Empathy

Het leek erop dat hoeveel verder ze van huis waren, hoe chagrijniger de rood-witte kater werd. De laatste paar maanden had het bijna als een soort dwanggedachte gevoeld: het idee dat hij elke dag de grenzen van het Windclangebied moest patrouilleren in de hoop dat zijn moeder er op een dag zou staan. En nu was hij degene die miste. Wat als ze er nu wel stond en hij was degene die er niet was? Hij kon het niet over zijn ziel krijgen om haar nog een keer te laten stikken, maar het leek erop dat dat wel het geval was. De kater staarde naar de grond, waar hij wat speelde met een stel kiezeltjes. Want meer had hij niet te doen. Hij had graag wat nuttigers gedaan, maar het leek erop dat het vandaag zijn beurt was om op de kittens van Mouse te letten. Hij deed het graag, maar toch voelde hij een rare knoop in zijn maag, elke keer dat hij de weesjes met elkaar zag spelen. Het had gewoonweg niet zo moeten zijn.

Smokegaze eerst.

Binnenkort zouden ze Apprentice worden en ergens maakte dat hem wel blij. Ze zouden een stuk onafhankelijker worden. Ze zouden mentoren krijgen die een oogje in het zeil zouden houden en ze zouden veel zelfstandiger worden. Hij kon niet wachten tot dat zou gebeuren. Er kwam een flauwe glimlach op zijn gezicht toen hij zag hoe de kittens vrolijk met elkaar stoeiden. Ze zouden er wel komen. Zijn aandacht werd getrokken door een kat die op hem af kwam lopen. De kater had een enorme vis in zijn bek hangen en Quiet zou liegen als hij zei dat hij niet onder de indruk was. Dit soort momenten maakten hem toch blij dat er wat Riverclanners bij hen waren, vissen was immers niet iets dat de andere clans konden. Hij was licht verbaasd toen de kater naar hem kwam toegelopen en vroeg of hij ooit vis had gegeten. "Nog nooit, eigenlijk," miauwde de kater met een scheve grijns op zijn gezicht. Hij was half dankbaar, half in de war dat de Riverclanner naar hem was gekomen. Echt dol op Riverclanners was hij niet, vooral nadat één van hen had geprobeerd om Everstar te vermoorden toen Quiet een Apprentice was. Maar voor nu zag hij dat akkefietje wel even door de vingers. "Niet om een gegeven paard in de bek te kijken, maar waar heb ik dit aan verdiend?" miauwde de Windclanner toen, nieuwsgierig waarom de krijger naar hem was gekomen. De vis was groot genoeg om te delen met Mouse's kittens, misschien dat dat het was.  

Nu had hij eigenlijk het gevoel dat hij de kater voor hem ooit eens terug moest betalen met een vers gevangen konijn, al betwijfelde hij of die hier in de buurt waren. Elk wild dier was over het algemeen niet bepaald gesteld op tweebeners en bleef dan ook ruim bij ze uit de buurt. Vreemd genoeg waren er wel dieren die door ze werden gehouden, die vervolgens vrij tevreden leken te zijn met hun leven. Het antwoord van de vreemde kater luidde dat hij wel benieuwd was naar hoe een Windclanner de smaak van vis zou vinden. Oké, goed genoeg voor hem. De rood-witte kater trok zijn wenkbrauw op toen de Riverclanner zei dat hij er geen deathberries in had gedaan. "Ik was er niet bang voor voordat je het ter sprake bracht," sprak Quiet geamuseerd. De vis werd naar hem toegeschoven, samen met de suggestie om het te delen met de kits. Quiet beet een stuk van de vis af en legde het bij de kits neer. Hij maakte zich nog steeds zorgen over Russet. Hoewel ze beter was geworden, was ze niet volledig aangesterkt. Misschien had ze hetzelfde als Mousewish altijd gehad had. De kater stelde zich voor als Smokegaze, een naam die om één of andere reden een belletje bij Quiet deed rinkelen.  stelde de kater zich voor. "Ik ben Quietstep," stelde hij zich voor. Vervolgens nam hij een hap van de vis en begon rustig te kauwen. Het smaakte niet zoals hij verwacht had, het had een aparte nasmaak, maar vies was het zeker niet. De rood-witte kater keek de Riverclanner aan. "Touché," miauwde hij, met een licht verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Hij was onder de indruk.

Vanuit zijn ooghoeken lette hij nog op de kittens. Hij was als de dood om er één uit het oog te verliezen. Hij wilde absoluut niet dat er zich nog een soortgelijk scenario voor zou doen als met Mousewish en Cheekykit. En daarbij zou het dan ook nog eens volledig zijn schuld zijn, wat hij waarschijnlijk al helemaal niet zou trekken. Met zijn tong haalde hij een restje van de vis tussen zijn tanden weg en likte vervolgens zijn lippen. Het smaakte hem bijzonder goed, al gaf hij dat niet ontzettend graag toe. Riverclan stond hem alsnog niet nauw aan het hart, al wilde hij ook weer niet alle katten over één kam scheren. Quietstep greens even op de opmerking van Smokegaze. De kat was nu vast blij met zichzelf. "Ik beloof plechtig dat ik vanaf nu nooit meer de belediging 'visvreter' zal gebruiken," miauwde de rood-witte kat, waarop hij nog een hap nam van het malse vlees. Het was makkelijk te kauwen en er zat ontzettend veel smaak aan. Het zou de kittens vast ook ontzettend goed doen. De Riverclanner maakte een opmerking over muizenvlees en Quiet knikte instemmend. "Die beesten zijn irritant om te vangen en als je ze eenmaal hebt, zit er alsnog amper vlees aan," sprak hij afkeurend. Hij had medelijden met de katten die op muizen en ratten moesten teren. Nare beesten.  

