze nu ook niet doen. Altijd was haar nieuwsgierigheid gebleven en zou ze nu ook verder gaan met vragen, al had ze het nu precies wel sneller in de gaten als ze niet gewenst was en wist zelfs een soort van belediging daarover te uiten. Tijdens de eerste ontmoeting kon Ferndust haar beledigen zo veel ze wilde en dan nog reageerde de ThunderClanner met een glimlach alsof ze net had gezegd dat ze een wereldleider in de medicine cat’s apprentice zag. Ze was een geval apart, maar ergens… ergens was het ook troostend. Ergens was het troostend dat ze een kat had die het niet zo gemakkelijk opgaf en bij haar in de buurt bleef ondanks dat ze een duidelijk slecht humeur had. Ferndust liet haar groene blik dan ook naar de she-cat glijden toen deze begon met spreken. “Ik denk dat je je daar niet zo veel van mag aantrekken,” sprak ze luchtig. “Het is immers niet alsof jij ze gedwongen hebt om naar StarClan te gaan of er niks meer aan gedaan hebt om ze te redden. Sommige katten zijn inderdaad door brute pech naar StarClan gegaan, maar anderen hadden beter moeten weten.” En dan had ze het over bijvoorbeeld over een kitten die wist dat hij dichtbij de groep moest blijven en dan nog besloot om af te dwalen. Tja… dan lag de schuld niet meer bij hun als groep, vond Ferndust. Niet dat dat het schuldgevoel ook maar iets minder zou maken of zo, dat wist zij ook wel. Ze fronste vervolgens toen de she-cat haar volgende opmerking maakte en draaide haar kopje naar Rousepaw toe. “Wat?” vroeg ze vervolgens omdat ze geen snars begreep van wat de tabby zojuist gezegd had. “Je gaat bij de leaders reclameren omdat katten lastiggevallen worden door andere katten met vervelende vragen waar ze geen antwoord op willen geven? En wat denk jij dat ze daar aan kunnen doen?” Haar mond viel open. “Had je dan niet door dat ik dat daarnet op jóu had?” Was ze nu echt zo dom of…?

“Ik denk dat je je daar niet zo veel van mag aantrekken,” zei Ferndust alsof het niets was. “Het is immers niet alsof jij ze gedwongen hebt om naar StarClan te gaan of er niks meer aan gedaan hebt om ze te redden. Sommige katten zijn inderdaad door brute pech naar StarClan gegaan, maar anderen hadden beter moeten weten.” Zachtjes schudde Rousepaw met haar kop. Een kat die geen Medicine cat of diens apprentice was zou zoiets nooit helemaal kunnen begrijpen. ”Al zou ik me niets van hun dood aantrekken, ik voel het.” Het was geen fijn gevoel wat je dan kreeg, alles behalve. Er verscheen een frons op de kop van de zwarte kattin nadat Rousepaw haar idee had uitgelegd. “Wat?” Slecht zicht was een ding maar was Ferndust nu ook al doof? Dat zou wel verklaren waarom ze per se Elder moest worden van Tallshadow. “Je gaat bij de leaders reclameren omdat katten lastiggevallen worden door andere katten met vervelende vragen waar ze geen antwoord op willen geven? En wat denk jij dat ze daar aan kunnen doen?” Oh, ze had het dus wel helemaal verstaan. Wat begreep ze er dan niet aan? ”Tegen hun clans zeggen dat ze op de kittens moeten letten en rekening mee moeten houden. Wat anders?” Er was niet echt iets anders dat ze zouden kunnen doen. Alle warriors waren op het moment nodig, er een aantal op wacht zetten was geen optie en zou bovendien nog eens idioot zijn ook. “Had je dan niet door dat ik dat daarnet op jóu had?” Eh wat? Daar had Ferndust nog geen woord over gesproken dus dit was een beetje vreemd in haar ogen. ”Jij had het over vervelende kittens waar de ouders niets aan deden. Zo ver ik weet ben ik al lang geen kitten meer en is mijn moeder bij Starclan en mijn vader er bijna nooit.” Eens kijken hoe Ferndust daar op zou reageren. En verklaren hoe ze daarmee haar bedoeld had blijkbaar.

