Today will be different {Feverpaw}

En alleen maar omdat ze vijf moons was, moest ze bij alle andere kittens zijn, onder toezicht van de Queens. Zeker nu ze aangekomen waren in twolegplace. Haar beste vriendin, Feverk... nee, Feverpaw, mocht nu wel wat meer los, met warriors jagen, zelfs wat trainingen hier en daar. Serpentkit voelde een stek van jaloezie, want zij wilde dit ook. Een zucht rolde ook over haar lippen terwijl ze door slenterde tussen de andere kittens, ergens achteraan, waar het minder irritant was. Haar ijsblauwe ogen gleden naar de schemerige ochtend lucht terwijl ze even bleef staan. Maar al snel kreeg ze een duwtje van een Shadowclan Queen dat ze door moest lopen. Ugh, irritant. Misschien kwam Feverpaw straks even, ze hoopte er op.

OOC: Feverpaw eerste post

Haar blik was op de grond gericht terwijl ze gedachteloos doorliep. Ze voelde zich leeg, verdrietig. Haar poten deden pijn van het lopen, maar erg veel last had ze er niet van. Af en toe had haar vader haar gevraagd of ze niet gedragen wilde worden, maar daarop had ze standvastig nee geschud. Ze was nu een Apprentice, ze kon het zelf wel. Hoestaanvallen of niet. Daarbij, ze had het gevoel dat haar vader met haar wilde praten over wat er gebeurd was en dan wilde ze niet. Of dat kon ze niet. Ze wist niet wat ze nog moest zeggen, wat ze nog kon zeggen dat niet al duidelijk was. Het leek haar beter om er gewoon niet meer over na te denken, want dan zou het alleen nog maar meer pijn doen, toch? Toen ze Serpentkit tussen de katten spotte, liep ze dus meteen op haar vriendin af, hopend op wat afleiding. "Serpent!" miauwde Feverpaw opgetogen. "Hoe cool is deze reis?" kermde de kattin vervolgens. Even leek ze totaal vergeten dat haar zusje was overleden.

En ja hoor, daar was Feverpaw, haar beste vriendin. Ze hoestte nu wat meer, dat had Serpentkit al opgemerkt. Maar voor haar weten had Feverpaw altijd al gehoest, dus maakte Serpentkit zich geen zorgen. Feverpaw vroeg haar wat ze van de reis vond. Ze haalde haar schouders op tijdens het lopen. "Wel cool, ik zou alleen willen dat ik wat meer zag dan alleen maar al die katten om me heen," miauwde ze. Haar stem piepte nauwelijks nog, het was duidelijk dat Serpentkit bij de volgende ceremonie apprentice zou worden en wat had ze daar een zin in! "Hoe is het om apprentice te zijn, nu tijdens deze tocht?" Vroeg Serpentkit vervolgens, oprecht nieuwsgierig en haar ijsblauwe ogen lichte ook meteen op. Ze wilde het niet hebben over wat Serpentkit allemaal niet mocht, ze wilde het hebben over wat Feverpaw allemaal mee maakte, nu zij dus wel wat meer mocht.

De grijze kattin keek nog steeds haar ogen uit. Het waren zo veel katten bij elkaar dat ze elke keer weer een nieuw iemand zag. Katten in allerlei kleuren, soorten en maten en het maakte haar bijzonder blij. Wat ze vooral leuk vond, was dat haar moeder het ontzettend druk leek te hebben met... tja, waarmee eigenlijk? Ze wist het niet en het maakte haar ook weinig uit. Haar vader lette op haar en verder had ze niets nodig. Serpentkit leek het hele gebeuren lang niet zo leuk te vinden als Feverpaw en de grijs-witte kattin haalde even haar schouders op. Serpent vroeg haar hoe het was om Apprentice te zijn en Feverpaw liet een hoorbare zucht horen. "Niet heel anders eigenlijk," miauwde ze toen. Ze haalde haar schouders nogmaals op. "Ik bedoel, normaal mag je als Apprentice het kamp uit, maar een kamp is er niet meer," begon de poes. Het verlaten van het kamp was toch wel één van de meest spannende dingen die je als Apprentice mee zou maken. Plus het beginnen van je trainingen. "En mijn moeder is mijn mentor," miauwde ze vervolgens met een gebogen hoofd. Sinclaw stond niet bepaald bekend om haar geduld, haar zachtaardigheid of haar redelijkheid. Fever's trainingen baarden haar nu dan ook meer zorgen dan dat ze er zin in had.

