Do not go gentle into that good night

De kater liep wat rond tussen de andere katten, hij had zijn draai nog niet kunnen vinden dankzij alle veranderingen die zich hadden plaatsgevonden. Echter hadden ze nu een momentje van vrede en rust terwijl er geslapen en uitgerust werd, katten vingen eten als het kon en hij en zijn apprentice deden hun best nu alle wonden te genezen. Hij had niet gegeten, iets wat mijn zijn dikke lichaam niet heel veel uit maakte, en slaap vatte hij al lang niet meer. Het was een gedeelde angst om nachtmerries te krijgen of juist weer een boodschap van Starclan. Hij wou ze niet meer zien. Hij wou geen Medicine cat meer zijn. Hij wou dat hij een familie had met een partner en kittens die hij wel kon beschermen... Maar dit was allemaal in zijn eigen hoofd, al zijn emoties probeerde hij binnen te houden zelfs al was hij hier slecht in. Iedereen kon zien wat er met de pluizige kat aan de hand was, al probeerde hij zich groot te houden voor andere. Maar toen viel zijn blik op Sin, zíjn Sin. Een vriendin waar hij alles voor zou doen en die meer betekende dat hij voor woorden kon brengen. En ze leefde nog. Gelukkig ze leefde nog. En aangezien de pluis wel een knuffel kon gebruiken liep hij naar haar toe en ging zonder schaamte tegen/op haar liggen. "Sin, hoe gaat het?" hij duwde zijn kop op een schaamteloos liefdevolle manier tegen de hare aan. Ace was nu eenmaal een bal van de puurste emoties. Hij liet zijn typische glimlach op zijn lippen komen en likte de ander over haar wang, zorgzaam. Het maakte niet uit wat er gebeurde of wat iemand deed. Als hij iemand liefhad zag je dat.

Oef..
Bijna had ze fatsoenlijk kunnen slapen. Ergens verloren in overmoeidheid en toen werdt ze wel weer wakker gemaakt door de grootste ball fluff die er maar bestond. Hoewel ze zijn aanwezigheid op dit moment liever had dan haar 'geliefde partner' was het wakker maken alsnog een momentje van irritatie en schoten haar oren in haar nek en zwiepte haar staart even geirriteerd heen en weer voor ze zichzelf kalmeerde. Een glimlach op haar gezichtje dwingend duwde ze zichzelf even tegen hem aan en gaapte zichzelf uitrekkend. "Hey Ace." Mompelde ze slaperig en duwde haar neus tegen zijn schouder aan. "Ach, je weet het wel. Het gaat." Ze kon nou niet makkelijk liegen tegen hem, een stuk minder makkelijk als dat het ging met Tallshadow tegenwoordig. Ze zuchtte zachtjes en duwde zichzelf dicht tegen hem aan. Het was duidelijk dat ze hem gemist had.

De enorme kater ging gewoon liggen nu, zichzelf tegen de ander aanhoudend. Hij hielt van gezelschap en kon er eigenlijk ook niet zonder slapen. Iets wat logisch was, sinds zijn 7de maan sliep hij al met Tallshadow en nu voelde hij zich eenmaal was eenzaam.. Natuurlijk had je Lurkingshade, waar hij vrij close mee was geworden nu. Maar verder bleef het toch moeilijk. Hij was gewoon zo liefdevol en onschuldig... en het bleef hem pijn doen als de wereld niet hetzelfde deed. Het was aan hem te zien, hij leek ouder geworden te zijn in de afgelopen dagen, zijn ogen minder opgewekt en hij at niet meer, al zou het even duren voor je dat zou zien. Het zou ook weer goed komen, met veel aandacht van de katten waar hij om gaf. Zoals Sin, die nu precies deed waarom hij naar haar toe was gekomen. "We leven nog, dat is een goed begin?" Zijn diepe stem klonk warm terwijl hij zijn pluizige staart om de kattin heensloeg, zich zo om haar heen krullende en zijn eeuwige warmte te delen. "Ik mis thuis... mijn den die we hebben opgebouwd samen..... de plek waar mijn ouders, Arcane en mijn zoon liggen..." Hij stond er om bekend om vaak de plek op te zoeken waar de lichamen van deze katten lagen, zelfs al wist hij dat de natuur ze al terug genomen hadden. De kater zuchtte even en legde zijn kop op die van Sinclaw "Sin, beloof me dat je niet dood gaat oké? Ik kan je niet missen"

