Heartache {Demonslayer}

Zijn wonden geneesde met de dag maar niet alles was weg. Zijn ledematen waren nog stroef en pijnlijk en de wond rondom zijn keel stak nog wanneer je het zachtjes probeerde aan te raken. De wond die vanaf zijn schouder tot op zijn flank liep was dicht en deed het minste pijn maar had wel een behoorlijke littekenen achtergelaten. Demonslayer drukte zijn kaken op elkaar, de pijn was dragelijk maar wanneer hij een eind had gelopen zonder enkele steun begon hij weer in te zakken. Zijn flanken zwoegen op en neer en zijn ijsblauwe ogen stonden dof en uitgeput, hij had hulp nodig al wou hij dat zelf natuurlijk niet toegegeven. De Shadowclan warrior strompelde veder, zoekend naar die ene kat waar hij de afgelopen tijd veel tijd in had besteed. Ze had steun nodig net als hem en daar had de tom een beetje gebruik van gemaakt enkel was de she-cat al enkele dagen niet verschenen en dat veroorzaakte vraagtekens bij hem op. De massieve tom liep veder tot hij haar gevlekte vacht had gevonden en stapte op de kleinere she-cat af. Zijn kop torende boven haar uit en als hij niet nu een vriendelijke blik in zijn ogen had gehad zouden katten spontaan een hartaanval krijgen. "Hey Bronzemask" Mauwde hij met de gebruikelijke bromende stem.

De tom glimlachte bij haar vraag, ja oke hij had hulp nodig maar om het te vragen vond hij altijd toch maar niks. Het bleef een koppig karaktertrekje van hem maar hij was het n wel gewend van Bronzrmask. "Als je er op staat" Mauwde hij met een lach, "Je bent anders de beste steunpaaltje" Mauwde hij er met een knipoog bij, de tom was altijd alles geweest behalve vriendelijk maar nu deed hij toch aardig zijn best. Hij had de she-cat nodig en dan was het niet handig om haar weg te jagen. "Gaat alles wel goed?" Mauwde hij toen plots toen Bronzemask soort van in elkaar dook, had hij haar pijn gedaan? Nee toch??

Het leek op het eerste blik dat het een normale dag zou worden. Veel lopen en prooi vangen, zoeken naar een plek waar ze konden leven. Maar Starclan had was anders in gedachten. De pijnscheut van Bronzemask had een reden, en in eerste gedachten dat ze gewoon wat last had van spierpijn maar er bleek iets anders te zijn. Bronzemask vertelde dat ze iets moest bekennen en wat verassend keek hij haar aan. Zijn ijsblauwe ogen hadden zich op de hare gericht, zoekend naar een enkele teken van wat het kon zijn maar alles bleef vaag. Ik ben zwanger." Het kwam er voorzichtig uit, alsof hij het eigenlijk niet mocht horen en dat ze Windclanner bang was op zijn reactie als hij er achter zou komen maar veel deed het hem niet. De tom knikte enkel een waterig glimlachje op zijn lippen voordat hij zijn mond wou openen om haar te feliciteren en te vragen wie de gelukkige vader was toen het bleek dat Bronzemask nog niet klaar was met praten. Ik ben zwanger van jou." Bij die woorden leek alsof even stil te staan. Zijn hart klopte zijn borst uit terwijl zijn bek vol schuurpapier werd. Zijn adem stokte en en zijn ogen waren twee grote schooltjes. De tom schudde zijn kop, stopte met lopen en staarde voor zich uit. Nee, dit kon niet. Hij had één keer de regel gebroken, één keer had hij het maar met haar gedaan.. Het was een misverstand, de avond dat de twee hadden afgesproken was uitgelopen tot iets fouts maar dat ze zwanger was, meteen? De eerste keer raak? Nee. Nee neee NEEHH. Demonslayer slikte zijn ijsblauwe ogen verharde en zijn houding leek gespannen. "Wat?" De tom schudde zijn kop, "Nee, dit moet een misverstand zijn" Demon keek haar aan, "Toch?"

Natuurlijk had hij anders kunnen reageren maar de plotse onthulling was eventjes een shock. Hij werd vader, alweer. Zijn hart klopte nog steeds in zijn keel en angst had hem eventjes in zijn greep tot hij zag dat er een kleine traan vormde bij de kleinere she-cat. Demonslayer slikte en liet zijn kop eventjes hangen uit schaamte voor zijn reactie voor hij zich tegen de Windclanner aandrukte. Zijn dikke vacht gemengd in haar korte gevlekte terwijl hij zijn staart troostend om haar heen sloeg. "Nee sstt stil maar" Suisde hij, hij was er niet goed in maar de bedoeling was goed. "Ik bedoelde het niet zo Bronze, het spijt me me reactie was een beetje overdreven" De tom keek haar aan, een kleine glimlach op zijn lippen gevormd. "Het zullen echt wonder kittens worden, de aller mooiste" Mauwde hij zachtjes snorrend -wat meer op een oude motor klonk van een weggeroeste auto- "Het komt allemaal wel goed okayy? Het is eventjes wennen bij de gedachtens om vader te worden"

De kleinere she-cat drukte zich tegen hem aan toen de clans een grote voorsprong hadden gevormd terwijl de grote tom de tranen van haar gezicht weg veegde. "Mijn clan, mijn clan mag het niet weten. Ik zal afgezonderd moeten bevallen Mauwde ze en Demon knikte, nu de clans bij elkaar waren om te reizen betekende dat ze vrede hadden voor nu maar ze zouden nooit accepteren dat er nestjes kwamen van ouders die uit een andere clan kwamen. De regels bleven ondanks de grote journey en hij had deze overtreden en werd Bronzemask hier mee opgezadeld maar daar sprak hij liever niet over ze had al genoeg zorgen aan haar kopen hij wou dat haar niet aan doen. Ze zouden wel een oplossing vinden tegen die tijd. "Jij blijft bij me toch?" Demon richtte zijn ogen op die van haar voor hij de she-cat een liefkozend likje gaf over haar oor. "Natuurlijk blijf ik bij je,"