Hand in Unlovable Hand

Onderwerp: Hand in Unlovable Hand wo 12 apr 2017 - 15:47

Het was één grote puinhoop. Ze zaten in dit verschrikkelijke gebied gevangen, allemaal op één hoop. Alsof het niet erger kon, begaf ze zich nu in de constante nabijheid van Redpetal en haar duivelsgebroed. De aanwezigheid van de rode kattin voelde als een bijtende teek in haar nek, één die ze maar niet weg kon krijgen. Een gedachte die haar constant plaagde, al begreep ze niet waarom. Waarom deed het geluk van een ander haar persoonlijk zoveel pijn? Ze voelde zich zo ellendig dat ze het gevoel kreeg dat ze hier iets aan moest doen, terwijl ze zich daarna waarschijnlijk alleen nog maar ellendiger zou voelen. Het was bijna een compulsief iets, de misselijkmakende drang waarmee ze zich wilde ontdoen van haar. Ze wilde iets moois kapotmaken. Er vormde zich een brok in haar keel en de tranen prikten in haar ogen, elke keer dat ze naar de rode poes keek. Waarom zij wel, en Twirldance niet?

Alsof het niet erger kon, was ze aan het begin van de reis ook nog gebombardeerd tot de persoonlijke page van één van die kittens. Bunnykit, haar nichtje, een diertje met gigantische oogjes en een ietwat excentriek karakter. Voortgekomen uit Redpetal en haar broer. Hoe meer ze erover nadacht, hoe erger het begon te branden. Het was niet eerlijk. Haar broer had gekozen voor een stotterende idioot en zijzelf was alleen. Geen partner, geen kittens, geen familie. Waar had ze dit aan verdiend? Ze voelde datzelfde gevoel weer opkomen: die ontembare woede, die zich als wildvuur door haar hele lichaam verspreidde en haar als het ware overnam. Met zware, slome stappen bewoog ze zich gedachteloos achter de menigte aan. Wat ze niet doorhad, was dat de katten naast haar stopten bij de rand van het Thunderpath. Met Bunnykit's nekvel tussen haar tanden liep ze door, totdat ze terug werd gebracht door het alarmerende geschreeuw van enkele katten. Kijk uit! Kom terug! Een monster! Te laat realiseerde ze zich dat er een monster op haar af kwam razen met hoge snelheid. De koplampen wierpen een verblindend licht in haar groene ogen. Even bleef ze angstig staan, waarop ze de kitten uit haar mond liet vallen. Haar brein leek uiteindelijk één en één samen te voegen, waarop ze het op een lopen zette en zich zo snel mogelijk naar de andere kant van het Thunderpath bewoog, uit de weg van het monster. Achter zich hoorde ze nog vaag het wanhopige gepiep van Bunnykit.

Bunnykit eerst, daarna open.

De kleine calico kitten geeuwde eventjes maar keek nog steeds om zich heen met haar grote kittenblauwe oogjes. Dit gebied was zo onbekend, zo groot en open en zo eng. Er waren veel rare grote vierkante dingen.. Het leken wel bomen, van ver, maar dan anders? Ze kon het moeilijk beschrijven. Ze kon de dingen de ze kende al moeilijk beschrijven, laat staan de dingen die ze niet kenden. Er waren vele harde geluiden hier en de vele katten bij elkaar maakten ook veel lawaai. Bunnykit zwiepte heen en weer in de bek van haar tante. Ze was moe, ze wou slapen; maar er was te veel lawaai en ze kon niet slapen terwijl ze zo hing te hangen. De poes die haar droeg liep over een soort hard grijs pad dat ze al veel in de verte gezien had maar nog nooit van zo dichtbij. Haar blauwe oogjes keken nieuwsgierig naar beneden. Het leek heel hard; hoe zou het voelen?

Haar tante stond plotseling stil maar dat deerde de kitten niet. Ze snapte het gevaar van deze paden nog niet, ze snapte niet dat het dodelijk kon zijn; ze had de monsters nog nooit gezien. Plotseling voelde ze hoe haar nekvel losgelaten werd. Even leek de tijd te vertragen; het was alsof ze in de lucht hing, zweefde. Toen kwam de harde grijze weg dichterbij, tot ze er met een harde smak op terechtkwam. Auw, het was inderdaad hard! Waarom had haar tante haar nu losgelaten? Bunnykit piepte luid van de pijn. "Maaaaamaaaa!", schreeuwde ze. Haar pootjes deden pijn, haar snuitje was geschaafd van het harde asfalt. Het leken wel de stenen waarop ze geboren was, maar dan ruwer en pijnlijker. En.. Het daverde. De grond beefde onder haar. Bunnykit keek op met haar grote onschuldige blauwe oogjes en zag het monster recht op haar afkomen. Ze schreeuwde nog eens, opnieuw, voor de laatste keer.

