One song thousand memories

De kitten had zich onder een lage tak van een boom geplaatst, schuilend voor de regendruppels die continu op zijn zwarte doorweekte pels vielen. De schelp die hij met zich mee droeg lag nu beschermend onder zijn poten en borst zodat deze niet vies of nat werd of beschadigde. Met andere woorden; Het hing aan zijn leven om de schelp te beschermen. Om deze veilig mee te nemen naar hen nieuwe thuis en voor altijd bij zich te hebben. De laatste herinnering van Creamyfrost en hen thuis lag in dit stukje kalk wat uiteindelijk is ontstaan als een mooie zee schelp. Stonepaw en hij hadden hem samen gevonden voor Cream en hij had hem verteld dat het de mooiste schelpje was die hij ooit had gezien vandaar dat hij er nog zuiniger voor was.

- Stonepaw

into the sunrise

falling away now, falling away and feel it all

Het was weer beginnen regenen. Stonepaw merkte dat hij het steeds moeilijker kreeg met ademhalen, af en toe begon hij zelfs een beetje te kuchen. Was hij nu echt ziek aan het worden? Niet de meest ideale timing. Hoe dan ook, als hij maar genoeg uit rustte, liefst op een droge plek, zou het wel niet erger worden. Dus was de tabby op zoek gegaan naar een plekje waar hij uit de regen kon zitten. Onbewust had hij daarbij de geur van een fellow RiverClanner gevolgd. Meer nog, van één van zijn beste vrienden, Ravenkit.

Het was alweer een tijdje geleden dat hij de zwarte kitten had gesproken. Het werd dringend tijd dat hij hem eens ging opzoeken. Zijn onderbewustzijn leek dat al eerder te hebben geweten, want het was pas toen hij de bekende gestalte zag dat hij het zich realiseerde. Hij had zijn vriend echt verwaarloosd en hij schaamde zich er voor. De tabby trippelde op de kitten af en snorde zachtjes ter begroeting. ”Hé Raven”, Zei hij, zijn stem klonk wat ruw door die kleine verkoudheid, maar dat zou snel weer over gaan.