Dissolve Me.

Vermoeid rekte hij zich uit. Hij had de hele dag gejaagd, maar het had weinig opgeleverd en dat was al genoeg om zijn hele dag te verpesten. Het was moeilijk om hier iets te vangen, de meeste dieren met een gezond verstand namen immers afstand van de tweebeners. Maar de clans blijkbaar niet. Gelukkig hadden tweebeners wel een vreemde hobby in het houden van dieren in kooitjes, wat het voor hem weer makkelijker maakte om ze mee te nemen. Zijn jachttrofee bestond uit één bont gekleurd konijn. Het had in een kooitje gezeten in één van de tweebeentuinen en hij had het zo kunnen pakken. Bonuspunten omdat het beest ook nog eens lekker dik was. Het beest zelf had hij naar de clans gebracht, er waren immers katten die het harder nodig hadden dan hijzelf en vervolgens was hij er vandoor gegaan om in zijn eentje te genieten van het laatste beetje zon van de dag. Hij dwaalde een redelijk eind van de clans af en was dan ook verbaasd om Routpaw te zien zitten, verscholen onder een tweebeenconstructie. "Dit was niet de vakantie die ik voor ogen had," miauwde de kater, terwijl hij op zijn vriendin afliep. Hij plofte naast haar neer en keek haar aan met een flauwe glimlach op zijn snoet.   

Routpaw leek zich haast in één of andere trance te begeven. Alsof ze lichamelijk wel aanwezig was, maar mentaal niet helemaal. De kattin schrok dan ook lichtelijk op van zijn plotselinge aanwezigheid, wat ook weer niet helemaal de bedoeling was. Zodra hij zich naast haar settelde kwam haar kop op zijn schouder terecht. Ze was moe. Iedereen was moe. Het was ontzettend goed te zien wanneer je de grote groep katten rondkeek. Zelfs de sterkste katten zaten er een beetje doorheen. Quietstep hoorde haar rustig aan terwijl ze vertelde dat ze terug naar huis wilde, een gedachte waar hij zich wel in kon vinden. Elke dag vroeg hij zich af of Brindleleaf misschien aan de grenzen zou staan. Wat ze zou doen als ze merkte dat iedereen weg was. Even krulde er een glimlach op zijn gezicht bij Routpaw's laatste opmerking. "Ik wil nu ook iets diepzinnigs zeggen, maar ik kan niks bedenken," miauwde hij toen zachtjes op een quasi-serieuze toon. Hij deed zijn best. 

Stiekem wilde hij vanavond de wat serieuzere onderwerpen vermijden. Hoewel Routpaw en hij naar zijn gevoel vrijwel op één lijn zaten wat hun wereldbeeld betrof, had hij geen zin om zwaar filosofische gesprekken te gaan hebben. Om één of andere reden maakten dat soort dingen hem vaak een tikkeltje depressief en dat was wel het laatste wat hij kon gebruiken. De poes naast hem gaf hem een plagerig stootje, waarop hij weer zachtjes grinnikte. Hij keek haar even aan toen ze zei dat ze te weinig slaap had gehad. "Je zorgt toch wel een beetje voor jezelf?" vroeg hij vervolgens. Hij wist dat ze een belangrijke taak vervulde en dat ze het daar druk mee had, maar ze hoefde er zelf toch zeker niet aan onderdoor te gaan? Toen ze hem vroeg of hij altijd op zou passen, knikte hij. Sinds hij Ravenbreeze had zien sterven op het Thunderpath keek hij altijd goed uit rondom het asfalt. "Zo gemakkelijk kom je niet van me af," miauwde hij toen, terwijl hij zijn schouder zachtjes tegen de hare drukte. Het waren hectische tijden en hij had zichzelf moeten beloven om goed op zijn vrienden en familie te passen. Zelfs Amberpaw.

Een duidelijk antwoord kreeg hij niet, wat ervoor zorgde dat hij zich alleen nog maar meer zorgen om haar maakte. Het waren barre tijden. Hij had nog nooit meegemaakt dat er zoveel katten verongelukten, ziek werden of zelfs stierven. De Medicine Cats hadden het vast en zeker druk en de minimale kruidenvoorraad hielp absoluut niet mee. Toch vroeg hij niet door. Haar antwoord had hem laten weten dat ze er waarschijnlijk niet over wilde praten. Ironisch genoeg begon ze over hoe het met hém ging, en hij had het gevoel dat dit een ongemakkelijke back-and-forth zou worden om te kijken wie als eerste over zijn of haar gevoelens wilde praten. Hij grinnikte toen Routpaw beloofde hem persoonlijk terug te slepen vanuit Starclan, mocht het zover komen. Er zat behoorlijk veel pit in zo'n kleine poes, als je haar eenmaal leerde kennen. "Ik zou niet durven," zette hij hun spelletje voort. Vervolgens nam hij het weer op een serieuzere tour. "Maar serieus, ik zal goed op mezelf letten. Zolang jij dat ook doet," zei hij op een iets zachtere toon. Hij had al zo veel verloren, hij kon zich niet indenken wat hij zou doen als hij Rout aan dat lijstje toe moest voegen.