Het was een apart gesprek. En wat nog aparter was, was dat Ferndust troost putte uit het gesprek. Dat het haar ergens misschien ook wel goed deed om een gesprek te hebben dat nergens over ging, wat ze natuurlijk nooit zou toegeven aan Rousepaw omdat deze haar dan misschien nog vaker ging lastigvallen tijdens de reis. Maar zou het niet juist goed voor haar zijn als ze zo veel mogelijk contacten had? Ze had eerlijk gezegd geen idee. Ze had geen idee wat het beste voor haar zou zijn. Haar buikgevoel was verdwenen toen Claw zijn klauw over haar oog had gehaald. De she-cat draaide haar kopje toen Rousepaw het opeens over kittens had en Ferndust realiseerde zich opeens waar de miscommunicatie lag. Rousepaw dacht dat ze het over de kittens had terwijl Ferndust het juist op de kittens had gedoeld én op Rousepaw. Rousepaw bedoelde dus eigenlijk dat ze bij de leaders ging reclameren om ervoor te zorgen dat de kittens wat meer in toom werden gehouden met hun vervelende vragen, alhoewel Ferndust betwijfelde in hoeverre de leaders daar iets aan konden doen. Het was niet alsof de leaders zich met dat soort dingen bezig gingen houden of zo. Ze had niet het idee dat de leaders zich ook maar iets aantrokken van wat hun katten dachten, anders waren ze waarschijnlijk niet eens op reis vertrokken. Vele katten hadden in het begin iets tegen de reis gehad en dat was niet veranderd nu ze hier waren. “Ik had het over kittens en over jou,” sprak ze rustig. “Hoewel ik betwijfel of jij die gaat reclameren bij de leaders ook maar iets gaat uithalen. Ze hebben het druk met andere zaken en gaan zich echt niet bekommeren om een stel ouders die hun kittens niet in toom kunnen houden en waarvan de kittens irritante vragen stellen aan andere katten.” Ze kon zich nog goed de manier herinneren waarop Serpentkit haar vragen had gesteld toen ze langs was gekomen in de elders’ den en dat was allesbehalve prettig geweest. “Maar je kunt het proberen, I guess,” zei ze op nonchalante wijze. “Alleen moet je dan niet klagen als je op je kop krijgt omdat je hun lastigvalt met zo’n soort vragen. Ik heb je gewaarschuwd.” Ze draaide haar kopje een kwartslag naar Rousepaw. “Hoewel ik denk dat Tallshadow de enige leader is tussen die andere stijve leaders die nog een goed en humoristisch antwoord zou kunnen geven op je bedenkingen.” Ze had expres het gedeelte over Rousepaw's moeder die naar StarClan was moeten gaan genegeerd. Haar leven was wel verdrietig genoeg zonder de zorgen van een kat die niet eens in haar eigen Clan zat erbij te hebben.

“Ik had het over kittens en over jou,” begon de kattin. Als dat zo was had ze maar duidelijker moeten zijn. Rousepaw had er nergens uit kunnen halen dat het ook over haar zou gaan. “Hoewel ik betwijfel of jij die gaat reclameren bij de leaders ook maar iets gaat uithalen. Ze hebben het druk met andere zaken en gaan zich echt niet bekommeren om een stel ouders die hun kittens niet in toom kunnen houden en waarvan de kittens irritante vragen stellen aan andere katten.” Rousepaw trok een wenkbrouw op na die woorden. Ferndust had geen idee waar ze tot instaat was als ze haar zinnen ergens op zette. Heck, ze was het Windclan kamp binnen geweest en had dat verlaten met een paar kruiden die haar werden gegeven. "Als je niet wilt dat ik dat doe dan zal ik het wel niet doen," zei de zilvertabby terwijl ze haar schouders ophaalde. "Maar je kunt het proberen, I guess,” sprak Ferndust. Aha, dus wel. “Alleen moet je dan niet klagen als je op je kop krijgt omdat je hun lastigvalt met zo’n soort vragen. Ik heb je gewaarschuwd.” Eindelijk werd er weer oogcontact met haar gemaakt. “Hoewel ik denk dat Tallshadow de enige leader is tussen die andere stijve leaders die nog een goed en humoristisch antwoord zou kunnen geven op je bedenkingen.” Tallshadow kende ze eigenlijk niet zo goed. Alles wat ze wist was dat zijn reis naar de Moonstone een beetje mis was gegaan en dat was wel vreemd. Als ze Ferndust moest geloven was het echter wel een aardige kater. "Silverstar luistert waarschijnlijk ook wel naar me. Everstar kan ik wel bereiken via Oceanstream want die is aardig. En Butterstar... ach daar stap ik dan ook wel op af."