Oh great, hij werdt senimenteel. Als er iets was waar ze niet tegen kon dan was dat wel sentimenteel gedrag waar haar keel van dichtklapte. Normaal haatte ze feelings en sadness en shit, maar als het van Acefray af kwam kwetste het haar een stuk meer. Ze wou de medicine cat troosten hoewel zij de laatste persoon zou zijn om dat te doen. Toch krulde ze zichzelf dichter tegen hem aan, liet haar lange staart over zijn rug glijden en glimlachte een beetje. "Ik mis het ook Ace.. Maar het komt wel goed, echt waar. We zijn samen met ze allen. We hebben iedereen die we konden redden gered, dat is al waar we voor kunnen vragen nietwaar?' Ze zuchtte en keek omlaag haar nagels even in de grond duwend terwijl ze diep adem haalde. "Ik geloof niet dat 'starclan' kan besluiten voor ons of we vertrekken of niet." Begon ze langzaam haar woorden voorzichtig kiezend.

Er waren maar twee katten ooit geweest die geleerd hadden van haar ongeloof in Starclan. De een had ze haar levens een voor een afgenomen verdrinkend in een modderpoel. De ander had Shadowclan uit zichzelf verlaten al vond Sin dat ze daar ook wel wat aan te danken had. Voor nu waren haar geheimen veilig en met Tallshadow aan het hoofd en Acefray als medicine cat stond haar positie binnen de clan beter dan ooit tevoren. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze zichzelf naar de top had kunnen werken. Er waren slechts een paar kleine hickups onderweg. Thornfang die meer een irritatie geworden was dan een middel om haar doel te bereiken. Haar kits die geen ruk waard waren, behalve Wolfkit dan misschien en nu dat ze met alle verdomde clans samen moesten reizen waardoor Sin helemaal niets kon doen op dit moment zonder vol in de aandacht te staan. Ze moest zichzelf laag en zacht houden. Een positie die haar irriteerde maar ook kalmeerde want diep in haar hart was dit misschien wel de enige positie die ze wou hebben.

Zuchtend duwde ze haar neus in de fluff en sloot haar ogen. "Ik ben niet van plan om snel dood te gaan Acefray. NIet voordat ik mijn werk heb afgemaakt." Als je zo'n typische anime duistere twnkeling in je ogen kon krijgen had Sin dat op dit moment terwijl ze voor zich uit staarde. "Het zal allemaal wel goed komen Ace. We blijven samen oke. En als het moet bouwen we je den gewoon opnieuw op. Wie weet hebben we dan extra poten om te helpen." Grinnikend knikte ze naar haar kits voor ze uitgebreid gaapte en zichzelf iets opkrulde. "Probeer te pitten Ace."

