My lungs still breathe, my mind still fears

Het was nacht. De meeste katten sliepen, maar zo hier en daar waren er nog warriors en oudere apprentices wakker die de wacht hielden. Niet iedereen kon tegelijk slapen, het zo onveilig zijn en stel je voor dat er weer levens verloren zouden gaan omdat ze te lui waren om elkaar af te wisselen. Tigergaze had zichzelf vrijwillig aangeboden deze nacht, zo kon hij ervan verzekerd zijn dat er alles aan gedaan werd om de veiligheid van zijn clan, zijn kittens en zijn vrienden te kunnen garanderen. Hij zat een eindje bij de rest vandaan, maar was na ruim een uur stilzitten opgestaan, had een seintje gegeven aan de RiverClan kater die een paar vossenlengtes bij hem vandaan zat en zou een eindje verderop kijken of er vijandige geuren in de buurt van de clans waren. Het gemurmel stierf weg hoe verder hij bij de clans vandaan raakte, gedempt door het thunderpath waar monsters overheen denderden en het geruis van de wind door de newleaf bladeren van struiken en boompjes. Hij stopte met lopen toen hij een zacht gekraak van een takje hoorde. "Ik heb je gehoord, doe geen moeite mij te besluipen." De wind stond verkeerd, hij kon niets anders doen dan behoedzaam blijven staan en afwachten.

[Timberfur only]

Aan een rustig tempo liep Timberfur door het bos heen. Het herkenbare gedender van het donderpad was duidelijk te horen, maar daar stoorde ze zich niet aan. Soms was het gewoon eens nodig om eens alleen te zijn dacht de Windclan poes met een zucht, gewoon even weg van alle chaos en alle katten. Ze was er ook zeker van dat als ze op dit moment zou proberen slapen dat toch niet zou lukken dus ze kon maar net zo goed een beetje alert blijven en alles in de gaten houden. Officieel was het op dit moment haar taak niet om hier te zijn maar daar trok Timberfur zich weinig van aan. Langzaam maar zeker werd het terug warmer, en minderde die ellendige regen. De poes hoopte vurig dat de situatie net zoals het weer in stijgende lijn ging gaan en ze binnenkort terug gerust kon zijn in een territorium waar ze niet elk moment moest omkijken of er geen onverwachte dreigingen waren, want niemand kon beweren dat de clans dat na al deze miserie dat niet verdiend zouden hebben. Opeens kwam er een andere geur in haar neus, die van een andere kat, het was een Windclan kat, dat wist ze wel zeker, maar ze kon er niet onmiddellijk met zekerheid een naam op plakken. ‘Ik heb je gehoord, doe geen moeite mij te besluipen.’ Klonk het opeens. Timberfur stapte zonder aarzelen op de kat af ‘Je denkt toch niet dat als ik echt moeite gedaan zou hebben om je te besluipen je mij zou gehoord hebben hé?’ diende ze de kater van een antwoord. Ze slikte even toen het duidelijk werd dat ze het tegen Tigergaze had, want Timber wist goed genoeg dat hij niet de kater was om tegen je te hebben. 'Dag Tigergaze' zei ze er dan maar voorzichtig achteraan terwijl ze een vriendelijk knikte om hem te begroeten.

Hij vernauwde zijn ogen een klein beetje toen een kattin die hij herkende als Timberfur op hem afstapte. Zij was zojuist op het takje gaan staan, had hem attent gemaakt op haar aanwezigheid hier op deze nacht. De grote kater keek neer op kattin, redelijk klein wat logisch was voor een WindClan kat. Tigergaze viel gewoon op omdat hij vele malen groter was dan gebruikelijk - wat wel klopte als je zou weten dat hij deels ThunderClan bloed had, maar dat wist niemand, zelfs hijzelf niet. De gestreepte kater hield zijn goudkleurige blik strak op de tabby gericht, haar antwoord was hem een tikkeltje te bijdehand als je het hem vroeg. "Dat is een zeer specifiek antwoord, Timberfur." Ze was een leeftijdsgenootje, en het leek alsof ze hem nu pas herkende. Hij knikte een keer met zijn kop. "Vanwaar opeens de.. overschakeling naar vriendelijkheid?" vroeg hij terwijl hij haar met een iet wat sluwe blik aankeek. Want dat was de kater, sluw en gemeen. Tijden had hij zich ingehouden. Voor Mousewish. Voor zijn dochtertjes. Voor Oceanbreeze misschien zelfs. Maar wanneer geen van hen in de buurt waren viel hij soms terug in zijn oude hij. De kater die als kleine kitten al bezig was met het irriteren van elke kat, ongeacht of dit nu een leeftijdsgenootje was of de deputy. Want ja, als kitten had hij zelfs aanvaringen gehad met de deputy van WindClan destijds, Whitelion. Dat zei al heel wat.

