Sometimes likes can turn into fears ~ Open

Een klein meertje lag te glinsteren in de dalende zon. Wavepaw snoof de overheerlijke geuren op van het water, het rook zo fris. Hij trippelde naar de oever toe en stak een pootje in het water. In de weerspiegeling zag hij zichzelf, een kleine bruine tabby. Hij glimlachte naar zijn spiegelbeeld. Even stak hij zijn kop omhoog. Een paar andere katten waren ook naar de waterkant gelopen. Zijn ogen daalden weer neer op het prachtige blauwe oppervlak. Het was zo mooi, zo oogverblindend. Genietend sloot hij even zijn ogen, terwijl de laagstaande zon zijn pels vriendelijk verwarmde. Stilletjes luisterde hij naar het geruis van de wind op het water en verdrong hij de geluiden van de clans naar de achtergrond. Op dat moment kon hij zich niet voorstellen hoe sommige katten niet van water hielden. Water was juist het mooiste wat er was! Voelden zij zich dan niet zo gelukkig bij het geruis, de frisse lucht, het prachtige oppervlak? Hij moest denken aan de Rivierclan katten, die vissen konden vangen en konden zwemmen. Hij zuchtte. Kon hij ook maar zwemmen. Kon hij maar weg zwemmen van het drukke clan gedrang, van de katten die allemaal zoveel groter waren, van de katten voor wie hij alleen maar ontzag had. Als zwemmen hem groter kon maken, dan zou hij elke dag zwemmen. Waarom was hij zo klein, waarom hij? Hij opende zijn ogen en knipperde. Nog ietsje dieper waadde hij en de kleine kater spon toen het water langs zijn vacht stroomde. Hij haalde langzaam, diep adem. Waarom hielden de meeste Shadowclan katten niet van water of van regen? Waarom moesten ze uit het oude woud vertrekken, alleen maar omdat daar veel water was? De apprentice begreep het gewoon niet. Als de Rivierclan kon leven met water, waarom konden alle clans dat dan niet? Waarom leerden alle clans niet vissen en zwemmen? Dan was het leven toch zoveel makkelijker? Hij zuchtte nogmaals diep. Waarom waren er zoveel dingen in de wereld die hij niet begreep?

~ Open voor iedereen <3

Oh, eindelijk! Ze werd neergezet door Vixenleap en haar werd verteld dat ze even een pauze gingen houden en dat 'mama even ging jagen'. Ze knikte en beloofde haar moeder lief te blijven zitten waar ze haar achter zou laten. Maar zelfs Vixenleap wist dat niets daarvan waar was. Ze hield teveel van andere katten ontmoeten, van vrolijk met de andere kittens spelen, om hier maar saai op één plek te zitten waar op een andere plek misschien iets veel leukers aan de hand was! Al snel werd haar aandacht getrokken door een hoop katten die naar een bepaalde plek liepen, of eigenlijk waren het maar een paar katten. Ze liep met ze mee en probeerde tussen de poten door te zien waar ze heen gingen. Het zag er best gezellig uit. De kitten besloot voor de groten uit te rennen. Oh, wat fijn! Haar kleine pootjes brachten haar natuurlijk niet veel verder dan de grote warriors die liepen. Ze was veel te klein en veel te onhandig om snel te rennen op het moment. Vrolijk rende ze richting het onbekende. Zonder enige vrees. Opeens was de houvast die ze op de grond had weg. Had plaatsgemaakt voor het ondiepe water, dat voor de kitten nogal heftig diep was. Ze spartelde even, het leek op rennen maar maakte niet veel uit op de ondergrond waar ze op probeerde te staan. Het was immers water, maar dat wist de 1 maan oude kitten niet. Ze zonk als een baksteen. Blubblupblup, onder water.

