een nieuwe plek

-only raintail en winterpaw-

De zon spreidde haar gouden stralen over het windclan gebied. Een zachte bries streek door zijn pels en bracht de geur van prooi mee, een
konijn. Even controleerde Ravenpaw of er geen geur tussen zat van een concurrerende clan maar de lucht was enkel doordrongen van windclan
geuren vermengt met de licht geur van prooi. Hij zakte nogal ongemakkelijk in sluiphouding en ging poot voor poot naar de geur toe.
langzaam liep hij tussen het gras door naar waar de geur vandaan kwam. Ravenpaw sloop snuffelend tussen het hoge gras, de warmte was
verstikkend en zijn zweet glinsterde als dauwdruppels in de zon-hoog-zon. Ravenpaws vacht glansde dof terwijl het opwaaiende zand in
zijn pels achterbleef. Er was nergens een boom te bekennen die hem koelte en schaduw kon verschaffen en ook nergens een regenplas om zijn
drost te lessen. Langzaam werd de geur sterker en het landschap opener. Het gras werd groener en hier en door doken heide struiken op. De geur
was nu sterk genoeg om zeker te weten dat zijn prooi zich dichtbij bevond. Ravenpaw verschool zich geruisloos achter een bosje struikheide,
onhoorbaar mopperde hij terwijl de paarse takken ongemakkelijke in zijn zij staken. Glurend tussen de struik door zag hij een jong, zenuwachtig
konijntje nerveus van wat gras knabbelen. De snorren van de prooi trilden onrustig, zich er goed van bewust dat elke seconde dat hij
langer at zijn dood kon betekenen. Nog even... en... ja, Ravenpaw sprong van achter zijn schuilplaats vandaan, het konijntje keek angstig op en
sprong in snelle gelijkmatige passen weg. Ravenpaw kwam pijnlijk neer op zijn poten. Zonder er bij na te denken spurtte hij achter zijn prooi
aan, de angstgeur van het konijn hing onmiskenbaar in de lucht en Ravenpaw kon die makkelijk volgen. Het landschap werd groener en er
rezen al bomen langs hem op. Er verscheen korenbloem tussen het gras en brem stond naast heide. Ook al werden de planten groter, Ravenpaw kon
het konijn steeds beter zien. De opkomende bomen wierpen zalige schaduwen over de vlaktes. Plots gebeurde alles in een stroomversnelling: een
kronkelige boomwortel versperde de weg, Ravenpaw knalde er met vol snelheid tegen aan tolde door de lucht en kwakte versuft op de grond.
Hij nog net een bruine vlek als konijn onderscheiden voor die oploste in het vage landschap. Er doemden zwarte vlekken op in zijn zicht als
onweerswolken in een zomerse hemel en hij was afgemat daar de harde klap maar toch dwong ravenpaw zichzelf te wandelen nu zag hij enkel nog een
enorme poel groter dan welke regenplas dan ook die Ravenpaw ooit had gezien. Zijn hoofd tolde pijnlijk en de bewondering maakte plaats voor
uitputting. 'Waauuw kreunde hij nog voor de drang naar slaap de overhand nam en hij zichzelf neerlegde op een plaats die voor hem nog volledig
onbekend was.

De droom die hij gisteren had, was raar. Veel te raar. Het leek erop alsof het echt was. Maar dat was het natuurlijk niet. In die droom werd hij vermoord, door een of andere kater die hem plots aanviel, netalsof hij de prooi was geweest. Hij had de kater kunnen doden, maar er waren vrienden van hem in de buurt, die hem telkens tegenhielden. Hij schudde zijn hoofd en stapte verder over het droge gras. Het was een vreemde droom geweest. Gelukkig niet echt. Want als het echt was geweest was hij gestorven voordat hij een mentor zou worden. Hij voelde het gewoon, Bij de volgende ceremonie werd hij mentor! Zijn ogen straalden terwijl hij vooruit keek. Hij ging zitten en luisterde naar de geluiden van het bos. Totdat hij een scherpe geur rook, Een geur van een apprentice. Hij grinnikte. Het was Ravenpaw, Ook hij had nog geen mentor. Hij stond op en liep kalm naar de plek waar hij de geur hoorde. Toen hij Ravenpaw zag bleef hij staan. De jonge apprentice was duidelijk op jacht, Een jong konijntje zat daar te eten. Hij ging zitten en sloeg zijn staart voor zijn poten. Kijken hoe Ravenpaw het deed. Toen Ravenpaw opspring, en het konijntje wegrende grinnikte hij. Foute zet. Hij sprong op en haalde Ravenpaw in, Zonder gezien te worden. Hij hoorde een klap en zag hoe Ravenpaw viel, het was een pijnlijke val. Hij trok een wenkbrauw op en keerde zijn hoofd naar de jonge apprentice. Toen deze flauw viel schudde hij even zijn hoofd. Hij liep naar Ravenpaw toe en duwde deze even met zijn snuit. "Ravenpaw? Gaat het een beetje?" Vroeg hij waarna zijn amber kleurige ogen naar de jonge kater keken. Hij gaf de jonge Apprentice een lik tussen zijn oren in en ging daarna zitten. "Jammer van dat konijn," Zei hij waarna hij grijnsde. "Je moet nog veel leren over jagen." Hij keek naar voren en snoof in de lucht. "Dat konijn kon je ruiken, hij rook je spanning én het duurde te lang. Als je meteen had toegeslagen had je dat beestje vast en zeker te pakken gekregen" Hij grijnsde en keek richting Ravenpaw. "Gaat het een beetje? Je viel wel erg hard." Hij keek Ravenpaw aan en knikte, Hij kon hem helpen, het enige wat deze hoefde te doen was: Even zeggen dat hij moest helpen. Zijn blik gleed weer naar voren en hij grijnsde. "Misschien dat ik je een beetje kan leren jagen, want je hebt nog geen mentor en ik nog geen leerling. Dan kunnen we in de tijd voor de ceremonie nog even lol maken samen of niet?"

