No more lies and secrets, please [Lizardpath & Routpaw]

Ze was uitgeput na deze lange dag, zeker aangezien ze de vorige nacht ook al nauwelijks had geslapen, maar tijd om uit te rusten had ze nog niet. Met vernauwde ogen hield ze haar medicine cat in de gaten. Toen haar clan zich eenmaal een beetje had geïnstalleerd bij Highstones, stapte ze op haar af. Zonder iets tegen haar te zeggen, wenkte ze haar met haar staart om mee te komen. Haar blik viel op Routpaw. Zou die het weten? Met een hoofdbeweginkje gebood ze Lizardpaths apprentice om ook mee te lopen. Op een rustig plekje, afgezonderd van de vier clans, draaide Everstar zich naar de twee om. "Is er iets wat jullie me moeten vertellen?" miauwde ze scherp, de twee een voor een aankijkend. Zou de waarheid er nu eindelijk uit komen of zouden ze volhouden dat er niets te zeggen viel? Ze zou het snel genoeg horen.

De aankondiging van Everstar was heel plots en Lizardpath was dan dan ook totaal niet voorbereid op dit alles. Ze was ook verrast dat de leaders elkaar ontmoet hadden deze nacht en gesproken hadden over de prophecies. Vooral dat laatste was iets waarmee ze zat, want niemand had hun samenkomst kunnen voorspelen. Het verbaasde haar dan ook eigenlijk niet toen Everstar haar wenkte en in stilte volgde ze de rosse poes, net zoals haar apprentice in stilte werd opgedragen. "Is er iets wat jullie me moeten vertellen?" De medicine cat trok even met haar oortje, maar hield haar blik neutraal. "Ik wilde het je wel vertellen, maar wilde er eerst zelf over nadenken." mauwde de poes, ervan uitgaand dat ze het over de prophecie had. "Je had het zo druk en met de droogte en de aanhoudende regen ben ik er gewoon niet aan toegekomen om het je te vertellen." zei ze rechtstreeks. Ze wilde niet tegen de poes liegen en al helemaal niets vertellen dat niet waar was. Sinds haar laatste bezoek aan Starclan had ze alles weer terug op een rijtje kunnen zetten.

Net zouden ze misschien een moment van rust krijgen, was het niet dat er de rossige leider op hen afstapte. De jonge poes voelde uiterst ontzag voor haar leider, maar met dat ook angst. Dat werd er ook niet beter op toen ze woordeloos Lizardpath wenkte te volgen. Routpaw keek enkel nieuwsgierig toe, totdat ze plots doorkreeg dat ook zij diende te volgen. Meteen hipte ze overeind en stapte duidelijk nerveus achter haar mentor en leider aan. "Is er iets wat jullie me moeten vertellen?"ze keek geschrokken naar Lizardpath, achter wie ze half verscholen zat. Haar zwart-witte mentor leek echter de kalmte zelve en opnieuw vroeg de jonge poes zich af hoe ze dat deed. Zijzelf kon de kwade leider haast niet eens onder ogen komen. "Ik wilde het je wel vertellen, maar wilde er eerst zelf over nadenken." Pas toen viel het kwartje bij de poes; Oh Starclan, Everstar was erachter gekomen dat ze de Prophecy hadden verzwegen. "Je had het zo druk en met de droogte en de aanhoudende regen ben ik er gewoon niet aan toegekomen om het je te vertellen." Routpaw verplaatste nerveus het gewicht van haar poten, maar hield zich stil. Misschien dat als ze zo min mogelijk bewoog, ze wel zou verdwijnen in de achtergrond.

Lizardpath hield zich goed staande onder Everstars strenge blik. Routpaw daarentegen durfde haar nauwelijks aan te kijken en leek zich het liefste achter haar mentor te willen verstoppen. Everstar besteedde voor nu nog niet veel aandacht aan de apprentice, en keek Lizardpath aan terwijl die sprak. "Te druk. Het was te druk om mij een profetie van StarClan te vertellen", miauwde Everstar vlak. Wat ging er in dat zwart-witte kopje van haar om? Een voorspelling was doorgaans toch wel behoorlijk belangrijk. En zo veel tijd kostte het niet om haar eventjes aan te schieten en te zeggen dat de doden een boodschap hadden gestuurd. Haar blik gleed naar Routpaw. "En jij. Wist jij hiervan?" vroeg ze aan de nerveuze apprentice.