Nadat Tigergaze haar erop had gewezen dat haar antwoord een beetje ‘specifiek was’ bleef ze hem aankijken. Ze herkende de kater genoeg, vroeger had ze het lastig gehad met hem. Als er een iemand was die haar vroeger maakte was het hij wel. Timberfur kon zich makkelijk beelden voor de geest halen waarin Tigergaze gewoon katten lastig viel zonder ze zelf iets misdaan hadden. Zelf was ze ook soms het slachtoffer geweest van zijn wispelturige karakter zijn gevatte manier van antwoorden, waardoor ze de grote kater liever vermeed. Toen de Windclan kater vroeg vanwaar de omschakeling van haar karakter plots kwam knakte er iets binnen in haar, ze wist voor een ogenblik ook niet goed wat ze daarop moest antwoorden. ‘Een ingeving van het moment, ik deed gewoon wat mij verstandig leek’ antwoordde de poes gevat. Wat dacht hij nu zelf? Hoe zou het komen dat ze zo reageerde? Dat hij het zelf maar uitzocht. Misschien scheelden de twee niet veel van leeftijd, een vriend was hij nooit geweest. Ze zou hem hooguit beschreven hebben als ‘een kennis’. Niet alleen had hij een onvoorspelbaar karakter, hij was ook nog eens een imposante verschijning, zijn grootte en lichaamsbouw alleen al maakten hem uniek in de clan. ‘Misschien heb ik wel gewoon geen zin in problemen met jou?’ vervolgde ze kort. Ze voelde haar hart bonzen door het antwoord dat ze net had gegeven. Niet dat ze het haar normaal zo veel aantrok maar deze conversatie maakte haar toch wel een beetje ongemakkelijk. Ze bleef hem aankijken met de hoop dat ze het hiermee niet gewoon erger had gemaakt.

Het was een ingeving van het moment, als hij de poes op haar woorden moest geloven. De grote vraag was echter of hij überhaupt wel andere geloofde op de woorden die ze uitspraken. Woorden en daden, de kater was er nog altijd niet volledig uit welke voor hem het zwaarste woog. Hij gaf nooit zijn woord aan iemand, dus je kon niet zeggen of hij een kater van zijn woord was of niet. Terug naar zijn gezelschap, ze leek geen problemen met hem te willen hebben. "Hmn. Dat betekend dat ik mijn geweldige reputatie nog altijd heb in de clan?" vroeg hij met een licht spottende ondertoon. Na de dood van Mousewish was hij enorm afwezig geweest in de clan. Het enige wat hij een beetje had gedaan was voor zijn kittens zorgen, maar om eerlijk te zijn was hij dat pas echt gaan doen vanaf het moment dat de reis was begonnen. Elke keer als hij zijn drie dochtertjes zag werd hij eraan herinnerd dat zijn zoontje en voormalige partner mistte, door zijn toedoen. Hij keek met zijn priemende, goudkleurige ogen naar Timberfur, die aardig ongemakkelijk leek door zijn gezelschap. "Wat voor problemen verwacht je te hebben met mij?" vroeg hij vervolgens op een kalme toon, al was er duidelijk wat bitterheid in te horen.

Op een spottende manier vroeg Tigergaze vervolgens of hij zijn geweldige reputatie behouden had. Bijna schoot Timberfur bijna in de lach, ‘Absoluut, en dat heb je helemaal aan jezelf te danken’ antwoordde ze een beetje geprikkeld. Wat voor vraag was dat nu, je kon niet van de pestkop naar gewoon een vriendelijke kat gaan zonder dat enigszins te bewijzen. De poes dacht eventjes verder na bij de kater, en ze wist ook dat hij een aantal kittens heeft gehad met Mousewish en dat die ondertussen gestorven was. Hiermee wist Timberfur eigenlijk niet goed wat er nu door hem heen ging, was hij hierdoor veranderd? Dat kon toch bijna niet anders, na zo een soort verschrikkelijke ervaring. Toen de vraag van Tigergaze kwam wat voor problemen dat ze zou kunnen hebben met hem, moest niet nadenken wat ze ging antwoorden, maar wel over hoe ze het moest verwoorden. Na een ogenblik van stilte besloot ze gewoon eerlijk haar gedacht te zeggen op een kalme manier. ‘Wel volgens mij weet je goed genoeg waar je reputatie vandaan komt, en wat voor pestkop je vroeger was’ eventjes stopte ze om hem recht aan te kijken en vervolgde dan ‘Het is niet voor niets dat ik jou niet graag tegen het lijf loop, ik wil gewoon niet dat je mij behandeld zoals je deed terwijl we apprentices waren.' Nu werd ze wel erg nieuwsgierig naar wat Tigergaze hierop ging antwoorden

Onderwerp: Re: My lungs still breathe, my mind still fears