Temptation (island).

Een zandkorrel, twee zandkorrels, drie zandkorrels, vier za… hé! Verontwaardigd keek Dragonkit naar de WindClanner die voorbij kwam gelopen en zijn poot recht op de vele zandkorrels zette die Dragonkit zorgvuldig aan het tellen was. Hij wist dat het niet bepaald de meest interessante hobby leek waarmee men zich kon bezighouden, maar konden ze alsjeblieft zijn rare hobby’s respecteren?! Excuse me!? Maar hij zou het wel laten voor wat het was. Voor deze ene keer dan. De volgende keer vloog hij de WindClanner – die overigens groter was dan hem en ook nog eens twee ranks boven hem stond, maar dat waren details – aan! En dus richtte de zwarte kitten zich weer op de zandkorrels, maar die lagen helemaal verspreid. En liet hij nu net te lui zijn om ze te gaan verzamelen. Hij onderdrukte een zucht en keek om zich heen. Een kleine grijns speelde om zijn lippen terwijl hij naar een tortoiseshell she-cat keek die een paar moons ouder dan hem was en waarschijnlijk ook al wel een apprentice. Ze van een andere Clans, maar dat waren details! Ze was echt heel erg mooi. Ze zag er goed uit… vanaf de achterkant. Dragonkit deed moeite om niet met zijn neus te trekken en gewoon vriendelijk te glimlachen toen hij merkte dat haar kop er minder mooi uitzag. Haar gezicht stond op onweer wat erop kon duiden dat ze wel een idee had waar Dragonkit aan dacht en snel stond de kitten op. Hij bleef achter zich om kijken terwijl hij zich uit de poten maakte en… knalde niet veel later tegen iemand op. ‘Cedarkit,’ piepte hij opgelucht zijnde toen hij de kitten herkende. ‘Hoe gaat het met je?’ En sneaky als hij was verborg hij zich een klein beetje achter de tom zodat hij, als de gestoorde she-cat hem zou aanvallen, in elk geval niet als eerste geraakt zou worden. Want zo’n held was hij wel!

Terwijl Cedarkit antwoord gaf, keek Dragonkit zo subtiel mogelijk langs de kitten heen. De kust leek voor nu veilig te zijn, maar wie weet wanneer ze weer zou opdoemen in de verte. Nee, hij moest zichzelf nu even hier houden en net doen alsof hij geïnteresseerd was in zijn Clanmate. Oké, nee, dat was gemeen. Hij vond het oprecht vervelend voor Cedarkit dat deze zichzelf niet echt prettig voelde, maar natuurlijk was zijn doel in het begin geweest om zich te verstoppen voor de she-cat en niet om met de kitten te praten. Misschien moest hij voor één keer in zijn leven eens wat aardiger worden en werkelijk aandacht besteden aan zijn Clanmates. En dus deed hij een stapje opzij zodat het niet echt leek alsof hij zich schuilhield achter de kitten en draaide zijn lichaam een kwartslag zodat hij Cedarkit recht kon aankijken. Omdat hij het nieuws in zijn Clan niet echt volgde, had hij geen idee waar Cedarkit mee kon zitten en dus slikte hij een beetje ongemakkelijk zijnde. “En waarom is dat zo?” vroeg hij uiteindelijk. Was dat te direct? Hij had het gevoel dat dat een te directe vraag was. Zou de kitten het erg vinden dat hij zo’n directe vraag stelde? Zou hij zijn vraag nu nog anders kunnen formuleren? Jeetje, wat dacht hij eigenlijk te veel na, zeg. Alsof nadenken iets aan de formulering van de vraag zou veranderen. “Niet dat ik je echt geweldig advies kan geven of zo,” sprak hij snel. Want ja, hij moest wel laten merken dat hij geen medicine cat was die kon communiceren met StarClan, right? Maar nu leek het in elk geval alsof hij oprecht ge… alsof hij medelijden had met… nee, nee, alles klonk slecht. Hij kon beter zwijgen en luisteren. En dat deed hij dan ook maar. Ongeveer. Niet echt. Heh.