[OPEN] An Unforgiving Place

O, God. Wat had ze gedaan? De losse herinneringen vormden zich langzaam maar zeker tot een geheel, totdat ze precies wist wat ze gebeurd had. Bunnykit, het Thunderpath, de tientallen schreeuwende katten, Redpetal. Ze had de kitten laten vallen en het arme dier was geraakt door een monster. Ze had zichzelf weggewerkt van de menigte, was in de bosjes verdwenen en had nu geen enkel idee waar ze heen was gelopen. Het leek wel alsof haar maag helemaal ronddraaide en even boog ze voorover om over te geven. Zodra dat gedaan was, liep ze weer verder, niet wetend waarheen. Het was gebeurd, ze had eindelijk datgene gedaan waar ze zo bang voor was geweest. Ze had iemand pijn gedaan en er was geen enkele manier waarop ze het kon herstellen. Bunnykit was een vreselijke dood gestorven, Redpetal zou haar haten en God, Branchtrove. Ze wilde er niet aan denken wat haar broer zou denken. Tranen begonnen over haar gezicht te lopen en ze begon oncontroleerbaar te snikken. Wat moest ze nu?

Haar poten trilden, ze konden haar gewicht niet langer meer aan. Ze zou er vrede mee hebben als de clans haar hier achter zouden laten en nooit meer terug zouden komen. Om in haar eentje te creperen in zelfmedelijden totdat ze eindelijk gestorven was. Ze had geen enkel idee hoe ze haar broer onder ogen moest komen. Ze had iets vreselijks gedaan, ze had van hem afgenomen wat hem het dierbaarst was in de hele wereld en ze zag niet hoe hij het haar ooit zou kunnen vergeven. En zijn vergiffenis was juist wat ze nodig had. Haar hele leven was het haar broer geweest die haar op de been had gehouden. Hij had in haar geloofd wanneer de rest van de wereld dat niet had gedaan. Ondanks dat ze anders was, had hij van haar gehouden. De gedachte aan een leven zonder hem, deed haar alleen nog maar harder snikken. Er doemde een kat op uit de bosjes, een rogue. Een totale vreemde. Iemand die haar niet kende, die niet wist wat ze zojuist had gedaan. Haar groene blik gleed naar de kater die haar tot rust maande. "Ik... ik... Ik weet niet wat ik moet doen," snikte de kattin. Er was geen oplossing, geen verontschuldiging. Er was geen enkele weg terug naar vroeger.

Het snikken wilde niet ophouden, hoe hard ze het ook probeerde. Ze had één domme fout gemaakt, een fout met verschrikkelijke gevolgen en haar leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Waarom was dit haar overkomen? Waarom had ze Bunnykit niet gewoon stevig vast kunnen houden, haar kunnen beschermen? De kitten verdiende dit niet. Bij de gedachte aan haar kleine, gekleurde snoetje barstte Twirldance opnieuw in snikken uit. Ze had alles permanent verpest. Ze stond naast een volkomen vreemde, maar ondanks dat was ze er heilig van overtuigd dat ook hij haar een vreselijk iemand zou vinden als ze echt vertelde wat er gebeurd was. De kater vroeg haar er natuurlijk naar en Twirldance schudde gewoon met haar kop. Ze kon het hem niet vertellen. Ze wilde het hem niet vertellen. Maar het maakte ook niet uit. Ze had het gevoel dat zelfs als ze het hem wel had willen vertellen, ze de woorden niet uit haar mond kon krijgen. Wat ze had gedaan was onvergeeflijk. De gedachte alleen al zorgde dat ze de grip op haar ademhaling kwijtraakte en begon te hyperventileren.  

Nooit meer zou ze teruggaan. Nooit meer. Ze kon haar broer niet onder ogen zien. Ze had zijn dochtertje van hem afgenomen en er was geen enkele mogelijkheid waarop hij het haar zou vergeven, toch? Dat was nog wel het ergste. Ze hield zielsveel van haar broer. Ze had nog nooit zo veel van iemand gehouden als van hem en nu zou ze hem voor altijd kwijt zijn. Waarom was ze zo verschrikkelijk stom, zo vreselijk impulsief? Waarom kon ze niet nadenken over wat ze deed? Waarom was ze hier überhaupt nog? Haar adem onstnapte haar volledig en ze kreeg geen lucht meer. Ze voelde iemand in haar poot grijpen en hoorde de stem van de rogue vaag, alsof ze onder water zat. Hij vertelde haar op haar rug te gaan liggen, wat ze toen maar deed. Toen hij vroeg of hij iemand van haar clan moest halen, schudde ze haar kop. "Nee, nee, nee, nee," miauwde ze. Ze wilde niemand meer zien. Helemaal niemand.

