The start to finding home is admitting you're lost

Het was laat bij Highstones maar Acefray durfde zichzelf niet op te rollen naast de katten waar hij om gaf. Een energie die hij niet begreep bleef door zijn lichaam stromen. Nee, daar had hij het verkeerd, hij begreep het gevoel wel maar het was nu eenmaal nieuw. Hij had heimwee. En hij had vaak genoeg een nacht doorgebracht op andere plekken en dat waren plekken geweest waar hij zijn leven kon verliezen. Maar daar zat het probleem, hij gaf niet veel om zijn eigen leven, hij gaf veel meer om die van andere... en die waren nu in gevaar. Hij had de belangrijkste kruiden mee kunnen nemen maar zelfs dat had sommige katten niet kunnen redden.. Hij had zieken en gewonde moeten zeggen dat ze mee moesten lopen.. elders en queens met jonge kittens moeten toelachen en overtuigen dat het wel goed zou komen. Hij wist niet of het goed kwam. Hij had afscheid genomen van de graven van zijn vrienden, ouders en zoon. Het was alsof hij ze opnieuw verloor.. Maar er was nog een reden die de kater had om niet te gaan slapen, hij was bang voor Starclan. Dat deze hem zou bezoeken met meer slecht nieuws: Yup, waar je ook heen gaat ga je dood, succes. Ace zuchtte even en schudde zijn kop. Hij zou zich wel zorgen maken om dood gaan als het zover kwam. Maar nu was hij toch al aan het lopen dus kon hij zichzelf maar nuttig maken, vandaar dat hij het gezelschap opzocht van de Riverclan leader. "Hey Butter" Ace stond er mijlenver om bekend vrijwel nooit iemand normaal aan te spreken. Hij droeg zijn sukkelige schuine grijnsje terwijl hij ging zitten. "Hoe gaat het met je? Niet met Riverclan, maar met jezelf? Het zijn zware dagen geweest" Het was duidelijk dat zijn bedoelingen uit pure vriendelijkheid kwamen. Ace had altijd al een veel te dichte band gehad met andere clans, dus voor hem ging dit alles makkelijk.

In dit minuutje van stilte had ze zichzelf rond haar kittens gekruld om deze te beschermen van de intense regenval en ijskoude winden. Ze had zichzelf iet wat afgezonderd opgesteld. Nogsteeds weigerend om als eerste te eten, daardoor wetende dat ze haar maag niet vol zou kunnen eten. Toch hoopte ze dat ze net genoeg melk kon geven voor haar kittens om te overleven en te groeien. Dat zij zelf er op achteruit ging was iets dat ze voor lief nam.

De stem van Acefray liet haar echter opkijken en even draaide de she-cat haar oren bij, onzeker of hij het tegen haar had of niet. Toen hij meer naar haar toestapte knikte ze hem begroetend toe en kwam een beetje overeind. "Acefray." Knikte ze de kater rustig toe voor ze een lik over haar borst gaf. "Het gaat wel. Naast alle drukte en stress van andere katten hou ik mij wel staande." Ze glimlachte hem vriendelijk toe. Als medicine cat stond hij buiten de clans. Hij had niets te vrezen van contact nemen met anderen zoals de andere clanleden misschien zouden voelen. En wellicht was het ook wel fijn om even met een ander te praten, die niet of haar uitspuugde om haar beslissing, zich veel te veel zorgen maakte om haar gezondheid of haar bekeek als een vijand. Maar gewoon even vriendelijk en normaal. "Maar hoe gaat het met jou? Je ziet er niet uit alsof het heel goed gaat?" Ietwat zorgzaam draaide ze haar kop bij en keek hem onderzoekend aan.

Zijn groene blik stond vriendelijk op de flamepoint gericht. Ace was in het algemeen een enorm vriendelijke kater, iets wat zijn uitstraling niet overbracht. Hij was enorm groot, pluizig en kon een redelijke klap uitdelen als het moest. Maar nee, in plaats daarvan gebruikte hij het voor het goede. Zoals zielige Butterstars wat gezelschap geven. Hij beantwoorde haar glimlach dan ook. "Daar ben ik blij om, als dit alles achter de rug is verdiend iedereen wel een uitgebreide tijd van rust en vakantie" Bij de opmerking van de ander haalde hij simpelweg zijn schouders op, bij hem waren zijn emoties en stand van zaken nu eenmaal altijd te zien. Hij was een open boel. "Ik heb inderdaad betere tijden gekend. Ik maak me gewoon zorgen om Starclan en alle katten hier... ik wil gewoon dat iedereen blijft leven nu" Zijn ogen droegen wat emotioneels terwijl hij over de andere heenkeek. Hij voelde een plicht naar iedere kat, maakte niet uit welke clan. "En natuurlijk wat heimwee naar Shadowclan, ik ben gewoon een gevoelige pluizenbal, het komt wel goed" Zijn glimlach kwam terug. Hij was eerlijk ingesteld, Butter vroeg hoe hij zich voelde en dan zei hij ook hoe hij zich voelde.