Ze voelde niets meer en de volgende keer dat ze haar oogjes opendeed, was dat in Starclan.

Note; Bunnykit is dood, topic is open nu.

Het geschreeuw had haar doen opkijken. DE kat die haar had moeten dragen had haar al een tijdje terug laten vallen toen hij in protest was gegaan met een Thunderclanner wat verderop. Hierop had Burnetkit de kans genomen om zich door de drukte heen te werken. lachend en grinnikend liep ze verder waarna ze stopte toen ze wat geluid hoorde. Het felle licht die van een luid daverend iets vanaf kwam.. Ze slikte even en dook meteen enkele meters weg, achter enkele katten aan. Haar kleine lichaampje trilde terwijl ze door het trillen en beven van de aarde een hoog iets hoorde die sneed door de lucht. De nieuwsgierigheid won van haar angst en langzaam keek de kleine pluizige windclankitten op... Op een traumatiserend beeld te zien voor haar blauwe oogjes... dat was... dat was. Trillend staarde ze naar het lichaampje die op het pad lag... Aan de grond genageld en te geschokt om nog iets te doen of uit te brengen...

Snowdance had een tijdje achter de groep aangelopen, een oogje in het zeil houdend voor haar kroost. Ze wist dat Jinglekit zichzelf nogal in de problemen kon werken, en dus ook Bloomkit en Brokenkit. En aangezien ze nu in twoleggebied met thunderpaths en monsters waren was ze nog waakser dan ooit tevoren. Natuurlijk lag dit allemaal aan Twigkit. De dood van haar enige zoontje deed haar nog steeds veel pijn en dat ze zich nu heel beschermend over haar kittens gedroeg was niet meer dan normaal. Ze voelde zich nog steeds enorm schuldig dat ze Twigkit niet gewoon had laten dragen. Door haar was hij het vuur ingelopen en overleden. Zo voelde ze het.

Ze waren net aangekomen bij een thunderpath dus had Snow haar kittens zich bij haar geschaard. Ze zou zodra het kon dragers voor hun regelen, want no way dat Jinglekit, Bloomkit of Brokenkit in hun eentje dat thunderpath zouden oversteken. Maar voordat ze ook maar iets kon doen hoorden ze meerdere kreten van verschillende katten. Bang als wat probeerde ze wat naar voren te dringen om te zien wat er gaande was. Vol afgrijzen keek ze toe hoe Twirldance het thunderpath was opgerend, Bunnykit dropte, en voordat het monster haar kon raken naar de overkant was gerend. Er was geen enkele kans dat Bunnykit het zou overleven, en woede borrelde zich in haar op. ”Jij!” krijste ze, razend en trillend van top tot teen. Hoe durfde ze? Hoe durfde die, die ongelooflijke bitch het leven van een kitten af te nemen? Snow wist dat ze nu de grootste neiging voelde om nu het thunderpath over te steken en Twirldance naar Starclan te sturen. ”Hoe kon ze?” mompelde ze nu meer tegen zichzelf. Een nieuwe gedachte borrelde bij haar op, en direct schoot haar kop van links, naar rechts. Waar was Redpetal? Ze moest haar vinden, haar troosten en beschermen. En dan zou het wraak nemen op Twirldance later komen.
Tag: Twirldance en Redpetal :’)

Op dit moment had ze even haar kits aan een ander overgegeven. Ze liep vooraan de enorme patrol samen met de andere leiders, de deputies achteraan om te zorgen dat iedereen veilig over de thunderpaths kwamen. Het was een ware hel. Maar Butter was er verzekerd van dat ze allemaal er wel doorheen zouden kunnen krijgen.

Dit gevoel en deze gedachten verdwenen echter als sneeuw voor de zon toen een Thunderclanner niet oplette op het feit dat de leiders de patrol stilhielden vanwege een aankomende monster en mevrouw gewoon overstak. Met tot schok van Butter een kitten in haar mond. Als een van de eerste riep ze uit naar Twirldance om terug te keren, bijna klaar om zelf het pad op te stappen om haar en de kit terug te trekken toen het er op leek dat de thunderclanner haar gedachten bij elkaar geraapt had. Maar tot overmaat van ramp liet ze de kit van schrik vallen en sprong terug hun kant op.