Langzaam maar zeker kreeg ze de controle over haar ademhaling weer terug. De vreselijke gedachten wilden echter niet zo gemakkelijk weggaan. Snikkend keek ze richting de rogue die haar zo moest zien. Starclan, wat schaamde ze zich dood. Hij vond haar vast maar een triest geval. Ze vroeg zich af waarom het haar zo veel uitmaakte wat hij over haar dacht. De kater vertelde dat hij wat water voor haar ging halen, waarop ze knikte. Ze begreep niet waarom hij aardig tegen haar deed, waarom hij haar probeerde te helpen. Hij zou haar niet moeten helpen, niemand zou haar moeten helpen. Ze had Bunnykit vermoord. De kater kwam weer terug met wat water en ze gaf hem een dankbare knik. Moest ze hem vertellen wat er was gebeurd? Ze had niet het gevoel dat ze de woorden zou kunnen vinden. Hij stelde zich plotseling voor als Sibelius en vroeg vervolgens naar wat haar naam was. Ze keek hem even verbaasd aan, nog steeds snikkend van verdriet. "Tw- Twirldance," snikte ze vervolgens. De kater plaatste zijn poot op de hare en even staarde ze naar beneden. Het was beter als hij het niet zou weten. Met een diepe zucht legde ze haar kop op de schouder van de onbekende kater.  

De kater leek in ieder geval te kalmeren, wat haar om één of andere reden ook wat rustiger deed voelen. Een rilling trok nogmaals over haar rug. Het beeld kreeg ze niet meer uit haar hoofd. Het nare hoopje dat van Bunnykit over was geweest. Het was een vreselijke dood en het was allemaal haar schuld. De kater herhaalde haar naam, waarop ze zich ineens een stuk minder monsterachtig voelde. Hij begon te vertellen over een truc die zijn moeder hem had geleerd om te gebruiken wanneer hij bang was. Nog snikkend keek ze hem aan met een vragende blik. Ze volgde zijn aanwijzingen, sloeg haar blik omhoog. De wolken leken zachtjes in de lucht te zweven en de bladeren dansten rustig mee op de wind. Ze nam een diepe hap adem en probeerde zich ook daarop te concentreren. Uiteindelijk vielen haar ogen ook op een vogel. Hij was behoorlijk ver weg, maar ze gokte dat het een merel was. Of een kleine kraai. Langzaam zweefde het dier over haar hoofd heen, totdat ze het bijna niet meer kon zien. De enige geluiden waren de wind, een specht in de verte en de ademhalingen van haar en de rogue. Ze kalmeerde enigszins. "Waar kom je vandaan?" vroeg ze toen aan de kater. Ze wilde het niet meer over zichzelf hebben. Ze wilde vergeten wie ze was.

Het antwoord dat ze kreeg, was nogal vaag. Van overal en nergens. Maar ja, de wereld was dan ook groot en ze was nog nooit buiten dit gebied geweest, dus ze zou alle plekken waar hij geweest was vast niet kennen. Ergens zou ze wel willen reizen. Nieuwe katten ontmoeten die geen enkel idee hadden wie ze was, wat ze had gedaan. En wanneer ze weg wilde, zou het kunnen. Ze zou zo ver mogelijk van Redpetal vandaan kunnen gaan als ze maar wilde. Het enige probleem was dat ze Branchtrove zou moeten missen. En dat was een dealbreaker. De kater vertelde dat hij met één poot in een roguegroep stond, maar dat hij met de andere nog solitair was. Verder zei hij nog waar zijn vader vandaan kwam: een clan. Twirldance knikte even. "Wees blij dat je zelf niet in een clan zit," miauwde ze toen, met een sombere ondertoon. De katten verderop waren haar familie niet, al deden ze wel graag alsof. Ze gaven helemaal niks om haar en na vandaag zou ze constant aangekeken worden. Iedereen wist wie ze was.