~~I guess we can say she's not the smartest kitty..~~

Wavepaw was nog steeds diep in zijn overpeinzingen verzonken. Waarom ging alles zoals het ging? Kwam dat door de Starclan? Waarom maakte de Starclan de ene kat bang voor water, en de andere kat niet? Hij zuchtte nogmaals diep. Plotseling werd hij opgeschikt door een plons naast hem, die zijn pels doorweekte. Niet dat hij dat laatste heel erg vond, maar een beetje ongemanierd was het wel. Waarom kon hij niet even met rust gelaten worden? Een beetje verontwaardigt draaide hij zijn hoofd weer naar voren. hij wilde verder denken en probeerde het gespetter naar de achtergrond te verdringen. Opeens realiseerde hij zich dat geen enkele kat expres zou spetteren. Met een ruk draaide hij zijn hoofd weer in de richting van het geplons. Tot zijn schrik zag hij dat het een kitten was, die nog verder het diepe water in zwom. O nee, ze zwom niet, ze zonk. Als een kei die in de rivier werd gegooid. De kitten was vast niet oud en kon natuurlijk niet zwemmen. Met grote ogen van schrik keek hij naar de kitten. Waarom moet dit nu gebeuren, nu ik de enige ben die dit kan zien? Waarom kan ik niet zwemmen? jammerde hij in zijn hoofd. De andere katten waren een eind verderop aan het baden, hij was de enige in de buurt van de kitten. Er zat niks anders op, Wave moest de kitten op gaan halen. Het water voelde opeens niet meer zo veilig en het leek plotseling een aantal graden kouder. Hij haalde diep adem. Waarom durfde hij niet, waarom stond hij maar en keek hij? Waarom sprong hij niet het diepe in? Hij moest wat doen. Nu. Anders zou de kitten verdrinken. Hij haalde diep adem en sprong de kitten achterna, het diepe, donkere water in.

De kitten had helemaal niet doorgehad dat ze niet over de nieuwe grond kon rennen. Het bleek vloeibaar te zijn, zoals de melk die ze bij Vixenleap mocht drinken. Water. Maar ze kende die term nog helemaal niet, nog te jong om te begrijpen wat er gebeurde, zonk ze als een baksteen. Oh god, en wat nu? Ze spartelde maar wat met haar pootjes, maar niets wat ze deed hielp haar om weer omhoog te gaan. Nog voordat haar kopje onderwater ging hapte ze instinctief een diepe teug lucht naar binnen en hield ze deze in toen ze kopje onder ging. Oh Starclan, en wat nu? Ze kon niet ademhalen, dat voelde niet veilig genoeg, zo ver kon de kitten wel al denken. Opeens hoorde ze achter, of boven ze wist het eigenlijk niet, zich een plons. Kwam iemand haar achterna? Ze deed haar best om de lucht in haar lichaam te houden, maar ieder spiertje in haar lichaam leek ernaar te schreeuwen voor nog een diepe teug lucht. Maar die was er niet. Er was geen lucht om haar heen. Enkel de vloeistof die haar vacht zo drijfnat en zwaar had gemaakt dat ze niet eens meer een poging durfde te wagen om naar boven te spartelen.
Stil zonk ze, langzaam, maar zeker.

Het water overspoelde Wavepaw. Hij probeerde met zijn poten te trappelen en vooruit te komen, maar het lukte niet goed. Hij probeerde zijn kop boven water te houden, maar zelfs dat lukte niet en hij voelde hoe hij langzaam naar beneden zakte. Nee, zo mocht het niet gaan. Hij was niet bang voor water, hij zou er niet sterven! Met die gedachte begon hij weer in het wilde weg met zijn poten te trappelen. Zijn longen voelden aan alsof ze elk moment konden barsten. De jonge tabby gaf het water nog een harde trap en brak door het wateroppervlak heen. Een rilling kroop over zijn rug. Buitenadem hapte hij naar lucht, bang dat hij weer zou zinken. Hij zonk niet. Integendeel, hij bleef drijven! Hij zwom! Wavepaw's hart maakte een sprongetje. Hij zwom, hij zwom gewoon! Hij had het gevoel dat hij een was met het water, zijn poten bewogen op een bepaald ritme. Er was niks meer, behalve water, en dat maakte hem zo gelukkig, al begreep hij niet waarom. Wat geblub maakte een einde aan zijn vreugde. De kitten was nog steeds onder water! Hij nam weer een grote slok lucht en dook dit keer met meer zelfvertrouwen. Het water prikte in zijn ogen. Aan dat zintuig had hij niks. Hij bleef trappelen met zijn poten. Daar, daar zag hij een stukje vacht! Met een laatste krachtinspanning schoot hij naar voren. Hij opende zijn kaken klemde ze om het natte bolletje vacht. Hij moest opschieten, het water was voor hem al koud, laat staan voor de kitten. Ze moesten uit het water, en snel!

