Killing me softly with his song.

Een hekel. Hij had echt een hekel aan heel deze reis. Hij wilde niet mee. Hij wilde gewoon echt niet mee. Maar hij moest wel. Doodgaan was geen optie. Toch? Hij sloot zijn ogen. Zou zijn broer willen dat hij dood zou gaan? Zou hij naar StarClan moeten gaan zodat hij eindelijk in vrede kon leven? Zijn moeder had niet veel tegen hem gezegd, maar hij durfde te wedden dat zij ook aan het rouwen was. Maar de rest van de Clan niet. Stelletje egoïsten. Hoe durfden sommige katten nog vrolijk te zijn nadat ze zo’n verlies hadden geleden? Creamyfrost was weg, zijn broer was weg,… En zij waren aan het lachen alsof er niks gebeurd was. Het liefste wilde hij zijn klauwen in hun vachten slaan en snauwen dat er niets was om vrolijk over te zijn, maar dan kreeg hij straf. Maar wat maakte het eigenlijk nog uit? Wat kon een grotere straf zijn dan StarClan die hem zijn broer afgenomen had? Wat kon Butterstar nog erger doen dan wat StarClan had gedaan? En nu werden ze uit hun gebied verdreven door StarClan alsof het niets was. Zou zijn broer momenteel naar hem kijken en hem stilletjes aansporen om te blijven in hun oude gebied? Was hij een lafaard omdat hij zijn Clan volgde zonder hardop vragen te stellen tegen Butterstar of vond zijn broer dat hij er juist goed aan deed om zijn leader zonder vragen te volgen? Hij was er vrij zeker van dat zijn broer een reis zoals deze gehaat zou hebben. Maar ja, zijn broer zou elke inspanning gehaat hebben die verderging dan het wandelen naar de fresh-kill pile en terug. En voor één seconde brak er iets wat op een glimlach moest lijken uit op het gezicht van Butterpact, maar daarna verdween het weer en merkte hij dat hij aangekeken werd door iemand. Hij draaide zijn kop een kwartslag en ontmoette de blik van Ravenpaw. ‘Ja?’ bromde hij, want hij ging ervanuit dat de tom iets tegen hem gezegd had of iets wilde vragen en hij dat niet in eerste instantie door had gehad.