All I ever wanted was you.

Thornfang onderdrukte een zachte zucht. De ceremony was over, hij had Tallshadow gewaarschuwd en nu vond hij dat het tijd werd dat al zijn dochters het te weten mochten komen. Hij had expres aan Wolfpaw gevraagd of ze wilde zwijgen over wat ze had gezien en hij dacht wel dat zijn dochter zich daar aan gehouden had, maar hij wilde haar ook niet langer de last geven dat ze moest zwijgen en wilde ook niet dat ze met de verkeerde, hoopvolle ideeën bleef rondlopen. Hij wilde dat ze de waarheid zou weten en dat ze op de hoogte zou zijn van wat er waarschijnlijk zou gebeuren met Stainedkit. Hij had de hoop om zijn dochter terug te vinden deels opgegeven. Hij kon haar geurspoor niet meer vinden en het enige aan wie hij dat te danken had, was zichzelf. Hij had naar Wolfpaw moeten luisteren en direct achter haar aan moeten gaan toen ze de kans hadden. Nee, hij had moeten gaan rennen toen hij de Twoleg zag verschijnen. Hij had de Twoleg aan moeten vallen. Maar wat hadden zijn dochters al een potentieel dood zusje en een waarschijnlijke dode vader als hij had ingegrepen? Sinclaw had duidelijk aangegeven dat ze niet blij was met hem, niet blij was met de kits en dat ze het liever anders had gezien. Hij kon zijn drie overgebleven dochters echt niet bij haar achterlaten en zeker niet nu Feverpaw door haar getraind werd. En dus zou hij Feverpaw zo goed mogelijk op blijven volgen en haar aansporen om het tegen hem te zeggen als Sinclaw iets vervelends bij haar deed. Dat ze niet van de kittens hield, wilde niet zeggen dat zij ze maar moest behandelen zoals ze met hem deed. Voor hem kon ze oprotten. Maar dat moest hij natuurlijk ook nog aan zijn kittens vertellen. Alleen niet vandaag. Niet nu dat hij ook al slecht nieuws ging brengen over hun zusje. Hij keek naar zijn dochters bij elkaar zaten en liep naar ze toe. ‘Feverpaw, Wolfpaw, Ferretpaw.’ Hij knikte zijn dochters toch wel met iets van trots in zijn ogen toe en gaf hun alle drie een liefkozende lik tussen hun oren. ‘Er is graag iets waar ik het met jullie over wil hebben. Alleen niet hier.’ En dus wenkte hij zijn kittens met zich mee terwijl hij nadacht hoe hij dit in StarClan’s naam ging verwoorden.

Thornfang’s hart brak toen hij merkte dat Wolfpaw weigerde affectie te ontvangen en de andere twee geen idee hadden wat er aan de hand was. Hoe kon het zijn dat zijn leven opeens zo drastisch veranderd was? Eerst zijn moeder die doodging, daarna Sinclaw die een paar vervelende bekentenissen deed en nu Stainedkit die opeens van hem was afgenomen. Soms ging hij slapen en dan zag hij weer de dreigende blik van de hond die hem van zijn dochter scheidde. In zijn droom was hij dan wel dapper genoeg om op de hond te springen en hem aan te vallen. In zijn droom had hij Stainedkit steeds opnieuw weer gered van haar belager, had hij haar bevrijd uit het metalen ding en had hij de Twoleg een lesje geleerd. Zijn droom eindigde meestal in een beeld van een dode Stainedkit met bloed om haar heen. Dan werd hij badend in het zweet wakker, maar gelukkig was dat door zijn lange vacht niet zichtbaar voor anderen en sliepen hij en Sinclaw niet meer dicht tegen elkaar. Het laatste wat hij wilde was een she-cat in zijn problemen betrekken die niet eens om hun dochters gaf. Waarschijnlijk was Stainedkit’s verdwijning een hele last die van haar schouders viel en dat zorgde ervoor dat hij haar nog meer verachtte. Thornfang antwoordde niet op Feverpaw’s vraag, maar liep door tot hij een rustig plekje had gevonden. En toen besloot Wolfpaw opeens om haar mond open te doen. “Wolfpaw!” Hij keek zijn dochter boos zijnde aan. Ze had het dan ook niet op de meest subtiele manier gezegd. Hij zuchtte een keer en keek naar zijn andere dochters die hem afwachtend aan leken te kijken. “Ze heeft wel gelijk,” mompelde hij. Hij schraapte zijn keel. “Een paar dagen geleden is Stainedkit ontvoerd geweest door een Twoleg. Toen ik hem wilde tegenhouden, heeft hij zijn hond op me losgelaten. Wolfpaw was erbij toen het gebeurde en heeft nog geprobeerd om het monster te volgen, maar het had geen zin meer. Ik ben de dagen erna nog naar haar