Serpentkit kreeg niet de reactie die ze verwacht had. Volgens Feverpaw was het niet heel anders om apprentice te zijn, nu, tijdens deze omstandigheden. Ze vertelde dat je in normale omstandigheden anders het kamp uit had gemogen en nu was er geen kamp. Daar had Feverpaw dan ook gelijk in. Waarna ze zei dat haar moeder haar mentor was. Serpentkit richtte haar ijsblauwe kijkers op Feverpaw terwijl ze door liepen. "Zo erg is je moeder toch niet?" Vroeg ze en fronste even terwijl ze door liepen. De groep kwam tot een halt toen ze moesten oversteken bij weer een Thunderpath. "En jij hoeft niet voortdurend bij de andere kittens te zijn en de Queens," dir sprak ze zachtjes en bijna niet hoorbaar uit. Ze had namelijk geen zin om op haar donder te krijgen van één van de Queens. Of om een kitten te kwetsen. Langzaam begon de groep aan hun oversteek. Dit thunderpath was niet zo heel druk, gelukkig. De grote Thunderpaths waren namelijk heel eng.

Serpentkit keek haar lichtelijk verbaasd aan en merkte op dat haar moeder vast niet zo erg was. Feverpaw haalde haar schouders op. "Ik hoop dat het meevalt," antwoordde ze. Ze keek er ontzettend tegenop, maar misschien waren haar lage verwachtingen wel onterecht. Ja, haar voorkeur leek voornamelijk uit te gaan naar Wolfkit en Feverpaw vroeg zich soms zelfs af of Sinclaw haar naam wel wist, maar misschien zou ze wel een goede mentor zijn. En dat was toch alles wat ze nodig had? Serpentkit uitte vervolgens haar ongenoegen over het blijven bij de Queens, wat Feverpaw aan de ene kant wel begreep. Iedereen wilde erop uit. De kans om deze onbekende gebieden te verkennen, zouden ze waarschijnlijk nooit meer krijgen. Maar de keerzijde had ze ook gemerkt. "Misschien is het wel beter om bij ze te blijven," merkte Feverpaw toen op. Voor Stainedkit was het vast beter geweest.

Serpentkit gaf Feverpaw een bemoedigend duwtje tegen haar schouder. "Heus wel!" Miauwde ze nu weer wat enthousiaster. "Ze kan goed vechten toch? Dat ga jij dus ook leren!" Vervolgde ze. Toen sprak Serpentkit haar ontevredenheid uit waarop Feverpaw antwoordde dat het misschien juist wel beter was om bij de Queens te blijven. Nu keek ze vragend naar Feverpaw. "Waarom dan?" Vroeg ze. "Zo gevaarlijk is nou toch ook weer niet?" Vervolgde ze en ze meende het. Wat het ook was, Serpentkit had het nog niet mee gekregen wat maakte dat Feverpaw de opmerking had gemaakt.

Het duwtje en de bemoedigende woorden van Serpentkit zorgden ervoor dat ze weer een stuk vrolijker werd. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen de zwarte poes zei dat ze net zo zou leren vechten als haar moeder. Feverpaw knikte. "Daar heb je gelijk in," miauwde de grijs-witte kitten met een grijns op haar gelaat. Wie wist viel het allemaal wel mee. Het kon misschien zelfs een kans zijn om dichter naar haar moeder toe te groeien. Haar blik werd echter weer neergeslagen toen Serpentkit vroeg waarom het beter was om bij de Queens te blijven. Feverpaw kuchte even, niet wetend hoe ze het volgende zou moeten zeggen. "Stainedkit is... Ze is nu in Starclan. Ze kwam vast te zitten in een val van de twolegs," miauwde Feverpaw toen alsof ze het nationale nieuws voorlas. Ze wist niet wat ze voelde en al helemaal niet hoe ze het moest uiten.

Dat Feverpaw haar gelijk gaf deed Serpentkit goed en ze glimlachte daarom ook breed, daarbij deed het haar goed om te zien dat Feverpaw ook glimlachte. Echter stierf dit al snel weg toen het volgende onderwerp werd aangesneden. Ze had het nog niet geweten. Ze had nog niet geweten dat haar den genoot, Stainedkit er niet meer was. Dus dat was wat ze had gemist. "D-dat wist i-ik niet," stotterde ze. Ze wilde vragen hoe het gebeurd was, maar ergens wilde ze het ook niet weten. Daarbij vond Serpentkit het niet fijn om Feverpaw zo verdrietig te zien. Daarom durkte ze maar gewoon haar korte zwarte vacht tegen de wat vollere vacht van Feverpaw aan en zweeg. Nu was ook het moment daar om het Thunderpath over te steken. De Queens begeleidde haar naar de overkant en ze had het idee dat Feverpaw wel gewoon volgen. Aan de overkant wachtte Serpentkit daarom ook op het moment dat Feverpaw weer naast haar zou zijn.

