One and only chance.

Hij was niet lang na de oproep van Claw het kamp uitgegaan, onder het mom dat hij de gewonde Hellhound zou helpen met de training van zijn dochters. De waarheid was echter anders en oh zo pijnlijk voor de grote kater. Toch was dit op geen enkele manier van hem af te lezen, hij probeerde zijn gevoelens aan de kant te zetten en slaagde daar goed in. Eenmaal goed buiten het kamp zette hij zich neer en wachtte op de rode kater en zijn twee dochters. Als ze dit gingen doen, zouden ze het in één keer goed moeten doen. Er zou geen terug weg meer zijn en er was een groot risico. Maar, als Ophelia dit echt wilde, zou hij dat risico met liefde nemen. Claw en Shark konden zijn grote, zwarte reet kussen.

Alleen Hellhound, Muta en Ophelia!

Lang hoefde hij niet in stilte te wachten, zijn zwart-witte dochter volgde spoedig. Haar houding gaf weer dat ze bang was voor wat haar te wachten stond, maar in haar blauwe ogen zag hij een vastberadenheid zoals hij die nog nooit bij haar had gezien. De moed zakte hem in de poten; ze was zeker van haar zaak. Toch kon hij niets anders dan een laatste maal zoeken voor verzekering. "Weet je zeker dat je dit wilt Ophelia?" mompelde hij binnensmonds. "Ik bedoel, je kan hier ook blijven? Bij je broertje en zusjes, bij Hellhound... Bij mij," Haast brak zijn stem en er was iets van verslagheid in zijn toon terug te vinden. De zwarte kater klemde zijn kaken op elkaar. Oh, wat zou Zira wel niet van hem vinden nu.

Nu zou het komen hoor. Nu brak het moment aan dat niet in zijn voordeel was. Dit was het moment dat Ophelia de clan hoogstwaarschijnlijk zou ontvluchten. De clan was druk bezig met andere zaken dus dit was de beste tijd. Het zou wel even duren voor ze het door zouden hebben. Na nog een gepaste tijd in het kamp gewacht te hebben vertrok de rosse kater. De andere katten waren een minuut eerder vertrokken dan hem. Hij volgde op een vrij grote afstand. Dat vooral om haar vader en zus tijd te geven om afscheid te nemen van Ophelia. De katten kwamen tot stilstand en leken met elkaar te praten terwijl de rosse kater naderde. Al zuchtend nam hij plaats bij de katten en sloeg hij zijn staart om zijn poten. Vervolgens hief hij zijn kop en keek de drie katten één voor één aan.

Ophelia knikte enkel resoluut op haar vraag en hij wist dat zijn hoop nodeloos was. Voordat hij er nog op in kon gaan voegde ook Muta zich bij hen, die waarschijnlijk al aanvoelde wat er te gebeuren stond. "Ik wil met Ophelia mee." Haar zachte woorden lieten hem met een ruk opkijken. "Wat? Nee!"Stribbelde hij verontwaardigd tegen, waarna hij zich besefte dat zijn woorden onredelijk waren. "Ik bedoel, waarom? Moet je er niet over nadenken?" Ook Ophelia vroeg door maar Muta leek zeker van haar zaak. Jinx moest zijn kaken zo hard op elkaar klemmen dat hij haast bang was dat zijn tanden aan stukken zouden vallen. Oh god, wat had hij hen toch misdaan? Zijn ogen gingen naar Ophelia en Muta, terwijl Hellhound zich ook stilletjes bij hen voegden. Natuurlijk wist hij het antwoord op die vraag al; hij had ze op deze wereld gezet. "Bedankt voor alles," sprak zijn zwart-witte dochter tegen zowel hem als Hellhound en even stond hij op het punt om emotioneel te worden, maar de zwarte kater wist wel beter dan dat. Als hij nu in tranen uit zou barsten, zou hij toch niet meer kunnen stoppen. Dus deed hij zijn uiterste best om een koud en emotieloos masker op te zetten, want dat was nu het makkelijkst voor de grote, zwarte kater. "...Goed," Hij schraapte zijn keel eenmaal voordat hij verder kon spreken. "Als jullie echt weg willen, moeten we het slim doen. Het beste is waarschijnlijk dat jullie ervandoor gaan vlak voordat de Elite zich in een gevecht stort met de clankatten," Zijn blik ging uit naar de drie katten. Oh waar begonnen ze aan. "Als jullie dan weggaan, zal niemand je missen. Tegen de tijd dat het gevecht is afgelopen zijn jullie al ver weg en moeten jullie je geur hebben gemaskeerd, met geluk denken ze dat jullie zijn omgekomen in het gevecht," Hij keek de rode kater aan, hopend dat hij misschien een beter idee had. Want dit was gevaarlijk en riskant, maar het was nu hun beste optie.