opzoek gegaan, maar alle sporen leiden nergens.” Hij keek zijn dochters één voor één aan terwijl hij zijn uiterste best deed om niet zijn gebroken kant te laten zien. “De Clans gaan binnenkort weer verder trekken naar een nieuw gedeelte. Als ik Stainedkit binnen die periode niet meer vind, kan het goed zijn dat jullie je zusje nooit meer terugzien. Ik weet niet eens of ze nu nog…” Hij slikte. “… leeft. Ik hoop natuurlijk van wel en ik blijf mijn zoektocht naar haar volhouden, maar als de Clans besluiten om verder te gaan, kan ik daar ook niet veel meer tegenin brengen. Tallshadow is op de hoogte gesteld, dus hopelijk zendt hij wat patrols uit zodat we haar alsnog kunnen vinden. Maar houd er rekening mee dat die kans klein is.” Hij slikte. “Weet dat jullie ook altijd met vragen of jullie verdriet bij mij terecht kunnen komen. Ik denk dat het vooral heel belangrijk is dat jullie steun bij elkaar zoeken en dat jullie het op tijd aangeven als jullie je niet lekker voelen.” Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet te huilen. Waarom strafte StarClan hem toch zo? Waarom?

Thornfang had wel verwacht dat zijn dochters op een onbegrijpende manier zouden reageren, maar hij had niet verwacht dat het zo’n pijn zou doen. Hoorde je wel eens het figuurlijke spreekwoord van iemand die zijn hart letterlijk voelde breken? Wel, hij dacht dat hij dat nu ook voelde. En zeker als hij naar zijn dochters keek. Vooral Feverpaw leek hem aan te kijken alsof hij de duivel was, alsof hij regelrecht uit de Dark Forest was gekomen om hun een ongelukkige melding mee te delen. En het deed Thornfang nog meer pijn dat hij haar een negatief antwoord moest gaan geven. Hij kon namelijk niet zoeken. Niet lang meer, in elk geval. Op een gegeven moment zouden ze door moeten gaan en bovendien leek Stainedkit echt wel ver ontvoerd te zijn. Het was ook al een paar dagen geleden, dus de kans dat ze het overleefd had, was vrij klein. Het idee dat zijn dochtertje daar alleen was bij die akelige hond gaf hem een wanhopig gevoel. Het idee dat ze aangevallen zou worden door een hond of door de Twoleg maakte hem doodsbenauwd. Hij sliep ’s nachts niet goed en dat was duidelijk te zien aan de stand van zijn ogen. Zijn ogen stonden een klein beetje minder open dan normaal gezien terwijl hij vermoeid luisterde naar Wolfpaw’s woorden. Hij had het gevoel dat zijn dochter hem beschuldigde omdat hij Stainedkit ten eerste niet had kunnen redden en ten tweede voorstelde om het gewoon op te geven. Want dat was wat hij deed. Hij stelde niet voor om haar samen te gaan zoeken, maar hij stelde voor om er rekening mee te houden dat hun zusje dood kon zijn. En het brak hem. Het brak hem echt zo erg. “Wolfpaw.” Hij richtte zijn blik strak op de she-cat. “Je hebt gezien hoe Stainedkit ontvoerd werd door die Twoleg. Je hebt ook de hond in haar buurt gezien. De kans dat ze terugkomt, is vrij klein.” En toen gebeurde het. Zijn stem brak en Thornfang moest zichzelf afkappen voordat hij hysterisch begon te huilen in het bijzijn van zijn dochters. Hij was ondertussen al zo sterk geweest. Dat mocht hij nu niet loslaten. “En prinses.” Hij draaide zijn kopje naar Feverpaw. “Ik weet dat ze familie is en ik weet dat we haar niet zomaar achter kunnen laten, maar…” Zijn stem brak opnieuw en het kostte Thornfang alle moeite om niet te beginnen huilen, maar de tranen die zich in zijn ogen verzamelden, kon hij niet meer verhinderen. “… maar soms is het beter om iets wat je ongelukkig maakt te accepteren zodat je verder kunt gaan met je leven. Het is niet meer dat we niet meer naar haar zoeken of dat we geen moeite meer willen doen, maar het is nu al wel een paar dagen geleden en de kans dat ze nog leeft is vrij klein. Op een gegeven moment gaan de Clans ook gewoon verder moeten en daar kan ik niks tegen beginnen, al zou ik het willen. Als wij ook achterblijven in dit gebied, gaat het nog lastig worden om voor onszelf te kunnen zorgen. Stainedkit is een onderdeel van onze familie, maar wij maken deel uit van ShadowClan. We kunnen onze Clan niet zomaar de rug toekeren en ik weet zeker dat Stainedkit dat ook niet gewild zou hebben.”

