OPEN It's just what it is

Met wallen onder zijn ogen keek de rosse kater naar de opkomende zon. Hij had niet geslapen vannacht, hij had niet kunnen rusten met het alsmaar razende geluid van de monsters en de tweebenen. De lichtjes verblinden hem en de stank van de donderpaden deed hem denken aan rook en aan vuur. De zonsondergang was verpest met het zicht van de vele tweebeennesten. Het was druk op de paden, al sliepen vele monsters nog. Hij kon zich niet inbeelden hoe druk het zou zijn als ze allemaal wakker waren. Waar kwamen al die monsters toch vandaan? Er waren er meer op deze plaats dan katten in alle clans tesamen. Ongelooflijk, die tweebenen. Vreselijk, walgelijk, gruwelijk, afgrijselijk - en Neverland was meestal spaarzaam met zo'n woorden. Hij wou naar huis, naar zijn thuis; naar het grasland waar hij opgegroeid was, bij de fourtrees, de Outlook Rock, het kleine meertje en dat ene donderpad waar niemand ooit van hield. En nu waren er zo veel donderpaden. De rosse kater zuchtte en stond op. Hij was moe, maar hij zou even een ochtendwandeling gaan maken. Even weg van de drukte van de clans, even weg van zijn kittens en van Oceanbreeze. Hij hield van haar, natuurlijk, maar soms had hij het gevoel dat hij haar tegenhield. Zij was nu deputy en queen, zij was als de moeder van alle kittens in de clan, ze had zo veel verantwoordelijkheid; en hij was de senior warrior die verantwoordelijkheid niet aankon. Hij was de broer van de leader die nog niet durfde te vechten. Hij was een lafaard, hij wist het wel, maar wat deed je eraan?

Neverland was een eindje van de clans vandaan toen hij plotseling een geluid hoorde dat het bloed in zijn aderen deed stollen. Het blaffen van een hond, maar al te bekend sinds die zomer waar er zo veel honden hadden rondgelopen in hun territorium. De magere kater wierp een blik achterom en zag een groot beest, zeker dubbel zo groot als hem, zo op hem aflopen. Het kwijl droop uit zijn bek en zijn lelijke zwarte ogen keken hem agressief aan. De staart van het monster kwispelde en zijn bruine vacht stond rechtovereind in zijn nek. Het beest was niet vastgemaakt. Waarom was het beest niet vastgemaakt?! De rosse kater draaide zich razendsnel om en rende weg, weg van de nietsvermoedende katten; hoewel er misschien al wakker waren geworden van het geblaf. Hij rende zo snel hij kon, pushte zijn poten tot het uiterste, maar de poten van de hond waren langer en hij kon grotere stappen maken. Voor één stap van de hond moest Neverland er drie zetten. Hij rende recht op een Donderpad af en hij had geen enkele andere optie dan erover te rennen; maar misschien was dit zijn redding. Misschien zou de hond niet durven oversteken, misschien zou de hond overreden worden door een monster.

De rosse kater duwde zijn snelheid nog hoger, hij voelde zich alsof hij vloog en alsof zijn poten de grond niet meer raakten; maar het was niet snel genoeg. Nog nooit had hij zo snel gelopen, nog nooit had de angst zijn hart zo hard laten kloppen. Hij was nu aan het donderpad en zonder aarzelen liep hij erop. Hij keek niet achterom om te zien of de hond hem nog volgde. Hij hoorde het daverende geluid van een monster dat recht op hem af kwam en net op dat moment begon zijn lichaam te vertragen. Neverland bleef zijn uiterste best doen om snel te blijven lopen, maar zijn lichaam kon het niet meer aan; de adrenaline stroomde nog door zijn aderen maar de magere kater kon het tempo gewoon niet zo blijven volhouden. Hij was bijna bij de overkant, nog eventjes, nog een klein beetje..

