Fear and doubt in the deep dark night

Het was ijskoud deze nacht. Tevens was het nog altijd aan het regenen. Het territorium hadden ze achter hen gelaten. Ze hadden het vertrouwde kamp - waar hoogstwaarschijnlijk toch niets meer van over was na de brand - achter zich gelaten. De kans was groot dat ze nooit meer de geur van BloodClan zouden ruiken bij hun grenzen. Haar zusje was een kitten verloren, maar de clan leek verder gespaard te zijn gebleven. Sandpaw hielp waar ze helpen kon, maar nu de clans een plaats had gevonden om de nacht door te brengen had ze een eenzaam plaatsje opgezocht. Ondanks dat ze nog altijd een apprentice naam droeg, ze zag er gewoon uit als een volwassen kattin. Het regende niet zo hard meer als eerder deze dag, maar het miezerende weer was al meer dan genoeg om ervoor te zorgen dat haar vacht niet droogde. En gezien ze niets anders hadden dan weilanden hier - wat betekende dat er weinig beschutting was, en als er beschutting was dan was dat voor de kittens, queens en elders - wat betekende dat een jonge, sterke kattin als Sandpaw pech had. De nacht was gevallen, de meeste katten gingen slapen. Sandpaw daarin tegen was een eindje bij de hele groep weggelopen, gewoon om eventjes rust te zoeken. Kort rilde ze nog een keer, haar vacht was doorweekt, en richtte toen haar blik op de grond nadat ze was gaan zitten onder de sterrenhemel.

{+Tallfright}

Er waren ondertussen twee dagen gepasseerd, twee dagen geleden had hij het onbedenkelijke gedaan en de warrior code écht verbroken. Hij had het gevoel dat Brightspots hem vanuit Starclan met priemende ogen aankeek. Sinds hun vertrek met de andere clans had hij zich onbehagelijk gevoeld en alleen, omdat hij iedereen vermeed om zich zo min mogelijk verdacht te maken, ondanks dat hij zich van kop tot teen van elke verdachte geur ontdaan had. Het zat in zijn hoofd, dat hij op elk moment gesnapt kon worden, maar dat was natuurlijk een illusie want hij had alles perfect uitgevoerd zoals hem geleerd was. Hij was dus voor niets zo zenuwachtig geweest en dat begon nu wel tot hem door te dringen. Ondertussen was het al donker geworden en de katten hadden zich verspreid, klaargemaakt voor de komende nacht. Tallfright was even blijven staan, alsof hij wachtte op de stilte. Zijn blik viel op Sandpaw, die een heel eind verder lag van de groep. Zonder verder na te nadenken liep hij op de poes af, wetend dat hij daar wel wat gezelschap kon vinden. "Hé Sandpaw," mauwde hij zachtjes ter begroeting toen hij bij haar aan was gekomen. "Heb je er iets op tegen als ik erbij kom liggen?" vroeg hij en bleef zijn blik op haar richten. Haar vacht die een stuk dunner was als die van hem, was volledig doorweekt en hij zag in een kort flits dat ze wat rilde. Tallfrights oren richtten zich wat naar voren en hij liet zijn kop wat zakken. "Heb je het koud?" vroeg hij iets wat ongerust.

Nog altijd vond ze het raar dat ze nu met alle clans op deze reis waren. En ergens vond ze het toch wel erg dat ze hun oude territorium hadden moeten verlaten. Hun thuis, de plaats waar ze was opgegroeid, waar haar voorouders hadden geleefd. Nooit meer zou ze de bossen zien waarin haar opa, Firestar, zijn leven had geleid. Nooit meer zou ze het vertrouwde kamp zien waar ze geboren was, waar ze met haar siblings en vrienden in had gespeeld toen ze nog amper fatsoenlijk kon lopen. De zandkleurige kattin snoof een keer, het was koud, ondanks dat ze toch wel een redelijk lange vacht had, het was niet genoeg om de kou buiten te houden. Zeker niet omdat het een beetje doorweekt was. Toen ze plots haar naam hoorde spitste ze haar oortjes en draaide ze haar hoofd een beetje zodat ze de kater kon zien die haar had aangesproken. "Hey brombeer," zei ze met een kleine glimlach. Ze schudde haar hoofd kort toen hij vroeg of ze er iets op tegen had als hij erbij kwam liggen, natuurlijk niet. Tallfright vroeg of ze het koud had, hij moest vast haar rilling gezien hebben. "Misschien.. een beetje." Sandpaw hield er niet van om haar zogenaamde zwaktes toe te geven. Ze richtte haar blik vervolgens weer voor zich uit, zuchtte een keer en schudde haar kopje. "Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurd.." zei ze terwijl haar blik nu op de grond richtte.

Bij haar begroeting haalde Tallfright even zijn mondhoek op in een gerustgestelde glimlach. Toen ze liet merken dat ze het niet erg vond dat hij naast haar ging liggen, legde hij zich naast haar neer. Hij lag tegen haar en keek opzij toen ze toegaf dat ze het toch wat koud had. Als reactie daarop legde de kater zijn staart half over haar in, met het idee dat hij zo zijn lichaamswarmte wel wat kon doorgeven. "Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurd.." Hij schudde even met zijn kopje. "Het belangrijkste is dat we niet iedereen verloren zijn." stelde hij de poes gerust. "Al was ik ook liever in ons kamp gebleven." gaf hij toch met tegenzin toe.

De kater legde zich naast haar neer en de zandkleurige poes glimlachte eventjes. Ze voelde zijn pluizige staart half over haar heen, toch een beetje warmte gevende aan de jonge kattin op deze manier. Sandpaw kroop automatisch een beetje meer tegen hem aan, zo'n grote brombeer als vriend hebben had toch best wel wat voordelen. Maar ze kon nog altijd niet geloven wat er was gebeurd, met de clan, met de kittens van Redpetal en Snowdance. Twigkit en Bunnykit hadden een langer leven verdiend, maar het was hen niet gegund door StarClan. "Ik ook." Ze had nooit weg gewild uit het kamp, maar het vuur had hen wel gedwongen om te gaan. "In elk geval ben jij er nog," mauwde ze toen iet wat zachter. Kort drukte ze haar kop tegen zijn onderkaak aan. Stel je voor dat ze Tallfright ook nog eens zou verliezen. Haar zusjes had ze al een soort van verloren, de twee waren alleen nog maar bezig met hun kittens en Redpetal had zelfs een partner.

Hij haalde even zijn mondhoek even op toen ze wat tegen hem aanleunde en instemde met wat hij net ook gezegd had. "Ik zal er altijd voor je zijn." mauwde hij er zachtjes achter en trok even met zijn oor. Dit was de eerste keer dat hij zoiets zei tegen iemand en het klonk hem dan ook vreemd in de oren. Nu hij er verder over nadacht, zijn moeder zou alles behalve blij zijn als zij hem zo zag liggen met Sandpaw. Tallfright draaide zijn kopje dan ook even weg van Sandpaw.

Sandpaw legde haar kopje neer op haar poten en keek zuchtend voor zich uit. Het was in elk geval wel wat warmer met de kater bij haar, dat moest ze toegeven. Bij de woorden van de kater glimlachte ze een beetje, maar toen ze met een schuin oog omhoog keek zag ze hoe hij wegkeek. "Is er iets..?" vroeg ze hem toen voorzichtig. Ze wist niet goed waarom hij plotseling wat stiller leek, had ze soms iets verkeerd gezegd of gedaan? Of zat hij ergens mee?

Onderwerp: Re: Fear and doubt in the deep dark night