Blup.. nog een luchtbelletje dat haar mond verliet. Ze wist niet hoe lang ze dit nog vol kon houden. En de kou! Oh Starclan, dit soort kou had ze nog nooit eerder gevoeld! Ze had zich altijd lekker warm gevoeld in haar moeders bijzijn of die van haar vader en Newleaf zorgde er nou niet bepaald voor dat ze de extreme kou van de Leafbare had gevoeld. Maar dit water, het was hier veel kouder dan ze gewend was. Ze deed nog een korte poging naar boven te komen, door haar pootjes nu in een ander ritme te bewegen. Het lukte niet. Ze kwam wellicht een klein stukje omhoog, maar dat was alles. De kleine kitten had de kracht niet om omhoog te komen, daar was ze nog te jong voor, nog te onervaren voor deze vreemde omgeving die haar clangenoten 'water' noemden. Opeens voelde ze hoe een ander haar bij haar nekvel greep en haar stevig vast hield. Opeens werd ze omhoog gedragen en ze hoopte.. ja ze hoopte heel erg dat ze snel weer lucht naar binnen kon happen. Ze snakte ernaar.

De kitten was zwaarder dan gedacht, en even trok ze hem nog dieper naar beneden. De druk op zijn longen werd ook al opgevoerd, en hoewel hij het zwemmen heerlijk vond, wilde hij nu toch echt snel het water uit. Hij trok nog iets meer aan haar nekvel en stak zijn kop omhoog. Hij begon weer ritmisch te trappelen met zijn poten. Een klein luchtbelletje ontsnapte uit de mond van de kitten. Hij moest nu echt opschieten! Hij spande nogmaals zijn spieren aan en voelde hoe hij langzaam omhoog dreef. Wat een geluk dat de kitten nog zo jong was, anders had hij haar nooit kunnen houden. Hij voelde hoe het water aan zijn vacht trok. Hij ging niet verdrinken, de kitten ging niet verdrinken. Hij had geen angst voor het water, hij was een met het water. Sterker nog, hij was het water. Hij bewoog alsof hij ervoor gemaakt was, zijn kleine lichaam stroomlijnde door het water. Misschien heeft de Sterrenclan me daarom zo klein gemaakt. De gedachte borrelde op in zijn hoofd. Hij glimlachte, ook al kon dat niet onder water. Het geweldige gevoel spatte uiteen toen hij bovenkwam. De koude sloeg in zijn gezicht, zijn poten voelden plotseling zo slap en vermoeid. Hijgend snakte hij naar adem, maar dan moest hij de kitten los laten. Het moest maar even. Heel kort liet hij de kitten los, nam een diepe teug lucht en greep haar direct weer vast. Nu moesten ze snel naar de kust. Direct zette hij zijn vermoeiende poten weer in beweging. Zijn missie was nog niet volbracht.

Ze werd gered! Wooh! Het leek er echter niet op dat de kat die haar probeerde te redden een ster was een zwemmen, maar zolang hij hen naar boven kon krijgen vond zij het goed. Dat was het enige wat ze nu wenste. Een hapje lucht. Een fijne hap lucht. Opeens gebeurde het dan ook. Ze kwamen boven water. Greykit zoog haar longen vol met de lucht waar ze zo erg naar had gesnakt, ze had nooit geweten dat je lucht zo hard kon missen. Nou, nu wist ze het. Opeens werd ze losgelaten. Kort schoot er een rilling door haar lijfje, oh starclan nee, hij liet haar toch niet weer zinken hé? Gelukkig duurde dat loslaten maar enkele secondes en voordat ze het wist had de kat die haar had gered haar weer vast. Waar ze natuurlijk heel dankbaar voor was. Ze bleef stil, ademde enkele keren diep in en uit en hoestte een paar keer, om het water dat ze had binnengekregen op te hoesten. Nu alleen weer terug komen op het vaste land.

