The night we met {geboortetopic}

Ivywing wandelde ergens achteraan de stoet katten mee. Ze merkte dat het met de dag moeilijker werd om hen bij te houden, en ergens had ze het gevoel dat ze de clans enorm ophield. Maar haar oom leek ervan overtuigd te zijn dat ze haar niet achter zouden laten, iets wat haar wel een klein beetje gerust stelde. Maar ze voelde zich alleen, ontiegelijk alleen. Want ze wist dat Cedarfrost en zij elkaar niet meer konden zien. Ze konden het risico niet lopen dat er ooit iemand achter zou komen dat hun kittens halfbloedjes waren. In ShadowClan zouden ze niet geaccepteerd worden, dus ze hadden besloten dat het het beste was dat ze op zouden groeien als volwaardige ShadowClan katten, zonder dat men een oordeel klaar zou hebben over hen omdat ze half RiverClan waren. Het was hard, het had haar hart gebroken, maar ze wist dat dit het beste was voor haar, Cedarfrost en hun kittens die ze in haar buik droeg. Het was een dag zoals alle anderen, maar er leek iets te zijn aan vandaag wat haar een onbekend gevoel gaf. Het was alsof ze wist dat het vandaag ging gebeuren, maar de vraag was alleen wanneer. De clans bleven lopen, ze raakte steeds wat verder achter totdat ze voelde hoe de wereld om haar heen begon te draaien. Ze hoorde de stemmen van wat andere katten om haar heen, maar toen ging alles volledig naar zwart en stortte de witte kattin naar de grond.

De clans waren gestopt en hadden eerder hun kamp opgeslagen, want de witte kattin verplaatsen zou geen goed idee zijn. Er was iets fout. Ze wist niet wat maar er was iets fout. Ivywing was een paar minuten buiten westen geweest vanmiddag, vermoedelijk uitputting. Ze had weinig gegeten en dat was natuurlijk niet verstandig wanneer je hoogzwanger was, maar de omstandigheden waren moeilijk. Hoe moest ze hier, in the middle of nowhere, haar kittens baren? Er was niet eens een fatsoenlijke den waar ze beschermd konden worden tegen de kou, nog een fatsoenlijk kamp waarin ze zouden kunnen spelen. Wanneer ze hun oogjes nog dicht hadden zouden ze al vervoerd moeten worden. Ivywing vond de gedachte vreselijk. Ze wist dat wanneer de kittens er eenmaal waren, ze geen rust meer zou krijgen. Immers had ze gezien wat er gebeurde wanneer je iemand anders met je kittens om liet gaan. Nee, geen één van haar kittens zou eindigen zoals die ene van de ThunderClan queen..

De nacht was gevallen en ze hadden haar een eindje van de drukte weggehaald, iedereen wist dat het eraan zat te komen. Het wachten duurde echter lang, totdat ze plots een vreselijke steek in haar buik voelde. Tranen sprongen haar in de ogen. "I-ik denk dat het zover is.." piepte ze tegen de kat die op dat moment naast haar stond.

[Open voor familie, medicine cats (apprentices) en eventuele anderen met toestemming]

Moeizaam liep de poes mee met de menigte. De kruidenpakketjes die ze voor de reis in elkaar had gevouwen, droeg ze mee in haar bek. Haar bagage en het feit dat ze ziek was, zorgden voor een droge, dorre smaak in haar mond. Ze voelde zich alles behalve goed en het begon duidelijker en duidelijker te worden. Haar vacht was dof, haar ogen prikten van de vermoeidheid en ze leek bijzonder uitgemergeld. Jagen kon ze nu niet meer en zelfs wanneer ze eten voor zich had liggen, smaakte het haar niet. Haar ogen gleden wat over de katten voor haar heen. Haar prioriteiten lagen nog steeds bij het gezond houden van Shadowclan. Ze zorgde voor de Elders, dat ze kruiden kregen die hen sterker maakten voor de reis. De zieke katten die elke dag hun vaste kruiden nodig hadden. Kittens die een extra oppepper konden gebruiken en drachtige Queens die ieder moment konden bevallen. En van die laatste mocht er vandaag nou net één zijn.
De clans hielden halt en tegen de avond aan was het zover. Bitterpaw had de hoogzwangere Ivywing nauwkeurig in de gaten te houden. De sneeuwwitte poes was immers nog steeds haar zus en Bitterpaw was als de dood dat ook haar iets ergs zou overkomen. Het idee van Winddancer die de verdrinkingsdood stierf in de modder hield haar s'nachts nog steeds wakker. Toch hield ze haar afstand. Bitterpaw wist dat ze whitecough had, het laatste wat ze wilde was om de Queen en haar kittens te infecteren. Haar hart begon in haar borstkas te rammen toen Ivywing om hulp vroeg. "Ivy, blijf kalm. Concentreer je op je ademhaling," miauwde de kattin tegen haar zus. Ze schoof één van de kruidenpakketjes naar Ivywing toe. "Dit zijn frambozenbladeren. Kauw ze maar op, ze zullen helpen tegen de pijn." De bladeren die ze met Amberhunt had verzameld, hadden nu eindelijk een doel. Haar blik bleef gefixeerd op haar oudere zus. Ze zou haar hier doorheen loodsen, koste wat het kost.