"Te druk. Het was te druk om mij een profetie van StarClan te vertellen", Even trok de poes met haar oren. Everstar moest eens weten wat ze allemaal te doen had. Ze deed de laatste tijd dubbelwerk, net als haar apprentice. Even sloot ze haar ogen, wat ze op aanraden van Everkit moest doen op momenten waarop ze het even moeilijk had. Op deze manier kon ze makkelijker op de woorden komen die ze wilde gebruiken. Toen Everstar zich tot haar apprentice richtte, opende de poes haar ogen. "Everstar," mauwde ze nu om de aandacht van Routpaw weg te trekken. "Ik zal je alsnog de profetie vertellen."

De rossige leider gaf hen de volle lading, maar ergens kon Routpaw dat wel bevatten. Ze kon zich al voor stellen hoe machteloos Everstar zich moest hebben gevoeld toen iedere leider zijn profetie wist, behalve zijzelf. Ergens verbaasde Routpaw het dat haar mentor niets had gezegd, ze had gedacht dat de zwart-witte poes eens Everstar op zou hebben gezocht en de profetie onder twee ogen had verteld. Hoe dan ook deed dat er nu niet toe en ookal was dit niet volledig haar schuld, voelde het wel zo toen Everstars aandacht op haar gericht werd. "En jij. Wist jij hiervan?" Ze deed haar best stil te blijven staan, al lagen haar oren ver in haar nek. De jonge poes keek weg en knikte. Voordat ze echter antwoord kon geven probeerde Lizardpath Everstars aandacht van haar af te halen, iets waar de jonge poes haar dankbaar voor was. "Everstar," Miauwde ze. "Ik zal je alsnog de profetie vertellen." Ze slikte en raapte al haar moed bij elkaar. Lizardpath zou niet als enige de schuld moeten dragen, Routpaw moest haar eigen verantwoordelijkheid ook eens nemen. "Decisions for many don't lie in the paws of one." herhaalde ze de woorden die Lizardpath haar had verteld. Even gaf ze haar mentor een schuine blik, gezien ze niet zeker wist of het aan haar was om dit te vertellen. "J-ja, ik wist er vanaf. Lizardpath en ik, ehm, well, we dachten dat dit misschien over u zou kunnen gaan, daarom besloten we het voorlopig tussen ons te houden."Nu hief ze haar ogen op en keek de clanleader aan. Schuldgevoel knaagde aan haar, eerst Lionroar die haar had verraden, dan Barksound die loog en nu dit ook nog eens. Wat moest ze wel niet denken? "...Sorry," stamelde ze erachteraan.

"Dat wordt tijd ook", miauwde Everstar bars terug toen Lizardpath haar antwoordde dat ze de profetie nu wel zou vertellen. Het zou wat zijn als ze het nu nog steeds voor zich zou houden! Het was vervolgens echter Routpaw die het woord nam. Aha, dus die wist het ook. Dan had Lizardpath dus schijnbaar geen tijd gehad om met haar leider te praten, maar wel om het met haar apprentice te bespreken. Mooi was dat. Even liet Everstar de woorden bezinken. Decisions for many don't lie in the paws of one... Ze kon er niet onmiddellijk wijs uit worden, maar haar oren gingen wel een stukje naar achteren toen Routpaw uitlegde waarom de twee het voor zich hadden gehouden. Haar blik schoot weer naar Lizardpath. Zij was hoofdverantwoordelijk. Routpaw kopieerde gewoon het gedrag van haar mentor, en ook al nam Everstar het haar net zo goed kwalijk dat ze niets had gezegd, het was vooral Lizardpath in wie ze teleurgesteld was. "Iets meer dan drukte, dus", miauwde ze, langzaam bozer wordend. Ze was moe, er was al te veel tegen haar gelogen. Haar geduld was op. "Zo te horen was het een weloverwogen besluit om mij hierbuiten te houden. Wat dacht je, Lizardpath? Waar was je bang voor? Dat ik er niet goed op zou reageren? Heb je zo weinig vertrouwen in mij?" Als dit echt over haar ging, was het dan niet juist belangrijk dat zij ervan afwist? Zodat ze er misschien ook nog iets mee kon doen?

