Gardening for dummies

Na een stop bij de High stones waren ze nu toch eindelijk door getrokken, zo ook de jonge poes. Routpaw wist niet goed wat erger was, verder van huis verwijderd raken of nog langer toekijken hoe het langzaam werd weggewassen. Hoe dan ook, ze leken gevangen tussen twee vuren. Blijven zou hun einde betekenen, maar nu dwaalden ze enkel op één enkele aanwijzing van Starclan door gebieden die geen van hen allen ooit had betreden. Dit was mensen gebied, het behoorden hen niet toe. Dit wist Routpaw maar al te goed, daarom kon ze maar geen rust vinden toen ze kort voor de nacht weer besloten te rusten. Om zichzelf toch nuttig te maken besloot ze er maar stilletjes op uit te trekken. Immers waren ze eerder een aantal huizen gepasseerd waar ze de sterke geur van kattenkruid had geroken. Toen had ze niet kunnen stoppen, maar nu wist ze waar ze heen moest. Er zaten tigtallen, natte, vermoeiden katten bij elkaar, het was enkel een kwestie van tijd totdat ofwel withoest ofwel groenhoest uit zou breken, liever was ze daar op voorbereid. Dus sloop ze een van de tuinen in en begon daar te snuffelen naar de zoete kruiden, onbewust van het feit dat ze niet de enige was met dit idee.

May I? c:

Haar groene oogjes volgden de zwarte kater als hij door de schaduwen sloop - hij leek niet gezien te willen worden, wat het alleen maar interessanter voor haar maakte. De grijze poes grijnsde en vertraagde haar pas, zodat de anderen haar voorbij zouden lopen. Ze glipte weg, misschien niet geheel ongezien maar dat deed er voor haar niet zo toe. Snakesong trippelde achter haar clangenoot aan en zag hem een tweebeentuin ingaan. Oeh, interessant.. Ze was nog nooit eerder zo dicht bij de tweebenen geweest, ze had nog nooit een tuin ingelopen. Ze was nieuwsgierig en dat was duidelijk te zien aan haar oogjes. De kattin klom op het hek en sprong soepel naar beneden. Haar pootjes maakten geen geluid op het gras en haar slanke grijze gestalte was moeilijk zichtbaar tegen de grijze achtergrond van het hek. Er was hier ook een Windclanner, dat kon ze ruiken.. De warrior voelde zich als een spion, die ongezien katten kon volgen en met éénhaal van haar poot de vijanden van haar clan kon uitschakelen. Het maakte een kittenachtig geluk in haar los dat doorscheen in haar grijns. Bijna nonchalant dook ze naast Blackbear op, kijkend naar de windclanner. Waarvoor zouden deze twee hier zijn? Toch geen geheime romance, hopelijk? Hoewel dat wel spannend zou zijn natuurlijk..

De wind had haar tegen gestaan, waardoor de jonge poes pas de aanwezigheid van de zwarte kater doorkreeg toen hij op haar stapte. Bij het horen van zijn pootstappen draaide ze zich om, enkel om in de ambere ogen van een enorme zwarte Shadowclanner te kijken. Routpaw slikte en bewoog wat ongemakkelijk met haar oren, deze kater zijn houding was niet al te vriendelijk, noch waren de woorden die hij vervolgens sprak. ”Ben je gevolgd?” Ze keek hem wat verward aan. "Gevolgd..?"Nogmaals bekeek ze hem, maar het was niet Acefray die voor haar stond. Dit was een warrior, wat was hij hier aan het doen? Ze schudde haar kop."Oh nee, nee, ik was hier enkel opzoek naar kruiden," ze gunde hem een nerveuze glimlach. "Sorry als ik je, eh, u stoorde," stoorde met wat eigenlijk? Ze had geen idee, maar echt zin om hem ernaar te vragen had ze ook weer niet. De kater zag er niet uit alsof hij zin had in een gezellig, nachtelijk gesprek. Echter bleek al snel dat er nog een aanwezige was. Nog minder op haar gemak zag ze toe hoe een bruin-grijze poes die ze haast voor Acefray had aangezien zich bij hen voegde. "Ehm, goedenavond,"Was ze in een soort geheime Shadowclan meeting terecht gekomen?

De pluizige poes glimlachte vriendelijk naar de Windclanner, die nu niet bepaald op haar gemak leek bij de twee grote Shadowclanners. Begrijpelijk wel. Ze zag er natuurlijk héél gevaarlijk uit met haar grote gestalte. Haar twinkelende groene ogen verpesten dat aanblik natuurlijk meteen. In dat opzicht leek ze ook geweldig hard op haar broer; die pluisbal kon ook niet angstaanjagend zijn als zijn leven ervan af hing. Ze knikte even naar Blackbear toen die haar begroette. "Hee blacky.", mauwde ze speels terug, heel goed wetend dat dat hem zou irriteren. Haar staart zwaaide vrolijk heen en weer en ze knikte toen hij zei dat Bitter catnip nodig had. dan zouden ze daar maar eens naar gaan zoeken, niet waar? Dankzij Acefray wist ze wel ongeveer hoe de belangrijkste kruiden eruitzagen en roken, en als ze zich niet vergiste was de Windclanner ook een medicine cat, dus dat moest wel goed komen. Routpaw was haar naam, ja toch? "Je kan ook helpen zoeken Routpaw, je kent er toch wat van? Dan kan je ook wat nemen als Windclan dat nodig heeft.", mauwde ze vriendelijk. Snakesong was zich niet echt bewust van het feit dat Blackbear dat niet zo zou appreciëren, ze deed het gewoon vanuit de vriendelijkheid van haar hart. Geen enkele clan verdiende het om katten te zien sterven, zeker niet als er dingen aan gedaan konden worden. Ze waren immers allemaal samen; samen uit, samen thuis.

(laat, sorry :'))

Bij haar woorden snoof hij even, maar maakte voor de rest geen aanstalten om naar haar uit te vallen, Starclanzijdank. "Maakt niet uit. Zolang je niet alle kruiden voor WindClan claimt, kan ik er nog mee leven", Ze keek hem met een kleien frons aan maar schudde haar kop. "Eh, nee, dat was ik niet van plan,"Zoveel kon ze niet eens dragen, daarbij, ze moesten leren samen te werken, samen te delen. Routpaw was de vijandigheden tussen haar clan en de andere clans alweer volledig vergeten, maar dat gold niet voor haar mede katten.
Nog een kat voegde zich bij hen, wie de grote kater liefkozend 'Blacky' noemde. Routpaw deed haar best niet te lachen en dat was vrij goed aan haar te zien. Kennelijk was dit Snakesong, een poes die haar wel aardig leek. Al voelde ze zich vrij klein en fragiel tegenover de twee grote Shadowclanners. "Je kan ook helpen zoeken Routpaw, je kent er toch wat van? Dan kan je ook wat nemen als Windclan dat nodig heeft." Ze knikte en gunde haar een vluchtig, nerveus glimlachje. "Eh, well, Lizardpath heeft me nog nooit meegenomen naar een Twoleg place zoals hier, maar ik weet hoe het ruikt en waar we het zouden moeten vinden," Miauwde ze met haar zachte, voorzichtige stem. Nu moest ze dit alleen nog waar zien te maken. Wat nerveus snoof ze de lucht op en kon tot haar geluk nog steeds het kattenkruid ruiken. De jonge poes stond op en keek eenmaal achterom. "Hierheen... Denk ik," ze begon rustig richting een bosje planten onderaan een hek te lopen, waar de zoete geur vandaan kwam.