Het grootste deel van de tijd bevond de poes zich achteraan de stoet katten, waar de zwakkeren en zieken liepen. Enkel hier kon ze zich nuttig maken, door de katten die dat nodig hadden hulp te bieden. Een van die katten bleek Ivywing, een hoogzwangere poes van Shadowclan, te zijn. Ze was eerder die dag flauwgevallen, waarna de clans waren gestopt om te rusten. Al snel bleek dat het tijd was, want Ivywing, die een stukje van de rest vandaan lag, liet een zacht gepiep horen. Nerveus haalde Routpaw adem, nog steeds niet zeker van wat van haar verwacht werd. Lizardpath was nu echter niet hier om dat haar te vertellen en gezien enkel Bitterpaw, die ziek leek, zich tot heden over de poes had ontfermd besloot ze haar moed bij elkaar te schrapen en hulp aan te bieden. Onderweg naar het stel pakte ze een stevige tak op en legde die uiteindelijk voor de witte poes neer. Ze haalde eens diep adem. "Ik ben Routpaw, Medicine cats apprentice van Windclan, als het alsnog pijn begint te doen, bijt dan op die stok, " Miauwde ze zachtjes en vriendelijk, trots op het feit dat ze haar woorden zonder te hakkelen over had kunnen brengen. Zolang Ivywing op de stok zou bijten, zou ze daar haar pijn kwijt kunnen en haar tanden niet versplinteren. Vervolgens stapte ze achteruit en keek ze Bitterpaw vragend aan. "Kan.. Kan je mijn hulp gebruiken?" vroeg ze de grijze poes wat onzeker. Dit was een Shadowclan poes en hoewel ze maar al te graag wilde helpen, wist ze hoe Bitterpaw hierover dacht.

Weer een van zijn rondjes om te zien hoe zijn clan het had, want als er een kat tussen zat die ongemotiveerd of uitermate depressief leek, was het natuurlijk ook aan Tall om die te spreken en een hart onder de riem te steken. Als leider was hij echt niet alleen de kat die warriors benoemde of bedacht dat het nodig was om oorlog te voeren, in de eerste plaats was hij de kat bij wie anderen zich een beetje veilig moesten voelen. Vandaar zijn rondjes, en vandaar dat hij afging op stemmen in de nacht. Nieuwsgierig volgde hij de geluiden, en kwam uit bij Bitterpaw, de medicine cat apprentice van Windclan, en Ivypaw die in een bevalling leek te zijn gekomen. Tall zette ietwat geschrokken een stap achteruit, misschien was het wel super inappropriate dat hij hier was! "Sorry!" Mauwde hij dan ook snel, en draaide bijna half een rondje in zijn paniek om het goede te doen, "Als jullie privacy willen, dan ga ik wel," Hij mocht dan wel leider zijn, maar boven alles was hij nog een onhandige kater die niet goed wist of hij wel of niet bij deze bevalling moest zijn.

- Met toestemming van Daan (:

Chivy was zo getriggerd door al deze commotie dat ze alle katten met hulp in het oog hield die hulp nodig hadden. Ze was met haar blik net over Ivywing gegaan toen ze Ravenkit - nee Ravenfall wou onderzoeken. De poes leek pijn te hebben. Het was avond. Ze wist wat er stond te gebeuren en stopte meteen en ging naar de paar katten die haar draagbare medicijnvooraad waren. Nu was ze erg dankbaar dat ze langs Highstones waren gegaan. Daar had ze een paar kleine bosjes Ezelsoor geplukt. Ze liet de kat stoppen en pakte een groot blad dat hier random op de grond lag. Ze legde twee bladeren van het Ezelsoor erop en verse bloemen van de Bernagie. Ze vouwde het blad toe en pakte het op. Chivy legde het bij een bosje en ging er beschermend naast liggen. Haar ogen vielen van uitputting toe. Toen ze wat rumoer hoorde werd ze langzaam wakker. De zilte geur van bloed, hoe klein ook, maakte haar meteen wakker. Ze knipperde de slaap uit haar ogen en keek om haar heen. Een eindje verderop stak een witte vacht af tegen het nachtelijke zwart. Ze liep met het pakje naar de zwangere kattin. Bitterpaw, Routpaw en Tallstar stonden erbij. Ze hoorde net nog Tallstar - nee wacht, was het nu nog steeds Tallshadow of star? - vragen of ze privacy wou en in het half duister vingen haar blauwe ogen het onrustige toertje op. "Nee blijf maar hier, je kan me wel helpen," miauwde ze. Ze ging naast de twee andere apprentices staan. "Dag Ivywing, ik ben Chivypaw van Riverclan en ik heb wat bij voor je." Ze duwde het blad dat voor haar poten lag een stukje vooruit en vouwde het weer open. De donker zilveren kattin draaide haar kop een halve slag naar de leider. "Ik wil dat jij deze bloemen kauwt en ze dan uitsmeert over deze bladeren." Dat ging makkelijker zijn en ook iets lekkerder. Omdat zij niet de medicine cat apprentice was van de kattin draaide ze zich nu naar Bitterpaw. "Ik heb Ezelsoor bij en Bernagie. Het helpt voor de melk en geeft haar kracht."

De witte kattin voelde een lichte paniek opkomen. Ze was zwak, hoe moest ze op deze manier haar kittens beschermen tijdens zo'n gevaarlijke reis. Hoe moest ze morgenochtend meegaan met de rest van de stoet? Hoeveel kittens zouden er vannacht geboren worden en dan was het nog de grote vraag of ze het wel allemaal zouden overleven totdat de clans in een nieuw territorium waren. Ze kon het beeld van de ThunderClan kitten die was gesneuveld op een thunderpath niet uit haar hoofd krijgen, uit angst dat het met één van haar kittens zou gebeuren. Ze was bang. Bang dat StarClan wraak zou nemen omdat deze kittens een gevolg waren van haar relatie met de RiverClan kater. Ze hoorde haar zusje, Bitterpaw, die tevens de medicine cat apprentice van ShadowClan was zeggen dat ze op haar ademhaling moest letten. De jonge queen probeerde te doen wat ze zei, maar het was moeilijk. Daarna schoof de grijze kattin een pakketje frambozenbladeren naar haar toe, die ze op moest eten om de pijn te verzachten. Dat was dan ook wat Ivywing deed, want ze wist van andere queens dat de pijn in haar buik straks ondragelijk zou worden. Het was nu te laat om te zeggen dat ze het niet meer wilde. Het was te laat om terug te krabbelen van deze bevalling.

