Life can get you down so I just numb the way it feels

Hij had geen idee waar hij was, laat staan hoe laat het was. De katten om hem heen leken een grote waas van verschillend gekleurde vachten. Elke keer dat hij zijn ogen opendeed was het anders, een ander lappendeken van kleuren. Zijn kop lag op de grond, ondersteund door wat mos. Zijn lichaam lag uitgestrekt - voor zover hij kon voelen. Maar hij herkende het gebied niet, of toch niet wat hij ervan kon zien. Hij verwachtte elke keer weer dat hij de bekende kale velden zou zien en de katten waar hij mee was opgegroeid, maar steeds als hij zijn ogen opendeed was het iets anders dan hij dacht. En dan kwamen de herinneringen weer binnenvloeien; en met de herinneringen de pijn. De fysieke pijn, van zijn gloeiend hete staart en achterlichaam, de afwezige pijn, zoals de pijn die hij zou moeten voelen in zijn achterpoten, en de mentale pijn als hij zich bedacht hoe nutteloos hij nu wel was.

+Oceanbreeze