What happens in clanterritories..

Hij was er heilig van overtuigd. Ja, hij wist het zeker. Niet vaak was de kater zo van mening over iets, en was hij niet bereid om zijn gedachten te veranderen. Wat was die mening? Een die hij vanaf kitten af aan al had gehad, namelijk, groen stond Nevermind niet. Het groen van de weidevelden en het groen van de blaadjes aan de bomen van het gebied van Thunderclan. Dat stomme groen, niet Nevermind's groen, veel te tweeduizendzestien en Never was meer een negentiennegentig type. Vandaar ook dat Tall vandaag een eindje bij de groep weg was gelopen, en als modepolitie naar de kater gestalkt was die ze al een tijdje volgde maar wel besloten had niet verder mee te gaan. Nog steeds was Tall boos, hoe durfde die vuile coole dude hem nu hier in de steek te laten. Dat was toch gewoonweg not done?! Inderdaad. Net als dat groen dus. Oplossing simpel, Never ging weer terug Shadowclan in, en zou op de moshoopjes passen voortaan als hij toch zo graag een nutteloosachtig leven wilde met groen erin. Mos was groen.

- Nevermind

Hoewel het plan in zijn hoofd zo mooi had geklonken, bleek al snel voor Tall dat de uitvoering ervan lastig zou zijn, want de meest vrolijke blik had Never niet. Integendeel, hij sprak Tall's non-officiele naam gek uit, keek hem creepy aan en nam al met al een redelijk vijandige houding aan. "Sowieso," Mauwde hij echter terug, goedgemutst als altijd, en glimlachte opnieuw, iets onzekerder deze keer. Kon hij al beginnen met een gesprek, stond de ander daar op zich voor open? Was het mogelijk nog, na wat Tall zijn clan geflikt had door te zeggen 'lets go'? Hij wist het niet, en durfde het ook niet zo goed aan. De kater wilde niet nu iets verpesten bij zijn forever friend.

De ander bleef hem in ieder geval aankijken, wat voor Tall een win situatie schetste, want het kon erger. Een opgeheven wenkbrauw was het tijdelijke antwoord wat de kater ontving, en de jongere kat slikte even zenuwachtig. Wat moest hij zeggen om Never nog langer hier bij hem te houden?
Blijkbaar niet zoveel, aangezien de zwarte uit zichzelf dichterbij kwam, kop schuin, haast uitnodigend. Nog een keer sprak hij zijn naam op die manier uit, waarvan Tall niet begreep waarom. Daarna ging zijn vriend verder over dat hij zijn vader gevonden had, en meteen brak er een brede grijns door op het gelaat van Tall, "Wat schitterend Never! Dan kunnen jij en hij terugkomen, weer bij Shadow.." Hij sprak snel en hoopvol, maar staakte toen hij de verdere woorden van Never hoorde, en de verhulde betekenis ervan. Was dit dan het einde? "Zie je wel dat het in m'n bloed zit," Furieus plotseling om deze wending, niet blij met hoe de wereld zich tegen hem keerde, schudde de kater zijn hoofd en keek wanhopig in de blauwe ogen van de ander. "Nee Never," Zei hij zacht, zijn stem stokkend, zoekend naar oplossingen om deze kat bij zich te houden, "Jij bent niet zo," Vervolgde hij, nog zachter en onzeker, als de kitten die hij was toen ze elkaar voor het eerst spraken. De neus in zijn vacht leek wel een brandmerk, en gepijnigd keerde de jonge kater zich ervan af, ogen gesloten alsof hij het onvermijdelijke niet durfde te zien. Alsof het dan niet zou gebeuren.
Met de opmerking dat Tall terug moest gaan begon zijn vriend, makker, enige serieuze compagnon die de kater met zijn leven zou vertrouwen, weg te lopen, een laatste afscheid murmelende. Tall achterlatende, verloren. "Is dit hoe jij onze vriendschap ziet?!" Schreeuwde die hem wanhopig, en woedend, na. "Is dit hoe jij te hulp schiet in tijden van nood?!" En hij rechtte zijn rug, en ging breed staan, zijn blik in de rug van de ander priemende. "Betekenen al die jaren dan niets voor je?!" Al die jaren van dollen, lachen, grappen en huilen, wat was dat voor de ander, als hij er zo makkelijk zijn rug naar keerde?