Een andere stem was nu te horen. Er werd een stok voor haar neus gelegd door een andere apprentice, die sterk naar WindClan rook. Het was Routpaw, de medicine cat apprentice van WindClan. Ergens gaf het wel een wat veiliger gevoel, wetende dat er meerdere medicine cats bij waren. Maar het bleef toch eng. Wanneer het pijn zou gaan doen, moest ze op de stok bijten. Ivywing wist met grote moeite haar mond te openen en er wat woorden uit te krijgen. "Bedankt," mauwde ze zachtjes naar de WindClan apprentice.

Ze richtte haar blauwe ogen op toen ze de stem hoorde van Tallshadow, de broer van haar vader en tevens iemand die haar tijdens deze reis gesteund had en ervoor had gezorgd dat ze niet verslonden was door een hond. De kater had veel voor haar gedaan, tevens had hij gezworen dat hij niets zou laten gebeuren met haar kittens. Immers hadden haar kittens geen aanwezige vader die hen en hun moeder kon beschermen van gevaar, maar ze had wel een grote familie die voor haar klaarstond. De gestreepte kater vroeg of hij iets kon doen, of dat hij hen met rust moest laten. Een andere, nieuwe stem zei dat hij hier kon blijven om te helpen. Het was Chivypaw - de RiverClan geur was onmisbaar voor de witte queen - de medicine cat apprentice van RiverClan. Dan was er toch nog een beetje van RiverClan bij de geboorte van haar halfbloed kittens aanwezig. Ook deze leek iets voor haar te hebben meegenomen. Dankbaar knikte de kattin, waarna ze weer een steek in haar buik voelde en haar lichaam een keer zwak schokte. Het was nu echt begonnen. De witte kattin kneep haar ogen dicht, tranen welden op achter haar ogen. Ze was nog altijd bang.

Haar ogen zochten naar Acefray, maar ondanks zijn gigantische voorkomen, kon ze de kater nergens vinden. Hoe zekerder ze ook werd in haar vak, ze was en bleef nog steeds maar een leerling. Het deed haar een stuk veiliger voelen wanneer de grijze kater erbij was, gewoon, voor het geval dat. Haar blik ging weer naar Ivywing, die er meer dan gespannen uitzag. Ondanks het feit dat dit niet de eerste bevalling was die ze mee had gemaakt, wist Bitterpaw totaal niet hoe het was om op het punt te staan moeder te worden. Ze kende de angst niet, de twijfel. De onzekerheid die je had wanneer je je realiseerde dat je kittens in deze barre tijden op zouden moeten groeien. En ergens was ze blij dat ze die nooit zou kennen. Ivywing begon de kruiden op te eten en Bitterpaw keek al knikkend toe. Dat moest tenminste al een beetje helpen met de pijn die de witte kattin in een mum van tijd zou ervaren. Een vlaag van opluchting streek door haar heen toen Routpaw naar hen toe kwam en Ivywing een stok aanbood om op te bijten tegen de pijn. De kattin vroeg of haar hulp nodig was, waarop Bitterpaw dankbaar knikte. "Je hulp is meer dan welkom," miauwde ze met een beleefde knik. Ze wist dat ze Ivy niet in haar eentje door de bevalling heen zou kunnen loodsen: ze had whitecough en moest haar afstand houden.

Haar aandacht werd getrokken door Tallshadow, die zich op ongemakkelijke wijze in het scenario gespeeld had. Ze keek de kater hulpzoekend aan. Ze wilde gewoon dat Acefray er was nu. Hoe ze het nou zou wenden of keren, hij was haar mentor. Haar rots, haar ruggensteun. Ze had hem nog steeds nodig om haar taken uit te voeren, hoe kleinerend het ook was om dat toe te geven. Gelukkig kwam Chivypaw kijken wat er gaande was. Drie Medicine Cat Apprentices, dit zou nog te doen zijn. Chivy had ook kruiden mee gebracht en wist Bitterpaw daarmee wat hoop te geven. Bitter knikte de kattin dankbaar toe. "Bedankt voor je hulp, Chivy," miauwde ze. Vervolgens ging haar blik weer naar Ivywing, wachtend tot de weeën zouden beginnen.

De aandacht van de jonge kattin werd getrokken door een groepje katten dat zich plotseling verderop verzamelde. Nieuwsgierig sprong Rousepaw van de schutting af en wandelde een stukje richting de groep katten. Nu pas viel het haar op dat er een witte kattin op de grond lag en dat drie van de vier katten die er omheen stonden de andere Medicine cat apprentices waren. Meteen zette de zilvertabby een sprintje in richting de groep katten. Een paar vossenlengtes voor ze aankwam vertraagde ze haar pas tot een licht drafje. Als dit was wat ze dacht dat het was moest ze voorkomen dat ze extra stress zou bezorgen bij de kattin. Aan de geur te merken was het een Shadowclan kattin, Bitterpaw zou dus hier de leiding zijn. Zijzelf was de oudste van het stel maar ze hadden allemaal ongeveer even lang de rang. "Is er nog iets waar ik mee kan helpen Bitterpaw?" vroeg de zilvertabby aan de kattin. Zo ver ze kon zien was er al een stok om op te bijten en had Chivypaw Bernagie en Ezelsoor bij zich waar de Shadowclan Leader op het werk was gezet. "Ik heb daarstraks nog een frambozenstruik zien staan, moet ik wat blad gaan halen?" vroeg ze vervolgens. Het blad van de framboos werkte tegen de pijn en zorgde ook dat de Shadowclan kattin niet te veel bloed zou verliezen tijdens het bevallen in het geval dat het bloeden te erg zou worden. Wat dat betrof was het wel handig dat ze nu in een Twoleg gebied waren.

[lol ik ben laat, nu valt er zo goed als niets mee te doen X"D]

Oke, voor hij überhaupt de kans kreeg weg te gaan kwam er nog een medicine cat apprentice, die hem duidelijk maakte dat: nee, nu was niet de tijd om weg te gaan. Tall stapte bedeesd weer terug naar waar hij stond, en bleef daar staan om even te kijken hoe hier inmiddels drie apprentices bezig waren met deze poes, allemaal van een andere clan. Hartverwarmend. Veel tijd om even blij te zijn met deze ontwikkeling kreeg hij niet, want hij moest op blaadjes kauwen en die uitsmeren, ofzo. De kater keek even met grote ogen naar het hoopje, haalde toen zijn schouders op, en ging maar aan de slag. De riverclan medicine cat apprentice zag er niet uit als iemand met wie hij ruzie wilde. Zo keek ook Bitter, en later ook de nieuw gekomen medicine cat apprentice, die de drie clans tot vier maakte. Serieus, dit was een of ander teken. Een apprentice bijeenkomst van alle clans, samenwerken kon dus wel.