Hij was uitgeput. Hoe licht sommige kittens er ook uitzagen, als ze een natte vacht hadden wogen ze nog best wat. Constant was hij bezig met de kop van de kitten boven water te houden. Zijn kaken hielden haar nekvel stevig vast, no way dat hij zijn kostbare vrachtje los ging laten. De jonge tabby kreunde en hijgde terwijl zijn poten door het water maaiden. Uit zijn ene poot was het gevoel getrokken, het voelde als een nutteloos ding waar Wavepaw niks aan had. Wat zou het nu toch mooi zijn als hij zwemvliezen had. Zijn moeder zij het altijd tegen hem als hij in de regen aan het spelen was. "Kom naar binnen, Wavekit! Anders krijg je nog zwemvliezen tussen je tenen groeien, dat wil je toch niet?" Bij de gedachte aan haar ging hij nog harder trappen met zijn poten. Deze kitten had een moeder, en die moeder moest wel ongerust zijn! En straks zou ze nog onderkoeld raken in het ijskoude water! Wavepaw hijgde en voelde het water in zijn oren stromen. Een krampende pijn schoot door zijn nek, lang zou hij de kitten niet meer kunnen houden. Een golfje rolde over het duo heen en Wavepaw begon te hoesten. Hij kon echt niet langer meer. Gelukkig kwam de oever steeds dichterbij. We. Zijn. Er. Bijna. We. Zijn. Er. Bijna. Herhaalde hij alsmaar in zijn hoofd. En toen was er grond onder zijn poten. Grond! Ze stonden op de grond! Ze hadden het gered!

Misschien is het handig om Greykit's moeder een PM te sturen? Ze zal wel ongerust zijn ;D

Ze was de kat die haar naar boven had gehaald heel erg dankbaar, ook al wist ze niet wie het was. Ze had zijn poten zo af en toe voorbij zien schieten tijdens het zwemmen, maar meer van de kat had ze niet gezien. Het was niet haar moeder geweest, noch haar vader. En zijn geur was haar onbekend. Ze hoopte maar dat ook hij het ging redden, dat hij haar en zichzelf terug naar de oever kon brengen. Want bah, ze begon het toch wel koud te krijgen nu! Opeens voelde ze hoe de kater meer houvast kreeg en voordat ze het wisten stonden ze op de grond. Ze werd losgelaten en kon de grond weer onder haar pootjes voelen. Daar was ze blij voor. De seal point kitten sloeg even kort met haar haartjes heen en weer om het water eruit te krijgen, maar deze bleven helaas wel nog steeds een beetje nat. Haar helderblauwe oogjes gleden naar de kat die haar gered had. Hij was niet al te groot, maar véél groter dan haar. Ze glimlachte naar hem en voordat ze iets kon zeggen sprong ze op hem af en gaf ze hem een soort semi-knuffel bij zijn poot. "Bedankt!" Zei ze vrolijk. Haar redder in nood!

Oh uh haar moeder is een NPC, kan haar wel laten komen tho? ;D ~~dan kunnen we miss een vervolgtopic uiteindelijk doen bij de mountains na dit?~~~