Quietstep rolde grinnikend met zijn ogen toen de kater hem alsnog een hazenvreter noemde. Typisch. Had hij zo'n zijn best gedaan om wat aan zijn vooroordelen naar Riverclan toe te sleutelen, kreeg hij dit. De jarenlange concurrentie tussen de clans was niet iets dat in één keer zou verdwijnen, al ging de samenwerking bij de meeste katten een stuk soepeler dan hij verwacht had. Voornamelijk bij zijn tante, die ineens wel heel veel interesse toonde in een gigantische Shadowclanner. Ironisch genoeg, niet al te lang geleden had ze Quietstep nog gewaarschuwd voor een poes uit Thunderlcan. Hij zou wel zien waar het schip strandde. Heel veel zin in een nieuw familiedrama had hij eigenlijk niet. De kater merkte op niet te kunnen begrijpen hoe Thunderclanners leefden van schampere muizen en Quiet grinnikte. De makkelijkste manier om connecties aan te gaan was een gezamenlijke vijand. Meerdere katten kwamen overeind, waarschijnlijk zouden ze weer verder trekken. Hij hield zijn blik op de kittens van zijn zus. Ze zaten vlak bij de zes maanden en konden zelf al een redelijk eind lopen, maar hij zou ze niet uit het oog laten. "Ik ben blij als we uit dit rotgebied zijn," mompelde de kater. Hij had een bloedhekel aan twolegs en Thunderpaths en dit was de meest dodelijke combinatie van de twee. Dat was al meer dan genoeg gebleken.

De samenwerking tussen de clans verliep ondertussen zo soepel dat hij zich afvroeg waar hun oude vijandigheid vandaan kwam. Waar was die eeuwenoude rivaliteit nou begonnen? En was het allemaal echt nodig? Katten waren letterlijk gestorven voor een klein stukje land en iedereen nam maar aan dat dat het waard was. Het leek allemaal zo absurd nu. Het was duidelijk nu dat de clans samen konden werken als dat nodig was. Waarom zouden ze het niet altijd kunnen? Waarom zouden ze niet gewoon iedere idiote regel af kunnen schaffen? Dan zou hij samen kunnen zijn met de kat waarvan hij hield. Maar nee, zo ver had het nog niet mogen komen. Smokegaze stemde met hem in en merkte toen op hoe ironisch het was dat ze nu samen aan het kletsen waren alsof het nooit anders was geweest. "Best wel. Ik vraag me af of al die vijandigheid van vroeger echt nodig was," sprak hij bedenkelijk. "Maar goed, zodra we weer ruimte hebben gevonden en de gebieden zijn verdeeld, zal iedereen wel weer vergeten hoe goed het hier ging." Eigenlijk vond hij het wel prima, maar het zou wel niet zo mogen zijn.   

Tijdens de reis bewogen zijn oren iedere kant op uit alertheid. Hij vond het hier maar niks en was ook ontzettend blij dat ze er vandoor gingen. Tweebeners waren onvoorspelbaar en Thunderpaths waren levensgevaarlijk. Hopelijk zouden ze hier ergens ver, ver, ver vandaan een plek vinden waar meer dan genoeg ruimte was voor alle clans en zonder enige vorm van menselijke aanwezigheid. De kater opperde dat de katten in de clans behoorlijk van elkaar verschilden. Iets dat waarschijnlijk wel waar was, maar dat hoefde naar zijn mening nog niet meteen een reden te zijn om in conflict te geraken. Misschien konden ze zelfs wel iets van elkaar leren. Hij grinnikte even toen Smokegaze hem vroeg of hij een kat zou kunnen volgen met Shadowclaneigenschappen. "Shadowclan zelf volgt niet eens een kat met Shadowclaneigenschappen," merkte hij op, natuurlijk doelend op Tallshadow. Hij zou de huidige leider niet echt het toonbeeld van een rasechte Shadowclanner noemen. Smokegaze vervolgde dat niet iedereen even volwassen was, iets waar Quiet dan wel weer mee in kon stemmen. "Misschien is één grote clan wel en beetje te idealistisch. Maar ik hoop in de toekomst toch op iets minder clanoorlogen," mompelde hij. Hij was het wel een beetje zat geworden om zijn leven te riskeren voor een paar extra vierkante kilometers.

Wauw. Een Riverclanner die met hem instemde. De wonderen waren blijkbaar de wereld nog niet uit. Hij vroeg zich af wat zijn tante aan het doen was. De kattin had hem nog aangesproken over het feit dat hij zich niet al te veel met de rest van de clans moest mengen. Ondertussen bracht hij heel wat tijd door met een poes uit Thunderclan en nu stond hij ook nog over koetjes en kalfjes te praten met een Riverclanner alsof het niks was. Maar goed, voor zijn gevoel was Bronzemask zelf de regels ook een beetje vergeten. Bij het idee dat Innerstar zijn leidster zou moeten zijn, kneep hij zijn ogen even tot spleetjes. "Nee, heel geweldig lijkt me dat niet," mompelde hij. Innerstar had hem behoorlijk streng geleken en hij koesterde het kleine beetje vrijheid dat hij had. Smokegaze leek wel goede hoop te hebben voor de toekomst. Ergens hoopte Quiet dat die instelling aanstekelijk zou werken. "Het lijkt me vreemd om straks weer terug te gaan naar hoe alles was," miauwde de kater. Om al deze katten misschien nooit meer te zien. Hij vroeg zich af of dat was wat hij wilde.