Is there more than we can see?

Vooral onder de meeste ThunderClan katten heerste vandaag een wat treurige sfeer. Ze waren gestopt met lopen en hadden kamp opgeslagen voor de nacht. Sandpaw was een beetje stilletjes geweest, had zich weer ontfermt over haar neefje terwijl ze nog een eindje hadden gelopen om een goede plaats te zoeken voor de clans en was de hele tijd dicht bij haar zus gebleven. Nu was ze mee geweest met een groepje katten om te jagen, en was teruggekomen met een muis. Die zou voor Redpetal zijn, dat verdiende ze wel na een dag als deze. Sandpaw wandelde stilletjes tussen de katten door, en vond toen de rode pels van haar zusje. "Red, ik heb eten voor je," mauwde de zandkleurige poes terwijl ze de muis neerlegde en toen ging zitten, haar oortjes een beetje naar achter.

[Redpetal]

Aurykit en Cedarkit sliepen. Redpetal had haar staart stevig om hen heen geslagen en lag met haar hele lichaam om haar kittens geen gekruld. Ze voelden zo veel kleiner met z'n tweeën. Bunnykit miste en dat deed pijn. Ze kon zich nog inbeelden hoe het calico poesje had gelegen, haar kopje in haar vacht geduwd en haar tong half hangend uit haar snuitje. Ze zou eens grommen en zich dan herleggen, zoals ze altijd eed. Het poesje was wat excentriek geweest, zelfs al op zo'n jonge leeftijd; maar ze zou nooit zien hoe zich dat zou evolueren. Ze was veel te jong teruggeroepen naar Starclan. De kleine poes keek met waterige oogjes op toen haar zus haar een prooi gaf. De rosse queen knikte zachtjes en keek even haar zandkleurige zus aan. Ze leek op Aurykit, die ook zo'n zandkleurige vacht had. "I-..Ik zal hen zelf dragen vanaf nu..", mompelde de kleine poes zachtjes, de prooi niet eens aankijkend. Ze had geen honger, ze kon nu niet eten; haar maag zat vol met verdriet.

De zandkleurige apprentice kantelde haar hoofd een klein beetje toen haar zus knikte wanneer ze aankondigde dat ze een prooi voor haar had meegenomen, maar daarna meedeelde dat ze hen voortaan zal zou gaan dragen. Haar schouders zakte een klein beetje in, met hen bedoelde ze natuurlijk Aurykit en Cedarkit. Het was een goede afleiding geweest om haar neefje te dragen, Sandpaw was van nature al heel erg zorgzaam, zeker over haar familie. En de twee kittens waren ook haar familie, net zoals Jinglekit en Bloomkit. "Weet je dat heel zeker..?" mauwde ze voorzichtig. Natuurlijk wilde ze niet opdringerig overkomen, ze klonk eerder een beetje teleurgesteld. "Kan je ze wel beide dragen?" vroeg ze toen terwijl ze haar zusje vragend aankeek.

Redpetal knikte, heel zeker van zichzelf op dit ene moment. Ze moest hen bij haar houden, dan zou zoiets niet nog eens gebeuren.. In ieder geval niet zonder dat ze zelf ook onder het monster zat. En dat was de enige optie; zij samen met haar kittens, of niemand. Zo zou het gaan. En daarom moest ze Aurykit en Cedarkit close houden. Niet uit haar zicht laten gaan. Ze zouden Bunnykit nog niet opnieuw zien, nog niet voor een hele lang tijd; nog niet zolang Redpetal zelf nog leefde. Zoveel was zeker. Hopelijk kon Sandpaw begrijpen dat het zo moest gaan.. Dat ze het anders niet aan zou kunnen. Dat haar twee kleintjes haar konden afleiden van de derde kleine, zolang ze ze maar bij haar had. Het besef dat het er nu maar twee waren, was nog altijd niet volledig doorgedrongen. Niet zo gek ook, sinds het nog niet zo lang geleden was..

