Get your game on!

Lightkit begreep het niet. Ze begreep het verdriet van haar Clanmates niet. Op een avontuur gaan was toch leuk? En wie wilde nu in een camp blijven waar het zo gevaarlijk was? Zij niet, hoor. Ze wilde liever op avontuur gaan en lekker ergens anders verblijven waar het hopelijk minder regende dan dat ze in een camp zouden blijven waar het weer zo gevaarlijk kon worden zoals de laatste keer. Ze had heus wel opgemerkt dat een paar katten gewoon van den hadden moeten veranderen omdat het anders te gevaarlijk was. Ze had heus wel de paniek gemerkt die zich als een adder had verspreid door de Clan. En ze was blij dat Everstar met een oplossing was gekomen. Ze was blij dat ze op avontuur zouden gaan naar een nieuwe plek die hopelijk beter was dan de huidige. En ja, ze ging het territory wel missen. Dankzij haar pleegvader was ze te weten gekomen hoe mooi het wel niet kon zijn, maar ze had ook wel door dat dit de beste oplossing was. Dat het te gevaarlijk zou zijn om in hun territory te blijven en dat verhuizen daarom de beste oplossing was. Ze had in het begin heel enthousiast met de rest meegelopen, maar had zich daarna laten dragen omdat ze toch wel moe werd van al dat heen en weer lopen. De she-cat draaide haar kopje toen ze gepiep hoorde. Een paar kittens van de andere Clans waren dichtbij haar komen liggen en nieuwsgierig zijnde bestuurde zij ze even. Blegh. De kittens met die vieze scherpe geur stonken toch wel, hoor. Hoe noemden ze zichzelf ook alweer? ShadowClanners? Nou ja, het maakte eigenlijk ook vrij weinig uit. Ze zou eigenlijk eens moeten kijken of Silverkit al wakker was. Opgewekt zijnde stond de kitten op, negeerde de pijn in haar poten en begon te zoeken naar haar vriendin. Toen ze haar vriendin ontdekte tussen twee kittens die roken naar vis, porde ze haar in haar flank. ‘Wakker worden, Silverkit,’ zei ze vrolijk. ‘Laten we de omgeving wat ontdekken!’

Lightkit grinnikte toen ze merkte dat Silverkit nog niet helemaal wakker was. En ze had ook gezien dat haar vriendin net tussen twee vissen in lag. Jakkes. Lightkit keek naar de vissen en vroeg zich af hoe ze zouden smaken. Misschien konden ze stiekem een hapje nemen voordat de RiverClanners het zouden merken. Bovendien moest ze eerlijk toegeven dat het best lang geleden was dat ze al prooi had gegeten. Ze was er trots op dat ze niet meer afhankelijk was van haar moeder en dat ze zelf haar prooi kon opeten. Eerst moest haar moeder altijd alles voorkauwen, maar die periode was nu ook voorbij. Nu zou hopelijk de periode aankomen dat ze haar eigen prooi kon vangen. De crèmekleurige she-cat keek opzij toen Silverkit instemde, maar wel een voorwaarde bleek te hebben. Lightkit grinnikte toen ze hoorde wat die voorwaarde precies inhield. “Het is je eigen schuld,” zei ze plagend tegen de zilveren she-cat. “Je had je moeten laten dragen toen ze het je voorstelden en niet per se alles op eigen houtje willen doen.” Ze durfde te wedden dat Silverkit had afgeslagen om gedragen te worden, want ze had vaak genoeg gehoord dat warriors het voorstelden aan de kittens. En de meesten waren wel zo slim geweest om zich te laten dragen, maar Silverkit niet dus. “Laten we eerst eens kijken wat dit is,” fluisterde ze naar haar Clanmate terwijl ze naar de vis wees. Ze werd ouder en haar avontuurlijke kant kwam steeds meer naar boven. Dankzij de reis naar Highstones was het echter sneller naar boven gehaald dan zou moeten. En het rebelse gedrag was natuurlijk aan maar één kitten te wijten: Leopardkit. Ze boog zich voorover en rook aan de vis. “Gatver,” mompelde ze. Net op dat moment draaide een RiverClan elder zich naar hun toe en Lightkit dacht dat ze op hun kop gingen krijgen, maar de elder schoof de vis juist meer in hun richting met een vriendelijke glimlach. “Ik denk dat we nu niet meer kunnen weigeren,” fluisterde Lightkit zacht naar haar vriendin terwijl ze de afwachtende blik van de elder bekeek. “We zullen tegelijkertijd een hap nemen.” En ze maakte plaats zodat Silverkit naast haar kon komen te staan, boog zich voorover en nam vervolgens een hapje. Ze hoopte nu alleen dat Silverkit haar voorbeeld had gevolgd, want daar had ze nu net niet op gelet.

