I'm going to hell

De kleine kater was hier niet blij mee. De andere clans waren overal rondom hem en er was nergens een plekje rust. Nu was het tenminste stil, 's nachts, al waren er nog groepjes katten die gezellig een babbeltje sloegen. En het ergste van al was dat die groepjes soms zelfs van gemengde clans waren. Afgrijselijk, walgelijk, ongelooflijk. Was iedereen de warrior code zo snel al vergeten? Was dit wat Starclan wou?

+Honeyscent eerst; also, kort (a)"

De hele reis was ze al stil geweest. Op het moment dat het werd aangekondigd dat ze weg zouden gaan uit het gebied had ze eventjes stil gestaan, maar haar gedachten waren te veel vertroebeld om zich er zorgen om te maken. Ja, ze verlieten het gebied waar ze was geboren, opgegroeid en haar hele leven had geleefd, maar aan de andere kant zou ze ook zo veel dingen kunnen achterlaten, puur omdat ze het niet meer wilde herinneren.
De witte kattin keek een beetje stilletjes om zich heen. Ze was al weer een lange tijd niet meer bij High-stones geweest. Immers was ze al weer een tijdje geleden afgestapt als Medicine Cat. Toch voelde ze zich ergens wel geroepen om deze reis goed te laten verlopen. Vanuit haar ooghoek zag ze een bekende zitten, iemand die ze eigenlijk in 't oog had moeten houden, maar door de gebeurtenissen was het er niet echt van gekomen. Langzaam bewoog ze zich in de richting van haar kitten, waar ze uiteindelijk maar naast ging zitten. "Zenuwachtig, Pearly?" vroeg ze zachtjes aan de grijze kater, terwijl ze voorzichtig zijn vacht begon droog te likken.

Pearlypaw verstarde toen er een kat naast hem kwam zitten. Hij wierp een venijnige blik opzij maar zijn lichtgrijze oogjes verzachtten toen hij zag dat het zijn moeder was. Toch schoof hij ietwat geïrriteerd opzij toen ze zijn vacht droog begon te likken. Dat hielp niet met die constante miezerregen en het deed hem alleen maar klein en week voelen. Zo wou hij zich niet voelen. Hij was groot en sterk, geen kleine kitten meer. De lichtgrijze kater fronste en schraapte even lichtjes zijn keel. "Natuurlijk niet.", antwoordde hij, de witte poes niet aankijkend. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek star de andere kant uit, weg van zijn moeder. Hij was niet boos op haar, natuurlijk niet; hij was boos op alles en op iedereen, maar niet op haar. Het was gewoon dat haar blik hem zo jong deed voelen, alsof hij weer een kitten was. Haar blauwe ogen deden hem denken aan zijn vader, aan die sterke kater die nu onder de grond lag in een gebied dat het hunne niet meer was.