Sandpaw knikte een keer langzaam. Natuurlijk snapte ze wel dat Redpetal niemand meer met haar kittens toe wilde vertrouwen. Het was ook een vreselijk tragische gebeurtenis geweest en Sandpaw vond het enorm zonde dat Bunnykit nu al heengegaan was. Het was een vreselijk schattige kitten geweest, en ze had zo mooi uit kunnen groeien. Apart, dat zeker, maar heel mooi. En nu mistte er gewoon een kleintje bij haar zus, het was vreselijk. "Vind je het er als ik je gezelschap houd voor eventjes..?" vroeg ze toen voorzichtig terwijl ze naar de twee slapende kittens keek. "We hebben door alles weinig bij kunnen praten.." Sandpaw mistte het contact met haar familie heel erg. En natuurlijk wist ze wel dat Redpetal niet zo'n prater was, maar dat maakte haar niets uit. Ze waren zussen.

Redpetal aarzelde eventjes, een milliseconde maar, maar schudde toen haar kopje. Nee, ze vond het niet erg. Slapen zou ze toch niet kunnen. Misschien zou het afleiding zijn. Afleiding was maar al te welkom nu. Ze knikte op wat Sandpaw zei maar wist verder niet echt iets te zeggen. Wat moest ze zeggen? Sandpaw wist alles over haar, of dat dacht ze toch. Over haar partner, haar kittens, het verlies. Wat was er nog meer? Redpetal had nooit een bijster interessant leven geleid, meestal redelijk rustig en zonder al te veel drama, maar daarin voelde ze zich het beste. Gewoon elke dag zoals de vorige, geen drama, geen angst, geen pijn en geen verdriet.

Sandpaw mocht dan misschien nog een apprentice zijn, ze was natuurlijk net zou oud als haar zussen die beide al warrior waren. Mentaal was ze ook geen apprentice meer, ze was volwassen genoeg om haar nieuwe naam te krijgen, maar ze had iets langer moeten wachten vanwege haar verlate apprenticeschap. En dan was er nu ook nog eens alle drama met de reis, het zat gewoon niet erg mee. Toch hoopte ze dat Silverstar haar snel een nieuwe naam zou geven. "Kan ik je misschien iets vragen? Een soort van.. een soort van advies..? Zussen onderling?" begon ze vervolgens twijfelend terwijl ze zich wat dichter bij haar zus in de buurt had neergezet nu.

Redpetal keek haar zandkleurige zusje aan; de enige van de drie poesjes uit het nest die nog apprentice was, en de enige die nog geen kittens had. Daarbij ook de enige die nog geen kitten verloren was.. Zowel Redpetal als Snowdance hadden drie kittens gekregen en in deze hele puinhoop een kitten verloren - Snowdance in het vuur en Redpetal bij de reis. Wanneer zou Sandpaw's beurt zijn? Maar de rosse poes schudde de gedachte weg, want het was wreed en onnodig om zo te denken. Starclan was niet wreed, het had zijn rare gedachtekronkels die uiteindelijk allemaal uitkwamen op één goed, mooi, prachtig doel. Of misschien wist Starclan het ook niet meer.. De queen werd uit haar gedachten geschud bij de vraag van haar zusje. Een beetje aarzelend knikte ze, al wist ze niet hoe veel advies zij zou kunnen geven. Want wat wist ze nu helemaal van het leven? Ze ploeterde er ook maar gewoon door, net zoals alle andere katten op deze open plek.

Haar zusje knikte aarzelend, waarop Sandpaw nadacht hoe ze haar vraag het beste kon formuleren. Ze mocht dan wel sociaal goed zijn, van het leven wist ze nog lang niet alles af. Haar zussen hadden meer ervaringen op bepaalde vlakken, bijvoorbeeld in de liefde. Sandpaw had zelf ook wel wat dingen meegemaakt, zoals de periode dat ze in het BloodClan kamp had gezeten. En misschien was het daarom wel gekomen dat ze hier nu dus zat als enige poes van hun nest zonder kittens, zonder iets verloren te hebben. "Hoe.. hoe weet je of een kater je leuk vindt?" vroeg ze vervolgens terwijl ze haar ogen op de grond richtte. Het was een vraag waarvan ze hoopte dat Redpetal het kon beantwoorden.. soort van dan toch.