Hij sprong, sprong om niet voor het monster te belanden; zijn voorpoten raakten de berm net maar zijn achterpoten waren niet op tijd weg. Het monster knalde tegen hem aan, de ronde poten van het beest reden over zijn poten met een krakend geluid. Neverland schreeuwde het uit maar het monster reed gewoon door. Met het laatste beetje van zijn krachten dat hij nu kon opbrengen trok hij zich aan zijn voorpoten vooruit, weg van het levensgevaarlijke donderpad met de wrede monsters. Zijn flanken zwoegden, zijn rosse vacht was nat van het zweet en zijn achterpoten lagen in een onnatuurlijke houding achter hem. Ze deden pijn en ze bloedden. Neverland legde zijn kopje op zijn poten en sloot zijn groene ogen. Was dit wat Starclan voor hem had bedacht? Zou hij hier aan de rand van het donderpad sterven, zonder ooit hun nieuwe thuis te zien? Zonder zijn kittens ooit op te zien groeien?

-Open! Zijn achterpoten zijn gebroken en hij zal nooit meer echt lopen, maar hij overleeft het wel c:  

De ochtend was kalm en Everstar probeerde dat ook te zijn, maar slaagde er niet helemaal in. Ze voelde zich niet op haar gemak tussen zo veel katten die ze tot voor kort alleen maar als vijanden had gezien. Eerlijk gezegd vertrouwde ze ze nog steeds niet, en de andere leiders ook niet, maar ze wist dat samenwerken de enige optie was in dit geval, hoe erg ze het idee ook haatte. Ze hoopte dat ze snel een nieuw thuis zouden vinden waar de oude orde weer hersteld kon worden, al zou dat misschien al te laat zijn. Ze zag ze wel. De vrienden. De stelletjes. Met de dag leken de clans zich meer te vermengen. Haar eigen warriors roken nu ook een beetje naar de andere clans, en, zo moest ze vaststellen, zijzelf ook. Ze zocht met haar blik naar Oceanbreeze. Die leek hier veel beter mee om te kunnen gaan. De queen leek wel met iedereen bevriend te kunnen raken. Everstar wist niet of ze erg gelukkig werd van het feit dat haar deputy zo vriendschappelijk met niet-WindClanners omging, maar misschien was het in deze tijd wel het beste zo. Neverland was niet bij haar, zag ze. Misschien was hij er even op uit gegaan voor een wandelingetje, of probeerde hij wat te jagen.

Misschien moest ze zijn voorbeeld maar volgen, want tot rust komen kon ze niet. Thuis sliep ze al niet geweldig en in een omgeving als dit waren er nog meer vreemde geluiden die haar aandacht trokken. Zoals ook nu. Bij het horen van geblaf spitste ze haar oren. Ze hoorde het vaak, hier, maar het klonk nu dichterbij dan de eerdere keren. En het klonk nu ook wel verdacht enthousiast. Ze lokaliseerde het geluid en keek die kant op. Twee figuurtjes: één klein, één groot, rennend in de richting van het brede donderpad. Everstar kon van deze afstand niet zien wie het was, maar ze had een vermoeden dat ze niet bevestigd wilde zien. "Een hond! Er wordt iemand achtervolgd!" riep ze en zonder af te wachten wie er reageerde op haar roep, begon ze te rennen, zo snel als ze kon.

