Meet me on the battlefield [Training]

De eerste opdracht van de dag was simpel, de uitleg was de avond er voor al gegeven. Hij zou naar het oude Skyclan kamp gaan en daar wachten, het was aan Ophelia om daar ook te geraken. De enige consequentie was dat ze hem niet van dichtbij mocht volgen. Voor zonsopgang was de rosse kater al vertrokken en zat dus ook bij het opkomen van de zon al in het oude kamp. Er waren vele opties voor de opdracht, zijn geur volgen op een afstand. Hem van dichter bij volgen en zorgen dat je niet gezien werd, zorgen dat je de weg kent en zelfstandig lopen. Of de mist handige, gewoon gaan lopen en hopen dat je het vind. Hellhound was midden in het kamp gaan zitten, had zijn staart om zijn poten geslagen en zijn ogen gesloten. Alles om hem heen werd door zijn neus en oren in de gaten gehouden. Als de kattin waarop hij wachtte, een andere kat of een gevaarlijk dier in de buurt zou komen kon hij het merken. Voor nu was het echter simpel wachten tot Ophelia er zou zijn.

[Training voor Ophelia, joinen mag alleen met toestemming]

Na veel gedoe was ze wederom weer naar huis gesleept. Ondanks het feit dat haar moeder haar nooit gewenst had, was er wel een sterke drang van diezelfde kattin om haar oudste kitten constant terug naar huis te slepen. Ze moest en zou haar training afmaken, iets waar O zelf een vreselijke hekel aan had. Haar hele associatie met deze Clan was volgens haar iets wat niet klopte. Het was echter één grote Catch-22. Ze kon niet in de Clan omdat ze er totaal niet bij paste, ze kon niet uit de Clan want dan nam Claw de vrijheid om je vogelvrij te verklaren. Dus met tegenzin had O zichzelf uit haar nest gehesen om toch maar naar de afgesproken locatie te gaan. Het verlaten SkyClan kamp. Zodra ze voet zette op het gebied, voelde ze de ellende al. Verbrande bossen, verdorde grond. Een verschrikkelijke sfeer die haar deed denken aan een soort van distopische onderwereld. Ze slikte, zenuwachtig. Het was niet extreem moeilijk om te vinden: O spendeerde het grootste deel van haar tijd met het vermijden van het Bloodclan kamp. Op haar zwerftochten kwam ze op een hoop verschillende plaatsen terecht, zo ook het kamp, al moest ze natuurlijk wel flink nadenken waar het ook alweer was. Ze keek om zich heen, haalde de Skyclankatten voor ogen die hier een ramp hadden overleefd. Ze hoorde hier niet, alsof ze iemand anders' herinneringen ongewenst betrad. Uiteindelijk kreeg ze de rosse kater in het zicht en ze sjokte op hem af. Tijd voor training. Ze ging voor hem zitten, in stilte.

Nog niet heel lang zat hij er toen er pootstappen klonken. Ze kwamen steeds dichterbij, het was een kat te horen aan de stapfrequentie. Een jonge of kleine kattin daarbij gezien de pootstappen niet hard of zwaar klonken. Zijn groene ogen opende zich om Ophelia op hem af te zien komen sjokken. De zwart witte kattin leek er zoals gewoonlijk niet bepaald zin in te hebben. Ze was geen typische Elite kat wist hij inmiddels, en ergens vond hij dat niet eens zo erg. Als ze alleen wat enthousiaster zou zijn tijdens de trainingen zou ze bijna net zo'n uitstekende leerlinge zijn als Yu was. Een begroeting kwam er niet van de Young One die voor hem plaats nam. "Goede morgen Ophelia." Zei hij rustig terwijl hij richting de kattin knikte. "Wat denk je dat we gaan doen deze training?" Hij had nog niet echt een training uitgezet voor de rest van de dag, haar antwoord zou er dus ook een aardig aandeel in kunnen spelen.