I am not the only traveler
Who has not repaid her debt

Het was eigenlijk best een iconisch moment, wat ze onder andere omstandigheden zonder twijfel enorm had gewaardeerd. Er waren vier medicine cat apprentices bij haar, uit elke clan ééntje. Zou dit een teken van StarClan zijn? Dat haar kittens ter wereld zouden komen temidden van alle vier de clans? Zouden ze dan eindelijk een positief signaal geven aan hen, aan haar? Na alles wat ze was verloren.. ze durfde het amper te hopen. Immers had ze zonden begaan door haar clan te verraden, en deze kittens werden geboren uit een geheime relatie die niets meer was dan leugens en verraad. Ergens was het vreselijk. Waarom was Cedarfrost nu in een andere clan geboren. Als hij gewoon in ShadowClan was geboren dan kon hij hier bij haar zijn, dan kon hij bij haar kittens zijn. Natuurlijk was de gedachte er geweest bij haar om één of meerdere kittens naar RiverClan te brengen, zodat hij een stukje van haar had en zij een stukje van hem. Maar het kon niet. Ze zou het niet aankunnen om haar nest op te splitsen. Ze wilde hen allemaal dicht bij haar houden, daar waar ze er was om hen te beschermen tegen de grote, boze wereld.

I've been searching for a trail to follow again
Take me back to the night we met

De steken werden steeds heviger en ze hoorde de aanwezige katten nog wat met elkaar bespreken, maar ze was al te ver weg om het nog te begrijpen. Ze wist niet wat er komen ging. Straks was het helemaal geen positief teken en zouden alle kittens dood worden geboren. Wie weet zou StarClan haar nu wel straffen, straffen voor alle keren dat ze met de grijze RiverClan kater had afgesproken. Ivywing kneep haar oogjes dicht, dat mocht niet gebeuren. Ze konden haar niet straffen voor wat ze voelde, ze kon er niets aan veranderen. Het had nooit mogen gebeuren, deze kittens hadden nooit mogen bestaan. Er had niets kunnen zijn tussen Ivywing en Cedarfrost. En toch was dat er. Deze kittens mochten dan geboren zijn uit leugens en verraad, pure liefde speelde waarschijnlijk de grootste rol. Niet veel kittens konden zeggen dat ze uit echte liefde geboren waren. De twee zagen elkaar amper nog, maar de witte kattin zou er nooit een moment aan denken om bij een andere kater te zijn. Nee, die grijze kater was haar ware en enige liefde.

And then I can tell myself
What the hell I'm supposed to do

Ivywing voelde het, de eerste kitten kwam eraan. Er was geen twijfel over mogelijk, na al die manen met haar kindjes in haar buik rondgelopen te hebben zou ze hen allen eindelijk gaan zien. Hoeveel zouden het er zijn? Katertjes of poesjes? Zouden ze op haar lijken, of op Cedarfrost misschien? Namen.. ze had nog amper nagedacht over namen. En hoe ging ze hen meenemen op deze reis? Zou ze hen allemaal überhaupt wel kunnen beschermen? Zou ze genoeg melk kunnen produceren? Het moest wel. Ze moest het allemaal wel kunnen. Tranen sprongen in haar ogen, de medicine cats waren er en zelfs haar oom Tallshadow was er om haar bij te staan. De witte kattin was misschien wat kleiner, wat zwakker ogend, maar van binnen was ze sterker dan ooit op dit moment. Met de stok tussen haar tanden geklemd voelde ze hoe haar eerste wondertje ter wereld kwam. Nu had ze nog al haar krachten, dus boog ze haar kop om de kitten vluchtig schoon te likken. De volgende kit was al aan het dringen, het zou straks hopelijk snel klaar zijn. Het was een grijs katertje. Een scheve glimlach kwam op haar gezicht, hij leek op zijn vader. Echter viel het haar op dat de kitten amper geluid maakte. “Quietkit,” mauwde ze met haar warme stem, “omdat je zo stil bent.” Rustig schoof ze haar oudste zoon naar haar buik toe, die nog steeds aardig gezwollen was. Haar oudste zoon zou nog meer siblings krijgen, ze voelde het.

And then I can tell myself
Not to ride along with you

Nadat ze haar eerste zoontje aan haar buik had gelegd, legde ze haar kop weer neer. Het was zwaar, maar haar eerste kitten had er gezond uit gezien. Dat was een goed teken, toch? Daarbij wist ze zeker dat het katertje niet alleen op zou groeien, hij zou siblings hebben. De gedachte maakte haar warm, de gedachte om eindelijk haar kleine gezinnetje te hebben. Zijzelf was nooit zo enorm close geworden met haar siblings, alleen met Winddancer en heel vroeger met Lurkingshade. Maar dat laatste was enorm verwaterd. Misschien omdat haar moeder, Snowynight, altijd zo op de achtergrond was gebleven en haar vader Thrushdive gestorven was. Ivywing zou het anders doen. Ze zou ervoor proberen te zorgen dat haar kleine gezinnetje elkaar lief zou hebben. ShadowClan of niet. Normaal stonden ze hier bekend als ruige katten, maar ze zou haar kittens ook anders leren. Want zo was ze zelf, alles behalve ruig en wreed. De tweede kitten kwam. Deze leek wat meer moeite te kosten. Opnieuw boog ze haar kop om de kitten schoon te likken. Het was weer een katertje, deze had een wat lichtere vacht met strepen erin. Had Cedarfrost haar niet ooit verteld over zijn eigen moeder, Silverstream? Daar had de kitten misschien wel wat van weg, ze had de kattin nooit ontmoet. Tevens deed hij haar denken aan een lichtere versie van haar vader, Thrushdive. “Thistlekit,” sprak ze de naam uit van haar tweede zoontje. Het had ergens wel wat weg van de naam van haar vader. “Naar een stekelige distel, waarmee ik hoop dat je op een dag je siblings kan beschermen.” Ze was tevreden over de naam, het paste perfect. Ook deze kitten kon ze nog naar haar buik toe schuiven, nu had ze nog energie. Maar ze moest toegeven, na een tweede kitten zou je bijna willen dat het stopte.