Wat ze zei, leek de hele sfeer van hun gesprek om te keren en eigenlijk was dat het laatste wat ze had gewild. Ze wilde er niet over praten, ze wilde plezier maken met haar vriendin. De zwarte kattin stotterde dat ze niet wist wat er met Stainedkit gebeurd was en Feverpaw haalde wederom haar schouders op. Het leek haast een tic te worden: ze wist gewoonweg nergens het antwoord op nu. Haar zusje was weg, naar Starclan, voorgoed. En ze wist totaal niet hoe ze zich erover moest voelen. De stilte die volgde, maakte het alleen nog maar ondraaglijker, dus deed ze hetgeen wat haar het meest hielp: er overheen praten. "Ze zat behoorlijk lang vast, zeggen ze," miauwde Feverpaw verder, haar ogen op de grond gericht. Wat een vreselijke dood moest dat zijn geweest. "Ik kon het nooit zo goed met haar vinden," ging ze verder, in de hoop dat het haar beter zou doen voelen. Ze had altijd meer gehad met Wolfkit en Ferretkit, maar dat maakte het verlies niet veel minder.

Serpentkit voelde zich ongemakkelijk. Eigenlijk wilde ze Feverpaw gewoon wat opvrolijken. Maar ze wist niet wat ze moest zeggen, dus werd het stil en nog ongemakkelijker. Toen begon Feverpaw weer te spreken. Ze vertelde dat Stainedkit een behoorlijk lange tijd vast gezeten had en vervolgens dat ze het eigenlijk nooit zo goed met haar had kunnen vinden. Serpentkits mond begon droog aan te voelen en nu wist ze al helemaal niet meer wat ze moest zeggen. Daarom gaf ze Feverpaw maar gewoon een tikje met haar schouder. "Zullen we een stukje naar voren gaan? Kijken of daar iets spannends gebeurt?"
De hele groep clankatten waren aan de wandel en zo ook de andere kittens, queens, apprentices, warriors en andere hoge rangen. Misschien konden ze wat meer van de omgeving oppikken, aangezien de omgeving iets rustiger werd en er meer weilanden waren, dan twolegnests, thunderpaths en andere gekke dingen.

Eigenlijk wilde ze er verder ook niet echt meer over praten. Er viel simpelweg niet zo veel te zeggen. Stainedkit was weg, zou nooit meer terugkomen en dat was verdrietig. Maar meer dan dat was het voor haar eigenlijk ook niet. Maakte dat haar een slecht iemand? Toen ze een tikje tegen haar zei kreeg van Serpentkit trok de grijs-witte poes verbaasd met haar oortjes. Serpentkit stelde voor om een eindje naar voren te gaan en Feverpaw keek even achterom. Ze bleef graag wat dichtbij haar vader, maar één avontuur kon toch geen kwaad? Ze zouden heus niet ver van de groep afwijken. "Ja, leuk!" antwoordde Fever toen, waarop ze haar pas wat versnelde om de katten voor hen in te halen. "Heb jij nog iets leuks gedaan tijdens de reis?" vroeg ze haar vriendin vervolgens. Ze waren nu zo ver van huis, ze moest haast wel iets interessants gezien hebben.

Feverpaw versnelde haar pas en Serpentkit ging achter haar aan. Of de Queens merkte het niet op, of de Queen maakte zich geen zorgen, want het lukte de twee om verder naar voren te gaan. Feverpaw vroeg aan haar of ze nog iets leuks gedaan had. "Nee, niet echt, ik moest bij de andere kittens blijven en bij de Queens," miauwde Serpentkit. "Het idee op zich was wel spannend en alles wat er gebeurd, maar het lijkt wel alsof ik er niet veel van mee mag krijgen," ging ze verder. "Ik kan niet wachten tot ikzelf apprentice ben. Ik bedoel, Serpentpaw klinkt toch veel beter?" Ging de wat oudere kitten verder met een grijns. "Wie weet gaan we dan ook samen trainen!" Dat idee vond Serpentkit maar wat leuk. Ja, samen trainen met haar beste vriendin, dat wilde ze graag.