De grote kater liet zijn ogen naar de sterrenhemel glijden. Hij had Starclan gezien, meerdere keren. Hij was ingeleerd door deze clan en hij had er een haat naar op het meeste gedeelte. Starclan had hem zo veel gegeven en zo veel afgenomen. En toch voelde hij ergens wat waarheid in de woorden van de gevlekte kattin. "Nee, maar ze proberen ons wel te sturen naar de juiste beslissing... Starclan wilde dat we vertrekken, ze waarschuwde ons." Voor een seconde kwam zijn typische blik weer terug met een klein schuin grijnsje. "Natuurlijk weer op de meest onzinnige en raadselachtige wijze ooit, want waarom zou je ook even duidelijk zeggen dat je moet verhuizen neeeee~" Ace stond er om bekend zijn hele leven lang op Starclan te klagen, het was een trademark geworden van de kat. Toch leek hij weer wat te kalmeren toen hij de snuit van Sin voelde... zorgzaam gaf hij haar een lik tussen de oren. "En wat mag je werk dan wel niet zijn? En daar hou ik je aan he, ik sleur je hoogspersoonlijk terug uit Starclan als je die belofte verbreekt" Oh en hij zou het doen ook, wacht maar. Hij moest echter wel zacht glimlachen toen Sinclaw weer verder ging over de den en de extra pootjes hulp. Hij was een vaderlijk type.. hij hield van kittens en het idee van een familie... hij was blij dat zijn vriendin dit had. "Ik hoop het~ Misschien als ik nog wat meer ome Ace feels naar ze gooi" En toen rolde de koekat zich op..... dat was niet aardig.... "Ik wil niet slapen... ik droom nare dingen en ik ben bang voor een voorspelling...." Hij ging half op Sinclaw liggen. "Blijf wakker met me"

Het koste haar wat moeite om geen droge opmerking te maken.
Het geloof dat een stel dode katten werkelijk wat voor het zeggen hadden was hilarisch voor haar maar goed. Acefray hielt zich er aan vast dus dan zou zij maar d'r mond houden en het accepteren. Ze wou hem en zijn tere hartje niet breken. Niet nu tenminste. "Ik denk niet dat ik in Starclan ga belanden Ace." Een waterige glimlach was zichtbaar op haar lippen terwijl ze iets tegen hem aan leunde. "Daar heb ik al teveel fout voor gedaan.. Maar het is een mooi iets om in te geloven I guess." Ze zuchtte even, wetende dat dit het uitgelzen moment was om het hem te vertellen.Datgeen dat manen al op haar hart lag en ze met zich mee droeg. Ace moest het weten..

"Ace..weet je nog meer als 12 manen geleden nu.. wat wij gedaan hebben toen.. en wat er uit kwam.." Ze slikte moeizaam haar stem zacht houdend op de hoop dat niemand anders het zou horen.

De grijze kater keek rustig naar de ander, bij haar blijven liggend. Bij haar wat minder positieve woorden kon hij het echter niet laten zijn kop tegen de hare aan te drukken. "Je moet niet vergeten hoeveel goeds je hebt gedaan en hoeveel je voor sommige betekend." Zoals voor hem. Hij gaf enorm veel om de kattin naast hem en zou alles ervoor doen wat hij kon om haar te helpen, dat was voor hem zo duidelijk als maar kon zijn. Maar hij respecteerde haar gedachtes over Starclan. Hij geloofde er tot hij Medicine cat werd ook niet in. En tja... na alles wat er met hem en de katten om hem heen was gebeurd was het makkelijk om het geloof erin te vergeten.

Toch werd zijn aandacht weer opgepakt toen hij de stem van Sin hoorde. Zijn oren vielen meteen naar achteren, een op een sukkelige manier naast zijn kop. "Natuurlijk weet ik het nog..... onze...... onze kits....." Zijn stem was ook zacht maar zowel in zijn toon als in zijn blik was een puur verdriet te zien. Hij mistte ze. Hij mistte dat hij weer drie kittens was verloren... drie van zijn kittens.... Hetgeen tussen hem en Sinclaw was vreemd geweest maar hij voelde geen spijt. Hij had van zijn kits gehouden... en hij was ze kwijt. Net zoals hij zijn andere niet kon zien. Het brak hem, hij wilde zo graag een kat hebben om gelukkig mee te zijn en een familie mee te hebben. En ergens had hij nooit erg gevonden als die kat Sinclaw was geweest.... jammer genoeg had Starclan een ander plan voor ze gehad.