I had all and then most of you, some and now none of you
Take me back to the night we met

Heilige StarClan, wat zou ze graag willen dat Cedarfrost bij haar zijde was op dit moment. Dan zou hij ook een kitten een naam kunnen geven, haar helpen met het drooglikken van de kleintjes wanneer haar energie daarvoor op zou zijn. De gedachte om alleen te zijn was demotiverend, maar nieuwe moed kwam op toen ze zich bedacht dat ze niet alleen was. Haar familie was hier, Tallshadow en Bitterpaw. De andere clans waren hier zelfs, vriendschappelijk. En haar twee zoontjes, die nog te zwak en onschuldig waren om zelfs nog hun oogjes te openen voor deze verdoemde wereld. Want ja, de wereld waarin deze kittens werden geboren was verdoemd. Er gingen katten dood, kittens gingen dood, tijdens deze barre reis. De clans waren wreed uit hun vertrouwde territorium gejaagd. Ze had alle herinneringen aan haar vader en zusje achtergelaten op het moment dat ze voor het laatst over de ShadowClan grens heenstapte. Toen ze voor de laatste keer achterom had gekeken naar het donkere, vertrouwde woud waarin ze was opgegroeid. Het donkere kamp waar haar kittens nooit in geboren zouden worden, waarin ze zouden spelen en opgroeien. Het drassige territorium waarin ze nooit vieze poten konden oplopen na het jagen. Ze werden geboren in deze wildernis, het was bijna niet te geloven. Maar de derde kit kwam toch, ze was nu moeder van drie prachtige kittens. Met iets meer moeite boog ze haar kop, gaf een aantal likken over de vacht van de pasgeboren kitten heen en zuchtte zachtjes. Het was een poesje dit keer, haar eerste dochtertje. Ook deze leek op haar vader. “Blithekit,” murmelde ze zachtjes, “mag iedereen blijdschap voelen voor jou, zoals ik die nu voel.” Ze was trots op haar dochtertje, de tweede grijze kitten, en ook deze werd naar haar witte buik toegeschoven waar ze voor het eerst zou kunnen drinken.

I don't know what I'm supposed to do, haunted by the ghost of you
Oh take me back to the night we met

Ivywing ontspande haar lichaam voor een moment. Zou het gewoon blijven bij drie kittens? Dat was genoeg voor een eerste keer moederschap. Dan zou het nog mogelijk zijn om ze alle drie in de gaten te houden, dan zou het makkelijk zijn om warriors te vinden die haar konden helpen met haar kittens dragen. Een klein nestje, dat zou het beste zijn. Maar dat had StarClan overduidelijk niet in petto voor de jonge kattin. Ivywing was moe, ze wilde niet meer. Maar terugkrabbelen was nutteloos nu. Een vierde kitten zou er komen, ze voelde hoe het ongeboren wezentje een weg naar buiten zocht. Kort sloeg ze haar ogen naar boven, daar waar Silverpelt ondertussen gewoon te zien was. De fonkelende voorouders keken op haar neer. Na de geboorte van haar vierde kitten leek ze eventjes bij te moeten komen, maar boog toen al snel haar hoofd om de kitten droog te likken. Erg ver kwam ze niet, dus stond ze toe dat één van de aanwezige katten het voor haar deed. Het was een calico, iets wat ze niet had verwacht maar wat goed mogelijk was omdat zijzelf én haar moeder beide zo wit als sneeuw waren. Dan was er de kans dat er zo’n kitten uitkwam. Het was een dochtertje, dat wist ze al bij het zien van de vacht. Toen ze opnieuw kort naar de sterren keek, wist ze de perfecte naam. “Lightkit,” zei ze met een iet wat zwakkere stem, “naar de lichten die op ons neer schijnen, en mag je ooit iemand anders leven ook zo verlichten.” Ze wenste haar kittens het beste toe, elke moeder deed dat. En de naam Lightkit pastte perfect bij haar tweede dochtertje. Haar vacht zag er tevens nog eens wat lichter uit, de naam paste in elk opzicht bij het poesje.

When the night was full of terror
And your eyes were filled with tears

Nog voordat ze kon controleren of haar dochtertje wel goed schoon was gemaakt door één van de andere katten, voelde ze hoe haar buik weer begon te steken. Vermoeid sloeg ze haar klauwen in het gras, ze moest in het koude gras bevallen in plaats van in een warm nest gemaakt van mos. Zijzelf was geboren in een warme nursery.. dat moest tenminste een fijne gedachte geweest zijn voor haar moeder. Nu voelde de witte kattin zich alleen maar schuldig, dat de kittens in deze omstandigheden ter wereld moesten komen. Ze had zoveel emoties op dit moment. Liefde voor haar kittens, maar ook een enorm groot schuldgevoel. Dat laatste was niet allemaal haar schuld, ze kon er niets aan doen dat ShadowClan zijn territorium had moeten verlaten, dat haar kittens ergens halverwege de reis geboren werden in een land zonder naam. De vijfde kitten kwam eraan en zorgde ervoor dat al haar aandacht weer bij de bevalling was. Ze was moe. Bij de eerste kittens had ze nog energie gehad, maar toen deze kitten was geboren kon ze enkel haar kop nog maar buigen en snel een lik over haar kop geven, om te zien hoe er eveneens een lichte vacht aan deze kitten vast zat. Het werk liet ze over aan de medicine cats, die waren er toch genoeg aanwezig en de witte kattin kon simpelweg de energie niet meer opbrengen. Ze had al veel bloed verloren, voelde zich moe en zwak. Was dat een teken dat ze het niet ging redden..? Misschien. “Frostkit.” De naam voor haar vijfde kitten, opnieuw een dochtertje, was niet moeilijk om te bedenken. Maar de ware reden hiervoor zou ze niet hardop uitspreken. “Omdat je vacht mij doet denken aan de ijzige sneeuw.” Maar dat was niet de volledige reden voor haar naam. Deze kitten was vernoemd naar hun vader, Cedarfrost. De kater die ze met heel haar hart liefhad. Ja, de naam was perfect.