Uitgeput kroop-glibberde hij de oever op en liet de kitten los. De kitten leek ongedeerd, zelfs nog vol leven. Wavepaw had geen idee waar ze al die energie zo vandaan haalde, maar de kitten stormde op hem af en gaf hem een soort knuffel. Wavepaw's mondhoeken krulden tot een flauw glimlachje. Nu kon hij de kitten voor het eerst echt goed zien, ze was een seal point en had ook blauwe oogjes, al waren die van haar wat grijzer. Ze zou het wel koud hebben, met haar korte druip natte vacht! Hij had het immers ijskoud en was al een stuk ouder. Met een soort van vastberadenheid likte hij haar vacht, de andere kant op dan de haren gingen. Zijn moeder deed dat ook altijd bij hem als hij buiten had gespeeld, je werd er veel sneller warm van. Met grote, raspende likken probeerde hij haar warm te houden. Hij stopte even en keek rond, of hij misschien de moeder van de kitten zag. Ze zou wel ongerust zijn! De kleine tabby kon niet goed ruiken van welke clan ze kwam. Haar lichaamsgeur rook volledig naar water. Hij richtte zich weer tot de kitten en ging door met het likken. en met die bezigheid kwam het besef. Hij had een leven gered van een kitten! Hij, de kleine kater van de Shadowclan, had een onbekende kitten gered, terwijl hij nog nooit eerder gezwommen had! Hij voelde zich apetrots en wierp een blik vol liefde naar de Starclan, die ondertussen al langzaam te voorschijn aan het komen was. Ja, de Starclan ging zeker met hun mee op reis, daar was geen twijfel over mogelijk.

Ja, is goed!

Ze had Wavepaw een knuffel gegeven en hem bedankt, want ze was hem ook wel heel erg dankbaar. Ze liet haar helderblauwe ogen op het water vallen en knikte kort. Ze vond het water niet eng, nee, zeker niet. Als katten zoals deze kater altijd in haar buurt bleven kwam het helemaal goed, zelfs. Haar moeder had haar verteld dat zij haar ooit zou leren zwemmen, dus dat ging helemaal goed komen, toch? Misschien kon de kater voor haar het wel aan haar leren - aangezien hij er ook wel wat van af wist. Ze kreeg het koud, maar de kater leek meer kennis te hebben over kittens dan ze had gedacht. Hij begon tegen de richting van haar haren in haar te likken en al snel kreeg de kitten het al een beetje warmer. Dit deed haar moeder ook altijd als ze het koud had, dus het was niet raar in haar ogen. Echter zag ze er nu wel uit als een ontplofte fluff. Opeens kwam haar moeder uit de menigte naar hen toe, ze leek doodongerust. "Greykit!" Sprak ze, waarna ze haar kitten bij de shadowclan kater vandaan haalde en hem zelfs wellicht een beetje wantrouwend aankeek. Dat alles merkte Greykit echter niet op, ze snorde toen ze haar moeder zag en gaf haar een kopje. "J-je bent.. nat.." Sprak haar moeder op een verbaasde toon en Greykit knikte. "Ik ben gevallen in het water en .. uh.." ze kende de katers naam niet. "Deze kater heeft me eruit gehaald!" Sprak ze vrolijk. "Hij heeft me gered!" Ze snorde en kroop tegen haar moeder op, die nu dankbaar naar Wavepaw keek. "bedankt," sprak Vixenleap, maar ze gaf de kater niet veel tijd om te reageren, aangezien ze al snel opstond en haar kitten oppakte en wegliep, terwijl de menigte in. Waar haar kitten veilig was.

Zullen we een vervolgje doen in het mountain gebied?~

Greykit was niet al te geschokt van haar avontuurtje. Zou ze het misschien, heel stiekem, wel erg leuk gevonden hebben? Hij grijnsde zachtjes onder het likken. De meeste katten zouden wel twee keer denken voordat ze vrolijk het water in jumpten. Hij richtte zijn hoofd weer naar de Starclan. Ze waren er, en ze hadden hem geholpen. Een stukje van zichzelf had hij vandaag terug gevonden. Een doodongeruste moederkat kwam aan gehold. Eerst keek ze wantrouwend naar de jonge apprentice. Natuurlijk, elke bezorgde moeder zou wantrouwend kijken naar iemand die haar druipnatte dochter aan het warm likken was. Hij zei niets en liet de kitten, Greykit heette ze, het woord doen. De gespannen blik van de moederkat veranderde in een dankbare. Hij knikte de moederkat met stralende ogen toe. Volmaakt gelukkig bestond niet, maar vandaag kwam wel erg dicht in de buurt.

Topic uit. Wil jij het vervolgtopic maken?

Onderwerp: Re: Sometimes likes can turn into fears ~ Open