Er verscheen een vage glimlach op haar gezicht toen ze zich verder werkte van de katten achter hun. Ze had gewoon zin om weer eens iets leuks te doen met haar vriendin. Ze wilde zich geen zorgen meer maken over haar zusjes, over Sinclaw of over die rare kater uit Thunderclan die haar probeerde te versieren. Ze vond het allemaal maar niks. Ze wilde gewoon lol maken nu het nog een beetje kon. Was dat nou echt te veel gevraagd? Serpentkit had bij de andere kittens en Queens moeten blijven tijdens de reis, waarop Feverpaw even een pruillipje trok. Ze gunde het Serpentkit ook zo hard om Apprentice te worden. Toen Serpent haar Apprenticenaam aan haar voorlegde, maakte Fever haast een sprong van enthousiasme. "Serpentpaw klinkt zó cool!" miauwde ze vrolijk. Ze legde haar oortjes echter weer wat meer in haar nek toen het idee van samen trainen naar boven kwam. "Ik weet niet of Sinclaw dat wel goed zou vinden," mompelde ze ietwat verdrietig. Haar moeder leek iets tegen haar te hebben, en als ze met Serpentkit wilde trainen, zou dat vast niet gebeuren.

De sprong die haar beste vriendin maakte van enthousiasme toen Serpentkit haar toekomstige apprentice naam uitsprak, liet haar lachen. Toen Serpentkit vervolgens sprak over het samen trainen verdween opnieuw al het enthousiasme. Nu was het de beurt van Serpentkit m een pruillip op te zetten, waarna er natuurlijk alweer een nieuw idee in haar kop terecht kwam. "Ah wat kan dat ons nou schelen? We kunnen toch ook alleen samen gaan trainen? Jij hebt natuurlijk al een voorsprong, dus dan kan je mij gaan leren wat jij al weet!" Sprak Serpentkit daarom, helemaal tevreden met zichzelf en met haar plan. Nog even volhouden en dan droeg de zwarte kitten ook eindelijk haar apprentice naam en ze kon niet wachten!

Had haar moeder haar niet gewoon een coolere naam kunnen geven? Haar naam was gebaseerd op hoe ziek ze was geweest tijdens haar geboorte. Hoe ziek ze nog steeds was. Het was een naam van zwakte en ze vond het maar niks. Het liefst had ze net zo'n coole naam gehad als Serpentkit, maar het had niet zo mogen zijn. Fever keek met grote ogen naar haar vriendin toen deze opnieuw met een idee kwam. Samen trainen, zonder hun mentoren! Feverpaw keek haar vriendin aan alsof ze het wiel opnieuw had ontdekt en knikte vervolgens met volle overgave. "We zouden samen kunnen sparren!" miauwde de Apprentice opgetogen. Buiten haar trainingen zou ze dan nog eens extra oefening krijgen, zodat ze zeker weten de beste Warrior van de clan zou kunnen worden. Serpentkit kwam altijd met van die ongelooflijk goede ideeën! "Dat gaan we sowieso doen," zei Feverpaw toen smalend. Ze had nu al veel meer zin in haar trainingen, allemaal dankzij haar vriendin. "Wie zou jij als mentor willen?" miauwde ze vervolgens, een vraag die haar ineens te binnen schoot. Ze was wel benieuwd wie Serpent als mentor wilde, mocht ze de keuze hebben.

Het voelde goed om even buiten de drukke menigte van de andere katten te zijn en even samen met haar beste vriendin. Ze had wel het gevoel dat de twee in de gaten werden gehouden, maar er leek geen probleem van gemaakt te worden. Dat was fijn. Serpentkit voelde zich eindelijk goed en blij, vermaakt. Wat een beste vriendin allemaal wel niet voor iemand betekenen kon. Feverpaw had het over samen sparren en enthousiast knikte Serpentkit instemmend. "Já en dan worden we samen de sterkste warriors van Shadowclan, zelfs beter dan al die katers!" Lachte Serpentkit. Ja, beter zijn dan katers, dat leek haar geweldig. Want wie zei dat poezen niet ook sterk en geweldig konden zijn. Waren ze soms vergeten dat er ooit een Innerstar had geheerst? "Ja, dat gaan we inderdaad doen!" Reageerde Serpentkit al even smalend en haar blauwe ogen straalde daarbij. Feverpaw vroeg vervolgens wie zij als mentor zou willen. "Misschien Blackbear, hij ziet er wel cool uit..? Maar een sterke poes als mentor lijkt me nog leuker..." miauwde de kleine feminist. "Fawnstep, misschien, of Swiftclaw, ja," dacht ze hardop verder. "Als jij het voor het kiezen had gehad, hé, wie had jij dan gekozen?" Vroeg Serpentkit vervolgens met een grijns.