When you had not touched me yet
Oh take me back to the night we met

Zou het dan met vijf kittens gedaan zijn? Ivywing dacht voor een moment nog wel, iedereen leek te denken van wel. Maar haar buik had nog één kleine verrassing voor haar in petto. Ze kon het voelen en kneep haar ogen dicht, haar buik begon voor een laatste maal samen te trekken. Er was nog één wezentje wat geboren moest worden. Er zat nog één klein wezentje in haar buik die ze ter wereld moest brengen, ze wist gewoon dat het er nog ééntje was. Het duurde niet al te lang, maar desalniettemin was het waarschijnlijk pijnlijker dan de vorige. Misschien omdat ze moe was. Of nou ja, moe.. ze was uitgeput.. ze kon bijna niet meer. Nog heel eventjes.. en dan was het hoogstwaarschijnlijk klaar. De laatste kitten was geboren, en nu liet ze het volledig aan de medicine cats om voor haar kitten te zorgen. Het was een zoontje, dat werd haar verteld. Een waterige glimlach verscheen op haar gezicht. Tevreden sloot ze haar blauwe ogen. Ze had het gedaan, ze had het geflikt. Ze had haar eigen gezinnetje ter wereld gebracht. De zes lichtjes van haar leven. “Echokit.” Zo zou ze haar laatste zoon noemen. En opnieuw met een betekenis die ze niet aan de aanwezige katten zou geven, immers was haar leader er nog bij. De witte kattin sloot haar ogen, ze had nog amper energie om een andere reden te bedenken voor de naam, maar ze was uitgeput genoeg om deze reden niet hardop uit te hoeven spreken. Iedereen zou dat begrijpen.

I had all and then most of you, some and now none of you
Take me back to the night we met

Vandaag zouden haar kleintjes nog de mogelijkheid krijgen om veel te drinken en te slapen, want morgen zouden ze op pad gaan. Zelf kon ze er maximaal twee dragen, immers wilde ze niet dat door haar eigen stommiteiten één van hen gewond zou raken. Stel je voor dat ze één van haar kindjes zou laten vallen, op een thunderpath bijvoorbeeld. Nee, dat zou niet mogen gebeuren. Ze zou hen kunnen toevertrouwen aan sterke katten zoals Tallshadow en Acefray, en de andere medicine cats ook vast wel. Eindelijk begon ze zich een beetje te ontspannen, te denken dat er misschien toch nog wel een manier was dat alles goed kon komen. Misschien was het leven niet zo donker en uitzichtloos als ze eerder deze avond had gedacht.

I don't know what I'm supposed to do haunted by the ghost of you
Take me back to the night we met

Ivywing en haar kittens waren terug verplaatst naar de rest van de clan. Dat was een stuk veiliger voor zowel haar als de pasgeboren jongen. Een aantal queens waren al langsgekomen om de kittens te bewonderen, het was een prachtig en gezond nest. Zelfs op dit late uur leken katten nog wakker genoeg om eventjes snel langs te komen. Maar Ivywing was moe, dus besloot men haar met rust te laten. Ze had haar pluizige staart beschermend om de jongen heen geslagen, boog haar kop en gaf hen allemaal nog een lik tegen de vacht in om ze meer warmte te geven. Als laatste bleef ze hangen bij Echokit, de enige kitten die echt volledig wit leek te zijn zoals zijzelf. “Vernoemd naar de stem van je vader die ik vroeger over de rivier hoorde galmen..” fluisterde ze zachtjes terwijl ze kort in de kitten neusde. Toen ging haar kopje naar de andere kitten, die iets vuiler wit leek te zijn, haar dochtertje Frostkit. “En jij naar je trotse vader.” Het was tijd om te slapen, om weer op krachten te komen. De kersverse queen sloot haar ogen en dommelde wat weg. Ze meende iets later die nacht een neus tegen haar wang te voelen. Zacht glimlachte ze, nog half slapend, maar ze wist wel wie het was die daar stond. Het moment duurde niet lang, toen was hij weer weg. Rustig sliep ze door, de volgende dag zou een echte uitputting worden voor haar en de kittens.

Een tweetal Moons lang had hij veilig met zijn Siblings in hun moeders buik door gebracht. Vandaag was dan toch de dag aangebroken dat hij hij mocht kennismaken met de buitenwereld. De zes kleine wezentjes waren inmiddels uitgegroeid tot volwaardige kitten, elk hun eigen uiterlijk en unieke karakter. Zijn broertjes en zusjes voor eventjes achterlatend, mocht hij nu als eerste de buitenwereld in. Niet wetend wat hem te wachten stond.

Met een zachte plof was hij naast zijn moeder beland. De schrik van deze plotse verandering en de koude lieten de kitten gelijk stil zijn. Geen gepiep, niks. De ruwe tong van zijn moeder die hem droog likte stelde de kitten al snel gerust. Al snel werd hij naar zijn moeders buik geholpen. Met zijn pootjes tastend tussen de lange witte vacht van zijn moeder was hij opzoek naar de warme melk.