De gifgroene ogen van Hellhound staarden haar meteen aan, wat haar een beetje terug deed deinzen. De kater had iets duivels om zich heen en de kleur van zijn ogen en vacht maakten het niet veel beter. Je zou haast kunnen zeggen dat ze bang voor hem was, ook al had hij haar technisch gezien nooit wat aangedaan. Er hing een onheilspellend aura om de kater heen. O rilde bij de gedachte aan wat voor wrede dingen deze kater had gedaan. Toch behandelde hij haar altijd vriendelijk en beleefd, wat ze misschien nog wel het engste vond. Van Zira en Claw was aan hun karakter makkelijk af te lezen dat ze niets goeds in hun schild voerden, maar bij Hellhound was het lastiger te zien. Of misschien was ze dat soort verbaal geweld wel gewoon van haar moeder gewend. "Goedemorgen," duwde ze er toch maar uit. Wat er ook aan de hand was, ze wilde niet onbeleefd zijn. Hij vroeg wat ze dacht dat ze gingen doen. De kattin keek even rond, om na te denken. Op dit verbrande gebied was het onwaarschijnlijk dat er prooi was, dus gaan jagen was waarschijnlijk niet het plan. Qua spoorzoeken kon je dan ook niet zoveel. De kattin slikte voor ze haar definitieve antwoord gaf. "Vechten..?" ademde ze op haar hese stem. Dit kon ze helemaal niet, ze wilde niemand pijn doen. Nooit.

"Goedemorgen," kwam er nadat hij het tegen haar zei van de kattin. Het klonk wat moeilijk maar de rosse kater was niets anders van haar gewend. Na zijn vraag aan haar was ze even stil en leek de mogelijkheden te overwegen. "Vechten..?" Zei de kattin uiteindelijk na een keer diep geslikt te hebben. Hellhound wist inmiddels prima dat ze niet van vechten hield en ook alles behalve de typische Elite instelling had. Haar antwoord was dan ook zeker niet omdat ze het zo graag wilde doen. "Dat antwoord is het enige dat we niet gaan doen Ophelia. Ik geloof dat jij weet wat dit gebied is, het is daarom disrespectvol tegenover alle katten die hier zijn gestorven om te vechten." Dit was eerder zijn mening dan die van de rest van de Elite. De meesten vonden het niets erg dat er een clan minder was, maar hij had zijn eigen redenen om de Skyclan als enige clan te zien die naast de Elite wel okay was. "Laten we eerst je kennis nogmaals testen en daarna wat jachttechnieken." Besloot de rosse kater terwijl hij even om zich heen keek. Ophelia was alles behalve een vechter dus zou hij bij haar meer op de kennis en het jagen focussen. Defensief vechten zou hij haar wel leren gezien dat veilig was en voor aanvallen genoeg om een Kittypet aan te kunnen. Dat moest uiteindelijk toch een keer gebeuren. "Kun je me vertellen wie de Leaders en Deputy's zijn van alle clans en minstens één typisch kenmerk voor die clan?"

Het ongemak was van haar af te lezen: haar poten schoven zenuwachtig over de grond terwijl ze haar staart van links naar rechts sleepte. Ze wist zichzelf geen houding te geven en het was duidelijk te zien. Haar schouders zakten een beetje naar beneden en de kattin zuchtte opgelucht toen de rode kater voor haar zei dat ze niet zouden gaan vechten. Gelukkig maar, blijkbaar wist Hellhound hoe ze er tegenop zag. Haar blik gleed over het verbrande land, waar de ramp nu al jaren geleden was gebeurd, voordat O zelf geboren was. Ze vroeg zich af hoe het eruit had gezien voor de brand, of er nog Skyclankatten waren die de ramp hadden overleefd. Haar mentor gaf aan dat hij eerst haar kennis nogmaals wilde testen, iets dat ze niet zo erg vond. Ze leerde graag over de Clans om haar heen, over het gebied dat ze haar thuis noemde. Zijn eerste vraag was over de clans' leiders, deputies en kenmerken. O begon te denken. Riverclan schoot als eerst te binnen. "Riverclan... Butterstar, Futuresong. En ze zijn de enige Clan die zwemt, natuurlijk," antwoordde ze zachtjes. De volgende... ze was laatst op Windclanterrein. "Windclan, Everstar en... uhm... De Deputy weet ik niet. Maar ze zijn de snelste katten in dit gebied. Dan is er nog Thunderclan, met Silverstar en Zealspark," dit wist ze natuurlijk omdat deze clan recent over was genomen door Bloodclan. "Thunderclan is ook erg rechtvaardig. Dan is er nog Shadowclan met Innerstar en Tallshadow, die clan is het meest op zoek naar nieuw gebied. Ze lijken het meest op Bloodclan, denk ik... De poes keek vervolgens naar de grond en wachtte op hoe ze het gedaan had.