Ferndust onderdrukte een zachte zucht toen Rousepaw aangaf dat het wel niet zou doen als Ferndust dat niet wilde. Had ze dat aangegeven dan? Had ze ook maar enige indicatie gegeven dat ze de ThunderClanner zou verbieden om haar idee uit te voeren? Nee, ze had enkel haar mening en haar advies gegeven, maar blijkbaar was dat gelijk weer een reden waarom de ThunderClanner dacht dat ze het niet mocht uitvoeren. Net zoals bij de eerste ontmoeting frustreerde Ferndust zich weer enorm aan deze she-cat. Ze dacht dan ook niet dat ze ooit een band met haar zou krijgen, maar dat had ze sowieso niet echt met de meeste Clan cats die niet in haar Clan zaten. Oké, Panthersoul en Aspenpaw was een uitzondering geweest, maar voor de rest ging ze eigenlijk voornamelijk om met Clanmates. En dan al zeker omdat ze van Aspenpaw de laatste tijd niet eens meer wat gehoord had en omdat Panthersoul het ook heel erg druk leek te hebben tegenwoordig. Het was gewoon allemaal niet meer zo simpel als toen ze nog in hun oude territory zaten en toen ze het ongeluk nog niet had gehad. Want ze wist dat het ook deels door haar kwam dat ze geen contact meer had met beide toms, hoewel ze Panthersoul wel miste. Het was gewoon niet meer voor haar aan de orde om direct op iemand af te stappen, niet nu ze er zo uitzag. Maar om de domme opmerkingen van Rousepaw had ze nu ook weer niet gevraagd. Ze snoof toen Rousepaw het over Butterstar had. “Ik wens je veel succes,” mauwde ze. “Butterstar is één van de stijfste leaders tussen ze allemaal. Het gaat je veel moeite kosten om haar goedkeuring ergens voor te krijgen.” Nee, ze had Butterstar nooit als de gemakkelijkste leader gezien. “Silverstar lijkt me nog wel oké en Everstar… geen idee eigenlijk.” Het was nu ook weer niet alsof ze de leaders echt goed observeerde of zo. “Maar je kan je idee zeker voorleggen aan Tallshadow. Hij is echt te vertrouwen.” Voor de eerste keer sinds ze hun gesprek begonnen waren, was er een kleine glimlach om de lippen van Ferndust te bespeuren. “Iedereen praat altijd zo slecht over hem en vindt hem geen juiste opvolger van Innerstar, maar hij is echt geweldig. Sommige katten moeten altijd hun mening geven terwijl wat ze moeten doen juist zwijgen is.”

“Ik wens je veel succes,” begon de zwarte kattin. “Butterstar is één van de stijfste leaders tussen ze allemaal. Het gaat je veel moeite kosten om haar goedkeuring ergens voor te krijgen.” Rousepaw haalde enkel haar schouders op. Ze zou wel zien hoe ze het met Butterstar zou gaan aanpakken. Het kon nooit zo erg zijn als Everstar, de kattin gaf haar al rillingen door haar enkel aan te kijken. “Silverstar lijkt me nog wel oké en Everstar… geen idee eigenlijk.” Silverstar en Tallshadow waren wel aardig, Everstar was gewoon eng en blijkbaar was Butterstar heel stijf. “Maar je kan je idee zeker voorleggen aan Tallshadow. Hij is echt te vertrouwen.” Dat was logisch om te denken over de Leader van je eigen clan. Voor katten uit andere clans was dat wat minder makkelijk te zeggen gezien de kater nog geen levens had ontvangen en Shadowclan de hardste reputatie had onder de clans. “Iedereen praat altijd zo slecht over hem en vindt hem geen juiste opvolger van Innerstar, maar hij is echt geweldig. Sommige katten moeten altijd hun mening geven terwijl wat ze moeten doen juist zwijgen is.” Rousepaw hield haar kopje even scheef. Het was stiekem wel leuk om te zien hoe Ferndust haar Leader zo strak beschermde terwijl ze over het algemeen nooit zo veel om anderen leek te geven. "Zou je me misschien een keer aan hem kunnen voorstellen. Ik heb graag met alle Leaders een keer contact gehad vanwege mijn rang enzo."

