[OPEN] Law of Averages

Oké, nu ging het even goed. Ze zat daar rustig met haar jongen: Fire- en Icekit, slaapend naast haar. Crystalshell keek een beetje ongerust naar de kleine lichaampjes. Het zou van iedereen het zwaartst worden voor hen, ze waren de allerjongste en konden nog niet eens lopen... terwijl ze daar over zat te piekeren voelde ze opeens iets tegen haar aanbotsen. De zilvere kattin viel om en draaide zich kwaad om. Wie was er nou zo dom om tegen haar aan te lopen terwijl er duidelijk twee hele kleine jongen bij haar lagen? Maar het enige wat ze zag was een nogal ongelukkige windclankater. Ze deed een stapje terug naar haar kittens en sloeg haar staart beschermend om hun slapende lichaampjes heen. "Waarom dat nou?" Vroeg Crystalshell hem. "Het is al moeilijk genoeg voor de twee' miauwde ze met een knikje naar de kleine katjes

Pearlypaw was helemaal niet tevreden met de beslissing van de leaders, maar had zich er uiteindelijk bij neergelegd. Hij kon niet anders dan volgen. De stank van de andere clans vulde de plek waar ze allemaal samen lagen en dus had de lichtgrijze kater zich bij de grote groep Riverclanners gelegd. Hij had zich eroptoegespitst om hen te beschermen van de andere clans. Vooral de kittens, die nog zo kneedbaar waren. Straks gingen die mormels nog van de situatie gebruikmaken om hun kittens in te pikken en voor hen te winnen. Hij keek met toegeknepen grijze ogen toe hoe een Windclanner door de katten liep. Hij wist dat het een Windclanner was omdat hij mager was en naar konijnen stonk. De jonge kater zag hoe hij tegen Crystalshell botste, waardoor die omver viel, en meteen zat hij op zijn paard. De kater stond op, zijn oortjes agressief in zijn nek gelegd, en marcheerde op de Windclanner af. "Hé, kijk eens uit waar je loopt!", snauwde hij tegen de warrior. Het geneerde hem dat hij zelfs nog moest opkijken naar een windclanner, dat hij zelfs tegen de clan van kleine katten nog klein leek. In ieder geval was hij groter dan hun kittens, dat was pas erg geweest.

Snel liep ze terug naar haar kittens en drukte ze dicht tegen zich aan. Maar voordat ze verder nog iets kon zeggen nam Pearlypaw, een kat waar ze weinig contact mee had, het voor haar op. De Windclanner bood zijn excuses aan en Crystalshell zuchtte kort. Ze kon nooit boos blijven, en al helemaal niet als ze de komende moons zo dicht op elkaar zouden zitten. "Oke... Sorry dat ik zo tegen je uitviel. Ik ben gewoon moe en gestrest" Miauwde ze met een knikje naar de kater. Icekit was ondertussen wakker geworden, fijn, ook dat nog. De queen begon haar jong langzaam te likken en fluisterde "Rustig maar kleintje, er is niks aan de hand"

Sorry, sorry, dat was allemaal makkelijk gezegd. Het zinde hem niet dat Crystalshell de Windclanner zo snel vergaf, want zelf zat hij niet zo in elkaar; en daarbij, ergens was hij ook uit op ruzie. Het gaf een plaats aan de opgekropte woede in de kleine apprentice en het bracht zijn gedachten op iets anders dan de verhuis of de dood van zijn vader. "Sorry, dat is makkelijk gezegd. Niet verwonderlijk ook, Windclanners zijn er altijd maar op uit om Riverclan te vertrappelen.", snauwde Pearlypaw terug, hopend dat hij de warrior boos kon krijgen.

Hij zag een aantal RiverClanners rondom een vriend van hem hangen en dat beviel hem niet. Op zich was Quietstep niet zozeer een vriend van hem, ze hadden wel is samen een regel gebroken, maar daar hield het bij op. Het boeide hem niet zo heel veel dat de ander misschien wel in de problemen zat, maar hij verveelde zich gewoon wat en had toch niet echt wat beters te doen. Vandaar dat hij nonchalant naar het stel toeliep en de ander niet erg onder de indruk aankeek. Het was duidelijk nog een apprentice en nog een jonge ook. "Jij hebt een grote bek voor zo'n klein opdondertje," merkte hij op toen hij eenmaal dichtbij genoeg was, met nog steeds dezelfde ongeïnteresseerde blik op zijn gezicht. Lol, wat kon hij soms toch heerlijk irritant doen.

Voor Crystalshell was het incident nu wel opgelost maar toen begon Pearlypaw weer. Het was duidelijk dat hij het niet echt meer voor haar deed maar gewoon om boos te zijn. En om het nog erger te maken kwam er nog iemand bij: En tweede Windclan kater. "Jij hebt een grote bek voor zo'n klein opdondertje," Merkte die ongeïnteresseerd op en Crystalshell zuchtte. Waarom konden katers nooit even normaal praten? De grote kattin keek de drie aan en schudde langzaam haar kop. "kom op, het is al opgelost. Hij" Ze knikte naar de eerste windclanner "Liep per ongeluk tegen me aan. Hij bedoelde er niks mee Pearlypaw" Miauwde ze kalmerend.