Ze rende zo snel als een WindClanner maar kon rennen, maar ze was veel te ver weg om te voorkomen wat er gebeurde. Haar broer - ze was inmidels dicht genoeg genaderd om hem te herkennen - rende het donderpad op, en een monster... Everstars adem stokte, ze struikelde, viel bijna maar net niet, en rende door. De hond was aan haar kant van het donderpad gebleven, geschrokken van het monster en nu twijfelend of hij over moest steken om de kater te volgen of niet. Hij merkte haar op en kwam haar kant op, maar Everstar merkte hem nauwelijks op. Haar blik was al die tijd gefixeerd op haar broer. Half in een waas zette ze een poot op het donderpad, maar herinnerde zich nog net om te kijken of de kust veilig was. Een monster raasde voorbij. Daarna was de weg even leeg en Everstar rende naar de overkant, de hond aan zijn kant van de weg achterlatend. "Neverland", hijgde ze, uitgeput na haar sprint. "Neverland." Haar stem sloeg over van paniek. Oh StarClan, wat moest ze doen... Ze probeerde wat van het bloed weg te likken en werd misselijk toen ze zag hoe erg het was. Nu pas keek ze op om te zien wie er mee waren gekomen. Of er iemand mee was gekomen. "Ik heb een medicine cat nodig!" schreeuwde ze, en ze keerde zich weer naar Neverland. Ze gaf hem een lik over zijn kop. "Neverland", miauwde ze zacht, maar dringend. "Neverland, hoor je me? Blijf bij me. Blijf bij me."

Oceanbreeze's passen waren snel en groot terwijl ze soepel achter de rosse schim aan rende. Haar ogen gefocust en af en toe haar oren gespitst. Om zo de positie van de hond te bepalen. Op sommige momenten remde ze af om de omgeving in zich op te nemen en op haar hoede de gevaren te herkennen. Waarna ze weer in een snelle beweging haar weg vervolgde. Ze kwam pas aan toen Everstar ook aan de overkant van het donderpad stond en de hond verdwaasd aan de kant stond. Ze bleef uit de buurt van het beest, waarna haar blauwe blik naar Everstar dwaalde. Monsters raasden aan haar voorbij maar toch kon ze de heldere stem van Everstar horen. "Ik heb een medicine cat nodig!" Riep de rosse kattin, nee schreeuwde ze naar Oceanbreeze toe. Die ze waarschijnlijk in haar paniek niet herkende. Misschien was het maar goed ook dat Oceanbreeze vanaf haar punt, alleen Everstar kon zien en niet de kater die bij haar lag. De kater die haar partner was, want dan had ze niet zo snel kunnen reageren. Het was duidelijk dat Everstar nu voor de gewonde kat zorgde waardoor Oceanbreeze enkel terug riep. "Ik ga ze halen, probeer spinrag te vinden en het bloeden te stelpen als hij bloed!" In de eeuwige kalmte en rust die bekend was bij de Queen en Deputy van Windclan sprak ze, al klonk haar stem hard en fel om over het geluid van de monsters en de hond heen te komen. Even twijfelde ze een seconde voordat ze met een snelle beweging omkeerde en weg sprintte. Dit om zo snel mogelijk een Medicinecat te vinden. Aangekomen bij de grote groep katten hief ze haar stem zo indringend mogelijk. "Enkele sterke Warriors en Medicinecat moeten mij volgen. Er is een hond en een gewonde!" Riep ze luid en duidelijk. Zonder ook een moment te wachtten draaide ze zich om, waarna ze zacht hijgend richting het donderpad sprintte. Om Everstar te helpen en de kat die ze nog niet had kunnen herkennen doordat de Leader er voor had gezeten. Haar blauwe ogen stonden scherp en zonder angst, ze had geen tijd om bang te zijn. Ze moesten snel zijn, hoewel ze de verwondingen niet had gezien, had ze bloed geroken. Het duurde even om de afstand te rennen en Oceanbreeze was er zeker van dat het voor Everstar als eeuwen aanvoelde. Daarbij raakte de al wat oudere Queen hoe langer hoe meer uitgeput, immers was ze het niet meer echt gewend om op een redelijk lege maag lange afstanden te rennen. Daarbij koste het veel energie om voor kittens te zorgen. Het was dan ook geen wonder dat ze iets voor het donderpad langzamer liep en enkel naar de plek wees met de staart. Waarna ze hijgend stilhield. Ze zou op haar eigen tempo volgen, met wat rustigere passen; maar nog steeds op een drafje duwde ze haar lichaam weer verder, naar de korte stilstand. Dit keer achter de andere katten aan. Ze hief haar kop toen ze de hond nog zag staan, nog altijd blaffend. Een rilling schoot over haar ruggengraat heen waarna ze haar blik op de twee katten aan de overkant wierp. "EVERSTAR!!" Riep ze enkel hard, om haar vriendin en Leader te laten weten dat ze er waren. Dat er hulp onderweg was.