De kater wist niet eens wat hij zocht, een reactie, een emotie? Iets van een muur bij Nevermind waar hij tegenaan kon trappen. Iets in de ander wat hem bevocht zodat Tall iets had om zich op te richten, iets om op te lossen. Nu had hij geen van die dingen nog, het was onduidelijk waar hij heen moest, hoe hij de zwarte kat terug zou krijgen. Dit had in ieder geval een soort van effect, en bijna tevreden keek de kater toe hoe de klauwen onthuld werden, en de kater zich omdraaide. Adrenaline gierde door zijn lichaam vanwege de stress van het bijna verliezen van zijn vriend. Nu wilde hij enkel nog confrontatie als dat betekende dat de ander langer zou blijven. "Verdomme jawel Tall!" Riep die hem toe, met trillende stem en Tall zag de vochtigheid in diens ogen. Ja. Goed. Voel maar wat van de pijn die hem aangedaan werd, misschien zou de ander zijn domme actie dan nog stopzetten. "Maar ik kan dit niet langer! Dit is een marteling!" Hierbij gromde Tall licht, zijn ogen naar de grond, alsof hij er iets aan kon doen! Innerstar had hem gekozen, was gestorven, dit was wat hij moest doen. Never wist net zo goed als hij dat er niets aan te doen viel. "Jij bent een marteling, en kwelling!" Scherp keek de jongere kat weer op. Zijn ogen gepijnigd maar vol chaos. Een verder plan van actie had hij niet, Never stond nu stil, tot zover was zijn plan gegaan, en nu was het enige wat nog logisch leek hem hier houden, maar hoe? Hoe?! "Hoor wie het zegt," Mauwde hij, terwijl hij zich weer ten volste uitrekte en de ander bijna vanuit de hoogte aankeek, bijna beschuldigend. Wist de zwarte dan niet hoeveel Tall al voor hem had doorstaan, de periode waarin de herinneringen weg waren lagen nog vers in zijn geheugen, en nog steeds deed het hem pijn sommige dingen niet meer met de ander te kunnen delen. Dacht hij nou echt dat hij de enige was die had geleden onder wat ze hadden?

Dit gaf hem nog meer reactie, nog meer felheid, en hoewel Tall wist dat het niet zou moeten kon hij niet anders dan een tevreden gevoel krijgen. Nog langer wist hij de ander hier te houden, enkel en alleen door te pushen met woorden, want hem aanvallen om hem terug te slepen kon hij niet, zou hij niet kunnen. Meteen kwam zijn eigen woede vanuit de ander op hem terug, beginnend met hoe Never zijn leven gered had, hoe die er altijd voor hem geweest zou zijn, hoe Tall er niet voor hem was geweest. Nog voor hij klaar was kon de kater zich niet meer inhouden. "Alsof dat leven redden iets betekende toen je mij de rug toekeerde, alsof ik er niet was toen je alles vergeten was en we samen een reis door de geschiedenis moesten maken, doe maar niet alsof je zo heilig bent Never, we weten allebei dat -," Überhaupt de informatie over wat hij had willen zeggen verliet hem, de zin had hem volledig van zijn stuk gebracht. Met grote ogen leeg van woede vol met verbazing knipperde hij een paar keer naar de rug van de zwarte kater, die stil stond te trillen in het gras voor hem. Het gesprek van net was behalve die ene zin alweer uit zijn gedachten. "Watblief?" Mauwde hij, niet zeker wetende of hij dat wel goed verstaan had.

De ander leek allesbehalve blij met zijn reactie, wat Tall hem niet kwalijk kon nemen, want het was niet alsof het de beste eerste reactie op een love confessionele was. Aan de andere kant kon de kater niet anders dan ook een beetje gefrustreerd zijn, dit was letterlijk de derde vriend waarbij dit gebeurde en het leek wel alsof Tall constant de verkeerde signalen gaf en hij wilde gewoon zo graag dat Never hier bleef en bij de clan en hij wist niet hoe hij met deze info om moest gaan oke?! Als een gefrustreerde kitten keek de kater naar de grond bij de eerste zin van de zwarte. Uiteindelijk keek hij verontwaardigd op, alsof dit hem een eerlijke kans gaf, hij wist dit pas net! "Maar hoe is dit vaarwel als het pas net begonnen is?" Mauwde hij, vragend en met een gefrustreerde ondertoon, want nee, Tall was er niet zeker van wat hij hier het beste kon doen. Een van de opties leek wegrennen, maar of dat nou de beste was.

De ander leek het niet met hem eens te zijn over dat dit het begin was. Hij meldde hem droogjes dat dit al een tijdje zo was, en het maakte dat Tall zich voelde als een gefrustreerd kind. Wat nou dit was al een tijdje zo? Sinds wanneer hielden ze spul zo lang voor elkaar geheim? Het scheelde dat Never zelf bedacht dat hij iets moest uitleggen, want Tall was te afgeleid om te praten. Veel nieuwe informatie, en het moment dat hij zijn beste friend kwijt zou raken. Ze hadden samen zoveel meegemaakt, deze kater had hem gemaakt tot wie hij was, en dan dit? Het voelde als een dolksteek, en ook als een veilig gevoel, dat Nevermind de beste keuzes voor hem zou maken, altijd gedaan had, en dit niet zou doen als het niet inderdaad het beste was. "Maar ik wil niet dat het beter is," Mauwde Tall terug, zich realiserende dat het als een kitten klonk, maar daar kon hij zich nu niet om bekommeren. "Waarom kan het niet beter zijn als je in de buurt blijft?" Dat klonk in Tall's oren beter. Het zou beter kunnen zijn, hij zou het beter kunnen maken.