Alone with everybody {Lionroar}

Het was nacht, maar slapen kon ze niet. De clans hadden schuilplekken gevonden om de nacht door te brengen. Hoe het sommigen lukte om te slapen begreep Swiftclaw niet. De lichten die de twolegs maakte in hun koude kale bomen (lantaarns), hielden haar wakker en de geuren waren te ongemakkelijk voor de warrior. Swiftlclaw slaakte een zicht en legde haar poten over haar kop heen, maar ondanks dat ze in een lig houding lag, kon je zien dat ze niet sliep, want daarvoor was haar ademhaling te opvallend en het getik met het topje van haar staart ook te aanwezig. Ze vond het maar niks, die journey en keer op keer vroeg ze zich af hoe haar moeder dit afgehandeld zou hebben. Ze misten haar, Innerstar en als ze wel kon slapen, was het zij die in haar dromen voorkwam. Maar dat waren maar dromen, niks bijzonders.

OOC: Eerste post voor Lionroar

Twolegs. Hij had ze nooit gemogen; het waren vreemde wezens. Dat ze zich nu bevonden dichtbij de twolegnesten, zorgde er enkel en alleen voor dat de kater niet lang zijn ogen dicht durfde te doen. Laat staan dat hij durfde te slapen.. of überhaupt kon slapen. Hij had het twoleg gebied altijd ontweken, maar nu had hij geen andere keuze. Ze moesten hier doorheen.. wilden ze een beter gebied vinden. De kater zuchtte en keek voor zich uit. Deze plek bracht pijnlijke herinneringen in hem op. De dag dat hij met zijn vriend naar de Twoleg plaats was gegaan, hij was toen een jonge apprentice. Die dag was hij niet alleen aangevallen door een Bloodclanner, maar was hij ook in de steek gelaten door zijn eerste vriend. Die te laf was geweest hem te komen helpen en te strijden tegen de bloodclanner. Helaas had de flame-point kater niet veel geluk met het maken van vrienden. Al zijn oude vrienden, die van Windclan in ieder geval, waren nu óf dood óf hadden hem in de steek gelaten.
Zijn blik gleed over de slapende katten heen en zachtjes zuchtte hij weer. Hij stond op en liep voorzichting langs alle katten, waarna hij aan de rand van de slaapplek ging zitten. Op de uitkijk, misschien. Maar heel misschien ook omdat hij zelf niet kon slapen. Zijn kijkers vielen uiteindelijk op een poes. Op het eerste gezicht zou je denken dat ze sliep, maar toen hij haar nader bekeek werd het hem duidelijk dat ze ook wakker was. "Swiftclaw?" Zei hij zacht. "Ook moeite met slapen?" Fluisterde hij, hij wilde immers de andere warriors niet wekken.

Het was Lionroar die tegen haar begon te spreken. Hij had door dat ze niet sliep en hij kon dus hoogstwaarschijnlijk ook niet slapen. Swiftclaw haalde haar poot van haar snoet af en richtte haar diep blauwe kijkers op de knappe flame-point kater. Ze knikte op zijn vraag. "Het verbaast me dat de anderen wel durven te slapen, hier in het twoleg gebied," merkte ze op. "Jij kan dus ook geen slaap vatten?" Met was meer een opmerking dan een vraag. De vraag in haar stem vroeg dan ook meer naar een reden dan een bevestiging. De bevestiging was er namelijk al, want de kater was wakker en niet zoals bijna alle anderen, in slaap. Haar kijkers gleden over de omgeving. In de verte zag ze verschillende lichten flitsten. Monsters. Die akelige wezens die zonder pardon een kat verpletterde. Kort rezen haar nek haren, maar ze vermande zichzelf.

Ze hoorde zijn woorden en even liet hij zijn blik over de slapende katten glijden. Sliepen ze ook wel echt allemaal? Hij vroeg het zich af, want hij had de hele journey al niet lekker geslapen. Niet dat hij ooit echt lekker sliep. Niet na wat er in Windclan was gebeurd, niet nadat hij zich bij Shadowclan had gevoegd. Hij vertrouwde de katten, dat wel, maar het had nog steeds vreemd gevoeld.. in het Shadowclan kamp slapen. Misschien was hij Starclan daarom ook lichtelijk dankbaar dat ze een nieuw thuis moesten zoeken.. want wie weet zou het dat ook zijn voor hem. Een thuis. "Ja, dat vraag ik me ook af." Hij liet zijn kijkers weer op Swiftclaw vallen. "In ieder geval, je zou denken dat ze niet zo vast zouden slapen." Het leek bijna alsof iedereen vertrouwde in Starclan. Dat Starclan hen veilig naar hun nieuwe thuis zouden brengen. Hij geloofde niet langer in dat Starclan enig invloed had op wat er gebeurde in hun leven. "Ik heb het niet zo op deze plek. Zo tussen de twolegs.. slechte ervaringen." Zei hij, zijn blik weer voor zich uit richtend. Hij hoopte dat ze snel een thuis zouden vinden.