Ze kon het niet helpen om een klein zuchtje over haar lippen te laten onstsnappen, want hoe vertelde je dit. Hoe kon je zoiets als dit goed maken behalve niet.
Ze haatte zichzelf voor hem nooit de waarheid vertellen maar het was te moeilijk geweest. ZElfs voor haar. "Tallkit en Banekit.. Ze.. Leven nog." Fluisterde ze zachtjes haar ogen op Acefray richtend. "Ze zijn Thunderclan katten. Ik heb ze naar Silverstar gebracht nadat Beekit stierf..
Ze heten nu Tallfright en Banepaw.. HEt spijt me zo dat ik dit nooit verteld heb Acefray, maar ik kon het gewoon niet.."

Ace leek te bevriezen toen hij de woorden van een van zijn beste vrienden hoorde. Hij voelde hoe zijn ledematen het leken te begeven en zijn wereld uit elkaar viel… Zijn ogen traande op… ze leefde. Zijn kinderen. Zijn kinderen leefde nog. De tranen vonden zich een weg langs zijn wangen en in zijn ogen was een blik van pure liefde en geluk te zien. Zijn kinderen waren zijn alles. En ze leefde nog. “…..Sin…. ze leven… Ik dacht dat ik ze verloren was… Ik dacht dat ik iets .verkeerds deed waarom ik ze nooit zag als ik Starclan bezocht…. Sin… ze leven..” Hij drukte zijn kop tegen haar pels aan. “…Starclan… Sin je hebt geen idee hoeveel ze voor me betekenen… Ik ben al blij genoeg dat ze een leven hebben kunnen hebben… ook al….. ook al heb ik weer geen goede vader kunnen zijn voor mijn kits….” Zijn blik ging omhoog in de hare “Je weet dat je het had kunnen vertellen… Ik zou alles voor ze doen… waarom…. Waarom heb je ze naar Thunderclan gebracht… waarom vertelde je het niet? Sin je bent een van de belangrijkste katten in mijn leven ik zou nooit boos worden op je.. je had het kunnen zeggen…. Ik dacht dat ze dood waren…” Al die manen dat hij had gerouwd om zijn dode kroost.. ze leefde nog en hij moest ze vinden. Met ze praten. Zeggen dat hij hun vader was…

Moeilijk slikte ze haar ogen omlaag slaand terwijl Acefray doorsprak. Het brak haar om hem zo te horen spreken. Ze trilde even over haar gehele lichaam terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren. "Ace. Ik kon het niet vertellen. Ze zijn verboden en daarnaast.. Als Silverstar daar uberhaupt lucht van zou krijgen zouden ze rechtstreeks teruggestuurd worden naar shadowclan. En mijn vader had Beekit al vermoord. Wat anders zou ik moeten doen.
Weet je hoe pijnlijk dit was voor mij om voor me te houden. Maar ik moest wel." Trillend keek ze op naar haar vriend en schudde haar kop opnieuw trillend in tranen. "Het spijt me Acefray. Maar als je ze aanspreekt breng je ze in gevaar.. Tallshadow vertrouwd Tallfright al niet. Zometeen wordt hij door Silverstar de clan uit gezet ofzo.."

Hij luisterde naar Sinclaw, bijna smekend om een goed antwoord en om te horen wat hij verkeerd gedaan had waardoor hij geen kittens verdiende. Ace keek haar recht aan en knikte… haar punt ook begrijpende. “Ik… Ik snap het… Je deed het voor onze kits… En ik ben ook blij dat ze een leven hebben gekregen en een familie… een toekomst. En het is egoïstisch van me om iets anders te wensen. Het spijt me… je deed ook alleen het beste” Hij huilde, al wist hij niet meer of het goede of slechte tranen waren. Het laatste brak het overgebleven van zijn hart door midden. Hij neeg zijn kop en hij voelde zich zo verdomd klein. “… Ik zal ze niet aanspreken. Ik zal niet verpesten waar jij zo je best voor hebt gedaan Sinclaw. Onze kittens… Ik hou gewoon zo veel van ze… en iedere keer als ik in Starclan was vroeg ik me af waarom ik alleen Beekit en Tallkit zag… mijn zoon van mijn eerste nest….” Hij ging hierna tegen Sinclaw aanzitten en nam haar in een omhelzing, zijn kop tegen de hare en zijn ogen gesloten… zich ergens veilig voelend in haar pels. “Ik had gewoon gewild dat ik mezelf had kunnen bewijzen als een vader… Er voor hun had kunnen zijn… voor jou had kunnen zijn en je steun had kunnen bieden… jullie allemaal zijn gewoon mijn familie…”