Ah, dat was inderdaad een moeilijke vraag.. En een vraag waar ze zelf niet echt het antwoord op wist. Redpetal keek even neer op haar kittens, die ook zijn kittens waren natuurlijk. Naar Cedarkit, die zo op hem leek met zijn bruine tabby vacht; al miste hij het wit dat Branchtrove wel had. Ze dacht even na, niet kijkend naar de lege plek waar Bunnykit vanochtend nog gelegen had. Ze was verdoofd en het vertraagd haar denken; vandaar dat het ook even duurde voor ze weer opkeek naar haar zusje. Haar uitdrukking was leeg, maar toch lag er een klein glimlachje op haar snuit aan de herinnering van hoe het bij haar gegaan was. "Als je geluk hebt, verteld hij het je.", antwoordde ze uiteindelijk. Branchtrove was een open kater; ze had zich niet kunnen inbeelden dat ze ooit bij elkaar waren geraakt als hij gesloten was geweest. Redpetal was te bang om zo'n initiatief te nemen, en daarom was het ook zo goed dat hij haar complete tegengestelde was.

Sandpaw wachtte geduldig af tot er een antwoord kwam van haar rode zusje, en zelf dwaalde haar gedachten ook een klein beetje weg. Maar ze werd weer teruggetrokken naar de realiteit zodra haar zusje begon met praten. "En wat als hij dat niet doet..?" vroeg ze vervolgens aarzelend. Misschien was het wel stom om op deze manier te denken. Ze wist niet eens of hij haar überhaupt zag staan. Want ja. Er was een kater. Eentje in ThunderClan. Eentje waar ze al een langere tijd haar ogen op had gericht. Maar op de één of andere manier was ze een kneus in de liefde, durfde ze zelf het initiatief niet te nemen, bang om afgewezen te worden. "Misschien moet ik het maar proberen te vergeten.." mompelde ze zachtjes met een kleine frons op haar gezicht.

Tsja, als je dat niet deed, dan zat je met een dilemma; denken dat het niets was, er recht voor gaan en zelf initiatief nemen, oftewel wachtte je gewoon af. Het kon allemaal, en Redpetal was er niet uit over wat dan de beste optie was. Dat moest ze ook niet, want ze had Branchtrove. Ze was gelukkig met hem, ze kon zich niet inbeelden dat er iéts was dat hen uit elkaar zou kunnen scheuren. tenzij hij de vader was van Snowdance's kittens, dacht ze, licht snuivend bij de gedachte. Ja, alsof dat zo zou zijn. Misschien in haar nachtmerries en haar onzekere gedachtes, maar in haar hart wist ze dat hij zoiets nooit zou doen. Dat hij trouw en eerlijk was, soms zelfs een beetje té. Fronsend keek de poes neer op haar kittens. "Snow zou je misschien zeggen om het dan zelf te zeggen, als je hem leuk vind..", antwoordde ze, zachtjes mompelend. "Maar ik weet het niet."

"Ik denk niet dat ik net zo direct kan zijn als Snow," gaf de zandkleurige kattin toe terwijl ze haar pluizige staart rondom haar poten sloeg en haar blik voor zich uit gericht hield, naar niets in het speciaal eigenlijk. Maar Redpetal zou het dus ook niet weten, deze had natuurlijk al een partner en het zou Sandpaw niets verbazen als Branchtrove gewoon zelf het initiatief had genomen. "Ik mis het bos." Het was zeer random, maar Sandpaw zei gewoon het eerste wat verder nog in haar opkwam. Het advies van Redpetal bleef in haar hoofd hangen, maar ze was er nog altijd niet uit wat het beste was om te doen. Ze wilde niet afgaan, niet bij hem. Dan verpestte ze straks ook nog eens een hele vriendschap.

Tsja, Snow was nu eenmaal degene die het minst verlegen was van hen allemaal, zoveel was zeker. Of toch van de poezen van het nest. Het was minder makkelijk om te zien bij de katers, omdat die nu eenmaal stoerder voor moesten komen en dus niet echt verlegen konden zijn; maar ze kende haar broers goed genoeg om te zeggen dat die nu ook niet echt het stille type waren. Bij de volgende woorden van de zandkleurige poes fronste Redpetal. Ze slikte eventjes. "Bunnykit zal het bos nooit zien..", mompelde ze zachtjes. Ze waren geboren op de zonnerotsen en nu met die journey.. Het was zelfs al een raadsel of Aurykit en Cedarkit ooit de plaatsen zouden zien waar ze zelf was opgegroeid, maar Bunnykit zou die kans nooit krijgen. Bunnykit.. De gedachte aan haar alleen al deed tranen in haar gouden oogjes springen. De kleine poes snikte even zachtjes en boog haar kopje neer naar de twee slapende kittens, haar ogen toeknijpend om de tranen en de pijn terug te dringen.

