We will leave our footprints behind

De zandkleurige kattin voelde dat er een bepaalde somberheid in haar familie hing. Geen wonder ook, want beide van haar zussen waren nu een kitten verloren sinds de bosbrand terug in het vertrouwde woud. Sandpaw was een kattin die geweldig veel waarde hechtte aan haar familie, maar soms voelde het alsof ze dat niet terugkreeg. Ze snapte het wel, haar zussen hadden belangrijkere dingen aan hun hoofd dan hun zusje wat nog niet eens haar warriornaam gekregen had. Ze had er een hekel aan, het achterblijvertje van het nest te lijken. Ze zag er niet eens meer uit als een apprentice, en toch was haar naam nog altijd Sandpaw. Nog eventjes en ze zou gewoon Silverstar hoogstpersoonlijk aanspreken dat ze het zat was. De kattin was een eindje afgedwaald van de plaats waar ze het kamp hadden opgeslagen. Ergens wilde ze niet verder op deze reis. Straks zouden ze nog meer katten verliezen. En misschien was het ergens wel dat ze nu al heimwee kreeg naar het oude woud. Daar waar ze tevens een goede vriend achter had gelaten. Maar ze had ook vrienden mee hier,
op deze reis, zoals Tallfright. En er was nog iemand die ze wel zag als een vriend, maar die had ze ook al in geen tijden meer gesproken. Een beetje verzonken in haar gedachtes wandelde ze verder, totdat ze schrok omdat ze tegen iemand aanliep. "Oh! Sorry Branchtrove!" verontschuldigde ze zich terwijl ze een keer met haar kop schudde. Oewsh. Ze voelde haar neus wat kriebelen, hij was floofy.

[Branchtrove]

Met diepe rimpels in zijn voorhoofd wandelde hij in gedachten verzonken met de groep mee. Hij had niet door dat ze weer een pauze nam, pas toen hij tegen een Shadowclanner opliep ging het muntje vallen. Hij kreeg een grauw en een kras over zijn neus. "Dat was niet nodig!", blies hij boos. Zeg die ratten dachten dat ze hét waren. Woest stampte hij weg. Door de dood van zijn lief snoezig konijntje was hij extreem gevoelig. Iemand botste tegen hem op en hij liet een lage grom horen. Hij wou niet gestoord worden. Pas toen hij zag dat het Sandpaw was stopte hij met zijn belachelijk gedrag. "Sorry," mompelde hij terug. Hij was afgemat en moe. "Sandnose." Hij was haar zo gaan noemen omdat het schattig klonk en omdat hij haar als warrior zag.

Ze schrok voor een moment toen de kater plots een grom liet horen en haar oortjes gingen een klein beetje naar achter. Maar toen hij door leek te hebben wie de zandkleurige poes was bood hij zijn excuus aan. "Geeft niet," mauwde ze terwijl ze de kater aankeek, ze voelde haar neus nog altijd een beetje kriebelen. "Ik hoop toch dat men een betere naam voor mij in gedachten heeft," mauwde ze terwijl ze kort grinnikte. Toch betekende het veel voor haar dat hij haar niet met paw aansprak. "Branch, wat is er gebeurd met je neus?" vroeg ze toen lichtelijk bezorgd toen ze de kras op de neus van de kater opmerkte.

Hij kreeg een stralende, iets minder dan normaal, glimlach op zijn gezicht. "Sandmud!", brulde hij lachend. Zijn floofy haar schudde toen hij lachte. Waarom kon hij toch zo goed opschieten met de broers en zussen van Redpetal? Het leek alleen maar voor problemen te zorgen. Hij had kittens met Snowdance en hij probeerde heel hard te negeren dat Hazelfray op hem verliefd was. Met zijn veel te creatieve brein zag hij nu overal zandkleurige en bruine kittens rondlopen. Er ging een rilling over zijn rug. "Huuuh een rare kwiebus van Shadowclan die niet blij was dat ik tegen hem op botste," gromde hij. Hij schudde zuchtend zijn hoofd. Bij elk gesprek leek hij eventjes Bunnykit te vergeten, maar bij stilten kwam ze toch weer in zijn gedachten. "Zo... wat zijn je plannen voor vandaag Sandmud?" Sorry not sorry.