"Dat wordt tijd ook", Heel even leek het alsof ze Everstar wat gesust had en de aandacht die op haar apprentice lag, weg was ge-ebt. Toen Routpaw echter sprak, draaide ze haar kopje wat onthutst opzij. Ohnee. Alleen aan Everstars houding kon ze al zien dat dit in het verkeerde keelgat was gesprongen. "Iets meer dan drukte, dus", Er stond een zorgelijke frons op haar snoet en heel even hoopte ze dat dit alleen maar een nare droom was. Haar oortjes zakten nu volledig naar achteren en lagen bijna plat tegen haar kop. "Zo te horen was het een weloverwogen besluit om mij hierbuiten te houden. Wat dacht je, Lizardpath? Waar was je bang voor? Dat ik er niet goed op zou reageren? Heb je zo weinig vertrouwen in mij?" Ze kon onmogelijk zeggen dat ze zelf een inschattingsfout had gemaakt en de prophecy verkeerd begrepen had. Dat gaf alleen maar mee dat ze een slechte medicine cat was. Was dat misschien het geval? En als je er eventjes niet meer uitkomt, sluit dan je ogen. Denk aan iets moois en doe dan pas je ogen weer open. Je zult zien dat de oplossingen zich dan vanzelf aan je openbaren. De gouden raad van Everkit leek aan haar voorbij te gaan. Hoe kon ze nu aan iets moois denken? "I-ik wilde het je pas zeggen als ik een degelijk antwoord had. Ik wilde je niet opzadelen met nog een nieuw vraagteken." mauwde ze rustig, ondanks dat haar houding iets anders zei. Elke kat die oog in oog stond met een kwade, en in haar ogen ook wat onvoorspelbare, leader moest zich ergens toch wel wat angstig voelen. Of was dat enkel bij haar? Zij had niet de levenservaring zoals haar en ja, ze had zich vergist, maar overkwam dat niet elke kat? Met het einde van haar staart tikte ze Roupaw geruststellend aan. Ze was blij dat haar apprentice zo eerlijk was, iets waar zijzelf misschien nog aan moest werken.

Oh nee, hoewel ze haar woorden goed had bedoeld vielen ze volledig verkeerd bij hun leider. Everstar wendde zich tot Lizardpath en liet een regen van kwade woorden op haar vallen, het tegenovergestelde van wat Routpaw had geprobeerd te bereiken en schuldgevoel vrat haar op. Waarom was het zo lastig om te bepalen wanneer het aan haar was om te spreken? "Iets meer dan drukte, dus", Haar stem werd bozer terwijl ze verder sprak. "Zo te horen was het een weloverwogen besluit om mij hierbuiten te houden. Wat dacht je, Lizardpath? Waar was je bang voor? Dat ik er niet goed op zou reageren? Heb je zo weinig vertrouwen in mij?" Ze klemde haar kaken op elkaar. Dit was niet eerlijk, zij hadden welliswaar een fout begaan, maar Everstar was onredelijk.  "I-ik wilde het je pas zeggen als ik een degelijk antwoord had. Ik wilde je niet opzadelen met nog een nieuw vraagteken." Haar kaken die ze eerder op elkaar had geklemd opende ze nu weer. "Everstar, alsjeblieft," haar hart klopte in haar keel terwijl ze zocht naar de juiste woorden. "Lizardpath heeft de laatste paar manen zich tot het aller, aller uiterste geduwd, ik heb het met mijn eigen ogen gezien! Ze moest al alle gewonden verzorgen van de oorlog met Riverclan en vervolgens de zieken die de regen met zich mee bracht én mij trainen, en toen kwam daar ook nog eens een profetie bovenop, terwijl ze nog niet eens zo lang Medicine cat is. Dit was allebei onze eerste prophecy, we hebben enkel gedaan wat ons toen het beste leek." Oh Starclan, had ze dat nu echt zojuist gezegd?

