Wolf-father, at the door, you don't smile anymore

De kater hief vermoeid zijn ogen op naar de donkere, maar met sterren belichte hemel. Iedere Clan had tegenslagen gehad, maar het leek alsof RiverClan het ergste geleden had. Echter kon zijn blik wel wat partijdig zijn. Hij vond dit plan helemaal niets, maar thuisblijven was ook geen optie. Zelfs hij kon dit inzien. Echter beviel het hem al helemaal niet dat het leek alsof iedereen nu beste vrienden met elkaar was; dat Clans niet meer vijandelijk waren tegen elkaar, dat er vriendschappen bleken te zijn waar hij nooit van geweten had. Toch kon het niet anders zijn dat in het nieuwe gebied de Clans weer zouden opsplitsen. Sterke banden moesten dan verbroken worden. Bovendien moest hij, naast deze logica, gewoonweg niets hebben van de andere Clans. Het ergerde hem mateloos dat niet iedereen er zo over dacht. Bovendien had hij ook zijn persoonlijke zorgen, over zijn kittens. Iedereen had het overleefd, maar God, wat was hij bang geweest voor hun veiligheid. Deze spanning was nog niet helemaal weggevaagd, en al met al zorgde het ervoor dat hij erg moe was.

- Open