"Riverclan... Butterstar, Futuresong. En ze zijn de enige Clan die zwemt, natuurlijk," begon de kattin zachtjes met haar antwoord. De Riverclan schoot bij de meeste katten als eerste te binnen gezien ze zich het meest onderscheidde in hun gewoontes met de andere clans. Nadat Hellhound bevestigend had geknikt ging Ophelia verder met haar antwoord. "Windclan, Everstar en... uhm... De Deputy weet ik niet. Maar ze zijn de snelste katten in dit gebied. Dan is er nog Thunderclan, met Silverstar en Zealspark." Ook dat klopte, het enige wat er minder aan was, was dat ze de naam van de Windclan Deputy niet wist. De kattin was er dan ook nog niet lang Deputy dus op zich viel het haar te vergeven. "Thunderclan is ook erg rechtvaardig. Dan is er nog Shadowclan met Innerstar en Tallshadow, die clan is het meest op zoek naar nieuw gebied. Ze lijken het meest op Bloodclan, denk ik..." Eindigde Ophelia haar antwoord met haar blik naar de grond gericht. "Dat is allemaal correct goed gedaan. De naam van de Windclan Deputy is Frostfaith, onthoud dat voor de volgende keer. En zorg dat je je kennis over de clans goed bij houd." Zei Hellhound rustig tegen de kattin. Zijn groene ogen liet hij over het gebied gaan om te zien wat ze het beste als volgende oefening konden gaan doen. Na een paar secondes schoot hem een idee te binnen en liep hij een vossenlengte of tien richting de bosrand. "Ik wil dat je, in de jachthouding, zo stil mogelijk op mij af komt sluipen." Zei Hellhound voor hij zijn ogen sloot. Het was belangrijk om stil te kunnen sluipen wilde je wat vangen. Als ze over die afstand naar hem toe kon komen was ze al voor de helft klaar voor het jagen. Zijn ogen had hij gesloten zodat hij beter op het geluid om hem heen kon focussen. De grond lag vol met half verbrandde takjes die niet allemaal even goed te zien waren. Dat betekende dat Ophelia goed moest kijken waar ze haar poten neerzette tijdens het sluipen, iets wat belangrijk voor de jacht was.

Hoe heette die verdomde Windclan Deputy nou ook weer? Ze kon er echt niet bij met haar hoofd op de één of andere manier, terwijl het optrommelen van dat soort feiten normaal wel te doen was. Haar ogen vlogen schichtig van links naar rechts. Er was iets raars aan deze plek, alsof ze stemmen hoorde. Natuurlijk was dat niet zo, ze was niet gek. Maar de dorre aarde onder haar poten, de verschroeide boomstronken in de verte, ze deden haar alsmaar denken aan wat er hier was gebeurd. De kattin had een hele levendige fantasie en die ging met deze nieuwe beelden behoorlijk wild op de loop. Toch wist ze er een kleine, trotse glimlach uit te persen toen Hellhound haar complimenteerde op haar kennis van de Clans. En Frostfaith, natuurlijk. Ze trok nieuwsgierig met haar oortjes, de namen van de clankatten klonken allemaal zo mooi. En O had gehoord dat ze allemaal ook een bijzondere betekenis hadden, die pasten bij de unieke eigenschappen van de kat. Dat was toch adembenemend? Ze keek even verbaasd op toen Hellhound in stilte van haar afliep, maar ze durfde hem niet te volgen zonder dat ze het commando hiervoor kreeg. Op hem afsluipen? Dat moest wel te doen zijn. Ze had zo nu en dan voor haar eigen eten gezorgd. Alleen verwachtte ze dat Hellhound stukken oplettender was dan de ratten die ze ving. Ze sloot haar ogen even om de wind met haar snorharen te voelen spelen. Van vechten hield ze niet, maar ze had wel een redelijke grip op haar omgeving. Toen ze de windrichting door had, zocht ze haar ideale positie uit en hield haar lichaam zo laag mogelijk bij de grond. Door de aszwarte grond was het moeilijk om het verschil te zien tussen zand, hout en steen. Op een rustig tempo stapte de poes op haar rosse mentor af, alsmaar hopend dat hij haar niet zou horen, zien of ruiken. Ze beet haar tanden flink op elkaar toen ze doorhad dat ze op een takje ging staan. Haar stappen waren echter zo zacht als die van een muis, dus ze hoopte dat het alsnog niet hoorbaar was. Toen ze dichtbij genoeg was, verdeelde ze haar gewicht over haar achterpoten, zette zich af en sprong direct op haar mentor af.