Tijd leek zo snel te gaan en tegelijk zo langzaam. Haar ogen vergrootte zich tot enorme schotels op het moment dat de kitten aangevallen werdt en draaide haar kop weg, de geluiden van de piepende kit verdwenen in het niets bij het lawaai van het monster maar als dat geluid er niet was wist Butter zeker dat je alle boten kon horen kraken. En daarmee brak haar hart. Shock schoot gelijk door de groep heen en Butter, nog compleet trillend op haar poten draaide haar kop naar de schreeuwende kattin. "Snowdance kalm!" Hoewel haar eigen stem trilde van de emoties staarde ze toch de witte kattin aan voor ze het thunderpath op sprong. Er was.. niet bepaald veel van de kit over maar ergens moest ze toch checken of het niet een van haar dochters was voor ze zich op Twirl richtte. "Wie waren de ouders?" Histe ze snel en zacht haar gehele lichaam dwingend te luisteren naar haar terwijl haar blik naar de groep katten gleed zoekend naar een queen van wie de kitten kon horen terwijl ze Twirldance meer van het thunderpath af dwong,
klaar om elke kat tegen te houden die zichzelf naar de kitten toe wou werpen wetende dat er ieder moment een nieuw monster aan zou kunnen komen.

-if u guys dont mind c:

Wat was al die commotie toch vooraan? Wat was er toch aan de hand? Redpetal fronste en keek om zich heen, Aurykit hangend in haar snuitje. Katten om haar heen fluisterden iets over een kitten, een kitten op het donderpad.. Ze voelde dat er iets mis was, maar ze had de ernst van de situatie nog niet door. Naast haar liep Sandpaw nog met Cedarkit, dus die was veilig.. Maar waar was Twirldance met Bunnykit? Haar gouden oogjes werden groot als ze zich meteen het ergste voorstelde. Nee, toch niet Bunnykit? Toch niet haar dochtertje? Nee, dat kon niet. Twirldance liep gewoon wat meer naar voren en was nu ook gestopt voor het incident, geïrriteerd omdat ze moesten wachten - want ze beeldde zich wel in dat de zus van haar partner zich daarom zou irriteren. Toch moest de kleine poes het zien voor haarzelf. Ze duwde zich wat naar voren, door de kattenmassa, haar hart kloppend in haar keel. De tijd leek vertraagd als ze steeds dichter naar het donderpad kwam. Eindelijk stond ze aan de rand, naast de leaders en degenen die vooraan hadden gelopen. Ze durfde haar oogjes niet op het donderpad te richten, bang voor het allerergste. Ze keek naar de katten die er stonden; naar Butterstar, naar Snowdance die boos leek, naar Twirldance.. Zonder kitten. Waar was haar Bunnykit? Waar was ze? Met een harde beweging zette ze Aurykit naast haar neer op de grond, haar gouden ogen groot en haar vacht rechtovereind op haar rug van angst. "Waar is ze?!", riep ze luid naar Twirldance. Er was toch niets met haar dochtertje? Misschien had de poes haar gewoon even aan iemand anders gegeven.. Onbewust, zonder het echt te willen, richtte ze haar blik op het donderpad. Het lichaampje leek bijna niet meer op een kat, maar de vacht was ongetwijfeld die van haar kitten, die van Bunnykit.. De oranje en bruine plekken, de kleine gestalte.. Nee. Nee! Nee, ze kon niet dood zijn, ze moest nog te redden zijn, dat kon niet anders.. "Bunnykit!", riep Redpetal luid, en zonder op te letten of er monsters afkwamen stortte ze zich op het donderpad. Nee, nee, nee, nee..

What do we say to the god of death? Not today.

Het landschap werd drukker als het ging om de aanwezigheid van twoleg dens en thunderpaths. Het zorgde ervoor dat iedereen op zijn hoedde was en ook lichtelijk prikkelbaar. Het liefste had ze de weilanden gehad waarover ze in het begin van hun reis voornamelijk gelopen waren. Ze hadden het echter niet voor het kiezen. Als ze de zon niet volgden dan raakte ze misschien van hun pad af en dan leek het nog onmogelijker om een uiteindelijk thuis te bereiken. Het leek alsof er nooit een eind kwam aan de stinkende, zwarte paden die dwars door het landschap heen liepen. Nu weer hield iedereen stil om te wachten. Omdat Firedance niet helemaal vooraan liep had ze eerst niet door wat er gebeurde, maar toen degenen voor haar verstarde, richtte ze zich wat op om langs de rest heen te kijken. Twirldance stond op het thunderpath terwijl er een monster aan kwam. Firedance voelde haar hartslag versnellen. Toen de poes de kitten liet vallen en weg schoot, hield de rode kattin haar adem in. De hele groep was stil en het gebrul van het monster oversteeg elk ander geluid. Ze keek weg, om zichzelf het aanzicht te besparen. Nu het monster voorbij was en de katten hun adem weer uit bliezen, begon de chaos. Snowdance richtte zich vijandig op Twirldance, terwijl Butterstar probeerde de vrede te bewaren en ervoor te zorgen dat niemand het pad op zou springen. De kattin draaide zich naar Redpetal toen deze zich door de groep wrong en plots de ernst van de zaak doorkreeg. Alles ging zo snel dat ze zich niet voor de queen kon zetten voor deze het thunderpath op sprong naar haar overleden kit. "Kom terug!"

