[EVENT] Lost queen

Al sinds het begin van deze reis sliep de kater slecht. Dat wilde zeggen, nog slechter dan normaal. Elk moment schrok hij wakker, bang dat nog een van de kittens meegenomen werd door een twoleg, een queen bezweek of een warrior het zat was. Elke minuut dat hij stil lag dacht de kater aan wat hij zou moeten doen om zijn clan moed in te spreken, om te jagen, of om kruiden te verzamelen. Er dreigde een groot tekort te ontstaan, en ja, hij voelde zich verantwoordelijk. Vandaar ook dat hij hier liep, in de nacht, om zijn hoofd leeg te maken van alle problemen die zich aandienden. Soms was het leader zijn ook gewoon niet leuk, alleen maar zwaar, leek het alsof hij hier niet voor bedoeld was. Inner was te vroeg gestorven, hij was er nog niet klaar voor volgens zovelen, en hadden ze gelijk?
De geur van bloed maakte dat hij opschrok uit zijn zelfmedelijden, en alert de nacht in keek. Meteen gingen zijn shadowclan senses op scherp, en sloop hij in de richting van de geur. Er leek geen gevecht plaats te vinden, want de nacht, bijna ochtend, was nog steeds doodstil. Toch bleef de geur van bloed aanhouden, en was hij zo scherp dat Tall wist dat het nog vers was. Verbaasd was hij toen hij bij het centrum van de geur aangekomen leek te zijn, en hij niets zag. Leegte. Fronsend opende de kater zijn mond, even knipperend vanwege de scherpte van de geur die nu in zijn volledigheid doordrong, en probeerde zo de plek te bepalen. Om die reden boog hij zich dichter naar de grond, waar het sterker leek te zijn. En deinsde accuut achteruit toen hij de reden zag. Met gigantische ogen stond Tall als verstijfd, terwijl de opkomende zon de horror van het tafereel onthulde. Daar, in het gras, omhoogstarend de leegte in, lag een kattenoog.

Bijna meteen na zijn ontdekking verscheen een apprentice aan zijn zijde, geschokt door het beeld van het oog, waardoor Tall weer terugkwam in de realiteit. Ook Daisypath, een van de elders van Shadowclan, had zich bij hen gevoegd, en mauwde woorden die Tall al gevreesd had. Dat oog was niet nieuw voor hem. Deze setting, dit gras, ja, dat hoorde niet, maar hij kende dat oog van toen het nog vol liefde naar kittens keek, toen het nog huilde om zijn eigen moeder. Hij kende dat oog en Daisy bevestigde het voor hem. De kater knikte dan ook woordloos, en keek de ander aan. "Dan weten we nu waar ze is," Mauwde hij zacht, plots ook opmerkende dat Crowcall erbij was komen staan. Net nu zijn ogen waterig waren, wat hij dan maar op de wind zou gooien. De kater keek het kleine clubje rond, wat te zeggen? Nu al duidelijk maken dat dit een van zijn dierbare vrienden was? Dat Shadowclan deze poes al miste? Dat er kittens waren die nu moederloos waren? Het brak hem vanbinnen. Hij wilde dat niet delen, de woorden waren er niet. Vandaar ook dat hij even ging zitten, en zijn hoofd eerbiedig boog. Even hoofd legen, want dit was voor de kater een fikse schok.

Heel misschien begon de tortie point kitten zich toch wel eindelijk meer op haar gemak te voelen zo tussen al die katten. Ze was nu al een maan oud en dat was niet heel oud voor een kat, maar ze begon ondertussen wel te wennen aan de lange dagen waarin de katten moesten reizen. Ze mocht van geluk spreken dat er katten waren die haar wilden dragen. Ze was immers een wees, had geen moeder die over haar uitkeek.. niet hier op aarde in ieder geval. Even richtte de kitten haar helderblauwe ogen op de lucht. Starclan. Zou haar moeder daar zijn? Zou haar vader daar ook zijn? Of.. zat hij nog steeds ergens tussen de clankatten in? Als dat zou was dan was hij de gemeenste kat die er was. Dat hij zijn dochter zo alleen durfde te laten. De kitten zuchtte en sloeg met ietwat tegenzin tegen het mosballetje aan. Dat iets verder wegrolde dan ze had gedacht. Het rolde tussen de poten van een stelletje katten en zonder er verder iets bij te denken rende de kleine Swiftkit tussen de poten van de katten door, achter haar mosbolletje aan. Maar.. veel verder dan dat kwam ze niet. Daar, tussen de katten in, lag niet háár mosbolletje, maar iets anders. Het was rond en bloederig en het rook vrij nasty. Ze staarde ernaar, met opengesperde ogen. "Heilige Starclan.." mompelde de een maan oude kitten zachtjes, traantjes welden op in haar ogen. Was dat.. was dat een oog?!

Oooh Joy. Twee katten kwamen er nog bij, een kitten - iemand red het kleine beestje, die moest dit niet aanschouwen! - en ja hoor, Waspsting. Die had ongetwijfeld meteen haar oordeel klaar over Tall en hoe hij hier zat, maar het positieve was dat hij bij haar woorden wakker schrok, de poes aankeek, knikte bij de optie van moord, maar toen de rest van de groep aankeek. "Deze Shadowclan queen zal vanavond herdacht worden, we zullen een vigil voor haar houden, en eenieder van jullie die er behoefte aan heeft daar bij te zijn, of erbij wilt zijn om Roughflower eer te betonen, is meer dan welkom," Ernstig keek hij de kring rond, en liet zijn blik rusten op Waspsting alsof ze mocht proberen het met hem oneens te zijn. Dit was niet meer iets van alleen Shadowclan, als deze kitten en de aanwezige warriors dit gezien hadden.

-> Omdat de journey afgelopen is ga ik de vigil niet apart aanmaken, maar eenieder mag in zijn posts de vigil verwerken alsof zijn kat er wel/niet bij is geweest (:

Met grote ogen staarde de kleine kitten naar de oogbal die daar tussen het gras lag. Haar haren stonden ietwat geschrokken overeind, waardoor ze nog meer op een kleine fluffball leek dan ze al was. Ze knipperde wat traantjes weg, of althans, dat probeerde ze, want de traantjes vloeiden al snel over haar wangen heen. Hoe kon iemand zoiets doen? Wie kon zoiets doen? Ze hoorde de woorden van een van de Shadowclanners. Andere katten waren hier niet welkom, enkel Shadowclanners. Ze knipperde weer, niet in staat om haar blik van de oogbal af te halen of weg te rennen. Pas toen ze de woorden van de Shadowclan leader hoorde haalden haar uit die trans. Ze liet haar helderblauwe oogjes even op de grote bruine tabby vallen, voordat ze zich omdraaide en weg rende. Zo snel als ze kon. Weg van de oogbal.