Walking through hell (Lionroar)

Oceanbreeze was zoals gewoonlijk als een van de eersten wakker, de zon kwam al op als een rode gloeiende bol van licht en gaf hiermee een nieuwe dag aan. Het was al enkele dagen geleden dat er een kitten was gedood door een monster, Bunnykit de kitten van Redpetal een jongere Queen dan Oceanbreeze zelf was. Niet eens zo lang daarna was haar partner zijn functie van beide achterpoten kwijt geraakt doordat een hond hem had opgejaagd, het donderpad op en een monster er over heen had gereden. Om het nog erger te maken had Burnetkit, een kitten die Oceanbreeze onder haar hoede had genomen, veel te veel van de twee ongelukken mee gekregen. Geen moeder zou met een gerust hart gaan slapen en dat was dan ook bij de relatief jonge Deputy het geval. Ze moest er zijn voor als haar kittens haar nodig hadden en slieo behoorlijk licht om zichzelf ervan te verzekeren dat geen van de kittens ongemerkt weg kon sluipen. Nu hadden ze niet bepaald in de buurt van een donderpad een uitrustplaats bemachtigd, echter betekende dat niet dat het minder gevaarlijk was. Er zouden Rogues in de buurt kunnen zijn, vossen en misschien zelfs dassen. Ze kende het terrein niet en dus was het puur geluk als ze niet nog meer geschonden werden. Enkel en puur het vertrouwen op Starclan had voldoende gebleken om toch op pad te gaan en inderdaad het weer was beter geworden. Oceanbreeze had ook het idee dat er meer gevangen werd en dus eigenlijk hoefde ze zich geen zorgen te maken. Ze voelde enkele van haar kittens iets bewegen waardoor een warme moederlijke glimlach op haar gezicht verscheen, die verdween weer toen ze Lionroar zag lopen. Even fronste de katten voordat ze opstond en haar kleintjes bij een andere Windclanner onderbracht die in de buurt van haar had gelegen en ook wakker leek te zijn. Daarna liep ze soepel op de kater af die ooit Deputy van Windclan was geweest. Wat hij hier tussen de Windclankatten deed wist ze niet. Was hij op zoek naar een van hen? Naar Everstar misschien? Ze schudde haar zilverkleurige kop waarna ze rustig sprak, op een zachte heldere toon. "Lionroar, wat zoek je hier tussen de Windclanners?" Vroeg ze op een neutrale toon. Toch was er aan haar blauwe ogen te zien dat hij een goed antwoord moest geven sinds ze de veiligheid van haar clan en diens leden diende te verzekeren.

Hij had die avond de wacht op zich genomen, samen met een paar andere katten. Er moest toch opgelet worden, natuurlijk. Er konden twolegs opduiken, honden, dassen, vossen, wie weet wat hier allemaal rondliep. Rogues, die had je ook nog. Hij had die ochtend de vage geur van een kitten geroken, toen hij juist langs de groep van slapende Windclanners liep. De geur liep weg van de groep en desondanks dat Lionroar het liefst gewoon doorliep en deed alsof zijn neus bloedde, kon hij een kitten niet alleen rond laten lopen in dit gebied. Hij liep door het stuikgewas, totdat hij het kleine beestje vond. Het was op avontuur gegaan, dat had het gezegd. Hij had de kitten even streng aangesproken, maar hij had ook wel in diens ogen gezien dat dit nooit meer ging gebeuren. Niet omdat het gebied zo eng was, nee, omdat de kitten hem was tegengekomen. Hij durfde te wedden dat er verhalen over hem werden verteld in de clan. En kittens met hun fantasie konden daar veel van maken. Ja, hij had het wel gezien in de ogen van de kitten. Hoe het kleine diertje naar hem keek alsof hij een monster was. Met een lichte grom tilde hij de kitten op en stapte hij over de slapende warriors heen. Hij herkende de geur van de queen, zoals hij iedere geur van iedere warrior herkende van Windclan. Het waren immers ooit zijn vrienden en familie geweest.

Hij dropte de kitten bij zijn moeder af, zonder haar te wekken. Hij had geen zin in herrie. Humeurig stapte hij weer verder, over de slapende Windclanners heen. Zodat hij snel weer terug kon naar zijn eigen clan, misschien nog even een half uurtje kon slapen, zelfs. Opeens zag hij beweging en voordat hij er erg in had stond een poes bij hem en vroeg ze hem wat hij te zoeken had tussen de Windclanners. De kater richtte zijn lichtblauwe ogen op de poes, haar herkennend als Oceanbreeze. Was ze niet de nieuwe deputy? Volgens hem wel. "Hoezo?" Vroeg hij. "Ben je bang dat ik iemand kom vermoorden, alweer?" Spatte hij sarcastisch uit, vooral dat laatste.

Hij keek de kattin met zijn lichtblauwe ogen strak aan, alsof hij haar wilde doorgronden maar tegelijkertijd ook vlak door haar heenkeek. Hij had niks verkeerd gedaan en ook al was het misschien raar dat een Shadowclan kat tussen de Windclanners liep, had Oceanbreeze hem toch wel even op zijn poten gestapt toen ze hem vroeg wat hij hier deed. Het was haar goed recht, natuurlijk, maar de emotionele wonden die Windclan hem hadden aangedaan waren nog steeds te vers om normaal op zo'n vraag van de nieuwe Windclan deputy te kunnen reageren. Even haalde hij diep adem, waarna hij met zijn hoofd schudde. "Natuurlijk heb je daar geen oordeel over," bromde hij, wederom met een lichte sarcastische toon in zijn stem. Natuurlijk had ze dat wel, iedereen had dat. Hij was niet blind, hij voelde de blikken van zelfs de kittens van Windclan wanneer hij langsliep. "En omdat je ernaar vraagt, ik stond wacht langs de grenzen van de slapende katten en ik rook een van jullie kittens buiten de groep. Dus ik ben gaan kijken en heb hem teruggebracht naar zijn moeder." Daar heb je je antwoord, geloof het of geloof het niet.