Tags: None, Redpetal sort off

F I R E D A N C E

_{Ze vond deze ontdekkingsreis helemaal niet zo leuk. Het was heel vermoeiend om constant nieuwe dingen te zien en te leren. Het liefste wilde ze weer terug naar huis, de nursery in de steppingstones, want dat was voor haar immers haar thuis. Al begon het beeld er al wel wat van te vervagen, ze was immers nog jong en dingen onthouden was erg lastig. Een gaap rolde over haar lippen heen en langzaam zakte ze weg in slaap, totdat ze hard gewekt werd doordat ze ruig neergezet werd. Haar ogen schoten geschrokken open en angstig ging ze op zoek naar het rood. Rood rood rood, mama? Ze zag daar iets roods! Snel trippelde ze op de kat af, maar toen die begon te praten, was dit niet de lieve stem van mama. Toch drukte ze zich in het rood. Rood was goed en vertrouwd, ook al was het niet mama. "Waa is mama?" piepte ze zachtjes omhoog, nog steeds niet helemaal gerustgesteld ook al stond ze nu bij een rode vacht.

- Tag: Firedance}

Oceanbreeze had haar kittens door enkele Windclan Warriors laten dragen, omdat ze even met een andere kat had moeten spreken. Haar taak als Queen en Deputy was veeleisend en niet alles was voor kittenoren en -ogen bestemd. De wereld was hard en hoewel enkele kittens dat misschien wel langzaam bewuster merkte, snapten dat er iets mis was. Dat ze hun veilige thuis hadden verlaten, die overigens niet meer zo veilig was. Waren er nog steeds veel kittens te nieuwsgierig en zouden de gevaren niet in zien, zoals elke Queen kon beamen wou ook zij elke kitten veilig zien. Dit betekende ook dat toen de zilvergrijze kattin een piepje hoorde, angstig naar haar moeder roepende; ze meteen haar gesprekspartner verliet en richting de commotie liep. Ze herinnerde zich nog het gesprek dat ze met Butterstar had gehad, samen hadden ze besproken een oogje op elke kitten en Queen te houden. Immers hadden hun waarschijnlijk ongeveer de meeste ervaring. Al waren er ook enkele andere kittens ouder dan die van haar. Van een sneeuwwitte Thunderclanner als ze het goed zag. Oceanbreeze hoorde gekraak en voelde het gedonder van een monster onder haar poten waarna ze haar blik hief. Er was een kitten overeden! Met grote ogen en geschokt stond ze daar waarna ze Butterstar een verafschuwde blik gaf en zocht naar de Queen die zonet een kitten had verloren. Het duurde niet lang of een panische rosse kattin kwam der tonele die riep naar haar kitten. Moeizaam slikte de jonge Deputy waarna ze haar blik gepijnigd afwende. Ineens zag ze wel een heel bekende kitten in haar ooghoek en werden haar ogen groot. Burnetkit. Haar kitten die al een moeilijke start had gehad, leek het ongeluk te hebben gezien. Trillend als een rietje zat de kitten daar in de buurt van het donderpad waardoor Oceanbreeze meteen richting haar dochtertje beende. Haar blik schoot nog even naar de andere katten voordat ze warm en voorzichtig haar lichaam om Burnetkit krulde en haar dochtertje zo afschermde. Hierna duwde ze haar dochter en zichzelf wat verder van het donderpad af waarna ze de kitten met tranen in haar ogen begon te likken. Ergens was de jonge kattin bang dat Burnetkit in shock was waardoor ze zo zacht mogelijk met haar kitten omging. Haar warm likte en af probeerde te schermen van het beeld, echter wist ook zij dat het ergste al gebeurd was. Burnetkit had het lichaampje gezien... "Butterstar!" Mauwde de zilvergrijze kattin duidelijk naar de flamepoint die probeerde iedereen van het donderpad vandaan te houden. "Kun je alsjeblieft komen," Vervolgde ze zo rustig mogelijk. Ze durfde Burnetkit niet zomaar te verplaatsen en wist dat Butterstar kittens had. Zelf had ze nog nooit een kitten zo angstig en geschrokken gezien en moest ze wel iemand met meer ervaring om hulp vragen. Daarbij konden ze nu weinig doen voor Thunderclan's verlies, en moest ze voor haar kleintje zorgen. Bezorgd dat ze was drukte ze de kitten nog dichter tegen haar warmte en veiligheid aan. Ze wachtte wanhopig op het moment dat Burnetkit zou reageren, al was het maar met een piepje. Waar was de kat die haar Burnetkit gedragen had?! Hoe had hij haar zomaar kunnen loslaten terwijl dit gebeurde! Kittens waren nieuwsgieriger dan goed voor hen was en nu was haar dochter niets meer dan een trillend hoopje vacht. Hoewel Oceanbreeze het ook vreselijk vond van de dood van Bunnykit kon ze daar nu niet op reageren. Haar kitten had haar nodig en dus was ze er voor haar.