Lightkit klemde haar kaken op elkaar om ervoor te zorgen dat ze haar ongenoegen niet over het veld uitschreeuwde. Het was echt viés. Maar dan ook echt vies. Het had een zoute, rare smaak en het gaf haar het gevoel alsof ze liters water kon drinken. Als de RiverClanners dit tijdens de droogte hadden moeten eten, kon ze wel begrijpen waarom ze hun rivieren zo ernstig nodig hadden. Nee, als RiverClan dit elke dag at, kon ze wel begrijpen wáárom de Clan überhaupt vlakbij een rivier wilde leven. De vis was zo zout dat, als ze er alleen maar aan dacht, ze dorst kreeg. En ze dacht niet dat hier zo een twee drie een beekje in de buurt was waar ze uit kon drinken. Lightkit wierp Silverkit een ‘Meen je dit nu echt?’-blik toe toen ze de opmerking hoorde van haar zilverkleurige vriendin. Natuurlijk wilde Silverkit de elders niet boos maken, maar was het niet juist de bedoeling dat je eerlijk moest zijn? Haar moeder had haar dat immers altijd geleerd, toch? “Het is ranzig,” fluisterde ze naar haar vriendin en ze dacht dat de RiverClanners haar niet konden horen, maar plotseling hoorde ze zacht gegrinnik en draaide ze betrapt haar gezicht naar de elder die zich vlak naast haar bevond. “WindClanners,” zei er één spottend. “Ze zijn echt niets gewend.” Lightkit vergat even dat ze aardig moest zijn omdat deze katten een hogere rank hadden en stak haar borst trots vooruit. “Er is niks beter dan een WindClanner te zijn! Ik ben trots op de Clan waar ik in geboren ben.” Even keken de RiverClanners haar verbaasd zijnde aan, maar vervolgens begonnen ze bulderend te lachen en Lightkit trok nijdig zijnde met haar oortje. “Kom, Silverkit,” sprak ze. “We gaan weg. We gaan onze eigen bétere prooi halen.” Boos zijnde draaide ze zich om waarbij ze met haar kleine staart tegen de flank van de lachende RiverClanner sloeg en keek Silverkit met een dwingende blik over haar schouder aan. “En laten we ook wat water zoeken zodat we die afschuwelijke smaak weg kunnen spoelen,” siste ze zachtjes tegen de kitten. “Ik kan niet geloven dat ze me uitlachten, zeg. En dat noemen zich dan volwassen katten. Huh! Nu snap ik waarom ze bij ons in de Clan altijd zo kortaf doen als ze het over de RiverClanners hebben. Stelletje vieze viseters!” Dat scheldwoordje had ze ooit ergens gehoord en ze vond het nu wel toepasselijk. Je kon zien dat ze helemaal uit haar doen was door het gedrag van de RiverClanners en snel gaf ze een paar likken over haar borst om zichzelf een houding te geven tegenover Silverkit.

Triomfantelijk keek Lightkit over haar schouder toen ze hoorde dat de katten opeens stopten met lachen en haar met een boze blik aankeken. Blijkbaar hadden ze het scheldwoordje gehoord, maar geen van beiden leek een poging te ondernemen om haar daarvoor te straffen. Ze hielden ook maar beter hun poten thuis, want er waren hier genoeg Clan cats die in konden grijpen als er iets zou gebeuren. Misschien voelde Lightkit zich daarom ook wel stoer genoeg om hun uit te schelden. En natuurlijk het feit dat Silverkit naast haar liep en ze aan de zilverkleurige kitten wilde tonen dat zij heus wel voor zichzelf kon opkomen. Ze wist dat ze als de naïeveling van het nestje werd gezien, maar ze vond dat een onterechte etiket dat op haar geplakt werd. En daarom wilde ze graag aantonen dat ook zij voor zichzelf kon opkomen, al zouden de RiverClanners haar dat niet in dank afnemen. Het deed haar echter goed om te zien dat Silverkit wel kon lachen met haar opmerking en automatisch maakte de geschrokken uitdrukking van Lightkit – want stiekem maakte het idee dat de RiverClan elders hun zouden achtervolgen en aan zouden vallen haar toch wel bang, al wilde ze dat natuurlijk tegenover niemand toegeven – plaats voor een geamuseerde. Ze gaf een klein knikje ten teken dat Silverkit gelijk had. Ze kon zich nog vaag herinneren dat hun camp eens een keertje was aangevallen door RiverClanners en dat de kittens toen ver uit de buurt hadden moeten blijven, dat RiverClanners zelf geprobeerd hadden om de nursery binnen te dringen. Ze kon zich ook nog vaag herinneren dat Crowfur, de vader van Leopardkit, toen zijn best had gedaan om te voorkomen dat er ook maar één RiverClanner kon binnendringen. Het feit dat het hun inderdaad niet gelukt was, toonde voor Lightkit toch wel aan dat WindClanners weldegelijk sterk waren. “Niets,” sprak Lightkit op een vaste toon, maar toch maakte het haar wel een beetje onzeker als ze uitgelachen werd. Niet dat ze dat ook maar één keer ging toegeven aan Silverkit. Niet nadat ze juist haar best had gedaan om zo stoer mogelijk over te komen. Om haar gedachten wat te verdrijven, stapte Lightkit met een resolute houding naar de fresh-kill pile die er groter uitzag dan ze hem in tijden had gezien en sleurde gauw een konijn met zich mee. Het dier was zwaar, maar Lightkit merkte duidelijk op dat ze groter werd en dat de prooi meeslepen een stuk minder moeilijk was dan toen ze jonger was. Ze nam gauw een hap van de prooi en schoof vervolgens het konijn naar Silverkit toe. “Ik kan niet wachten tot ik oud genoeg ben om voor de Clans te gaan jagen,” mauwde ze opgewekt zijnde met volle mond. “En natuurlijk wil ik ook alles leren wat er te leren valt over WindClan. En zorgen dat ik mezelf goed kan verdedigen!” Een strijdlustige blik verscheen in haar ogen. “Als we dan aangevallen worden door Twolegs kan ik mee helpen om de zwakkeren te verdedigen!”

