Bloom.. Bloom.. Boom!

Hier een beetje chillen was eigenlijk wel zijn ding, voor nu leek er nog niet veel mis te gaan op de reis, afgezien van het feit dat Waspsting nog steeds zijn bloed kon drinken en de kater Roughflower ook nog niet weer gevonden had. Wel had hij een paar zoektochten ondernomen, en keken er veel katten naar haar uit. Als het goed was zou de poes snel gevonden worden, en hopelijk liep ze gewoon ergens tussen de anderen. Bij kittens bijvoorbeeld. Daar waren er heel veel van plotseling, en het beviel hem maar al te veel. Vandaar ook dat hij de dichtstbijzijnde kitten een paar grassprietjes toegooide bij wijze van 'aanval'. Eens zien of die wat pit had.

- Bloomkit 1ste post

Zijn uitnodiging tot aanval werd beantwoord met de puurste blik die hij ooit had gezien, en de kater moest zichzelf inhouden niet op te springen en het kleine bolletje neer te knuffelen. Helaas zou het door zijn medereizigers waarschijnlijk weer als 'ongepast gedrag voor een leader' gezien worden - soms leek het alsof iedereen verwachtte dat hij nu plots zonder gevoelens of vernieuwing moest zijn, like.. what?! - en dus hield hij het bij de oprechtste glimlach in tijden. Vol enthousiasme want: Grasgevecht? Om zijn super coole uitnodigende gezichtsuitdrukking kracht bij te zetten pakte hij nog wat van het groene spul, en gooide het zachtjes naar het kleintje. Kittens waren grasproof toch trouwens? Nou ja, only one way to find out.

Ja! Score en tien punten voor hem want de kleine leek geamuseerd te zijn, en hoewel het in diepe stilte was alsof ze van zichzelf niet mocht lachen, was dit toch al een hele overwinning. De kater gaf zichzelf mentaal dan ook een schouderklopje, voor hij met grote ogen toekeek hoe het kleintje probeerde het gras op dezelfde manier terug te gooien. Ze raakte hem bij lange na niet, en dat konden ze niet hebben! Zonder van zijn super chille ligpose te veranderen, schoof de kater wat naar voren, als een soort sneaky hagedis die op een ander plekje wilt liggen. Laag, want hij lag, door het gras, met minimal effort. Een stukje dichterbij, met opnieuw een hoopje gras wat hij naar de ander toegooide. Misschien nu dan?

Het lukte de kleine nog steeds niet, maar hij was trots om te zien dat ze niet opgaf. Go kitten! You can do it! En inderdaad, het duurde niet lang of een grasspriet sierde de poot van de kater, waardoor hij deed alsof hij omviel terwijl de kitten een soort stille overwinningsbrul uitte. Eerlijk, het feit dat ze het in stilte deed maakte het tien keer zo creepy, en de kater trok een onder de indruk zijnde gezicht, om de kitten te tonen dat ze wel heel stoer was. Maar, hij was natuurlijk nog niet overwonnen, dus nogmaals vloog er wat gras door de lucht, dit maal wat meer want het was zo leuk om te zien hoe een kitten het ene moment wit, en het andere moment groen was.

Het was een typische Thunderclanner, die kitten tegenover hem. Ze probeerde uit alle macht, en faalde. Maakte niet uit, gelukkig voor haar had ze nu de eer een ware Shadowclanner die wél kon mikken ontmoet. Tall stak dan ook zijn poot op ten teken dat ze op moest letten, pakte wat gras, en liet heel nauwkeurig zien hoe hij bewoog en richtte. Hopelijk zou ze het nu een beetje na kunnen doen, dacht hij nadat het gras weer in een boogje haar kant op gevlogen was. De kitten was inmiddels zo groen dat wat wraak wel op zijn plek was.