Chivypaw wachtte rustig af. De poes leek zwaarder te ademen. Chivy sprak niet echt maar begon een wijsje te puffen. Het was een liedje dat ze zelf verzonnen had. Natuurlijk kon ze niet zingen, maar neuriën ging nog. Ze hoopte dat Ivywing de intensie snapte. De eerste kitten kwam ter wereld. Ze liet de moeder het likken tot ze begon aan de volgende. Meteen schoot haar neusje naar de grijze kitten. Ze vroeg zich af waar het grijs vandaan kwam en voelde ergens een flits van herkenning. Die fonkeling verdween echter snel. De kitten piepte niet, maar het was gezond en begon al snel goed te drinken.

Het waren zes gezonde bolletjes. Chivypaw glimlachte. Ze liet de poes even rusten, keek daarna naar de aanwezige katten en knikte naar hen. De poes moest naar de veilige groep verplaatst worden. Ze tilde de laatstgeboren zoon op, die nog het meest op zijn moeder leek en een dochterje dat Lightkit noemde. Dicht bij de moeder blijvend verplaatste ze de kittens. Toen ze in de veilige, warme groep werden verwelkomd legde ze al snel weer neer om te drinken. "Roep maar als er iets is." Waarna ze zich omdraaide en verdween tussen de menigte, maar dichtbij genoeg om Ivy te horen roepen.

Het ongeboren meisje dobberde rond in de buik van haar moeder. Nog nooit had ze het licht gezien, maar dat zou snel komen. Snel zou ze voor het eerst de lucht inademen, haar moeder en siblings kunnen ruiken. Nee, lang zou het niet meer duren. De ruimte leek groter te worden, er verdwenen siblings, maar niet voor lang. Het jonge wezentje voelde hoe ze naar buiten werd geduwd, waarna ze met een zacht piepje ter wereld kwam. Haar oogjes zaten dicht, ze rook zoveel geuren in één keer dat het verwarrend was, maar de geur van haar moeder was het sterkst. Lightkit. De calico werd naar de buik van haar moeder gedirigeerd en daar vond ze haar plekje.
Iets had haar opgetild, maar heel bewust meemaken deed ze het niet. Ze was in slaap gevallen en bungelde in de kaken van de kat die haar had opgepakt om hen naar een veiligere plaats te brengen. Eenmaal daar kroop ze weer in de warme vacht van haar moeder, niet wetende op wat voor een ongeschikt moment zij en haar siblings ter wereld waren gekomen.

❝e c h o y o w l❞

Dit wordt geen happy geboorte post. Zoals er wel meerdere worden geschreven. Happy ouders, de bijeenvoeging, ontwikkeling, boem geboorte, jeej leven. Nee het begon al anders.

Het begon bij pure liefde. Die liefde overwoekerde alles. Maar er klonken oorlogskreten in het land van geluk. Haat en angst kropen als klaprozen over het niemandsland. Het gevoel van vervreemding maakte hun liefde compleet. En uit die complexe compleetheid werden de kittens gemaakt.

Eerst was hij nog maar een broebelig celletje. Na een weekje leek hij op een pier. Eigenlijk mag je de hij nog niet verklappen. Het is een het. Het evolueerde traag verder. De pier kreeg een hartje, het leefde nu. Daarna kreeg het twee zwarte stipjes. Al snel werd er een complex stelsel aan toegevoegd. Een klein knobbeltje wees op het geslacht dat zich later nog meer zou ontwikkelen. Het piertje leek nu al wat meer op een slangetje. Niet veel beter, maar heh, beter dan niets.

Het slangetje dobberde wat rond. De tijd leek stil te staan. Er leken even geen veranderingen aan de gang. Pas na nog een week begon het te groeien. Elke dag een millimeter erbij. Sneller kon niet zeker? Ook vormde er zich nu vier streepjes, twee bovenaan en twee onderaan. De streepjes werden wat dikker en werden ook langer. Uiteindelijk kwam er een bobbeltje aan te zitten. Om heel raar te doen begon het groeien nu ergens anders. De streepjes werden met rust gelaten. Er begon een deuk te ontstaan helemaal vanboven. Het begin van de nek. Het leek nu niet meer op een slangetje maar een diertje. Een diertje met een hoofdje en een begin van de pootjes.

De bolletjes ontwikkelden zich nog meer. Er kwamen nu ook pootkussentjes op en het had de vorm van een echte kattenpoot. In die tussentijd waren er twee streepjes bij gekomen. Eentje tussen de twee achterpootjes en eentje op de kont. Hoera! Het was een zoontje. Hij, want hij mocht nu zo genoemd worden ontwikkelde traag verder. Nee niet traag, alles ging in een sneller tempo. Hij had nog maar 3 weken en leek nog niet eens op een kat. Laat staan een schattige kitten. Er vormden zich oogleden over zijn oogjes die nu melkblauw waren. Ze zouden de eerste twee weken niet meer open gaan. Het streepje op de kont groeide het snelste en vormde zich tot een leuke korte staart. Het streepje tussen de twee achterpoten vormde zich ook helemaal, tot het geen streepje meer was. Zijn moeder moest nu veel calcium binnen krijgen want het op een na belangrijkste stond te gebeuren.

Hij had nog maar 2 weken. Help! Het was de tijd waarop zijn moeder het meeste at. Dat was moeilijk door de omstandigheden. Toch weigerde zijn lichaampje het op te geven. Zijn zintuigen gingen volledig ontwikkelen en als je heel stil luisterde kon je het gekras van groeiende botten horen. Toen ze volledig waren gegroeid zou hij kunnen bewegen. Hij had nog maar één week en hij miste het belangrijkste. Zijn hersenen. Die waren er niet op 1, 2, 3. Het duurde de hele week voor ze er waren. Aah! Rust, eindelijk rust.

Het katje kon nu rustig wachten. Zijn haar groeide en kreeg kleur en hij begon zich voelbaar te maken door zachtjes rond te dobberen en hier en daar een schop te geven. Voor de rest was hij vrij rustig. Kittens worden niet geboren met een karakter, maar wel met temperament. Hij was niet bepaald temperamentvol. Plots hoorde hij een zuigende kracht. Het water waar hij in dobberde verminderde snel. De ene leegte volgde naast de andere. Hij maakte het niet bewust mee. Bewustzijn was er nog niet tot de eerste week.

