Undefeated

De tocht ging haar zwaarder af dan ze in eerste instantie gedacht had. Haar werk in de Medicine Cat's Den met de slachtoffers van de constante regen en de kou van Leafbare had zijn tol geëist: ze was zelf ook ziek aan het worden. De hele dag door werd ze gekweld door hevige hoestbuien die ervoor zorgden dat haar borstkas leed aan een permanente, doffe pijn. Haar adem piepte en ze werd ontzettend moe nadat ze ook maar een klein stuk had gelopen. Het was haast alsof er constant een Apprentice met overgewicht op haar borstkas zat. Toch bleef ze stug doorlopen, ze wilde de rest van de groep natuurlijk niet vertragen. Het bewegen überhaupt kostte haar al zo veel moeite dat ze amper merkte dat er iemand naast haar kwam lopen. Pas toen ze gegroet werd, had ze door dat Blackbear naast haar stond. "Goedemiddag," groette ze terug, op een toon die rauwer klonk dan normaal. Ze durfde hem haast niet aan te kijken, bang dat ze ook maar iemand zou aansteken.   

Het feit dat ze op zich niet de meest geweldige conditie had, hielp ook niet echt. Sinds ze Medicine Cat Apprentice was geworden, had ze vrijwel geen tijd besteed aan normale trainingen. Jagen, vechten en uithoudingsvermogen stonden altijd onderaan de lijst. Het helpen van katten en zoeken van kruiden was nou eenmaal belangrijker. Ergens had ze ook wel moeten verwachten dat ze iets op zou lopen wanneer ze zich de hele dag rondom zieke katten begaf. Ze had voorzorgsmaatregelen moeten nemen, ze had beter moeten weten. Maar dat had ze niet gedaan, dus nu was ze hier. En Blackbear zei er gelukkig niets over. In tegendeel, de kater vroeg hoe lang ze nog met de rest van de clans zouden moeten lopen. Blijkbaar was hij niet goed over ze te spreken, wat Bitterpaw zich ook wel voor kon stellen. "Hopelijk niet zo lang meer. Ik denk dat veel katten het niet langer trekken," opperde ze toen. Vermoeide Elders, zwakke kits en zieke katten zouden het allemaal niet lang meer volhouden, dat wist ze zeker. Hier en daar deden katten alsof het een feest was nu ze met andere clans mochten socialiseren, maar niets was minder waar.  

Het leiderschap van Tallshadow werd in twijfel getrokken door een groot deel van de clan. In eerste instantie was zij één van die katten geweest. Ze was tevreden geweest met de conservatieve aanpak van Innerstar en had Tallshadow eerst maar naïef gevonden. Hij was niet zoals een traditionele Shadowclanleider was en misschien was het wel een keer goed. Dat durfde ze echter niet met zekerheid te zeggen. Daarbij moest ze de kater het voordeel van de twijfel geven: hij had het qua omstandigheden niet bepaald getroffen. De clan was één grote troep en het was niet volledig zijn schuld, althans, naar Bitterpaw's mening. Ze wist dat Tallshadow gaf om de clan en de katten die erin zaten en voor nu was dat genoeg. Ze ving de zijdelingse blik van Blackbear wel op, alvorens hij vroeg of zij het wel trok. Met een flauwe glimlach op haar gezicht knikte ze. "Het is maar een verkoudheid, ik overleef het wel," antwoordde ze vluchtig. De kater bood zelfs nog aan om haar een lift te geven. Natuurlijk waardeerde ze het aanbod, maar ze wuifde het snel weg. Ze had geen hulp nodig, nu nog niet.

 

Regelmatig vroeg ze zich af hoe lang dit nog zou duren. Hoe lang ze nog moesten reizen voordat ze het beloofde land zouden vinden. Ze vroeg zich af hoe het eruit zag, of er wel genoeg ruimte was voor alle clans en hoe het gebied tussen de vier groepen verdeeld zou worden. Zou het nieuwe gebied op hun oude lijken? Zouden ze meer of minder ruimte hebben? Ze was er constant  mee bezig, maar waarschijnlijk gold dat voor de meeste katten hier. Onzekerheid was een angstaanjagend iets, maar ze moesten het toch met zijn allen trotseren. Uit het niets voelde ze wat druk in haar borstkas: er zat weer een flinke hoestbui aan te komen. Om één of andere reden had ze het gevoel dat ze alles moest verbergen, al zou het toch niet helpen. Ze luisterde naar de woorden van Blackbear, wetend dat hij gelijk had. Het probleem was dat ze naar de modderstromingen amper kruiden overhad. Voor ze haar mond kon openen om te antwoorden, begon ze flink te hoesten. Ze had het gevoel dat haar longen uit haar lijf werden geperst, al zakte het na een tijdje weer af. "Ik... ik heb niet genoeg kruiden," miauwde ze toen met een hese stem. Het kleine beetje dat ze had, was lang niet genoeg om haarzelf te genezen. En met het nieuwe gebied wist ze niet eens waar ze moest beginnen met zoeken.  

