I'm not in love... right? [Demonslayer]

Oh Mousedung! Hij had het weer gedaan. Hij was weggelopen bij Demonslayer en nu was de kleine kater weer alleen aan het lopen. Hoe vergat hij dat steeds? Hij had beloofd de ander te helpen. Amberhunt liep snel door de menigte reizende clankatten. Al gauw had hij de grote kater gevonden en ging weer naast hem lopen. "hey Demon, nogmaals,
het spijt me dat ik je vergat." Miauwde hij snel terwijl hij de anders schouder zachtjes likte. Zijn gevoelens over hem waren nog steeds heel erg moeilijk te begrijpen maar het ging al beter..

Nu ze de highstones hadden verlaten leek het de grote tom pas binnen te dringen dat ze nu echt hen thuis verlieten. Een akelig gevoel om zijn geboorteplaats achter zich te laten. De woud die hij kende als een vlo op zijn pels was nu uit zicht verdwenen en dat maakte de massieve warrior angstig. Zouden de clans het redden? Zou hij het redden? Demonslayer slikte, zijn gedachten wegdrukkend terwijl hij naar voren probeerde te strompelen. De toms lichaam deed pijn en hij moest zijn kaken op elkaar klappen om niet te kreunen. De oudere tom schrok dus ook toen hij een lik over zijn schouder voelde en geschrokken keek hij in de ogen van Amberhunt die naast hem kwam lopen. "hey Demon, nogmaals, het spijt me dat ik je vergat" Verontschuldigde de oranje tom. Demon knikte, zijn gezichtsuitdrukking koud zoals altijd maar binnenin voelde hij warmte. Blij om Amberhunt's stem te horen. "Maak niet uit" Bromde hij dan ook.

Natuurlijk zij Demonslayer dat het niks uitmaakte maar Amberhunt voelde zich toch schuldig. Hij wilde het goedmaken tegenover de kater waar hij, want nu had hij er een tijdje over na gedacht en hij was eruit, zielsveel van hield. Maar dat wilde hij ook niet opeens zeggen want hij had niet het gevoel dat de grote kater dezelfde gevoelens had en daarbij was hij een stuk ouder. "Ik help je wel, als het niet meer gaat. Zeg het even en we rusten, ookal raken we ver achter. Ik zal bij je blijven lopen" Miauwde hij met een glimlach.

De aanwezigheid van Amberhunt was fijn en awel de massieve grumpy tom er nooit over sprak was het duidelijk aan zijn houding. Hij leek altijd wel te glanzen als Amberhunt bij hem was en er stond negen van de tien keer een brede glimlach op zijn brede kop, zoals nu. Demonslayer knikte toen ook dankbaar toen de oranje tom vertelde dat hij bij hem bleef en als return gaf hij hem een kleine lik over de achterkant van zijn oor.

Demon geeft kusje <3

Amberhunt kon de positieve blijheid van Demonslayer bijna ruiken toen hij naast hem ging lopen. En ineens, en dat was het laatste wat hij veracht had, kreeg de jonge warrior een zacht likje over de achterkant van zijn oor. Hij keek om, naar het gezicht van Demonslayer, een brede glimlach was te zien en de kleine kater schuifelde nogal ongemakkelijk op zijn poten. Het was zo lief bedoeld, en hij wist niet wat hij moest zeggen. Waarom kon hij nu geen goed antwoord geven. Moest hij het zeggen, hier? Het leek een goed idee maar het zou hun vriendschap ook kunnen breken... "Bedankt... voor alles" Miauwde hij, geen verdere uitleg, dat zou later wel komen.

Een klein grimas vormde zich op zijn snuit terwijl de twee toms veder liepen. Niet snel en zeker niet soepel maar ze kwamen stukje voor stukje vooruit. Hij kon zelfs nu met de elders en moederkatten mee lopen inplaats van achter hen aan te strompelen. "Bedankt... voor alles Mauwde Amberhunt, Demon gaf hem een lange blik. Zijn blauwe ogen die eerst zo gevoelloos waren schitterende eventjes van geluk. "Geen probleem" Mauwde hij toen dus ook met een glimlach op zijn lippen.

Opeens voelde Amberhunt de zon op zijn oranje pels. Het voelde fijn om eindelijk eens de warmte te voelen. Ondertuussen was het duidelijk te worden dat Demonslayer Amberhunt's bijzijn bijna even fijn vond als Amber de zijne. "Dus ehm... Heb je nog interessante katten ontmoet op deze reis?" Vroeg de kleine kater terwijl hij zo dicht bij Demon liep dat hun vachten tegen elkaar streken, het was misschien wat warmer dan normaal maar dicht bij die lange vacht zijn was heel fijn.

De zon was door de regenwolken heen gebroken, schijnent op zijn pluizige dikke pels. Zelfs Amberhunt leek weer vrolijk na tijden en dat gaf de massieve tom een blij gevoel. Hij zou niet weten war hij nu moest doen als hij Amber niet op tijd had gered, zou hij dan weer worden zoals hij was? Een grumpy Shadowclanner met geen hart zoals iedereen hem zag? Of zou hij verdrinken in verdriet wanneer hij de oranje tom niet meer zag. Zijn gevoelens waren een mislukte hoop waar geen bevestiging uit te halen was, het enige wat hij wist was dat hij diep van binnen alleen vertroeteld wou worden. "Dus ehm... Heb je nog interessante katten ontmoet op deze reis?" Demonslayer keek op, zijn ogen kort starend voorzich uit voor hij weer naar Amberhunt keek. "Niet bepaald" Bromde hij schouderophalend. "Jij wel dan?" Vroeg hij, zijn snorharen licht trillend toen Amber zijn vacht door de zijne heen streek.

Amber verliet Demon's rechterzijde heel even om een kort rondje om hem heen te springen. Het zag er waarschijnlijk heel vreemd uit en de jonge warrior vroeg zich meteen af waarom hij dat gedaan had. "Niet bepaald" bromde de mooie kater. "Jij wel dan?" vroeg hij toen. Het leek er wel op dat Demonslayer het bijzijn van de oranje kater wel op prijs stelde. Hij dacht aan Shadowmask, zou Demonslayer hem misschien kennen? "nou, er is een kennis die ik terug heb gezien" Glimlachte hij "Misschien ken je hem, hij heet Shadowmask" vertelde hij.