Everstar vernauwde haar ogen bij Lizardpaths laffe excuus en haar blik zwiepte naar Routpaw toen die er nog een schepje bovenop deed. "En het leek jullie het beste om de profetie niet met jullie leider te bespreken! Liever een vraagteken dan helemaal niets, Lizardpath!" Natuurlijk was het druk. Iedereen had het druk. Het waren zware tijden. Maar, twee minuten. Twee minuten waren ervoor nodig om die voorspelling met haar te delen. "Heeft geen van jullie erbij stilgestaan dat het misschien belangrijk kon zijn, een profetie van StarClan? Juist nu?" Drukte of geen drukte, je duwde een voorspelling van StarClan toch niet naar de achtergrond? "Hoe moet ik een clan leiden als ik nooit iets te horen krijg! De andere leiders hebben medicine cats die vertrouwen in ze hebben. Die ze zelf kunnen vertrouwen. We moesten daar met zijn vieren de belangrijkste beslissing uit onze levens maken en ik zat daar met lege poten. Ik wist niets! Ik wist niet of mijn medicine cat me voorgelogen had of dat wij als enigen geen profetie gekregen hadden, wat dat dan ook weer zou betekenen." Ze keek de twee katten een voor een aan. "En geen woord van jullie", vervolgde ze ijzig. "Zelfs niet toen we moesten vertrekken. Als jullie dachten dat het over mij ging, was dat dan niet het moment geweest om iets te zeggen? Zeg eens, zouden jullie het ooit gezegd hebben als ik hier niet achter was gekomen?" Haar blik bleef rusten op Lizardpath. "Wat is het, Lizardpath? Vertrouw je me niet? Eerlijk antwoord, graag." Drukte, belachelijk. Zo veel tijd zou het niet gekost hebben om even iets te zeggen. Ze kon zich alleen maar inbeelden dat de medicine cat er niet op had vertrouwd dat Everstar niet naar de profetie zou luisteren, of er zelfs boos om zou worden. Denkend dat het over haar ging. Wat was ze in Lizardpaths ogen, een dictator?

Lizardpath zag een vastberaden Roupaw die haar mondig verdedigde, iets wat ze wel apprecieerde. Lizardpath was namelijk niet echt een poes zich zich overtuigend kon verdedigen zonder verkeerde boodschappen door te spelen. Toen Everstar echter sprak begon het puntje van haar staart geïrriteerd heen en weer te slaan. Voorgelogen? Geen vertrouwen? Wilde ze nu zeggen dat ze voor geen haar te vertrouwen was? Lizardpath draaide haar kop even stroef van Everstar weg toen ze kort, geërgerd haar lip ophaalde, uit het zicht van de leader. Als Starclan nu eens duidelijkere boodschappen had gegeven, was dit nooit gebeurt. Bij de laatste dingen die Everstar zei, hief ze haar kopje wat op en keer ze terug naar de poes. Everstar was wantrouwig, begon zich in te beelden dat alle katten om haar heen niet te vertrouwen waren, inclusief Lizardpath. En dat terwijl ze een kleine fout had gemaakt, een beginnersfout, die trouwens niemand had gehinderd. "Wat is het, Lizardpath? Vertrouw je me niet? Eerlijk antwoord, graag." "Ik vertrouw je wel!" mauwde ze strak, luider dan voordien. "Ik heb gewoon een foute beslissing genomen, iets dat elke kat kan overkomen. Zelfs Starclan kan soms fouten maken." Zoals onduidelijke boodschappen geven en verder niets te zeggen... Ze zwiepte met haar staart. Ze wilde niet eeuwig discusiëren met Everstar, wetend dat zulke gesprekken vaak verslechterden. Het liefst had ze zich nu terug getrokken, maar zou wilde niet weggaan voordat Everstar dat aangaf.