In eerste instantie had ze het maar niets gevonden. Iedereen in de clan zou de biezen moeten pakken en het er maar gewoon op gokken, hopend dat er daadwerkelijk iets lag achter de Highstones. De ouderen, de jongsten en de zwaksten moesten ook maar mee, terwijl niemand met zekerheid wist of er wel een eindbestemming was. Ze zou niet vreemd opkijken als sommige katten de clans hierom als gestoord zouden bestempelen. Misschien hadden ze eerst beter wat gezonde katten vooruit kunnen sturen om te kijken of er echt een plek voor hun was. Maar dan nog, hun thuis was niet meer bewoonbaar, het was te gevaarlijk om te blijven. Blackbear vertraagde zijn pas voor haar hoestbui en even stond ze stil om op adem te komen. De kater vroeg of Acefray wist dat ze ziek was, waarop ze even haar schouders ophaalde. Vervolgens schudde ze haar kop. "Acefray heeft het druk met... andere dingen," miauwde ze toen. De kater leek behoorlijk op zijn plek nu alle clans op één hoop waren gegooid. Iedereen wist wel dat hij het niet zo nauw nam met de regels en graag vrienden maakte buiten de clan. Daarbij leek hij ook iets met Lurkingshade te hebben, al wist ze het niet helemaal zeker.

Ergens had ze gehoopt dat haar taak makkelijker zou zijn. Af en toe wat kruiden zoeken en katten beter maken, klonk op zich niet heel verkeerd. Daarbij had ze het geluk gehad dat er nog nooit een patiënt van haar was overleden. Ze kon zich voorstellen dat dat één van de grootste keerzijden was van het vak. Plus het feit dat ze nu waarschijnlijk whitecough had opgelopen van één van de katten die ze had verzorgd. En haar mentor die naar haar mening niet helemaal spoorde. Ze vond hem aardig, maar daar bleef het ook bij. Ze verschilden te veel en hoe drastischer alles werd, hoe meer die verschillen haar in de weg lagen. Ze merkte de afkeurende snuif van Blackbear en wist eigenlijk al genoeg. Hij was bij lange na niet de enige die zijn twijfels had over de Medicine Cat. Bij Blackbear's opmerking bleef ze even stil, ze wilde haar mentor zeker niet zwart maken. "Ik merk inderdaad wel dat veel katten contacten hebben met andere clans," mompelde ze toen. Vreemd genoeg had iedereen Amberhunt er toentertijd zo hard op afgerekend, terwijl het nu ineens vrij spel leek. "Innerstar had het vast niet leuk gevonden." Ze miste de oude leidster nog weleens, vaker dan ze wilde toegeven. Blackbear vroeg welke kruiden ze nodig had. "Kattenkruid. Het groeit alleen in tuinen van twolegs," antwoordde ze met een zucht. Niet bepaald makkelijk om aan te komen.    

Acefray bleef haar constant verbazen. De kater had een aparte relatie met Tallshadow en de laatste tijd leek hij ook dikke maatjes te zijn met Lurkingshade. Of ze meer dan vrienden waren, wist ze helemaal niet. Om eerlijk te zijn, lette ze er bijna niet op. Ze probeerde voornamelijk te doen wat ze moest doen en kwam naar haar mentor wanneer ze vragen had of hulp behoefde. De grijze kater moest helemaal zelf weten wat hij deed, maar het liefste wilde ze er eigenlijk niets van weten. Ze begreep hem toch niet. Soms was het alsof ze in twee verschillende werelden leefden. Ze was te serieus, te conservatief en te stoïcijns. Acefray was zorgeloos, kinderlijk en optimistisch. Blackbear liet weten dat hij het niet erg vond dat katten contacten hadden buiten de clan. Zelf had ze er ook weinig problemen mee, al had ze ook nooit behoefte gevoeld om op zoek te gaan naar vrienden buiten Shadowclan. Wederom haalde ze haar schouders op. "Ik weet niet, hij heeft vast veel te doen," miauwde ze. Er waren genoeg anderen die zijn hulp nodig hadden, daar was geen twijfel over mogelijk. Ze wist een glimlach op haar gezicht te planten toen de kater liet weten dat hij een oogje in het zeil zou houden wat het kattenkruid betrof. "Bedankt, en niet alleen namens mij," miauwde ze. Ze was vast niet de enige die symptomen had van whitecough, en ieder kruid dat ze hadden, hielp.

Gelukkig was kattenkruid niet bepaald moeilijk om te zoeken. Naast de opvallende kleur had het ook een heel duidelijk effect op katten. Zelfs de geur was al genoeg om bepaalde effecten te creëren. Katten gedroegen zich raar in de buurt van het kruid. Aan de ene kant was het humoristisch om te zien, aan de andere kant ontwikkelden sommige katten een serieuze verslaving aan het spul. Ze herinnerde zich Halflion nog wel, die zoveel van het kruid had gegeten dat hij buiten bewustzijn was geraakt. Nee, zo ver zou ze het zelf niet laten komen. Blackbear liet haar weten dat hij terug zou komen zodra hij wat had gevonden, waarop ze knikte. Een dankbare blik sierde haar gelaat. Het was altijd een fijn om te weten dat er iemand was die klaar voor je stond.