No Children

Moeizaam werkte ze het kleine beetje kruiden dat ze nog had bij elkaar, om zo pakketjes te vormen die makkelijker mee te nemen waren. Ondanks dat ze ziek was, probeerde ze haar werk zo goed mogelijk te doen. Acefray leek druk bezig met het socialiseren met andere clankats en ze liet hem ook maar begaan. Ondertussen focuste ze zich op wat ze moest doen. Ze had niet het gevoel dat ze het vol zou houden om de hele dag rond te wandelen en praatjes te maken. Een flinke hoestbui overviel haar, waarop ze even ineen kroop. Ze wilde dat iedereen zo ver mogelijk van haar vandaan bleef, bang dat ze ook maar iemand zou infecteren. Met al die katten zo dicht op elkaar, zou het één grote nachtmerrie zijn als er ook maar een handjevol van hen ziek zouden worden. Toen ze bijkwam van haar hoestaanval, rechtte ze haar rug weer. Een hap frisse lucht deed wonderen.

Ravenkit eerst, daarna open.

Blijkbaar had haar plotselinge hoestbui wat ongewenste aandacht getrokken. Ze keek op, waar ze een gitzwarte Riverclanner zag. Hij vroeg of het ging, waarop ze snel even knikte. "Ja, ja. Gewoon een verkoudheid," miauwde ze snel, voordat ze weer over haar eigen ademhaling zou struikelen. Ze maakte het pakketje kruiden af waar ze mee bezig was en keek de oudere kitten toen aan. Zijn ogen vielen als eerste op. Een witte waas was over de blik van de kater heen getrokken. Grote kans dat hij blind of extreem slechtziend was. Vervolgens gleed haar blik omlaag, naar het schelpje waarover hij zich ontfermd had. Eigenlijk had ze nog nooit zo'n ding gezien, dus ergens was ze licht geïntrigeerd. "Waarom draag je dat bij je?" vroeg ze toen. Misschien een tikkeltje te opdringerig, maar ze was gewoon nieuwsgierig. Het was niet echt fijn om constant iets mee te moeten dragen op deze reis, dus de kitten zou er wel een goede reden voor hebben.

Niemand geloofde nog echt dat het 'slechts een verkoudheid' was, maar zolang ze verder geen vragen stelden, maakte het haar niet zoveel uit. Ze keek de zwarte kater rechtstreeks aan. Voor iemand die niet kon zien, wist hij wel dondersgoed waar ze was. Hij keek immers ook rechtstreeks naar haar. Toen ze naar het object tussen zijn poten vroeg, nam de kater een wat vijandigere houding aan. Alsof hij dacht dat ze het van hem wilde stelen. Ze had geen enkel idee waarom hij dacht dat ze zou doen. De schelp had hoogstwaarschijnlijk een waarde die alleen voor de kat voor haar gold. Voor haar was het niets meer dan een simpel object zonder nut. In plaats van een antwoord kreeg ze een nieuwe vraag naar haar toe geslingerd. Wat zij bij zich had, waarschijnlijk doelend op de kruiden. De poes keek even neer op het kruidenpakketje. "Ik ben de Medicine Cat Apprentice van Shadowclan," antwoordde ze toen. Ze schoof het pakketje wat meer naar hem toe, zodat hij de geur van de kruiden beter in zich op kon nemen. "Het zijn frambozenbladeren." De bladeren die ze ooit met Amberhunt had verzameld. Het kleine beetje kruiden dat ze nog over hadden.

De kater knikte, waarschijnlijk had hij al doorgehad wie ze was. De geur die ze met zich meedroeg van de verschillende plant en kruiden was onmiskenbaar. De kater leek wel ineens geïnteresseerd te zijn in het pakketje dat ze naar hem toe had geschoven. Hij begon eraan te snuffelen, hij had duidelijk enige interesse in de kruidenleer. Dat was al meer dan ze kon zeggen van de jeugd van Shadowclan. Ze had nog niet echt een geïnteresseerde kitten op het oog, mocht Acefray ooit aftreden. Ze hoopte dat dat nog lang zou duren, hoewel zij en haar mentor ongelooflijk veel van elkaar verschilden, had ze niet het gevoel dat ze het nu al zonder hem zou kunnen doen. Ze zou ook niet weten wie ze moest benoemen tot haar Apprentice als die tijd zou komen. Waarschijnlijk zou Starclan haar daar wel bij helpen. Al leek Starclan niet echt in een behulpzame bui de laatste tijd. De zwarte kater vroeg naar het nut van de frambozenbladeren. "Ze helpen tegen de pijn en tegen bloedingen. We gebruiken ze meestal voor bevallende Queens," legde ze uit. "Ze groeien in elk gebied en in elk seizoen." Het had een hele tijd geduurd om alle kruiden en hun functies in haar kop te stampen, maar het was haar uiteindelijk toch gelukt. "Wat is je naam?" vroeg ze. De kater had haar aandacht nu wel getrokken.

Heel veel ervaring met blinde katten had ze niet. Ze kende Ferndust goed, die het zich aan één oog was verloren, maar dat leek haar totaal anders dan volledig blind zijn. Daarbij was er ook nog Slatefur, die het zich in beide ogen verloren had. Natuurlijk was het een verschrikkelijk iets om zoiets mee te maken, maar ze had wel doorgekregen dat blinde katten veel meer konden dan je dacht. Hun reuk,- en hoorvermogen leek er om één of andere reden meer op vooruit te gaan. De kater leek wederom bijzonder gefascineerd door wat ze vertelde en ergens vond ze het wel leuk. De kitten stelde zich voor als Ravenkit en vroeg vervolgens naar haar naam. "Bitterpaw," antwoordde ze, waarop haar blik weer naar de schelp verschoof. Ze had haar antwoord gegeven, nu wilde ze weten waarom hij dat voorwerp bij zich had. "Het is niet iedere dag dat een kat met een schelp rondloopt," miauwde ze toen. Die dingen waren vrij zeldzaam in de rivier, maar om hem helemaal hier naartoe te slepen, moest hij haast wel een sentimentele waarde hebben.   

Toen ze het onderwerp van de schelp weer omhoog haalde, boog de jonge kater zich weer beschermend over het voorwerp heen. Ergens begreep ze zijn reactie wel, hij kon haar expressie immers niet zien en haar intenties waren vast ook niet geheel duidelijk. Ze bleef op een redelijke afstand zitten in de hoop dat hij zo doorkreeg dat ze het niet van hem af wilde nemen. De kater vertelde na een langdurige stilte dat het een speciale schelp was die ooit van een vriend was geweest. Bitterpaw kon zelf wel invullen dat die vriend er nu niet meer was. Ze knikte even en haar blik gleed even weer naar het pakketje. "Het is fijn om nog iets van die vriend bij je te hebben," miauwde ze toen, ietwat schor door zowel haar eigen verdriet en haar verkoudheid. Met de verhuizing had ze het graf van Nightpaw achtergelaten. Het enige wat ze ooit nog had gehad om haar zusje aan te herinneren.