Alles was zwart, elke vierkante meter was bedekt met een donkere stof nog duisterder dan het zwart in het diepst van de nacht. Het enige met een andere kleur dan de omgeving was het witte puntje op Ravenpaws staart en zijn groene ogen glimmend in de onmetelijke duisternis. Er doemden stemmen op in deze onbekende leegte ze leken heel ver weg alsof ze naar hem toegeschreeuwd moesten worden maar dan nog maar nipt gehoord konden worden. 'Raven.....een beetje' riep een gedempte stem naar hem toe. Het galmde door de leegte terwijl ze langzaam verdwenen in de absoute duisternis. Ravenpaw voelde een zachte lik op zijn hoofd, het voelde aan alsof de wind door zijn pels streek. De woorden klonken steeds luider:'Je moet nog veel......jagen.' 'Dat konijn kon je ruiken, hij rook .. spanning.. en te lang. als je.....toegeslagen...je dat beestje zeker te pakken.... gekregen..' het klonk steeds luider en het werd steeds makkelijker de woorden te onthouden. 'Gaat het ... beetje? Je viel .. erg hard.' Ravenpaw dwong zichzelf te reageren, er sijpelde een fractie gevoel door zijn lichaam en hij bewoog zijn hoofd lichtjes op en neer. De stem was terug nu luider, duidelijker en vollediger :'Misschien dat ik je je een beetje kan leren jagen, want je hebt nog geen mentor en ik nog geen leerling.Dan kunnen we in de tijd voor de ceremonie nog even lol maken samen of niet?' Hij opende traag zijn groene oogjes en kreunde 'oke dat lijkt me leuk.' Langzaam sijpelde de mogelijkheid om te voelen door zijn lichaam. Ravenpaw zette zich schokkerig af tegen de grond als een kitten die voor het eerst over de heidegrond trippelt. In zijn hoofd blonk nog steeds een kloppende pijn en Ravenpaw probeerde zich te herinneren wat Raintail had gezegt. Terwijl de woorden in hem op kwamen verscheen er nog een ander gevoel dan pijn : opwinding! Ravenpaw had al veel over Raintail gehoord , het was een felle en loyale krijger al was hij dat nog niet zo lang, de eerste manen dat Ravenpaw in de nursery sliep was Rain nog een apprentice. 'Waar zijn we eigenlijk?' kraakte Ravenpaw, hij besefte nu pas dat hij geen flauw benul had waar ze waren. Raintail gaf antwoord maar de woorden verdwenen in een nieuwe pijn steek in zijn hoofd. Even huiverde Raven. 'Het gaat, Het gaat' mauwde hij vlug en hij ontweek Raintails blik 'wat ga je me leren' zei hij hoopvol. Ravenpaw keek met ogen ie overliepen van verwachting naar het gezicht van de jonge krijger.

Hij grijnsde toen de jonge kater weer een beetje op de wereld kwam. Hij ging kalm zitten en keek richting de kater. "we zijn bij het kleine meer" Sprak hij kalm uit op de vraag die Ravenpaw stelde. Hij knikte en keek even om zich heen. 'Het gaat, Het gaat' Sprak Ravenpaw uit, maar de jonge kater loog tegen hem. Hij zag het gewoon. Hij schudde even zijn hoofd heen en weer en sloot daarbij zijn ogen. "Als het echt niet gaat moet ik je naar de medicine cat brengen, Dat weet je toch ook wel hé?" Hij keek de kater even bezorgt aan, netzoals een moeder kat zou doen bij een kitten die ergens pijn had. Hij sloeg zijn staart voor zijn poten en knikte kalm. "Wat dacht je van een lesje jagen?" Hij grijnsde, en keek naar de plek waar Ravenpaw gevallen was. Niet zo handig om daar te vallen. "Dan ga ik je een beetje voorbereiden op een mentor" Hij grinnikte en stond op. "Denk je dat je nu kunt jagen? Of gaat het echt niet? Anders jagen we een andere keer wel hoor, Dan doen we nu iets anders". Ravenpaw moest eerlijk zijn, Hij wou geen apprentice die opeens flauw viel van de pijn. Dan kon hij alsnog naar de medicine cat gaan. En deze kater, blegh, als hij er al aan dacht, hij vertrouwde deze kater gewoon niet. Hij wist niet waarom, maar het was gewoon een voorgevoel. Niemand die wist wat er in dat kopje omging, En dan nog Littlecreek, die plots gestorven is. Hij had haar nog geen uur van te voren gezien, en toen was ze nog springlevend, maarja, hij ging zich er niet echt mee bemoeien. Anders beschuldigde hij straks iemand die het niet geweest was. Even keek hij weg, om zijn gedachten weg te werken, daarna keek hij terug naar Ravenpaw, Wachten op zijn antwoord.