En dan, daar kwam hij dan. Altijd anders doen. Met zijn kont en achterpoten eerst natuurlijk. Hij had het vertikt om te kantelen. Natuurlijk was dit uitputtend voor zijn moeder, maar hij besefte dat niet. Na honderd vermoeiende pogingen kwam de laatstgeboren zoon op aarde. Hij zag er een beetje vreemd uit. Mager en slank, maar wel nog een beetje plompig door het kitten-zijn. Zijn vacht was wit en het leek wel alsof Starclan zelf uit de hemel was gekomen om hier en daar wat grijze langharige plukken te plaatsen. Het was een gek beestje, maar schattig. Hij sperde zijn roze tandloze mondje open en liet van zich horen. Hij werd teder gelikt en bij de warmte gezet. Daar vond hij een bolletje. Al de rest deed er niet meer toe. Hij was veilig en hij sliep vast.

Ook Rousepaw kwam eraan en meteen voelde ze zich al een stuk zekerder van zichzelf. De kattin vroeg of ze nog wat zou kunnen doen en Bitterpaw knikte. "Frambozenbladeren kunnen we wel gebruiken," miauwde de grijze poes. De assistentie was meer dan welkom. Ook Tallshadow werd aan het werk gezet en Bitterpaw kon nu rustig ademhalen en zich op Ivywing focussen. Alle Medicine Cat Apprentices leken mee te ademen met hetzelfde wijsje, alsof de vier clans verenigd werden in één adem. De steken leken heviger te worden en uiteindelijk begon het. Bitterpaw knikte haar zus bemoedigend toe toen ze zag dat de tranen haar in de ogen sprongen. Ze wilde dichterbij komen, maar met haar whitecough was het een slecht idee. Na een tijdje kwam dan toch het eerste katertje tevoorschijn. "Je doet het perfect," miauwde Bitterpaw, waarop er een grijze kitten ter wereld kwam. De kitten werd Quietkit genoemd en het gebeuren herhaalde zich een aantal keer. Thistlekit, Blithekit, Lightkit, Frostkit en Echokit. Een prachtig nestje. Nadat de kittens veilig en wel ter wereld waren gekomen, viel Ivywing bijna direct in slaap. Volledig uitgeput. Bitterpaw raapte wat kruiden bijeen en ging een klein eindje van haar zus vandaan liggen. Ze zou de wacht houden vannacht.

_{we come spinning out of nothingness, scattering stars like dust

Was haar geboorte niet haar eerste, afschuwelijke trauma? De eerste kleur die ze door haar gesloten ogen lichtjes kon opvangen was donkerrood. De eerste geluiden die haar fragiele oortjes opvingen was haar eigen angstige gepiep en dat van haar siblings. De eerste emotie wat door haar lichaam heen raasde was angst. Het eerste wat ze voelde was de zwaartekracht toen de grijze kitten eindelijk ter wereld kwam, bang voor de zwellende druk van haar longen tegen haar fragiele ribben aan. Als je het zo beschrijft lijkt een geboorte net een bloedbad. Maar nee, dat was het ook weer niet; want zodra het poesje voor de eerste keer de liefde voelde van haar moeder, in de vorm van een paar zachte likken over haar kopje en een tedere beweging naar een zwellend oppervlakte waar de kitten al snel mocht drinken, ebde al de slechtheid weg van dat moment en werd ze gevuld door hetgeen waar zij naar vernoemd was.

Blijdschap.}

Een jong katje was de afgelopen Moons gegroeid. Uit een enkele cel was een levend wezen ontstaan en ze was niet alleen. Er was veel gezelschap van haar siblings die net zoals haar in de buik groeiden en ontwikkelden. Haar moeder moest nu wel een enorme ronde buik hebben, zeker nu het einde van de periode in de bui naderde. Als een van de laatste werd Frostkit na een helse bevalling geboren. Zelf had ze niet door hoe zwaar het voor haar moeder was geweest, wellicht als ze ooit kittens kreeg en een partner dat ze het dan zou weten. Nu echter wist ze enkel dat ze het buiten de buik minder prettig vond. Gelukkig werd ze relatief droog gelikt en vond ze al snel de goede weg naar de buik om wat te drinken. Ze blaakte van gezondheid en werd naar haar onbekende vader vernoemd waarna ze zacht piepend en tevreden bleef liggen bij haar uitgeputte moeder.

Meteen was ze haar kleine taakje gaan uitvoeren. Binnen no-time was ze terug. De bevalling was al begonnen op het moment dat ze aankwam. Quietkit, Thistlekit, Blithekit, Lightkit, Frostkit en als laatste Echokit. Een vrij groot nest maar wel een mooi nest. Er leken geen afwijkingen te zijn bij de kittens. Het nestje zag er gezond uit. Ze had erg weinig kunnen doen voor de kattin. De hele tijd had ze op stand-by gestaan, een afstandje van de kattin houdend tegen de stress. Dat nam niet weg dat ze blij was dat de geboorte soepel was verlopen en alle kittens en de moeder het goed leken te maken. Rousepaw liep richting Routpaw en tikte met haar staart de flank van de kattin aan. Vriendelijk lachte ze een keer. Het was altijd mooi om zoiets te zien. Hartverwarmend. Ook was het leuk geweest om een keer met alle clans samen te werken.

Thistlekit was de warmte gewoon, een veilige plek waar hij dicht samengepakt zat met zijn siblings, maar daar kwam nu verandering in. De laatste tijd zat hij dichter op zijn broertjes en zusjes gepakt dan ooit ervoor. Maar nu kwam er beweging in, van het ene op het andere moment viel hij op een koude ondergrond. Geschrokken ademde het kleine kitten in, de koude lucht, het luide geluid dat altijd zo gedempt klonk van waar hij zich bevond... De verandering was groter dan dat te beschrijven viel. Vervolgens voelde Thistle hoe hij in de warme vacht van zen moeder werd geduwd. Pas als hij de warme melk door zijn keel voelde stromen, kon de kitten terug een beetje ontspannen.