Doodstil bleef de kater op zijn plek zitten. Als hij zelf zou bewegen veroorzaakte dat natuurlijk ook geluid en dat wilde hij voorkomen. Het gebied was muis stil dus elk geluid viel te horen. Het zachte geluid dat na enkele secondes klonk ook. Geen dier zou er aandacht aan besteden gezien het zodanig zacht was dat het makkelijk door de wind had kunnen komen. Na het kleine geluidje klonk er niets meer, tot de kattin afzette natuurlijk. Dat mocht je horen, er was dan toch geen tijd meer om te ontsnappen. Een fractie van een seconde later voelde hij de poten van zijn Young One tegen zijn vacht. Omdat Ophelia nog een jonge kattin was haalde het niet veel bij hem uit. Rustig stond de kater op en ging tegenover de zwart witte kattin staan. "Netjes Ophelia, binnenkort zullen we in een gebied met prooi oefenen met jagen." Ze had al een goed idee van de basis dus daar was ze zeker wel klaar voor. Extra uitleg over sluipen hoefde hij haar op het moment niet te geven. Omdat de training anders wel heel snel klaar zou zijn kon hij het beste nog iets bedenken om te doen. Twee van de drie basisvaardigheden had de kattin al dusver onder de knie dat ze er op het moment niet verder mee hoefde. "Luister Ophelia. Ik weet dat je niet van vechten houd maar je zal toch minstens er wat ervaring mee moeten krijgen. Dat gaan we nu nog niet doen en ook niet hier. Wat we nu gaan doen is kennis over het vechten dus niet het vechten zelf. Vechten is namelijk niet een kwestie van de sterkte zijn maar van het combineren van technieken. Een goede vechter vecht niet tegen elke kat het zelfde, kun je dat snappen?" Vertelde de rosse kater op een rustige manier. Ophelia was hoe je het ook bekeek een lid van de Elite. Een groot deel van de clankatten had er geen moeite mee om zonder pardon een Young One aan te vallen, zelfs als die niet wilde vechten. "Stel ik ben je tegenstander, hoe zou je dat aanpakken?"

Haar pootkussentjes belandden in de lange vacht van Hellhound, wat betekende dat ze het goed gedaan had. Natuurlijk kon ze nu niet ontkennen dat ze niet lichtelijk trots was op zichzelf. De gigantische lach op haar gezicht gaf haar weg. Oké, deze training was zo erg nog niet. Zolang ze niets moest doen waar ze de rest van haar leven spijt van zou hebben, zat het allemaal wel goed. Jagen vond ze niet erg, het was ook wel een beetje haar forte. Haar goede humeur werd echter alweer redelijk snel verpletterd. "Luister Ophelia," waren de rustig gesproken woorden van haar rosse mentor. Hij wist alles altijd zo angstaanjagend kalm te brengen. Misschien dat ze dat wel zo eng vond, er zat schrikbarend weinig emotie aan de dingen die hij zei, terwijl O zelf toch wel een tikkeltje neurotisch was, in de zin dat ze al haar emoties wel heel sterk ervoer. Ze slikte, kennis over vechten, dat kon toch wel? Haar ogen sloegen zich neer, hart klopte in haar keel. Er zou een moment komen dat ze toch daadwerkelijk iemand pijn moest gaan doen. Ze wist dat ze als lid van de Elite toch wel een doelwit was, maar dat hoefde toch niet per se? Ze was laatst per ongeluk op Windclangebied beland, en de kater daar was bijzonder vriendelijk geweest. Misschien hoefde het niet allemaal met geweld... Ze keek omhoog toen Hellhound vroeg hoe ze een gevecht met hem zou aanpakken. De poes duwde haar poten harder tegen de grond. "Uhm... nou, je bent veel groter dan ik... en sterker. Omdat ik kleiner ben, zou ik de meesten aanvallen proberen te ontwijken en uh..." Ze keek opzij, wat zou ze in hemelsnaam doen?