Tag: iedereen wordt benoemd zo'n beetje

Reageerd op: Butterstar en Burnetkit

Onderwerp: Re: Hand in Unlovable Hand do 13 apr 2017 - 1:25

Alles was ineens vaag, wazig. Alsof de wereld zich tien keer trager afspeelde dan zijzelf. Wat was er zojuist gebeurd? Ze legde haar oortjes in haar nek, bang voor het geschreeuw dat van alle kanten op haar af leek te komen. Haar hart begon harder te slaan, al begreep ze nog niet waarom. Wat was er gebeurd? Langzaam begon ze zich te realiseren dat iets háár schuld was. Ze miste iets, het gewicht van de kleine kitten die net nog tussen haar kaken geklemd zat. Ze werd misselijk, duizelig. Er was iets mis, er was iets vreselijk mis. Wanhopig keek ze de menigte rond, die hun blikken op haar en op het Thunderpath gericht hadden. Ze begreep nog steeds niet wat er aan de hand was. Ze dacht dat ze moest overgeven. Butterstar kwam op haar afgelopen, leidde haar van het Thunderpath af en vroeg wie de ouders waren. De ouders? Stomverbaasd keek ze de clanleider aan, toen ze zich langzaam begon te realiseren wat er gebeurd was. Wat ze gedaan had. Voor ze haar mond open kon trekken, kwam zij eraan. De rode kattin vroeg schreeuwend waar Bunnykit was en Twirldance wist ineens dondersgoed dat de kitten ergens achter haar lag, op het Thunderpath. Ze durfde enkel niet te kijken, bang dat haar vermoeden bevestigd zou worden. Die bevestiging had ze niet meer nodig toen Redpetal al schreeuwend wegrende. Twirldance had het gevoel dat ze op springen stond, alsof haar hart uit haar borstkas zou breken en haar longen uiteen zouden knappen. "Ga weg, ga weg, ga weg," mompelde ze zachtjes, tegen niemand in het bijzonder. Ze wilde alleen zijn, ze wilde dat de hele wereld oprotte. Als bevroren stond ze daar, terwijl de tranen over haar wangen begonnen te druipen. Niets zou dit nog goedmaken.

Onderwerp: Re: Hand in Unlovable Hand do 13 apr 2017 - 5:09

_{Vrolijk trippelde Jingle met haar zusje naast zich een paar vossenlengtes van de sneeuwwitte vacht van haar mama af. Ze nam de rol als de bewaakster van Bloom heel erg serieus, deels omdat ze niet de woede van haar moeder wilde opwekken en deels omdat ze ook gewoon heel erg veel van het poesje hield. Bloom had een paar keer haar misschien mishandeld – kuch, deel van haar staart afgetrokken, kuch – maar dat deed ze toch niet expres? Jingle zou het niet expres doen. Ondertussen had mama Snow haar kroost wat dichter bij haar verzameld, wat het tabby poesje ook deed maar zewas zo in gedachten gezonken dat ze per ongeluk voor Bloom's pootjes liep en haar afsneed. Dat was hele slechte timing. Jingle keek geschrokken op toen een hoog geluid door de lucht sneed en plotseling Snowdance begon te krijsen. Het arme poesje schrok ineen, denkend dat ze haar moeder boos had gemaakt. "Sorry mama!" Piepte ze jammerend, terwijl traantjes in haar oogjes verschenen. "Ik sneed Bloom niet expres af! Sorry sorry sorry!" Ze had helemaal geen idee dat een paar vossenlengtes van haar af haar nu dode halfzusje lag.