Hij had het kunnen zien aankomen. Muta had het nooit zo duidelijk uitgesproken als Ophelia dat had gedaan. Aan de drie katten bij hem kon hij echter aflezen dat het nu toch wel echt het geval was. Niet alleen Ophelia zou vertrekken, Muta ook. "Bedankt voor alles," zei met tranen in haar ogen. Hellhound's oren zakte in zijn nek. Dit was een vreselijk moment, hartverscheurend. Net zoals het horen dat van de kittens die hij in het Shadowclan gebied had achtergelaten maar één van de drie was blijven leven. De rosse kater beet zijn tanden stevig op elkaar. Dit was net zijn kroost opnieuw verliezen, en dit wás niet eens zijn kroost. "...Goed," kwam Jinx ten zaken. Hellhound draaide zijn oren weer omhoog en ging opnieuw recht zitten. "Als jullie echt weg willen, moeten we het slim doen. Het beste is waarschijnlijk dat jullie ervandoor gaan vlak voordat de Elite zich in een gevecht stort met de clankatten," zei de zwarte kater. Hierop knikte Hellhound bevestigend. Er zou voorlopig geen beter moment komen dan dat. Dit was hun enige kans om fatsoenlijk te kunnen ontsnappen. "Als jullie dan weggaan, zal niemand je missen. Tegen de tijd dat het gevecht is afgelopen zijn jullie al ver weg en moeten jullie je geur hebben gemaskeerd, met geluk denken ze dat jullie zijn omgekomen in het gevecht," vertelde Jinx het plan dat hij had bedacht. Er verscheen een frons op Hellhound's kop. Dit was een behoorlijk riskant plan. "Oké." Muta leek het wel met Jinx' plan eens te zijn al was er ook een frons op haar kop verschenen. "En wat doen jullie? Claw is slim genoeg om te bedenken dat we geholpen zijn." De bezorgde toon in Muta's stem viel te horen. Het was niet de tijd om over hun te denken, dit was de tijd dat ze aan hun eigen veiligheid moesten denken. "Ik vertel de clan dat ik jullie naar Rogue One had gestuurd om daar Tank te vertellen zijn Jagers buiten het clangebied te houden. Hier heb ik het met hem al een keer over gehad, ik zal na het gevecht dan ook terugkeren naar hem om dit te bevestigen." Even keek hij de groep katten rond. Hij had hier al best een tijdje over nagedacht en het leek hem iets veiliger voor alle vier dan het plan van Jinx. "Als ik terug kom zal ik het volgende aan Claw vertellen. 'Ophelia en Muta zijn vermoord door onbekende Rogues voor ze Rogue One bereikte. Daardoor zijn ze vermoord. De Rogues zijn op hun beurt weer vermoord door de Defenders van Rogue One.' Tank heeft ingestemd als een getuigen hiervoor te werken." De rosse kater zuchtte een keer diep. Eigenlijk wilde hij dit plan niet eens uitvoeren. Het liefst zou hij de twee kattinnen te zeggen om te blijven. Dat het wel goed zou komen bij de Elite. Dat zou echter te laat zijn nu, de twee waren zeker van hun zaak. "Ik zal de schuld van jullie dood op me nemen gezien het mijn bevel was. Claw zal me toch niet vermoorden. Hij weet dat jullie twee geen zware vechters zijn en hij weet wat hij aan mij heeft. Bovendien zal hij waarschijnlijk de mentor van zijn lieve dochter voor haar neus ook niet ombrengen."