Ergens vond de kater het wel jammer dat hij het enthousiasme dat zijn Young One inmiddels een beetje had gekregen weg moest vagen door haar te zeggen dat ze iets moest gaan doen wat niet helemaal naar haar zin was. Op zich zou ze dit niet heel erg moeten vinden gezien het allemaal theorie was en geen praktijk. "Uhm... nou, je bent veel groter dan ik... en sterker. Omdat ik kleiner ben, zou ik de meesten aanvallen proberen te ontwijken en uh..." Begon de kattin waarna ze opzij keek. Het leek er op dat ze zo snel niet veel verder dan dat kwam. Snel kunnen denken over je acties in een gevecht was belangrijk en iets dat je moest kunnen als je niet op gevoel kon vechten. En met Ophelia's hele instelling tegenover vechten had Hellhound niet echt het idee dat ze er veel gevoel voor zou gaan hebben. Dat had je uiteindelijk toch bijna alleen maar als je het ook daadwerkelijk leuk vond om te doen. "Dat heb je goed gezien, ik ben groter en sterker dan jij. Ik hoef maar een paar aanvallen raak te krijgen voor het over is, daarom is het voor jou belangrijk dat je goed kan ontwijken. Mijn bouw komt waarschijnlijk het meest overeen met een Riverclanner, ondanks dat ik zelf uit de Shadowclan kom. Dat zegt dus dat ik niet heel snel ben, dat kun jij in je voordeel gebruiken."

Het was wel duidelijk dat ze over het vechten een stuk minder wist dan ieder ander onderwerp waar ze het over zouden kunnen hebben. De kattin was er gewoonweg niet goed in, en het was vaker wel dan niet dat iemand iets niet leuk vond wanneer ze er slecht in waren. Toch had ze geen andere keus. Van haar moeder ontsnappen, leek een vrijwel onmogelijke opgave. Zelfs met de drukke taak die Zira bezette in de Bloodclan, leek ze nog een extra oog te bezitten dat alleen op O gericht was. Op één of andere manier wist haar moeder altijd wanneer ze weg was, en vaak wist de kattin haar dan ook nog eens te vinden. En zo voorspelbaar was ze toch niet? O luisterde aandachtig naar de woorden van Hellhound. Ze hoopte dat ze zelfs deze theorie nooit zou hoeven te gebruiken, maar het zou ook gewoon zo onbeleefd zijn om de lessen af te slaan. Om zich boven haar training te stellen en er gewoon vandoor te gaan. Want uiteindelijk was het Hellhound die kostbare tijd vrij maakte om haar van alles te leren. Toen hij vertelde dat hij uit Shadowclan kwam, trok ze met haar oortjes. Ze vergat altijd dat er katten in Bloodclan waren die uit de andere clans kwamen. "Kun je me wat vertellen over Shadowclan? Hoe was het daar?" miauwde de poes. Ze was wel geïnteresseerd in Hellhound's ervaringen.

Tijdens het praten lette hij goed op hoe Ophelia op zijn woorden reageerde. Ze leek goed te luisteren en het te proberen te begrijpen al was ze hoogstwaarschijnlijk niet heel geïnteresseerd in de vecht theorie. Hellhound merkte op hoe ze met haar oren bewoog toen hij zei dat hij uit de Shadowclan kwam. Daar leek ze meer in geïnteresseerd te zijn dan in de rest. "Kun je me wat vertellen over Shadowclan? Hoe was het daar?" Een dergelijke vraag had de kater al verwacht gezien haar reactie. Het kon geen kwaad om er even met haar over te praten, misschien zou ze door de 'leuke' informatie ook energieker zijn tijdens de rest zijn zijn training. "Het leven in de clans is heel anders dan dat in de Elite. Hier is het meer een kwestie van ieder voor zich terwijl er daar meer voor elkaar word gezorgd dan voor zichzelf. In de Shadowclan valt dat dan nog wel mee gezien ze ook wel worden gezien als de 'duisterste' katten van het bos. Het jagen kan alleen in hun eigen gebied en dat is soms nogal onhandig gezien de Shadowclan ook het minst makkelijke gebied heeft om in te jagen. Er word daarom ook veel aandacht besteed aan vechten net als hier dus wat dat betreft is het niet heel verschillend van de Elite."