Tag: Everstar en Warriors + Medicinecat!!

Sinds het hele gebeuren van de Thunderclan kitten had ze niet anders dan nogal paranoia rond gekeken. Ze voelde zich enkel nog op haar gemak bij haar vaders of haar moeder, wat dus Tigergaze, Neverland, Cootsnarl of Oceanbreeze was. Toen ze na een tijdje Coot nergens kon vinden en ze de massieve kater, Tigergaze, enkel in het oog kreeg, besloot ze maar bij hem te lopen... In haar ooghoek zag ze toch haar grijze moeder en dat gaf haar een gevoel van comfort. Toen ze echter zag hoe de rosse leader en diens deputy afweken van de groep, voelde ze haar haartjes wat omhoog rijzen. Ze was niet op haar gemak, haar moeder was weg, weg van de groep aan het gaan en verderop zag ze een pad waar het hele gebeuren dus ook al was gebeurd. Ze slikte even, schudde zichzelf wat uit en besloot haar snuitje even tegen de poot van de tabby kater te duwen. Hoe dan ook duurde het niet lang voordat een schreeuw door de lucht sneed, ze kon de woorden niet echt onderscheiden van elkaar, maar het lieten wel wat katten opkijken, uiteraard. Meteen ging een zacht alarm bij de jonge kitten af, waarbij haar lijfje snel overeind kwam. Opgepompt door adrenaline en angst keek ze geschokt naar de windclan kater waar ze bij was. Hoe dan ook zag ze al snel Oceanbreeze en met traantjes in haar ogen, bang en heel erg geschokt door het plotse geschreeuw, liep ze trillend naar haar... Ze kon de woorden niet horen van de grijze poes, want ze wilde gewoon naar haar toe gaan, zich tegen haar aanliggen en gewoon uit te janken. Ze was zo bang. De stinkende geur van het gevaarlijke pad en van iets nieuws maakte haar bloednerveus. De manier waarop ze schreeuwden en hoe anderen ook in beweging kwamen. Misschien was het beter terug te gaan naar Tiger... Misschien... Miss... Missc-hien.. ze trilde hevig en nu pas had ze door dat ze stilstond en zich niet meeer kon bewegen. Ze slikte even en voelde traantjes in haar ogen prikken toen haar moeder zich omdraaide als in slow motion en wegliep. Snel keek ze even om, zoekende naar Tigergaze... maar die sprintte langs haar heen en met grote oogjes sprong ze als in automatisme recht en achter hem aan. "L... laat me niet alleen mama!" piepte ze angstig en trillerig terwijl zacht gesnik uit haar bekje kwam. Toen ze echter na enkele snelle sprongetjes Tiger niet langer kon behouden vertraagde ze even snikkend, om daarna even op te kijken en angstig rond te kijken. Waar was de rest? Waar was mama? Tiger? Zo snel als ze was gestopt rende ze weer achter de kleiner wordende gestalte van de windclanner. Ze was bang alleen en ze wilde bij hun zijn, niet alleen bij de andere katten. Ze wilde mama en papa's en ze kon ze nu allemaal niet vinden en daar werd ze zo bang van. Toen ze zag dat er twee katten stilstonden versnelde ze meteen om naar hen toe te gaan. Hierdoor week ze wat uit, meer naar het pad, waar even een monster over raasde. Wel meteen dook ze ineen met traantjes in haar ogen... Weer stil... Toen ze echter opkeek kon ze zien waar haar moeder naar wees. Vanuit haar iets wat hogere positie kon ze het kapotte lichaam van haar vader zien. Wel meteen snakte ze naar adem.. Wat was dat? W... Wat was dat? Ze trilde even en voor ze het door had draaide ze zich om en rende ze wel meteen terug naar de grote groep katten.. Zo snel ze kon. Traantjes rolden van haar wang af waarbij haar poten trillend iedere stap de grond raakten. Ze wist niet hoe lang het duurde voor ze terug bij de grotere groep was.. maar ze had nog nooit zo snel naar de eerste de beste kat gegaan om zich snikkend tegen die kat aan te leggen en zacht snikkend haar kopje in diens pels te leggen.