Muta bleef zeker van haar zaak en stemde in met zijn idee. Jinx slikte een brok in zijn keel weg, terwijl het besef met iedere hartslag op hem inbeukte. "En wat doen jullie? Claw is slim genoeg om te bedenken dat we geholpen zijn." Hij wist een waterige glimlach op zijn gelaat te zetten maar voordat hij antwoord kon geven, begon Hellhound met spreken. Hij bracht een beter idee op tafel, met minder risico's. Jinx wiebelde met zijn oren. Hellhound leek dit nog beter uitgedacht te hebben dan hem. Nogmaals kon hij zijn dochters niet in veiligheid stellen, was er ook maar iets dat hij wel kon? De zwarte kater dwong zichzelf om het af te schudden, waarna hij enkel resoluut knikte. "Dat lijkt me inderdaad een beter plan. Toch, hoe weet je dat Tank te vertrouwen is?" Inmiddels vertrouwde hij Hellhound wel, maar voor hetzelfde geld zou deze Tank zijn dochters werkelijk omleggen. Hoe kon hij dat zeker weten? "Dan is dat het plan," Stemde ook Ophelia in. "We kunnen eerst wel bij Zuko terecht, een rogue die ik heb ontmoet." Nogmaals knikte Jinx. "Dat wilde ik ook voorstellen, ik heb hem ontmoet en hij is inderdaad te vertrouwen," Hij vertelde er maar even niet bij dat hij woedend achter de rogue was aangestapt toen hij zijn geur bij die van Ophelia had geroken. Jinx haalde eens diep adem. "Daarbij kunnen jullie ook bij Azola terecht. Ze is een grijze kattin met blauwe ogen en scheuren in haar oren. Als jullie vanuit het rogue gebied noordelijk gaan, kom je aan bij een stel metalen lijnen waar enorme machines langsrazen. Als je dat spoor volgt, op een veilige afstand, zal je haar vinden. Azola is de nicht van jullie moeder," Hij keek ze beide aan en zuchtte. "Maar ze is volledig anders dan.. Zira, ook qua karakter." Haar naam brandde nog altijd op zijn tong, zodra hij hem uitsprak. Daarbij wist hij dat zijn dochters, en dan voornamelijk Ophelia, het nooit zo op Zira hadden gehad. Hij wilde het ze kwalijk nemen, maar kon dat niet. Zira had nooit kittens gewild en hij was er niet geweest om haar te helpen met de opvoeding, het viel te verwachten dat hun band niet goed was geweest. Jinx richtte zijn blik op Hellhound. "En ik ga jou niet in je eentje de schuld laten dragen. Als Claw ons hiervoor wilt straffen, ben ik evengoed schuldig." Even dacht hij na, voordat hij opnieuw sprak. "Omdat het een gevaarlijke reis zou kunnen zijn, zal ik mee gaan ter bescherming. Als jullie weg zijn kan Tank of een van zijn aanhangsels, mits hij te vertrouwen is, mij een aantal goede klappen geven om het realistisch te laten lijken. Acteren kan ik inmiddels wel, dus als ze een bloedende, schreeuwende Jinx terug zien komen zullen ze ons vast wel geloven, en kan Claw ook niet kwaad worden op jou omdat je twee Young Ones alleen hebt laten gaan. " En met dit plan zou hij zijn dochters nog een laatste keer gedag kunnen zeggen, dat recht mocht niemand hem ontnemen.