Haar noch Lizardpaths woorden leken Everstar tot reden te brengen, integendeel, het maakte haar enkel nog kwader. Routpaw luisterde met haar oren ver in haar nek toe hoe hun rode leider een vloedgolf van boze woorden en vragen over haar, maar voornamelijk Lizardpath heen gooide. Zijzelf werd niet verantwoordelijk gesteld als apprentice en hoewel het opluchtte om te weten dat Everstars furie grotendeels niet op haar was gericht, voelde ze zich slecht voor haar mentor. Deze leek echter opgezweept door Everstars woorden en voor het eerst zag ze haar mentor oprecht kwaad. Routpaw zette een stap achteruit en wilde er het liefst als een haas vandoor gaan. "Ik heb gewoon een foute beslissing genomen, iets dat elke kat kan overkomen. Zelfs Starclan kan soms fouten maken." De jonge poes slikte maar hield haar kaken op elkaar geklemd, dit was niet haar strijd.

Everstars kwaadheid leek over te slaan op Lizardpath, wiens staartpunt geërgerd heen en weer sloeg. De medicine cat keek weg, en toen ze na de tirade antwoord gaf, was haar stem harder dan voorheen. Het had Everstar nog bozer kunnen maken, maar in plaats daarvan leek het haar wakker te schudden. Ze knipperde een beetje verdwaasd met haar ogen. Ze was zichzelf aan het verliezen... Ze haalde een keer diep adem en sloot even haar ogen. Een fout. Gewoon een fout. Iedereen maakte fouten, zelfs StarClan. Misschien hadden ze wel een fout gemaakt door de clans het onbekende in te sturen. Everstar vroeg zich af of het nou zo heel veel uitgemaakt zou hebben als ze de voorspelling al had gehoord vóór de samenkomst van de leiders bij de Vierboom. Misschien zouden ze voorzichtiger geweest zijn in het maken van hun keuzes, maar het was goed mogelijk dat hun gesprek dezelfde uitkomst zou hebben gehad. Zelfs nu Everstar van de profetie afwist, wist ze namelijk niet wat hij betekende. Misschien wilde het echt zeggen dat de leiders hier niet over mochten beslissen, maar misschien betekende het juist dat de vier leiders samen moesten beslissen, zoals ze nu ook hadden gedaan, in plaats van ieder voor zich. Het kon van alles zijn. Everstar keek even naar Routpaw, die ondertussen wijselijk haar mond hield, maar eruit zag alsof ze vooral heel graag weg wilde, en daarna weer naar Lizardpath. Iets in haar zei nog steeds dat de medicine cat kon liegen. Ze had lang genoeg gelogen over de voorspelling, misschien loog ze nu ook over de reden dat ze hem voor zich had gehouden. Misschien was het meer dan een fout. Misschien loog ze zelfs wel over de inhoud van de voorspelling en had ze dit bedacht om Everstars zelfvertrouwen aan het wankelen te brengen. Stop hiermee, dacht ze. Stop. Ze is een medicine cat. Ze is de ontvanger van StarClans boodschappen, een genezer, niet een of andere warrior die op macht uit is. Was ze door aan het slaan? Ging ze te ver door haar te wantrouwen? Ze staarde naar Lizardpath alsof de waarheid zich op die manier aan haar zou openbaren. Ze is je medicine cat, herhaalde ze tegen zichzelf. Ze is je medicine cat, haar kun je vertrouwen. Ze had alleen een fout gemaakt. Een fout. Meer niet. Dit was geen samenzwering.
"Goed", zei ze. "Goed." Ze zette een stap terug. "Ga maar. Maar, Lizardpath... geen geheimen meer." Ze keek naar Routpaw. "En dat geldt voor jou ook." En dat moest maar genoeg zijn.