De zandkleurige kattin zette een quasi-verbaasde blik op haar gezicht toen ze een nieuwe naam kreeg, Sandmud. "Nou zeg!" zei ze terwijl ze hem een duwtje gaf met haar schouder, al was hij natuurlijk veel groter en zou hij waarschijnlijk amper uit zijn evenwicht worden gebracht hierdoor. Ze kon het niet laten om te lachen om wat hij zei. "Een rare kwiebus nogwel," herhaalde ze zijn woorden. "Zo'n kat heb ik nog nooit gezien, tik me de volgende keer aan als hij in de buurt komt, ik wil het met mijn eigen ogen zien." Ze grinnikte een keer en schudde toen haar kop eventjes. "Sandmud was van plan om wat te gaan jagen, want haar maagje knort nogal." Het was aardig een tijd geleden dat ze zo zorgeloos met iemand had gepraat, zo speels.

Branchtrove grinnikte. Een rare kwiebus, het klonk best grappig. God hij had zoveel ideeën om Sandpaw namen te geven. Hij knikte speels. "Gaat Sandmud jagen voor haarzelf? Is dat niet tegen de warrior code?" Hij gaf haar een duwtje terug. Sandmud het was nog steeds zo grappig. "Mag Branchpaw dan mee?" Wauw wanneer was de tijd dat hij nog Branchpaw werd genoemd? Het was een mooie tijd. Met fluitende vogeltjes en groen gras. Toen het bos nog heel was. Toen hij Branchtrove werd brandde het plat. Zou het iets te betekenen? Zijn glimlach verdween en hij keek naar boven. Had Starclan hem een bericht gestuurd omdat hij geen warrior mocht worden? Een bericht in de vorm van verwoesting. Niet alleen het bos, maar ook zijn relaties. Er brandden weer onzekere tranen achter zijn ogen. Hij sloot ze en haalde diep adem. Hopelijk ging de jacht hem wat afleiden van zijn verlies.

Sandpaw keek hem aan toen hij vroeg of dat niet tegen de warrior code in was, jagen voor jezelf. "Ik heb zojuist al twee queens van eten voorzien, mag ik?" mauwde ze terwijl ze een keer ferm met haar staart zwiepte en de ander quasi-hooghartig aankeek, want ze was natuurlijk helemaal niet arrogant, ze deed maar alsof. En dat was duidelijk ook, want ze kon slecht toneelspelen. "Branchpaw mag mee als hij zich gedraagt." Wat uiterst te betwijfelen viel, want Branchtrove en zich gedragen waren twee totaal andere woorden. Sandpaw keek toe hoe hij naar de lucht keek. Zag ze daar nu tranen? Dat was snel omgeslagen. "Kom op, lui stuk vacht." Ze stootte hem zacht met haar schouder aan en begon toen weer te lopen, zoekend naar een geur van een muis of een vogel, als er maar iets voor haar was om te eten. Haar maag rammelde en ze was best aan de magere kant.

"Kom op, lui stuk vacht." Hij schudde zijn kop. Uit zijn oren vlogen ook de helft van zijn droevige gedachten. Hij knikte en sjokte achter Sandpaw aan. Ze waren al een tijdje aan het wandelen toen hij iets bekends rook. Het was een haas. God hij was slecht in het vangen van konijnen en hazen. Hij vertraagde en wees met zijn oren naar de plek waarvan de geur kwam. Ze waren nog iets te ver om het dier te kunnen spotten. "Zullen we een cirkeltje maken? Ik kom vanachter en jaag het naar jouw?" Dat was zijn lievelings truc als hij samen met een kat ging jagen.

Na een tijdje lopen kon ze inderdaad een geur oppikken, en Branchtrove leek deze ook te hebben geroken. De zandkleurige kattin knikte een keer toen hij voorstelde hoe ze de haas zouden vangen. Ze keek nog een keer naar de kater, waarna ze door haar poten heen zakte en afwachtte wat hij vervolgens zou gaan doen. Haar reflexen waren over het algemeen best wel goed, dus het moest geen probleem zijn de snelle haas tegen de grond aan te slaan straks.

Onderwerp: Re: We will leave our footprints behind