Ze was vreselijk. Zo vreselijk, maar toch kon ze niets anders dan knikken naar hem toen hij brak. Toen ze hem compleet afbrokkelde op hem aansprekende niet naar haar kits te gaan. Niet hen op te zoeken en de waarheid te onthullen. Ze wist hoe graag hij die kits gehad had, ze wist hoeveel pijn ze hem gedaan had met alleen al zeggen dat ze dood waren geweest en nu. Nu had ze hem de waarheid verteld maar weigerde om hem bij hen in de buurt te laten. ZE was een vreselijk monster. Een monster dat het licht van de dag niet verdiende en toch ging ze door. "Het spijt me Acefray. Het is beter zo, maar ik kon het niet langer meer verbergen. Ik moest je de waarheid vertellen." Ze slikte even moeizaam en duwde zichzelf tegen hem aan. "Ik was zo gelukkig dat ik zwanger was van jou." Ze grinnikte even zachtjes. "In die tijd geloofde ik nog dat wij uberhaupt misschien iets konden worden. Ik ben blij dat je toch nog altijd bij mijn zijde geweest bent als vriend Ace.. Ik heb nooit zo'n goede vriend als jij verdient."

Hij drukte zijn kop tegen de gevlekte pels van de ander en sloot zijn ogen. Ze rook vertrouwd, veilig. Maar het deed pijn. Enorm veel pijn om dit aan te moeten horen. Alles waar hij om had gegeven. Wat hij had geloofd… het maakte niet meer uit. Sinclaw ging weer verder met praten en hij knikte zachtjes, zijn hoofd nog altijd verstopt in haar vacht. “…Ik… ben blij dat ik het nu weet. Dat ze een goed leven hebben en gelukkig kunnen zijn… dat ze leven” Hij keek haar aan met een blik die deze opluchting uitstraalde tussen het verdriet door. En er zat nog iets in, iets wat beiden andere emoties overtrof. Liefde. Zijn blik stond vol met liefde die hij had voor zijn kittens maar ook voor Sinclaw. Hij voelde hoe ze ook tegen hem aankwam en hij omhelsde haar meer, zacht glimlachend bij haar woorden. Hij wist ook hoe gelukkig hij zelf was geweest bij het nieuws. Kittens. Toen ze klaar was met spreken gaf hij haar een lik over de wang. Hij was blij met die woorden. Het was voor hem goed om te weten dat hij zo veel voor haar kon betekenen… al moest hij toegeven dat hij verbaast keek bij het eerste, over dat ze had gedacht dat ze iets hadden kunnen worden. “Ik ben blij dat ik een goede vriend voor je kan zijn, evengoed als jij voor mij bent. En in alle eerlijkheid dacht ik dat ook. Naja… hoopte ik het. Wat natuurlijk dom is. Je bent slim en knap, en ik ben een dikke pluisbal. Maar toch. Het is een mooie droom” Hij leek niet door te hebben dat hij niet in de verleden tijd sprak in deze zin… soms dacht hij er nog steeds aan, op nachten dat hij zich extra alleen voelde “En natuurlijk verdien je mijn pluisheid. Sin-” Hij keek haar recht aan. “Ik zou mijn leven voor je geven, geen twijfel aan. Ik zal je nooit achterlaten of in de steek laten. Dat beloof ik” Ze hadden nu al zo veel gezien samen. Zo veel meegemaakt.

Onderwerp: Re: Do not go gentle into that good night