- flut .___.}

Er leek van alles te gebeuren maar het enigste dat de kleine, plompe kitten doen was haar ogen op het lijkje houden van de aangereden kitten. Ze voelde een rare tinteling in haar poten, eentje die haar langzaam overnam. Ze voelde allemaal dingen die er niet waren, alsof haar lichaam niet meer de hare was en ze de pijn voelde die zonet aan de ander was aangebracht. Het zorgde ervoor dat ze even geen adem kon krijgen. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Alles rondom haar leek in te sluiten, toch leek alles zo ver weg te zijn opdat alles zo snel was gebeurd. Of niet? Ze wist het niet meer. haar hele kop tolde van duizeligheid omdat ze niet wist wat er zojuist was gebeurd. Wie was dat en wat was dat ding dat uit het niks was komen aan daveren? Het waren lege vragen voor haar, opdat ze niet eens iets anders in haar kop kon krijgen dan het beeld van de vermorzelde kitten. Toen ze plots van het beeld werd weg gehaald kneep ze haar oogjes meteen toe, alsof ze zichzelf forceerde terug te komen naar de realiteit. Hoe dan ook, toen ze haar helderblauwe ogen terug opende waren ze enkel groot en angstig, een beetje leeg. Verdrietig? Misschien in wat opzichten. Dood, het was niet dat het zo vreemd was. prooi werd steeds dood gedaan en lijkjes daarvan zag ze constant voorbij komen... maar een kat... Het deed haar maag draaien bij de gedachte en snel daarna blokkeerden ook haar gedachten toen ze terug dacht aan daarnet. Met een geschokte blik keek ze langzaam op toen ze de bekende handelingen van haar moeder tegen haar lijfje voelde... En langzaam zocht ze de ogen van de poes. Ze wist niet goed waarom, maar iets in haar zei dat ze dat moest doen... Tot ze plots stopte en met grote ogen naar de grond staarde, wederom een beeld van het lijfje voor haar ogen ziende. Wat als zij daar had gestaan...? Wat als... Wat als? Haar lijf trilde even toen ze het beeld steeds opnieuw zag en gewoon niet uit haar hoofd kon krijgen. Langzaam opende Burnetkit haar bekje wat, maar zo snel als ze dat had gedaan sloot ze deze weer om even te slikken, een droge smaak in haar mond...

Vrolijk bungelde hij uit de bek van Sandpaw. Hij kermde vrolijk naar alle nieuwe dingen die hij onderweg zag, wat er een hoop waren. Iedereen leek de hele tijd zo ontzettend verdrietig, maar hij vond het reizen wel leuk. Wel ja, behalve het feit dat het een stuk kouder was dan in hun oude plekje.Daar hadden ze een soort Den gehad, en een eigen nest. Nu hadden ze dat niet. Hun moeder probeerde hen warm te houden, wat ze wel goed deed, maar toch sliep hij liever thuis. Zijn aandacht werd getrokken door het plotselinge stoppen van alle katten, inclusief Sandpaw. Waarom stopten ze nou? Hij vond het niet leuk om stil te staan. Hij probeerde om zich heen te kijken, wat niet echt goed lukte, gezien hij aan zijn nekvel hing. Zijn ogen zochten druk naar zijn moeder, die helemaal hysterisch geworden leek te zijn. Ze schreeuwde, al wist hij niet precies wat. Wat hij wel wist, was dat het erg was. Hij probeerde zich al trappelend te ontdoen van de greep van Sandpaw. "Mama!" piepte hij luid. Ze deed eng en hij wilde weten waarom.

Ze had haar zus beloofd om het katertje geen moment los te laten. En dat had Sandpaw dan ook niet gedaan, ondanks dat ze er soms wel een beetje pijn in haar kaken van kreeg. Een zoveelste thunderpath moest worden overgestoken. Maar deze keer ging het fout. Sandpaw zag wat er gebeurde, wilde roepen tegen Twirldance dat ze niet door moest lopen maar wist dat dit niet kon omdat ze haar neefje droeg. Andere katten deden het voor haar, maar het kwaad was al geschied. Bunnykit, haar nichtje, was gevallen en Twirldance weggesprongen. Een kreetje, toen stilte. Sandpaw keek met grote ogen toe, voelde hoe Cedarkit begon tegen te werken in haar bek, maar liet niet los. Het enige wat ze deed was staren, ze keek hoe haar zus Snowdance los ging tegen Twirldance. En vervolgens stormde Redpetal het thunderpath op. Ze zag hoe Aurykit bij een andere rode kattin stond, Firedance, en stapte toen naar voren. Haar ogen waren een beetje waterig, ze wilde het uitschreeuwen, haar zus terugroepen, maar wist dat haar taken nu ergens anders lagen. Redpetal zou willen dat ze op haar andere kinderen zou passen. Met haar poot drukte ze zachtjes tegen Aurykit aan, ze moest de kitten wegleiden van het thunderpath voordat het opnieuw fout zou gaan.