Onbewust schoof ze dichter naar haar mentor toe, benieuwd naar wat hij haar zou kunnen vertellen over het Clanleven. Een stukje kennis dat ze wel waardeerde. Ze leerde graag over anderen, wat hen bewoog. Hoe anders het leven kon zijn dan hetgeen wat zij nu had. Hoeveel mooier, hoeveel slechter. Haar donkerblauwe ogen fixeerden zich op de rosse kater voor haar terwijl ze praktisch aan zijn lippen hing. Bij de woorden die hij sprak, begon ze te fantaseren. De duisterste katten van het bos, ze zag een donker woud voor zich. Moerassig, kraaien, mist. En toch waren de katten een clan, er was een gemeenschap, ze zorgden voor elkaar. Misschien dat dat hetgeen was dat ze miste in Bloodclan, het gevoel van samenhang. "Mag ik vragen... waarom ben je weg gegaan?" miauwde de poes. Ze begreep niet waarom hij het Clanleven achter had gelaten voor... wat dit ook was. Natuurlijk was er altijd de kans dat het niet zo mooi was als ze zich voorstelde, O liep wel vaker van stapel met haar fantasieën.

Het was meer dan duidelijk dat Ophelia geïnteresseerd was in wat hij vertelde. De kattin leek een fascinatie te hebben voor de clans en hield niet bepaald van hoe dingen er in de Elite aan toe gingen. Waarschijnlijk was ze een van die katten die te zacht waren voor de Elite en daardoor beter af zouden zijn als ze in een clan waren geboren. "Mag ik vragen... waarom ben je weg gegaan?" Vroeg de kattin hem. Die vraag had hij van haar eigenlijk ook wel zien aankomen. Hij had dat verhaal al wel aan meerdere katten vertelt dus aan haar kon het zeker geen kwaad. "Mijn vader was een Rogue, hij verliet mijn moeder toen ze vertelde dat ze zwanger van hem was. Ik leek sprekend op mijn vader dus ze gaf me niet eens een naam, dat hebben de andere Queens gedaan. Ik deed mijn best maar niets was goed genoeg voor mijn moeder. Een situatie waarin ik terecht kwam liep behoorlijk uit de hand en ik vertrok voor ik officieel verbannen kon worden."

Het was de vraag of anderen het ook zo ervoeren: alles wat O zag, alles wat ze voelde, voelde ze op zulke levendige wijze dat het allemaal echt leek. Haar geest leek constant in de weer met elke prikkel die ze opving, interpreteerde het op duizenden manieren en dat ging maar door. Het was druk daarboven, en O had zelf amper grip op wat er in haar kop gebeurde. Misschien was het wel beter zo, ze had een hekel aan de stilte die haar s'nachts besloop. Ergens was ze verbaasd dat Hellhound zijn verhaal zo gemakkelijk aan haar deed, ergens was ze er ook blij om. Het was toch een soort van vertrouwen dat hij haar schonk. Ergens leek zijn verhaal wel op het hare, zijn moeder had hem verstoten. Hij was nooit goed genoeg geweest voor haar. Het klonk O wel redelijk bekend in de oren. "Heb je haar ooit nog opgezocht?" miauwde ze, nieuwsgierig naar hoe Hellhound zijn situatie had aangepakt. O had het liefst al haar banden met Zira laten gaan, maar in de praktijk leek dat nog niet zo makkelijk.

Opelia vertellen wat de situatie waardoor hij vertrok was zou hij niet doen tenzij ze er naar vroeg. Het was namelijk niet iets waar hij zelf alles behalve trots op was. Het zou er waarschijnlijk ook niet voor zorgen dat de blik van de kattin op hem beter zou worden. "Heb je haar ooit nog opgezocht?" Vroeg de kattin hem nadat hij klaar was met vertellen. Als hij eerlijk moest zijn had hij daar nog niet een keer aan gedacht sinds die tijd. Hij was klaar met zijn moeder, ze zou niets kunnen doen om dat ongedaan te maken. "Ik denk niet dat we elkaar willen zien. Mijn twee zussen heb ik nog wel een keer gezien tegelijk met mijn broer en vader. Een van hun was Rogue geworden dus daar had ik vaker contact mee maar ik heb haar al een lange tijd niet meer gezien. Ik heb wel een paar anderen uit de clan opgezocht." Vertelde hij rustig waarna hij zijn schouders ophaalde. En hier weer zou hij haar niet de hele situatie vertellen tenzij ze er om zou gaan vragen.

