Like a sword upon our hearts

Sparrowfeather was nog altijd niet de oude. Hij was niet zo ziek meer dat hij niet op zijn poten kon staan, maar om eerlijk te zijn wist hij niet zeker of hij deze reis wel kon volhouden. Immers moest hij zijn kracht verdelen over drie poten. Officieel was hij een elder, maar hij haatte het. Hij was in de bloei van zijn leven en enkel omdat zijn achterpoot niet meer goed was en hij uit zijn rang als medicine cat was gezet door StarClan zat hij nu met die oude rotten opgescheept. Hij wilde genieten van het leven, maar op deze manier kon dat niet natuurlijk. De overstroming had hem ook nog eens beroofd van zijn thuis. Het kleine aandenken wat hij aan zijn oude mentor Brindlepool - de medicine cat voor hem - had gehad was hierbij verloren gegaan. De tabby slenterde ergens achteraan mee, en merkte dat hij steeds een beetje achter begon te raken. Ze waren dan ook al lang aan het lopen geweest, en op drie poten werd je natuurlijk sneller moe. De constante regen maakte zijn lange vacht nog zwaarder en het gewicht van een slepende poot ook niet te vergeten. De kater klemde zijn kaken op elkaar en bleef door ploeteren, hij mocht niet achterblijven, maar tevens was hij te eigenwijs om de hulp van anderen aan te nemen, die hem toch al meerdere keren geboden was.

[Everstar]

Door de aanhoudende regen leidde Everstar haar clan verder. Terwijl ze om zich heen keek, bleef het een vreemd gevoel om met zo veel katten tegelijk ergens heen te lopen. Zelfs op Gatherings waren er niet zo veel katten bij elkaar. Het tempo lag laag. Niet verwonderlijk, met al die kittens en elders. Everstars blik viel op Sparrowfeather, die een beetje achteraan de stoet hing. Hij werd duidelijk gehinderd door zijn slepende poot en dikke, zware vacht, en na een korte aarzeling draafde Everstar zijn kant op. "Houd je het nog bij, Sparrowfeather?" miauwde ze, hem een ondersteunende schouder aanbiedend. Haar stem klonk niet bijzonder vriendelijk, maar haar bezorgdheid was oprecht. Hij was nog altijd een WindClanner en dat was voor haar genoeg reden om hem te willen helpen, ondanks alles.

Het was wonderbaarlijk hoe hij van de meest gerespecteerde kater van WindClan - gezien medicine cats door het hele woud zowat heilig waren verklaard omdat ze contact konden leggen met StarClan - naar iemand was gegaan die door de meeste clangenoten werd uitgekotst. En dan waarschijnlijk zijn bloedeigen kittens nog meer dan elk ander. De kater keek op toen hij plots de stem van Everstar hoorde, die hem haar schouder aanbood om op te steunen. Maar voor nu bleef de kater koppig zelf doorploeteren. "Je hoeft niet te doen alsof omdat je een leider bent, Everstar." Misschien deed ze alsof, misschien niet. Maar dat maakte hem niet uit. Hij vond van wel, hij dacht van wel. "Ik snap niet dat StarClan me nog in leven houd.." bromde hij iet wat nors, wat normaal niets voor Sparrowfeather was. Altijd was hij een opgewekte kater geweest, maar het hoefde allemaal niet meer voor hem. Hij was er klaar mee. En hij snapte oprecht niet waarom StarClan hem niet terug had geroepen tijdens zijn ziekte. Misschien was het wel gewoon een marteling.

Sparrowfeather weigerde haar hulp en Everstar zuchtte. Zijn woorden brachten een frons op haar gezicht. "Het heeft geen zin om je aan te stellen", miauwde ze streng. "Je leeft en dat is dat. Dan kun je maar beter ook je best doen om in leven te blijven er er iets goeds mee te doen. Dus wees niet zo koppig en laat me je helpen." Nee, ze was niet van plan om het in mooie, lieve woorden te verpakken. Hij moest zich gewoon vermanen. Ze keek opzij naar de oud-medicine cat en vroeg zich af wat ze van hem moest vinden. Aan de ene kant kon ze niet anders dan medelijden voelen voor de gevallen kater, maar tegelijkertijd verachtte ze hem om wat hij had gedaan. Maar zijn acties hadden hem al alles gekost. Ze had het bij zijn bekentenis ook al gezegd: StarClan had hem gestraft, daar hoefde zij niets bovenop te doen. Al had ze toen nog niet aan kunnen zien komen wat het de clan nog meer zou kosten.

Hij kneep zijn ogen een beetje samen toen de rode kattin zei dat hij zich niet aan moest stellen. "Met mijn omstandigheid kan ik weinig doen voor de clan," was zijn weerwoord terwijl hij door bleef ploeteren, maar toen toch maar met grote tegenzin tegen de rossige kattin aanleunde. Het was waar. Want hoe kon hij, manke Sparrowfeather, een zondige ex medicine cat, een slechte vader, een lastpost voor iedereen, nu nog iets goeds met zijn leven doen. Hij had Lizardpath zo getraind dat ze zijn hulp niet meer nodig had, en deze had op haar beurt ook alweer een nieuwe generatie die stond te popelen om alle kruiden uit haar hoofd te leren. Nee, op dat vlak was hij overbodig geworden. Hij had nooit fatsoenlijk leren vechten, noch jagen, zoals een echte warrior dat deed. En hij wist dat men hem verachtte, maar waarom was er dan ook die verdomde regel dat medicine cats als enige katten van het hele woud hun instincten niet mochten volgen. Het was een stomme regel, en hij was er al op meerdere punten op gestraft.

Na een tijdje liet Sparrowfeather zijn koppigheid varen en leunde tegen haar schouder. Everstar keek hem even aan toen hij weer sprak. "Dat je geen medicine cat meer bent, betekent niet dat je kruidenkennis niet van pas kan komen", miauwde ze. Hij kon de taken van medicine cat misschien niet meer officieel vervullen, zeker het StarClangedeelte niet, maar niemand zou er iets op tegen hebben als hij kon helpen zieken en gewonden te redden. En als iemand er iets tegenin zou brengen, zou Everstar daar wel iets aan doen. Ze zuchtte en keek weer voor zich uit. "In dit weer en met deze zware tocht zullen er vast nog veel katten ziek worden. Jij zult je nog wel nuttig kunnen maken, Sparrowfeather." Ze vermoedde dat ieder beetje hulp welkom zou zijn tijdens deze reis. Lizardpath, Routpaw en de medicine cats van de andere clans zouden het misschien niet alleen aankunnen als er echt een ziekte uitbrak, en die mogelijkheid leek Everstar reëel. Zo veel door honger en kou verzwakte katten bij elkaar in deze regen...

Onderwerp: Re: Like a sword upon our hearts