Sandpaw voelde hoe haar oortjes een klein beetje naar achter zakte bij de trieste woorden van haar zusje. Deze richtte haar kop dan ook naar beneden, ze had het duidelijk moeilijk met het verlies van haar kitten. Wat logisch was. Sandpaw legde voorzichtig haar staart over de rug van de ander heen, om haar te laten weten dat ze er was voor haar zusje. "Ze zullen goed over haar waken, en vergeet niet dat ze altijd bij je zal blijven, Red." Ze tikte zacht met haar staart op de plaats waar hun hart behoorde te zitten. Daar zou iedereen die de kleine Bunnykit had gekend nog bij zich hebben.

Ze keek op naar haar zus bij haar woorden en toen ze wees naar de plek waar hun hart zat. Haar hart, waar nu een gat in leek te zitten; en elke keer dat haar hart klopte leek het alsof het gat opnieuw open gescheurd werd. Ze deed pogingen om het te vullen, met haar zussen of haar broers, met Branchtrove, met haar kittens, maar niets kon het vervangen. Niets stopte haar hart om leeg te lopen en zo haar ogen te doen overlopen, een brok in haar keel te creëren en haar spieren pijnlijk samen te spannen zodat Aurykit en Cedarkit toch niet zouden kunnen wegglippen. Maar niets hielp. Het gat bleef daar, pijnlijk zoals het moment dat ze zich realiseerde dat het haar kitten was daar op dat donderpad.

Sandpaw kon begrijpen dat haar zusje het moeilijk had, zelf had ze het ook moeilijk gehad. Het was niet haar kitten geweest, de zandkleurige poes had zelf nog geen kittens, maar ze hield wel enorm veel van haar familie en Bunnykit was ook familie geweest. Net zoals Twigkit, die het territorium zelfs nooit had kunnen verlaten. De kattin liet haar kopje een beetje hangen. "Het spijt me echt enorm, Red." De zandkleurige kattin keek naar haar zusje, het deed haar pijn om haar zo te zien en ze wist dat ze er vrij weinig aan zou kunnen doen. "Ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om je derde en vierde oog te zijn," mauwde ze vervolgens, "ik zal er alles aan doen om mijn familie te houden. Jij bent familie, hun zijn familie" Ze keek kort naar de twee overgebleven kittens.

De kleine poes knikte lichtjes, een brok in haar keel. Even keek ze neer op de twee onschuldige kittens aan haar buik, waarna ze haar kopje tegen de zandkleurige schouder van haar zusje duwde. Sandpaw was groter dan haar en op dit moment voelde ze zich beschermd door haar. Redpetal kneep haar gouden ogen toe maar kon de tranen niet tegenhouden. Geluidloos doorweekte ze haar schoudervacht. Ze had iemand nodig om op te leunen. Iemand die sterk zou zijn voor haar. Normaal zou ze op Branchtrove steunen; maar ook hij had net een kitten verloren. Ook hij moest op iemand kunnen steunen. Ze konden niet op elkaar leunen, ze zouden elkaar alleen maar verpletteren.

Every family has a story to tell

Dan was daar eindelijk het moment dat Redpetal haar steun aannam. Ze voelde de kop van haar zusje tegen haar schouder aan en ze sloot kort haar ogen, waarna ze troostend een keer over de kop van haar rossige zusje heen likte. Hiervoor had je zussen, om elkaar te steunen in moeilijke tijden. Sandpaw zou altijd voor haar siblings klaarstaan, zo zat ze in elkaar. "Het is al goed.." mompelde ze zachtjes terwijl ze voelde hoe de kattin tegen haar schouder aan huilde.

Welcome to ours

Onderwerp: Re: Is there more than we can see?