Backpack

Hij was weer eens alleen omdat zijn moeder en vader naar hij wist niet waar waren gegaan en hem alleen achter hadden gelaten. Omdat hij vrij volwassen over kon komen en ook een zelfstandige houding had, was het niet meer dan logisch dat zijn ouders dachten dat hij zichzelf prima kon redden. En hij vond van zichzelf ook wel dat hij zelfstandig kon zijn en zijn plan was kon trekken, maar hem alleen laten was echt next level. Ze waren nog maar net op een reis vertrokken en zijn ouders dachten dat het al verstandig was om hem achter te laten bij een hoop andere Clan cats die hij niet eens kende. Wat de jonge kitten niet in de gaten had, was dat zijn moeder in werkelijkheid een eindje verderop stond en hem zo nu en dan in het oog hield. De zwarte kitten onderdrukte een zucht en voelde de plotselinge drang opkomen om een zielig gezicht te trekken. Hij stopte hier echter mee toen hij een she-cat in beeld zag komen. En nog een mooie ook. Alleen… ze stonk. Ze stonk naar die ene geur waar zijn vader hem al voor gewaarschuwd had. En stinkende she-cats waren niet mooi. Nah-ah. Maar goed, ze was dus om zich heen aan het kijken en leek iemand te willen vinden om mee te praten. Ach. Hij zou zichzelf wel voor één keer kunnen opofferen, toch? Als de geweldige, aantrekkelijke tom die hij was zou hij haar redder in nood zijn en… blegh! Ja sorry hoor, maar die geur stonk écht! Dragonkit zette echter dapper zijn kaken op elkaar en wandelde weer terug in haar richting. Toen hij haar naderde, merkte hij dat ze ook een eigen geur had en dat die een stuk aangenamer rook. Mamacita, here I come! En dus deed hij heel casual alsof hij haar niet zag, botste vervolgens op een vrij overdreven manier tegen haar en keek haar vervolgens aan alsof hij haar nog niet had opgemerkt. Het werkte altijd. Altijd. ‘Oh, sorry, ik zag je niet,’ zei hij op een verontschuldigende manier. ‘Wat opzicht wel vreemd is, want jouw schoonheid zou iedereen op moeten merken.’ Ja ja, hier ging hij puntjes mee scoren!

Dragonkit merkte tot zijn voldoening op dat de she-cat niet verafschuwd naar hem keek. Want als hij heel eerlijk was, was dat wel de reactie die hij het vaakste kreeg. Dan keken de she-cats naar hem alsof hij net had verteld dat ze het lelijkste gedrocht waren die hij ooit had gezien en kon hij daarna meteen vertrekken. Maar goed. De meeste she-cats in zijn Clan hadden dan ook totaal geen stijl. Deze leek dat wel te hebben en even voelde Dragonkit zich genoodzaakt om haar stank, die erg om haar heen hing, gewoon te negeren en het te laten voor wat het was. Maar het was zo’n penetrante geur dat hij niet anders kon dan het ruiken en dus besloot hij om door zijn mond te ademen. Gewoon heel lichtjes ademen zodat het niet op zou vallen. Nu hij een chick aan de haak had geslagen, wilde hij dat ook graag zou houden. “Natuurlijk,” zei hij, gevolgd door een vette knipoog. “Hoe zou ik nu over zoiets kunnen liegen? Als ik je echt niet mooi had gevonden, had je dat allang kunnen zien.” Hij hoopte dat dat niet gold voor zijn neus, maar ze had tot nu toe nog geen gekwetste blik op hem geworpen, dus hij nam aan dat hij tot dusver vrij goed had kunnen verbergen dat ze eigenlijk een uur in de wind stonk. “Je hoeft niets te zeggen,” hij op een charmante toon verder. “Schoonheden zoals jij moeten gewoon het compliment accepteren en voor de rest niets.” Hij gaf haar nog een klein knipoogje. “Het zou een eer zijn als ik je mocht vergezellen met mijn aanwezigheid, madame.” Hij glimlachte op een lieve manier naar haar. “Of heb je toevallig andere plannen?” vroeg hij met een hint van teleurstelling in zijn toon.