Acefray deelde duidelijk haar zorgen. Ze waren beide bang dat niet iedereen die op dit moment aanwezig was er ook doorheen zouden komen. Enkele elders hadden hen al achter gelaten. Hoe lang zou het duren voor anderen hen achter zouden laten.. "Het enige wat we kunnen doen is hopen en volhouden." Mompelde ze zuchtend voor ze haar hoofd even verlaagde. "Ach Pluizenbal, jij hebt tenminste je sociale vaardigheden om overal een thuis te maken." Ze grinnikte zachtjes en sloot haar ogen zichzelf even vrplaatsend een lik over een van har kits hun kopje gevend.

De kater keek in de heldere ogen van de kattin, ergens blij dat hij over zijn gevoelens kon praten met iemand. Iedereen wist wat voor persoon hij was, zelfs al zaten ze niet bij hem in de clan. Dit voornamelijk omdat hij graag bezoekjes bracht en vrienden werd met andere, eigenlijk nooit zichzelf defensief of agressief opstellend. Hij was gewoon altijd van liefde en vrede geweest, met als enige doel iedereen te helpen. Daarbij was hij eeuwig kind en van bouw een apart geval. Hij was raar ja, maar goed raar. Bij de zuchtende woorden van de ander drukte hij dan ook voor een moment zijn snuit tegen haar schouder in een steunend en aardig gebaar. "We zijn door ergere dingen heen gekomen, dit gaat ook wel lukken" iets wat hij veel tegen zichzelf zei. Maar bij het laatste moest hij mee lachen, warm. Hij vond de bijnaam niet erg. "Dat is een voordeel van dit alles. Nu kan ik mijn vrienden in andere clans terugzien, en wie weet hoeveel katten er in ons nieuwe thuis zullen zijn om vrienden mee te worden" Zijn blik gleed even naar de jongen van de ander "Hoe gaat het met hun eigenlijk?"

Ze draaide even haar oren bij terwijl ze Acefray droogjes aankeek. Het was te makkelijk om gesprekken met hem te voeren, maar dat betekende niet dat het een goed ding was om zulke vriendelijke gesprekken met een kater van een andere clan te voeren. Medicine cat of niet, hij was toch nog altijd een vijand van Riverclan en waar anderen het spontaan los leken te laten zou Butterstar nooit haar haat jegens andere clans kunnen alten varen. "Ik zou iedere warrior van mijn clan die uberhaupt aantoont dat hij vrienden heeft in andere clans een klap voor z'n kop geven." Mompelde ze droogjes terwijl ze hem recht aankeek voor haar blik afdwaalde naar haar kits en deze een zachte lik over hun kopjes gaf. "Ze zijn sterk genoe hopelijk.." Mompelde ze zachtjes maar bezorgd. "Zo lang ze het maar volhouden.."

Hij moest heel oprecht grinniken bij Butter die ineens de loyale clanleader uit begon te hangen. “Ah maak je geen zorgen Butter, ik sprak meer over mijn vriendschap met de andere medicine cats. Het is fijn om met katten te praten die hetzelfde als jij meemaken. Dus je hoeft je arme clan nog niet te mishandelen” Zijn groene ogen stonden geamuseerd en vriendelijk. Hij was een goede kat en had het beste met iedereen voor. Al was het vrij bekend dat hij en regels niet geweldig samengingen. Als apprentice had hij zelfs al ieder clangebied gezien wat mogelijk was. Al hielt hij Riverclan liever buiten, aangezien hij bang was voor water. Zijn blik gleed nu ook naar de kittens van de kattin. “Vast wel, ze zien er sterk uit en hebben een goede moeder. Ik hoop gewoon dat we snel genoeg een vaste plek terug vinden… en dat de clans het volhouden geen innerlijke ruzies te krijgen.”