Note: Dit is voor karakterontwikkeling, Burnet is meteen terug topic uit en terug bij de andere katten nadat ze Neverland heeft gespot~ So yea <3

Nog voor het geschreeuw begon en de geur van hond en bloed in Bears neusje drong, wist hij al dat er iets fout was. Hij kon niet precies weten wat - misschien was het zijn oververmoeide pleegzusje Burnetkit die nogal zombie-achtig om zich heen keek, of de vreemde geur van monsters en rokerige paden die hem bijna misselijk maakte. Maar zodra de rauwe gil echter door de lucht kliefde, werd het allemaal duidelijk wat er gebeurd was. Hij hoefde de geur van zijn vader nog niet eens te ruiken of zijn bebloede, schrale gestalte te onderscheiden, zijn nekhaartjes gingen al overeind staan, en toen hij zijn moeder zag weg sprinten met zijn tante Everstar begon hij zich door de menigte te banen, eerst langzaam maar daarna steeds sneller. Met elke stap dat hij meer zette sloot hij zich meer van de wereld af, de vachten van de katten die hij passeerde maar een waas van flitsen. En uiteindelijk arriveerde hij aan het ellendige lichaam van Neverland. Het leek niet eens op zijn vader, met een half verbrijzelde vorm en een pels vol met rode bloedvlekken. Even bleef Bearkit zo staan met steenharde kalmte in zijn ogen, maar desondanks Bear wel vaker erg rustig was in paniekerige situaties was dit alles behalve een goed teken. Hij richtte zijn blauwe oogjes op en keek zijn tante en moeder en tenslotte Tigergaze elk om beurt aan. "Hij is dood aan het gaan, he?" zei hij op bijna dezelfde toon dat je; "Het zal gaan regenen vanavond" zou mededelen aan een vriend, doodkalm en bijna emotieloos.

Tag: Burnetkit, Oceanbreeze, Everstar, Tigergaze.

Hij voelde zijn poten niet meer, en tegelijkertijd werd zijn onderlichaam ondergedompeld in de ergste pijn die hij ooit gevoeld had. Van het puntje van zijn staart tot ergens rond zijn middel brandde hij. Neverland kneep zijn groene ogen toe en klemde zijn kaken op elkaar. Vaag werd hij zich bewust van de stem van zijn zus vlak bij zijn oor en van het nog altijd doorgaande geraas van het donderpad achter hem. De magere kater voelde zich duizelig van het bloedverlies, hij was zwak en een beetje misselijk. Hij wou antwoorden op Everstar, die keer op keer zijn naam riep. Hij kreunde lichtjes, het enige dat hij eruit kreeg. Neverland was sowieso geen kat die veel sprak en zijn stem deed pijn van de schreeuw die hij daarnet gelaten had. Hij hijgde, zijn flanken zwoegden van de inspanning en van de pijn. De klauwen van zijn voorpoten waren uitgeslagen en klemden zich in de harde berm waar ook zijn kopje in lag. Het enige dat hij op dit moment wou was om de pijn te stoppen, om gewoon bewusteloos te mogen worden.. En misschien om niet meer wakker te moeten worden.