Het was misschien een beetje gemeen hoe ze hier bezig waren over RiverClan, maar Lightkit troostte zichzelf met het feit dat de RiverClanners ook onaardig tegen hun hadden gedaan en Silverkit alleen maar een poging aan het doen was om haar op te vrolijken. Wie weet meende ze haar mening grotendeels niet eens, maar wilde ze er enkel voor zorgen dat Lightkit weer een glimlach om haar snoet kreeg. Het zorgde ervoor dat de crèmekleurige kitten dankbaar zijnde glimlachte naar haar vriendin. Ze vond het leuk hoe ze voor elkaar opkwamen terwijl ze nu nog enkel kittens waren. Hoe zou dat dan zijn als ze eindelijk apprentice zouden worden? Lightkit snorde zachtjes bij het idee om aan Silverkit’s zijde te staan en samen loyaal te zijn tegenover hun Clan terwijl ze rogues, Twolegs en andere Clan cats van hun territory hielden. Maar dan moesten ze natuurlijk eerst een nieuwe territory vinden. En weer vond ze het toch wel een tikkeltje jammer dat ze hun oude territory hadden moeten verlaten nog voordat Silverkit en zij apprentices waren geworden. Ze had nog graag één border fight meegemaakt om haar Clan te beschermen en te weten hoe het was om voor haar leven te vechten tegen een andere kat. Het liefste wilde ze dan natuurlijk tegen een rogue vechten, want ze vond dat het belangrijk was dat er harmonie bleef heersen tussen de vier Clans, hoewel ze sommige katten uit de andere Clans niet echt aangenaam in omgang vond. Er waren er heus wel bij die ze wél aardig vond en ze zou hun zeker niet willen bevechten. Ze lachte toen Silverkit haar opmerking maakte. “Zeker weten!” mauwde ze enthousiast zijnde. “Dan worden ze al bang als ze ook maar nog naar ons kijken!” Ze was benieuwd of ze op hun reis Twolegs tegen zouden komen. Ze had er nog nooit een gezien, maar ze had er al wel veel gevaarlijke verhalen over gehoord van de elders. Maar dan moest je natuurlijk wel bij jezelf nagaan wat je geloofde en wat niet. De elders stonden er immers om bekend sommige verhalen nogal te dramatiseren om de kittens geboeid te houden. Allemaal heel leuk en wel, maar Lightkit had liever verhalen die een beetje minder berust waren op fictie en een beetje meer op de realiteit. Ze keek Silverkit dromerig aan toen deze het had over 9 levens ontvangen. “Stel je voor!” mauwde ze. “Dan zou jij Silverstar heten en ik Lightstar.” Ze grinnikte. “Natuurlijk kunnen we niet beiden leader zijn, dus ik stel voor dat als één van ons leader wordt dat de ander benoemd wordt als deputy.” En dat ging lastig worden, want eigenlijk zou zij deputy worden en Leopardpaw zou leader worden. “Hoewel ik van Leopardpaw heb vernomen dat zij ook graag leader wil worden,” sprak ze voorzichtig tegen haar vriendin. “Dan zou zij Leopardstar worden. Weet je welke naam ze voor mij verzonnen had toen we daar een spelletje over speelden? Lightbringer! Hoe vind je die naam?” Ze keek Silverkit enthousiast aan.