Does she know that we bleed the same?

Sandpaw had zich afgezonderd van de rest. Ze kon dit niet langer volhouden. Haar ogen waren nog altijd groot, en telkens werd het opnieuw op haar netvlies afgespeeld. Hoe haar zusje door de lucht heen vloog, om dood op het asfalt te eindigen. Eigenlijk moest ze niet zo egoïstisch zijn, ze moest er zijn voor Redpetal en de kittens van Snowdance. Maar.. ze kon het simpelweg niet. Dustpaw had haar gewaarschuwd, gezegd dat ze zichzelf meer op de eerste plaats moest zetten, en vandaag was dan de eerste dag dat ze dat deed. Een uitzondering. Sandpaw was gevlucht voor haar familie, haar vrienden, gevlucht voor de harde waarheid. Dat ze had gefaald om haar familie veilig te houden, opnieuw.
De kattin zakte in elkaar, ergens achter een bosje redelijk ver weg bij de clans, ver weg van alle drama. Ze voelde hoe haar schouders begonnen te schokken, daarnet was er geen traan gevallen, niet waar iedereen bij was. Het besef kwam nu ook pas, en het brak haar. Zacht snikkend zakte de poes in elkaar. Ze was verminkt en alleen. Het leven was zo wreed, ze haatte het.

[ B r a n c h t r o v e ]

De zandkleurige kattin wist niet hoe lang ze daar lag, met haar kop verscholen tussen haar poten. Ze voelde zich nietig, alsof ze er niets meer toe deed. Haar taak was geweest om iedereen veilig te houden. Drie keer was ze gefaald. Eerst Twigkit, toen Bunnykit en nu Snowdance. Cedarkit had ze wel weten te redden, voor een dure prijs. Wie was de volgende? Redpetal? Jinglekit? Tallfright? Ze zou het niet weten. Maar StarClan leek wel als een wilde katten naar boven te roepen. Ze rook plots een geur, hoorde pootstappen en vervolgens hoe iemand ging zitten. "G-ga weg.." snoof ze terwijl ze haar tranen snel afveegde, maar het weigerde om de kater aan te kijken. Sowieso had ze amper meer iemand recht aan willen kijken na het cadeautje van die verdomde bulldog. Sandpaw hees zich overeind, veegde haar tranen vluchtig af aan haar poten en draaide haar kop duidelijk de andere kant op.

Sandpaw was gestopt met huilen, overeind gaan zitten, maar had haar blik steevast weg gericht van de kater. Ze had geen zin in zijn smooth-talk op dit moment, ze wilde gewoon rust aan haar kop zodat ze straks terug kon naar haar familie en weer sterk kon zijn. Ze had gewoon een momentje alleen nodig. De zandkleurige kattin snoof een keer toen hij zei dat hij niet wegging. "Waarom?" zei ze terwijl ze haar oren naar achter draaide. "Ben je soms bang dat ik mezelf ook voor een monster gooi?" Haar woorden waren misschien een beetje scherper dan bedoeld. Maar ze was boos. Op zichtzelf omdat ze dit niet had kunnen voorkomen, op Snowdance omdat ze er niet gewoon met haar over had gepraat, op iedereen die de witte kattin weg had kunnen duwen maar dat niet had gedaan. Het was niet realistisch om boos te zijn, maar ze was het toch. Sandpaw was liever boos dan dat ze als een zielig hoopje vacht in elkaar gedoken ging zitten.

Sandpaw haalde een keer diep adem, blijkbaar klopte haar vermoedens, al zou ze dat natuurlijk nooit volledig geloven. Wie weet stemde hij gewoon met haar in omdat het een makkelijker antwoord was dan de waarheid. "Nee, sorry," zei ze toen de kater zei dat hij dan wel wegging, "er is gewoon zoveel gebeurd." De zandkleurige kattin schudde gewoon een keer kort haar kop, snoof daarna een keer, zichzelf minachtend. "Ik heb weer gefaald.." mompelde ze amper hoorbaar.

De kater zei dat ze niet had gefaald, maar dat was makkelijk om te zeggen want dat had ze wel. Ze had haar zusje gefaald, ze had er meer moeten zijn voor haar en daar was geen excuus voor. Een waterige glimlach kwam op haar gezichtje toen de kater haar bedankte voor het redden van zijn zoon, waarbij hij zijn kop kort tegen de hare drukte. "Oké.." mompelde ze zachtjes terwijl ze nog heel eventjes bleef zitten, diep ademhaalde en toen opstond, om vervolgens de kater weer te volgen naar de rest van de clans.