Swiftclaw liet haar blik terug glijden naar Lionroar toen hij begon te spreken. Ook hij geloofde er niet in dat katten goed zouden slapen. Ze knikte dan ook instemmend. Vervolgens kreeg ze antwoord op haar vraag. Hij had slechte ervaringen met het twoleggebied, waarop Swiftclaw toch even een vragende blik in haar blauwe kijkers kreeg. De ogen van Swiftclaw leken op die van haar moeder, waren alleen niet iets dieper, iets voller van kleur. Die van Innerstar waren ijsblauw geweest, die van Swiftclaw waren eerder diepblauw van kleur. "De verhalen die ik kreeg te horen vind ik al genoeg om me niet op mijn gemak te voelen in twoleggebied," mompelde Swiftclaw. Zijzelf had geen ervaringen met het twoleggebied. Swiftclaw kon zeggen dat dit haar eerste was. Natuurlijk kende ze het twoleggebied van de zijkant door patrouilles, maar daar hield het dan ook wel mee op. Veel twolegs zelf had ze ook nauwelijks mee gemaakt, dit was gewoon enorm veel in één keer.

Hij haalde zijn schouders wat op bij haar vragende blik. Het was niet dat hij echt met twolegs een slechte ervaring had, het was gewoon dat zijn hoofd de twoleg places koppelde aan de eerste keer dat hij werd aangevallen en de eerste keer dat hij in de steek werd gelaten. Zoiets zou hij nooit meer vergeten. "Het zijn niet per se de twolegs waar ik slechte ervaringen mee heb. Ze kwamen wel eens naar de windclan vlaktes.." Hij klemde zijn kaken even op elkaar, echt praten over zijn tijd in Windclan deed hij niet. Hij wilde die tijd achter zich laten. Heel graag. Maar helaas hoorde het gewoon bij hem en bij zijn geschiedenis. "Ik ben ooit een keer als apprentice aangevallen door een bloodclanner op de twoleg places, mijn beste vriend van toen liet me in de steek. Rende weg." Bromde hij zachtjes, zijn humeur werd niet echt geweldig van de gedachte eraan. Maar ze had hem vragend aangekeken, ze had het willen weten. Zachtjes lachte hij bij haar woorden. "Ik denk dat nieuwe gebieden ons nooit op ons gemak gaan laten voelen, Swiftclaw. Ik vrees dat ik vele nachten wakker ga liggen.. ook als we ons nieuwe gebied hebben gevonden." Niet totdat hij met zekerheid kon zeggen dat er geen honden rondliepen, geen moordlustige monsters in de schaduwen klaarstonden om de clan aan te vallen zodra ze allemaal sliepen.

Lionroar vertelde dat het niet per se de twolegs waren waar hij een slechte ervaring mee had. Het lag anders. Toen vertelde hij de rest en Swiftclaw vond het een naar verhaal. "Wat naar," miauwde ze dan ook. "Én laf van die 'vriend,'" reageerde Swiftclaw. Ze was nogal recht door zee met wat ze zei. Ze draaide niet ergens om heen en verdoezelde haar mening ook niet snel. Een typische eigenschap die ze van haar moeder had geërfd. Ze merkte wel op dat dit onderwerp het humeur van Lionroar niet echt goed deed, misschien maar een ander gespreksonderwerp opzoeken. Het volgende wat hij zei liet haar blik verduisteren. "Ik ben het met je eens... ik ga thuis missen," mompelde ze. "En... ik hoop dat we überhaupt een nieuwe thuis vinden... iedereen lijkt er zo op te vertrouwen dat het goed komt... ik weet het echter niet," ze sprak haar onzekerheden uit, iets wat Swiftclaw niet snel deed. Maar nu voelde het gewoon goed, dus deed ze het ook.

Gelukkig besloten ze snel van het onderwerp af te wijken. Hij sprak niet graag over zijn verleden, al helemaal niet nu hij een nieuw leven probeerde te krijgen in Shadowclan. Een nieuw begin. Maar toch bleef zijn verleden hem achtervolgen, ieder moment van de dag. Vooral nu, zo tijdens deze journey. Hij had alle blikken van de windclan katten wel gezien, hoe ze hem nog steeds zagen als een moordenaar. Hoe hij, één moordenaar, lid was geworden van Shadowclan. Hij haalde zijn schouders wederom op bij het horen van haar woorden over een nieuw thuis. "Ik weet het niet.." Sprak hij zacht, waarna hij zijn blik naar de hemel richtte. "Maar Starclan heeft mij al een keer een nieuw thuis gegeven, dus ik ben er van overtuigd dat ze bereid zijn hetzelfde te doen voor de clans." Hij zuchtte. Dat was dan ook het enige wat Starclan ooit voor hem had gedaan. Starclan had hem Shrewstar gegeven, een kattin die eerst geen enkel vertrouwen in de banneling had gehad. Maar door een of ander.. wonder én ongeluk kwamen ze een das tegen. Had Starclan de das gestuurd? Zodat Shrewstar kon zien wat hij echt was? Een loyale warrior?