TAG: Cedarkit & Aurykit

Ze wist heus wel dat ze misschien iets te hard was voor Twirldance, maar wat boeide het? Niemand wist wat Snowdance doorgemaakt had toen ze Twigkit het vuur in had laten lopen. Niemand. En nu, dat de middelste kitten van haar zus daar kapot lag.. het was gewoon ondragelijk. En Twirldance moest boeten. En daar zou Snowdance persoonlijk voor zorgen. Maar het kon nu niet, nu niet. Want ze moest Redpetal vinden. En voordat ze ook maar iets kon doen hoorde ze haar zus, en een rode flits rende het Thunderpath op. Nee! Nee, nee, nee! "Red! Kom terug, kom terug!" Ze huilde bijna. Ze wilde niet nog iemand verliezen, niet haar dierbaarste. En toen hoorde ze Jinglekit. Jingle huilde. Oh god, zij ook nog. "Ik sneed Bloom niet expres af! Sorry sorry sorry!" De woorden drongen langzaam tot haar door; Jingle dacht dat ze tegen haar schreeuwde. Ze drukte Jinglekit troostend tegen zich aan, en keek zenuwachtig om zich heen. Ze durfde niet naar het thunderpath te kijken, ze wilde het niet zien. "Ssst Jingle. Het is al goed.." suste ze zachtjes. Maar diep van binnen wist ze dat het niet goed was.

Tag: (Twirldance, Butterstar) Redpetal, Jinglekit

De grote Thunderclan warrior liep bij de achterhoede. Hij was sterk en had een goed uithoudingsvermogen en dat was ook nodig als je vanachter loopt. Dan moest je steeds een tandje bij steken. Daarom had hij pas laat door dat er van voren commotie was. Hij draaide zijn brede kop naar een random groepje katten. Ze zeiden iets van Twirldance. Wat had zijn zus daar nu mee te maken? Hij gromde eventjes zodat de anderen wat uit de weg gingen. Door zijn brede lichaam stompte hij zowat iedereen aan. Hij had verwacht boze blikken te zien, maar het enige wat hij zag was medelijden. Toen hij half van voren stond begon hij boos te worden. Hij had normaal een zacht karakter, maar door de stress van de reis en de stress voor zijn kittens was hij prikkelbaarder. Zelfs tegen Redpetal. Daarom deed hij maar de achterhoede, dan had niemand last van hem. "Wat is hier Starclanverdomme aan de hand?" Hij duwde de laatste katten uit de weg. Het eerste wat zijn oren bereikten waren Cedarkit en Aurykit die angstig stonden te piepen. Het tweede geluid was Redpetal. Die stond te gillen. Daarna pas kwam het beeld. Hij keek geschokt naar het pelsje. Het was een wit pelsje met tabby rode en bruine vlekken. Het perfecte mixje van hun twee. Zijn liefste dochtertje. Hij was als aan de grond genageld. Het drong niet door tot zijn domme brein. Hij wilde naar zijn kittens gaan, hij wilde naar zijn meisje gaan en naar zijn liefde, hij wilde ook naar zijn zus gaan om te vragen wat er gebeurd was. Ze was duidelijk overstuur. Branchtrove stond te trillen op zijn benen, hij had niet door dat zijn wangen nat waren. Eerst liep hij op zijn kittens af en raakte Sandpaw eventjes aan met zijn neusje. Hij schraapte zijn keel. "Blijf bij jullie tante of Firedance schatjes, ik ga eventjes naar mama toe." Zijn stem klonk vast. Hij moest wel, voor zijn kinderen. De kater ging aan het donderpad staan. Hij zag troebel, hij was misselijk. "Redpetal, kom... alsjeblieft."