Voor haar gevoel was ze ver, ver, ver verwijderd van haar moeder, en hoe meer afstand er tussen hen zat, hoe beter. Het was misschien niet bepaald een goede gedachte, maar ze had een sterke afkeer richting Sinclaw. Het liefst zou ze hebben dat ze gewoon allebei aan elkaar konden toegeven elkaar niet te hoeven, en hun wegen vanaf daar laten scheiden. Maar kon je dat maken? Ze was haar moeder, haar clangenoot, haar mentor. Het was een enorme puzzel en Fever was nog niet klaar om hem op te lossen. Feverpaw had niet gedacht dat haar glimlach nog groter kon worden, totdat Serpentkit uitbracht dat ze een betere Warrior zouden worden dan wie dan ook! "Beter dan Wolfpaw!" riep de grijs-witte poes uit, misschien ietwat te luid. Hoe graag ze Wolfpaw ook wilde verslaan, ze mocht haar zus wel en wilde haar niet kwetsen. Op haar vraag luidde Blackbear als eerste als het antwoord, waarop Feverpaw bedenkelijk knikte. De kater was ietwat nors, maar hij zou zeker weten een goede mentor zijn. Op Fawnstep en Swiftclaw knikte ze ook even, al dacht ze zelf Swiftclaw te prefereren. Toen de vraag aan haar gesteld werd, smaalde ze. "Mijn vader natuurlijk!" bracht ze vrolijk uit. Haar vader was de beste kat op aarde in haar ogen. Hij was aardig, behulpzaam en een uitstekend krijger. Er was geen twijfel over mogelijk.

Even wat quality-time met haar beste vriendin deed haar goed. Weg van de anderen, weg van de drukke kittens die voortdurend haar aandacht wilde en met haar wilde spelen. Dit was precies waar Serpentkit even aan toe was geweest. Samen fantaseren over de toekomst, het warriorschap was ook enorm fijn. Beter worden dan iedereen, dan elke kater en elke poes en Feverpaw benoemde in het speciaal Wolfpaws naam. De zuster van Feverpaw en Serpentkit wist dat haar beste vriendin het niet op haar zus had. "Sowieso!" Reageerde ze dan ook met een brede grijns. Vervolgens ging het over de mentor die ze hadden willen kiezen. Serpentkit zag wel verschillende voor zich, bijvoorbeeld Fawnstep of Swiftclaw. Van alle keuzes zou ze dan misschien toch voor Swiftclaw gaan. "Ja je vader is cool!" Feverpaw zal dus voor Thornfang gaan. "Terugkomen, Serpentkit! En jij ook Feverpaw!" Werd er toen geroepen van een warrior. "Ugh, stomme warriors," mompelde ze, maar haalde vervolgens haar schouders op en raakte het neusje van haar beste vriendin aan. "Tot later!"

OOC: Serpentkit is nu Serpentpaw, zullen we maar een nieuw topic doen? c:

Hoewel ze niet iemand was die graag praatte over hoe ze zich voelde, vond ze het met Serpentkit niet zo erg. De kitten leek haar te begrijpen, en nog beter, wist haar meestal zelfs wel weer op te vrolijken. Ze begon alles in een positiever licht te zien, gewoon door het perspectief dat Serpent haar bood. En dat was heel wat waard, nietwaar? Ze kon niet wachten tot haar vriendin ook een Apprentice zou worden, tot ze met zijn tweeën zouden kunnen trainen. Samen zouden ze de wereld aankunnen. Fever werd al helemaal hyped toen Serpent mee begon te jubelen over hoe ze iedereen zouden kunnen verslaan, inclusief Wolfpaw. Haar oudere zus was nog steeds niet zichzelf sinds het ongeluk in de Nursery, maar Fever was er wel nog steeds op gebrand om haar in ieder opzicht te verslaan. Ineens werden ze teruggeroepen. Hun theekransje was voorbij. Met een frons tikte Fever het neusje van haar vriendin aan. "Zie je later," zei ze, met een knipoog. Later, wanneer ze samen zouden kunnen trainen.

Note; Is goed! c: