We are on a train going nowhere.

De regen viel gestaag door, niet in grote maten, maar genoeg om haar na verloop van tijd zeiknat te maken. Het paste maar al te goed bij de stemming; grauw, somber en koud. De jonge poes zelf was niet veel beter. Haar gesprek met Jayflame had de grootste lasten van haar schouders gehaald, maar nog altijd lag er een pijnlijk gevoel in haar borstkas. Ze waren nu nog even gestopt bij de Highstones voordat ze verder zouden trekken, wat het er voor haar niet beter op maakte. Hoewel ze niet probeerde te kijken, ging haar blik telkens naar het gebied dat ze achterlieten. Er was niets meer van over, toch verlangde ze nog altijd om terug te keren.
Haar blik ging af naar de katten en voor het eerst zag ze nu ook die bekende, grijze vacht. Meteen stond ze op en trippelde op de poes af. "Rousepaw!" probeerde ze haar aandacht te krijgen, waarna ze op de grijze poes afstapte en innig haar kopje tegen de hare drukte. Het enige positieve aan deze reis was dat ze nu legaal bij haar en Jayflame kon zijn. Misschien moest ze zich daar maar aan vast houden.


-Rousepaw!

Haar vacht hing plat op haar lichaam en toonde haar slanke figuur. Een rilling trok over haar rug. Vreselijk die regen. Het bracht een deprimerende sfeer met zich mee en het was nou niet dat de sfeer al zo goed was. Rousepaw zuchtte terwijl ze haar ogen over de gigantische groep katten liet glijden. Als er iets zo gebeuren wilde ze meteen kunnen ingrijpen. Hier zou ze geen katten verliezen. Niet nog meer. Een stem wekte haar uit haar gedachten. "Rousepaw!" De blauwe ogen van de kattin draaide in de richting van het geluid. Een bruin met witte kattin kwam op haar af getrippeld. Rousepaw had de kattin al weer even niet gesproken. Wel had ze haar eerder die dag nog met Jayflame zien spreken. Slechts een klein glimlachje verscheen op haar kop. Ze kon het op het moment niet opbrengen om enthousiast te reageren. "Heya Routpaw."

Haar vriendin moest een waterige glimlach op haar gelaat forceren, er was niets van haar opgewekte karakter terug te vinden in haar half verzopen verschijning. "Heya Routpaw." Sprak ze enkel. Routpaw trippelde op de al even natte poes af en zette zich vlak naast haar neer, zodat hun natte vachten tegen elkaar aanstrijkten. Misschien dat ze elkaar nog iets van warmte konden bieden, want Routpaws dunne vacht bood dat al tijden niet meer. "Het is nogal een triest hoopje, ons allen bij elkaar,"Verzuchtte ze verloren. "Het enige positieve van deze reis is dat we eens samen kunnen zijn, zonder dat Everstar of wie dan ook er boos tussen komt,"Ze probeerde nog iets van hoop in deze uitzichtloze situatie te scheppen.

Routpaw kwam verder naar haar toe gelopen en kwam dicht tegen haar aan zitten. Het gaf rust om een vertrouwde vacht tegen de hare te voelen. "Het is nogal een triest hoopje, ons allen bij elkaar," verzuchtte de bruin witte kattin. Het leek er op dat de kattin al net zo weinig hoop had als Rousepaw zelf. De zilvertabby knikte een keer bevestigend waarna ze diep zuchtte. "Het enige positieve van deze reis is dat we eens samen kunnen zijn, zonder dat Everstar of wie dan ook er boos tussen komt," vervolgde Routpaw om nog een beetje hoop in de situatie te brengen. Op het moment kon Rousepaw er niet eens meer om lachen. "Waarom moet het nou weer zo gaan? Was er dan niets dat we hadden kunnen doen?" De wanhoop viel te horen in de stem van de kattin. Ze had op het moment echt wat mentale ondersteuning nodig om door te kunnen in deze situatie.

Hoewel ze het probeerde, brachten haar woorden geen glimlach op haar vriendin haar gelaat, zoals ze normaal zouden doen. Routpaws hoop zakte in haar poten. Zijzelf vond dit al vreselijk genoeg, hoe kon ze dan ooit iemand naders opvrolijken? "Waarom moet het nou weer zo gaan? Was er dan niets dat we hadden kunnen doen?" de wanhoop viel te horen in haar stem en Routpaws kleine hartje brak om haar vriendin zo te zien. "Zoals wat?" murmelde ze zachtjes. Als Starclan de regen niet kon laten doen stoppen, hoe konden zij, als sterfelijke katten, dat dan wel? "Ik zou niets liever willen dan daar blijven, maar dat zou zelfmoord zijn," Ze beet op haar lip om niet nogmaals emotioneel te worden. "Dit is onze enige optie,"

"Zoals wat?" vroeg Routpaw haar met een zacht stemmetje. Dit was al helemaal vreselijk, nu ging ze er ook nog anderen mee deprimeren. Dat was dan al wel het laatste dat ze wilde. "Ik zou niets liever willen dan daar blijven, maar dat zou zelfmoord zijn," vervolgde Routpaw op een zachte toon. Vanuit haar ooghoeken zag Rousepaw dat de kattin naast haar op haar lip beet. "Dit is onze enige optie," besloot de kattin. Rousepaw drukte zachtjes haar kop in de vacht van de tabby naast haar. Op het moment was dat het enige dat nog een beetje fijn voelde. Bij de katten zijn waar ze veel om gaf, zowel die uit haar eigen clan als die uit de andere clans. "Ik ben blij dat jij hier bent, met z'n allen komen we er wel doorheen." Hoewel ze het zelf nog niet helemaal geloofde murmelde ze dit toch.

[Dit is Rouse' 200e IC post ]

Rousepaw drukte haar kop zachtjes tegen haar gevlekte vacht. Routpaw liet een zacht gesnor horen en leunde met gesloten ogen even tegen haar vriendin aan. De rest van de katten mochten denken wat ze wilden, hun vriendschap ging dwars door al hun venijnige blikken heen. "Ik ben blij dat jij hier bent, met z'n allen komen we er wel doorheen." Routpaw knikte. Of ze het geloofde, wist ze niet. Momenteel leek dit alles een nogal uitzichtloze situatie, maar als ze ook nog de hoop zouden verliezen, zou er niets meer over zijn. "Precies, daar moeten we in geloven," Ze zuchtte en zocht naar een nieuw onderwerp, want ze had genoeg gehoord over deze verdomde reis. "Heeft Mistgaze je nog op je kop gegeven, voor de laatste keer dat je Windclan territorium inkwam?"

Woo congrats!

Het zachte gesnor van Routpaw werkte kalmerend voor haar. Er viel een deken van rust over haar heen en dat was eigenlijk wel heel fijn gezien ze dat de laatste paar dagen weinig meer had gevoeld. "Precies, daar moeten we in geloven," stemde Routpaw met haar in. De bruin witte kattin zuchtte waarna er een korte stilte viel. Een stilte die Rousepaw niet eens zo erg vond. Als een stilte rust in zich had waren ze nooit zo erg. Stiltes om verdriet, schok, woede of paniek, die waren vreselijk. "Heeft Mistgaze je nog op je kop gegeven, voor de laatste keer dat je Windclan territorium inkwam?" Er verscheen vrijwel direct een onhandig glimlachje op de kop van de zilvertabby. "Oops?" zei de kattin op een 'onschuldige' toon terwijl ze haar kop weer hief. "Daar heb ik het nog niet met haar over gehad." Haar ijsblauwe ogen keerde zich richting de lucht. Oh als Mistgaze er maar niet achter zou komen voor ze het haar kon vertellen.