Ze werd alsmaar nieuwsgieriger naar wat er achter haar mentor lag. Misschien was ze wel verkeerd bezig geweest om hem in eerste instantie te typeren als de standaard Bloodclankat. O nam vaak aan dat ze toch niets met Bloodclanners zou hebben, omdat ze op het eerste gezicht zo anders waren dan zij. De rosse kater gaf aan zijn moeder niet opgezocht te hebben. Hij wilde haar niet meer zien en dat gevoel leek hem wederzijds. Ophelia vroeg zich af of Zira haar op een gegeven moment ook maar zou laten gaan, het was wel duidelijk dat haar loyaliteit toch niet bij de Bloodclan lag. Toch had haar moeder altijd een aparte drang gehad om haar kittens dichtbij huis te houden, ondanks het feit dat ze ongewenst waren. Misschien dat ze bang was ze te verliezen, ergens, maar O kon zich dat haast niet voorstellen. "Zou je niet weer terug willen?" was haar volgende vraag. Ze wilde wel meer weten over die geheimzinnige situatie, maar ze wilde ook niet met zout in de wond gaan strooien. Als het een pijnlijke herinnering was, mocht hij zelf weten of hij die zou delen met haar.

Zijn ontmoeting met zijn vader was maar van korte duur geweest, het wederzien met zijn broer nog korter en het zien van zijn zus wel het kortst. Die was immers weggerend zodra hij haar had aangekeken. "Zou je niet weer terug willen?" Vroeg Ophelia hem vervolgens. Het was meer een ondervraging over zijn verleden dan een training geworden. Toch vond Hellhound het niet heel erg want op die manier zouden verdere trainingen waarschijnlijk makkelijker gaan. De vraag die ze ditmaal stelde was hem al wel vaker gesteld. Toen had hij niet genoeg opgepast met zijn antwoord en was er bijna een verkeerde boodschap doorgegeven. Van de kattin die het toen betrof wist hij nooit wat hij moest denken. "Ik ben er uiteindelijk niet zonder reden vertrokken. Als ik een reden had om terug te gaan zou ik waarschijnlijk niet weg zijn gegaan in eerste instantie." Vertelde Hellhound op een rustige en bedachtzame manier. "Maar Ophelia, hoe zit het eigenlijk met jou?" De vraag was aardig open. Ze kon er van alles op antwoorden. Hij wilde simpelweg weten hoe ze er op zou gaan reageren.

De oudere kater leek het Clanleven en zijn familie niet bepaald te missen. Aan de ene kant vond ze het apart, aan de andere kant kon ze zich ook wel in die gedachte vinden. Haar eigen relaties met haar familie waren ook niet bepaald goed. Zira had een hekel aan haar, met haar siblings sprak ze zelden en haar vader had al enkele manen niets meer van zich laten horen. De enige goede band die ze met iemand had, was die met Yu. Ze leken op elkaar, dat had Yu vanaf het begin af aan al gezien. Yu was meer van een moeder geweest voor O dan Zira. Ze wist nog hoe Yu haar warm had gehouden in de koude winter terwijl O zichzelf van Zira verwijderd had. De geur van Yu gaf haar nog altijd herinneringen aan die warme omhelzing. Ze knikte op zijn antwoord, hij verzweeg wederom de reden waardoor hij de Clan had verlaten, dus O besloot dat hij het waarschijnlijk liever voor zichzelf hield. Dat was prima. Ze trok even verward met haar oortjes op zijn volgende vraag. Wat was er met haar? Ze knipperde een aantal keer, keek om zich heen, verward. "Met mij?" herhaalde ze, deze keer op een zachte, onzekere toon. "Ik mag niet weg van Zira..." Het kwam er zachtjes uit, ze geloofde niet echt dat ze het werkelijk waar had gezegd. Iemand die uit de Bloodclan wilde, kwam er vaak niet levend uit.

Onderwerp: Re: Meet me on the battlefield [Training]