Some walks te have to take alone

Ze waren onderweg, onderweg naar een plek waar niemand iets van wist. Sluipend door de grasvelden zoekend naar een plek waar ze hun leven opnieuw konden beginnen. Waar de vier groepen hun clans weer konden opbouwen. Het was te mooi om waar te zijn. Één grote fout dus. De jonge tom rekte zijn lichaam in de hoop zijn spier wat soepeler te maken maar dat faalde. Regen bleef vallen en dat was niet bepaald denderend voor zijn zwarte vacht. Kou omhulde dan ook zijn vochtige lichaam waardoor zijn ledematen aan elkaar leken te klammen maar hij moest doorlopen. Raven was langzaam aan het afwijken van de rest, geen hulp vragend aan de rest. Hij kon prima zelf lopen wanneer hij zich goed concentreerde op de pootstappen die de andere katten zette maar nu leken zijn gedachthens af te dwalen net als hij zelf. Zijn passen werden slomer en de zwarte tom begon achterop te raken terwijk zijn kop zachtjes begon te hangen door het gewicht van de schelp die hij met zich meedroeg.

Note: Hij draagt een schelp mee

Crystalshell first

De jonge moeder had haar twee kittens voor heel even aan Mooncycle toevertrouwd. Ze was best ongerust maar hij kon best voor ze zorgen, hij deed vast niks gevaarlijks met die twee jonge levens. Crystalshell liep tussen de andere katten door en spotte opeens een klein, zwart katertje. Het was Ravenkit, hij was blind en was aan het afzonderen van de rest. Ze wist het niet zeker maar volgens haar had hij Creamyfrost best goed gekend. Snel liep ze naar hem toe en ging ze naast hem lopen. Het lopen was zwaar voor haar maar misschien, met wat gezelschap, zou het wat beter gaan. De grijze kattin merkte dat hij een schelp met zich meedroeg, waar zou dat voor zijn? "Hey Ravenkit... Hoe gaat het met je?" Vroeg ze voorzichtig en zorgzaam.

De oudere kitten was diep weggezonken in zijn eigen wereld. Diep nadenkend, de realiteit overgenomen door de gedachtens. Elke dag, elke minuut van de dag werd hij herinnerd aan de dingen die hij mee gemaakt had. Elke keer dat die dingen door zijn hoofd heen gingen leek alsof Starclan hem strafte. De pijn in zijn lichaam viel nog mee, het was gewoon mentaal zwaar voor de kitten. Binnenin was hij niks anders dan gebroken, en daarom was de zwarte tom dus ook graag alleen. Zijn daden hadden vele katten bezeert dus het was maar het beste als hij zo ver als mogelijk was. "Hey Ravenkit... Hoe gaat het met je?" De bekende stem van Crystalshell vulde zijn oren en met waterige blinde ogen staarde hij naar de nieuwe queen. De she-cat had kittens gekregen van Creamyfrost maar voor dat hij ze kon zien was die al overleden. Door hem kon Creamy zijn eigen kittens niet eens zien... Raven slikte, bibberend van angst dat de queen hem straks zou uitschelden. Hem vertellen hoeveel pijn hij haar had bezorgd. "Alles is prima" Reageerde hij dan ook vlug en kortaf, zijn passen ineens een stuk sneller.

De blinde oogjes keken haar aan en Raven slikte, hij leek bang... Waarom zou dat zijn? "Alles is prima" Miauwde hij vlug en ze knikte. Toen besefte ze dat hij dat niet kon zien. "Mooi, maar je wijkt een beetje van de rest af." vertelde ze hem vriendelijk terwijl ze hem met zachte duwtjes de juiste richting in liet lopen. "Dus... Hoe gaat het met je sinds Creamy's overlijden?" Zuchtte ze. Ravenkit leek wel een kitten die tegen dit soort dingen kon.