Misschien was haar reactie iets te zorgwekkend geweest. De clan was nooit uitzonderlijk slecht tegen haar geweest en ze was zich ervan bewust dat haar mislukking om erbij te horen ook enigszins haar eigen schuld was, al zag ze dat feit niet graag onder ogen. Het moest altijd maar aan een ander liggen, niet? Het was woede, verdriet, teleurstelling die nu sprak. Ongenoegen met hoe dingen de laatste tijd waren gegaan. Haar broer die had gekozen voor een triest verschijnsel van een kat in plaats van voor zijn bloedeigen zuster. Wat had je dan nog aan familie? Ze slaakte een zucht en keek even weg, waarop de grijze rogue vroeg in welke clan ze zat. Ergens had ze verbaasd moeten zijn dat hij haar niet aan haar geur had kunnen herkennen, maar aan dat soort details besteedde ze nu nog weinig aandacht. "Thunderclan," antwoordde ze kortaf. Het was een bepaalde trots die in haar antwoord miste. Toen hij vroeg waar haar mede-clankatten waren, draaide ze haar kop met een ruk naar hem toe. Het was niet de vraag die hij stelde, maar de toon waarop die haar zorgen maakte. Alsof hij haar ineens wantrouwde. Ze keek hem rechtstreeks aan. "Een eind verderop, vlakbij het Thunderpath," luidde haar antwoord. Haar blik week vervolgens niet meer van de rogue af.

Er zat een bepaalde aantrekking in het praten tegen vreemdelingen. Ze wisten weinig van je, ze kenden je niet. Ze wisten niet wat je allemaal verkeerd had gedaan, wat voor een verschrikkelijk persoon je was. Op een bepaalde manier waren ze bijna zonder vooroordelen. En dat was iets dat ze nu nodig had. Iemand die medelijden met haar had, gewoon omdat ze er zielig bij zat. Iemand die haar vertelde dat er niets mis met haar was, omdat diegene niet beter wist. Iemand die glashard tegen haar zou liegen, gewoon uit onwetendheid. Maar hij begon alles te ontdekken. Hij wist dat er iets gaande was, al kon hij zijn vinger er nog niet op leggen. En het moment dat hij wist wie ze was, wat ze gedaan had, was het moment dat ze hem niet meer wilde. Hij merkte op dat ze niet van clans hield, waarop ze hem even aankeek. Vervolgens kantelde ze haar kop een beetje en sprak hem toe. "De clans houden niet zo van mij," luidde haar antwoord. Iedere kat in iedere clan verachtte haar na wat ze gedaan had. Ze moesten wel, ze hadden het immers allemaal kunnen zien. Ze haalde haar blik niet van de kater af, alsof ze hem zo gevangen kon houden in haar eigen zicht. De wolken verduisterden en het begon zachtjes te regenen. Twirldance keek even om. "Het wordt tijd dat ik terug ga," zei ze toen op barse toon. Ze moest haar broer onder ogen komen. Hij moest haar haten voor wat ze gedaan had en vervolgens zou ze weggaan en nooit meer terug komen. Meer verdiende ze niet.

Voor de ogen van alle clans had ze het definitief voor zichzelf verpest. En waarom? Alles wat ze wilde, was Branchtrove. Ze wilde hem terug van zijn verschrikkelijke familie. Van die rode rotkat en die lelijke kittens die ze op de wereld had gezet. Maar had ze nou echt gedacht dat ze hier ongestraft mee weg zou komen? Het was dom en impulsief geweest, net als zij zelf was. En ze had er spijt van, maar om het terug te draaien, was niet meer mogelijk. Dus wat nu? Er was geen mogelijkheid waarop ze nog hier kon blijven. De clans haatten haar, iedereen zou haar minachtend aankijken wanneer ze rondliep tussen de rest van de katten. Dat was niet iets dat ze over haar hart zou kunnen verkrijgen. Dus ze moest hier weg. Ver weg. Terug naar huis. En dat was ze van plan. Ze zou naar Branchtrove gaan, sorry zeggen voor wat ze gedaan had - alsof dat ooit goed genoeg zou zijn - en er voorgoed vandoor gaan. Voordat ze er vandoor wilde gaan, zei de rogue dat ze moest onthouden dat ze niet overkwam als een slecht iemand. Twirldance knikte enkel. Hij moest eens weten. Met een zwaar hart en een brok in haar keel keerde ze zich om, klaar om haar geconfronteerd te worden met de ruïnes die ze gecreëerd had.

Topic uit.