De kleine poes voelde het donderpad onder haar poten nauwelijks. Ze deed haar best om zo snel mogelijk op haar meisje af te gaan, haar kindje, haar dochtertje, maar bij elke pas die ze zette leek het alsof ze verder van haar verwijderd was. Het was een vreselijk aanzien maar ze kon haar ogen niet afwenden. Denkend dat als ze maar lang genoeg ernaar keek, dichtbij genoeg kwam, lang genoeg wachtte, zag dat het maar een krasje was. Dat ze bewusteloos geslagen was door de auto maar nog leefde. Dat ze niets voorhad. Natuurlijk wist Redpetal ook wel dat dat nooit kon. Dat haar lichaampje slap en levenloos was, dat zo'n kleine kitten het nooit op kon tegen zo'n groot monster. Ze bevroor bij de stem van haar partner. Bij zijn zachte stem, die klonk alsof hij zo kon gaan overgeven. De rosse poes staarde naar het lichaampje voor haar, haar oren naar achteren gedraaid. Ze zette nog een stap naar voren, maar een stem in haar hart riep haar om terug te gaan. terug naar de levenden. De doden konden niet meer gered worden maar de levenden hadden haar nog nodig. Heel traag draaide de jonge queen zich om. Haar ogen gericht op alle katten aan de kant. Op haar twee zussen, op haar twee kittens, op haar partner en op haar. Diegene die verantwoordelijk was voor het verlies van zo'n jong leven. Van haar dochtertje, van Bunnykit. Haar gouden ogen spuwden vuur en met snelle passen beende ze terug naar de kant. Van zodra ze een stap zette op de zijberm voelde ze de wind van een monster vlak achter haar, maar ze hoorde het monster niet. Haar oren zaten op slot, haar rode vacht stond rechtovereind van een ongekende woede. Nog nooit had zo'n boosheid in haar gebrand, nog nooit had verdriet zo snel plaatsgemaakt voor een ontembare furie. "JIJ!", schreeuwde Redpetal, haar anders zo stille stemmetje voor een keer oorverdovend. Tranen stroomden over haar wangen en haar klauwen waren uitgeslagen. Ze kon geen zinnige woorden meer formuleren, haar brein zat vol met de emoties waar haar ogen mee overliepen. Ze stond op het punt om Twirldance aan te vliegen, en als niemand haar tegenhield zou ze het doen ook.

Er gebeurde zoveel dingen tegelijk, haar hoofd tolde en de geur van bloed dwong misselijkheid op in haar maag, liet haar bijna over haar nek gaan maar ze hielt zich staande. Oceanbreeze riep haar of ze wou komen maar haar kop schoot allereerst naar de andere kant. Naar Redpetal voor wie ze haar lichaam probeerde te zetten zodat deze niet dichterbij kon komen nu snappend dat zij de moeder was. Maar Redpetal reageerde alsof zij nieteens bestond en stormde door naar het lichaam. Grommend stapte ze richting de rode poes en stapte opnieuw tussen het lichaampje en Red in. "Redpetal luister goed naar me. Ze probeerde zo zacht mogelijk te spreken maar alsnog met een dringende toon in haar stem om haar tot stilte te manen. "Ik voel je pijn, ik snap je pijn maar je brengt jezelf nu in meer gevaar, denk aan je kittens die nog wel er zijn. Deze kunnen de reis niet overleven zonder hun moeder." Voorzichtig probeerde ze Redpetal iet wat weg te duwen voor haar blik naar Branchtrove schoot die de rest van de kits naar Firedance duwde. "Branchtrove, Snowdance, houdt Redpetal van het thunderpath." Ze knikte de twee thunderclanners snel toe nog een laatste stap zettend om Redpetal weg te krijgen voor ze zich naar Twirldance draaide. "Twirldance kom." Mompelde ze zacht haar met haar staart proberen weg te duwen van het thunderpath af voor ze haar kop naar een Riverclanner draaide. "Houdt haar in de gate, zorg dat ze geen gekke dingen doet." Sprak ze de kat snel toe voor ze eindelijk haar weg richting Oceanbreeze maakte. "Wat is er aan de hand Ocean?" Vroeg ze kortaf de queen aankijkend terwijl haar oren gefocust bleven op de thunderclanners klaar om ieder moment weer in te grijpen.

Tag: Redpetal, Branchtrove, Snowdance, random riverclanner, Oceanbreeze

_{Oh hoe subtiel was mama Snow eigenlijk, Jingle heeft het duidelijk te zien niet alleen maar van haar vader. Jingle liet zich gedwee door haar moeder in haar vacht laten drukken, de lange witte haren plakten tegen haar wangetjes aan. Snow's vacht kriebelde tegen haar neus aan, ervoor zorgend dat ze de heel tijd de neiging moest onderdrukken om niet de mooie vacht van haar moeder onder te niezen, maar voor de rest was het toch wel pittig comfortabel hier. Oh wat een drama queen kan het poesje toch zijn; er zijn veel grotere problemen maar nee, Jingle moet eerst worden behandeld of aandacht krijgen. "Mam?" Vroeg ze, haar kopje wegdraaiend van de vacht omdat ze niet graag zou willen stikken in haren. "Wat is er allemaal aan de hand?"}

Onderwerp: Re: Hand in Unlovable Hand