Het was grappig om te zien hoe Rousepaw enkel luisterde en niet aangaf dat Ferndust gelijk had, wat wilde zeggen dat Ferndust al iets meer over de leaders wist dan Rousepaw zelf. En dan was zij nog eens geen medicine cat’s apprentice. Ze had gedacht dat Rousepaw nu ondertussen al wel wat meer zou weten over de leaders, al zeker omdat ze nu samen reisden en de medicine cats juist heel veel in verband stonden met hun leaders. Of misschien werden medicine cat’s apprentices daar gewoon nooit zo bij betrokken, hoewel dat Ferndust redelijk dom leek. Waarom zou je een opvolger uitkiezen als deze toch niks mocht weten over wat er gaande was? Sure, het was nog maar een apprentice en een jonge ziel, maar die apprentice was wel diegene die het later over moest gaan nemen van de medicine cat. En sommige medicine cats verloren nu eenmaal sneller hun leven dan andere medicine cats. Op dat vlak leek het haar wel cool om negen levens te hebben. Het feit dat Tallshadow zijn negen levens nog niet had ontvangen en daarom nog geen Tallstar genoemd wilde worden, liet ze maar achterwege. Als katten uit andere Clans om die reden niet naar hem opkeken zoals zij dat deed, waren ze echt dom. Iedereen wist dat een deputy de rank van leader op zich kreeg als de huidige leader stierf, naam of geen naam, negen levens of geen negen levens. Ferndust gaf een kort knikje toen Rousepaw haar vraag stelde. “Graag zelfs,” sprak ze met een kleine glimlach. “Ik denk dat het hem wel goed zal doen als je aangeeft dat je hem graag wilde ontmoeten. Het is ook eens leuk als hij niet alleen maar negatieve aandacht krijgt, weet je.” Ze wist dat ze er niet te veel over mocht zeggen om ShadowClan niet zwak te laten lijken, maar ze had het alleen over de katten buiten hun Clan tegen Rousepaw. Zijn reputatie binnen de Clan hoefde de ThunderClan medicine cat’s apprentice niet te weten. “Het moest vast speciaal zijn,” zei ze plotseling. “Met StarClan communiceren en zo’n belangrijke rol hebben in je Clan, bedoel ik. Hun welzijn hangt af van jou en je mentor. Moet vast een enorme druk zijn die op je schouders komt liggen.” Deze keer keek ze de she-cat al met iets meer sympathie aan in haar goede oog.

“Graag zelfs,” reageerde Ferndust. De kleine glimlach die om haar lippen verscheen was al een hele overwinning voor Rousepaw. “Ik denk dat het hem wel goed zal doen als je aangeeft dat je hem graag wilde ontmoeten. Het is ook eens leuk als hij niet alleen maar negatieve aandacht krijgt, weet je.” De zilvertabby knikte bevestigend. Hoewel het voor haar een hele andere situatie was geweest wist ze hoe vervelend het was om slechts negatieve aandacht te krijgen. “Het moest vast speciaal zijn,” zei de zwarte kattin. Met een vragende blik in haar ijsblauwe ogen keek Rousepaw de ander aan. Waar had die het nou ineens weer over? “Met StarClan communiceren en zo’n belangrijke rol hebben in je Clan, bedoel ik. Hun welzijn hangt af van jou en je mentor. Moet vast een enorme druk zijn die op je schouders komt liggen.” Oh, right. Daar ging het gesprek met katten die ze lang niet had gesproken wel vaker houden. "Je went er aan... deels dan. De druk blijf je voelen en met Starclan heb ik nog maar een keer contact gehad en dat was voor de ceremonie." Tja, wat kon ze daar verder nog over zeggen. Misschien had Ferndust nog wel wat vragen over haar rang. Anders zou ze wel met een nieuw gespreksonderwerp komen.

Onderwerp: Re: When roads cross paths shall tangle