Het leek net alsof hij tegen een muur aan het praten was. Want hoewel ze wel naar hem aan het luisteren waren, leek het erop dat ze te veel met hun emoties bezig waren om een antwoord te geven. Alleen Wolfpaw leek echt bezig te zijn met zijn woorden en er een reactie op te willen geven, maar dat was niet het soort reactie die hij wilde horen. En hij wist dat het egoïstisch van hem was, maar het liefste wilde hij dat al zijn dochters gewoon inzagen dat hij gelijk had en dat ze het accepteerden. Hoe eerder ze het feit accepteerden dat Stainedkit verloren was, hoe sneller ze verder konden gaan met hun leven. Hoewel hij niet dacht dat hij ooit nog verder kon gaan met zijn leven. Stainedkit was, net als de andere drie van hun nestje, een onderdeel van hem. Een deel van zijn hart die alleen klopte voor zijn dochters en eerst ook voor zijn partner. Nu was zijn partner weg, Stainedkit was mogelijk dood en de drie kittens voor hem leken zich ook tegen hem te willen keren. En dat puur omdat hij de boeman moest zijn, omdat hij hun moest beschermen van nog meer pijn en verdriet. Hij had geen idee wat hij moest doen, maar zijn trots belemmerde hem om zichzelf over de grens te duwen en te gaan janken. Dat wilde hij niet. Hij wilde dat zijn dochters op hem konden rekenen en hij wilde die stoere vader zijn die ze altijd voor ogen hadden gehad. Maar nu leek hij juist de boeman te zijn. En hoezeer hij wilde toegeven en wilde aangeven dat ze Stainedkit dan wel zouden gaan zoeken, wist hij dat het verloren tijd en moeite ging zijn. En dat het bovendien ook nog eens heel gevaarlijk was. De Clans zouden binnenkort weer gaan vertrekken, want dat had Tallshadow aangekondigd. Tallshadow’s patrols hadden niks geholpen en Thornfang’s vleugje dankbaarheid jegens de tom voor zijn begrip was omgewaaid naar een ijzige woede omdat de tabby had toegestemd om op deze verschrikkelijke reis te gaan. “En dat blijven we ook,” zei hij toen Ferretpaw opeens begon te spreken. Zij was wel de laatste van wie hij een mening had verwacht. “Maar we kunnen niet samen blijven als we Stainedkit gaan zoeken. Het is te gevaarlijk. We weten totaal niet waar ze heen is en de Clans gaan binnenkort weer vertrekken. We kunnen ons niet volledig afsluiten voor hetgeen dat ons grootgebracht heeft.” Zijn blik keek Wolfpaw strak aan toen ze sprak. “Jij blijft hiér.” Hij liep naar haar toe en blokkeerde haar de weg. “Jij blijft hier en je doet wat ik zeg. Het is veel te gevaarlijk voor je om haar te gaan zoeken. Je bent nog maar net een apprentice, Wolfpaw! Als je haar nu gaat zoeken, ben je binnen de kortste keren dood.” Hij keek haar nu haast smekend aan. “Ik kan niet nóg een dochter verliezen, Wolfpaw. Dat kan ik echt niet aan.” Hij slikte. “Ik weet hoe jullie je voelen over het achterlaten van Stainedkit, maar we kunnen haar niet achterna gaan. Echt niet. Het gaat écht niet.” Hij keek hun gefrustreerd zijnde aan.