When are these colonies gonna rise up?

Een nieuwe roguegroep, een nieuw territorium en een hoop fun, why not? Met een brede grijns stapte de grijs gestreepte kater zonder al te veel angst over de grens van het pas gemarkeerde land en baande zich een weg tussen de dichtbegroeide varens die langzaam op begonnen te komen zodra hij de geurlijn overstak. Een beetje socialisatie met wat nieuwe soortgenoten kon toch geen kwaad - hij had al een tijdje geen kat gesproken of gezien, waarschijnlijk door het feit dat hij een beetje in het eat-sleep-hunt-repeat-ritme had gezeten. Het avontuur lonkte nu eenmaal iets meer dan elke dag dezelfde routine te doen. Met gespitste oren en een lichtjes geamuseerde blik sloop Lafayette dieper het territorium in - hun beveiligingssysteem mocht toch wel iets effectiever zijn - en stopte toen hij recht voor zijn neus een verse pootafdruk in de vochtige, kneedbare aarde vond. Right, hij kwam in de buurt.... Of was hij al in de buurt? De geur die de pootafdruk bevatte, begon zich plotseling razendsnel te verspreiden rond hem waardoor hij zich omdraaide en recht in de gifgroene ogen van een niet grote, maar werkelijk enorme kater keek. Meteen relaxte hij volledig en slaagde er in zijn gebruikelijke grijns op zijn gezicht te plakken, al was hij toch wel onder de indruk van zijn gigantische verschijning. "Bonjour, mon ami. Weet jij ergens waar ik die befaamde roguegroep kan vinden?"

|~> Enkel Tank! ^^

De kater voor zijn neus leek niet de meest vrolijke kat in de buurt te zijn - hij grijnsde niet terug, snoof extra afkeurend en hield zijn gezicht koppig in een norse plooi. Deed hij hier letterlijk om of was dat zijn gewone doen van zaken? "Je weet goed genoeg dat je op ons territorium staat, ik zag je de grens oversteken," zei meneer Brombeer op een neutraal toontje. "Dus beter heb je een heel goeie reden of maak je dar je hier weg bent binnen nu en de komende drie seconden." Woah, Reusje hier had ook niet erg veel chill. "Mon dieu, bijt mijn neus er niet af. Ik heb al zo'n korte," sprak Lafayette terwijl hij met nog steeds een grijns op zijn lippen zijn wenkbrauwen optrok. Meneer Brombeer hier mocht dan wel gigantisch groot en enorm onnatuurlijk gespierd zijn, maar een kat zoals Lafayette kreeg je niet snel onder je duim. Hij was trouwens naar hier gekomen om juist vriendjes te maken met deze kater - die waarschijnlijk de respectievelijke leider van de groep was. "Om eerlijk te zijn, ben ik hier voor een heel ander ding dan zomaar je territorium binnenwandelen. Ik ben hier om me bij jullie fameuze groepje aan te sluiten."

Monsieur Brombeer had werkelijk no chill. Hij bleef hem zo serieus en geïrriteerd mogelijk aanstaren met zijn gifgroene blik, met het type ogen dat Lafayette al meerdere keren had bekeken; are you serious? Deze kat leek liever zijn arrogante ogen er uit te willen plukken dan een gezellig gesprek te voeren, dat werd al snel duidelijk. "Ik dacht al dat er iets mis was met je, ik kon er alleen m'n poot niet op leggen," reageerde hij droog terug. "Bizarre, je bent niet de eerste die dat mij verteld," waren zijn volgende woorden die hij de grote grijze kater met zijn onverwoestbare, zelfde ontspannen grijns presenteerde. Het feit dat dit een poging was om hem bij zijn groep aan te sluiten, wond hem totaal niet op.  "Sorry, we staan niet open voor applicaties momenteel," gromde Brombeer humeurig en nogal verveeld terug. Couldn't imagine why. "Besides, wat geeft jou het zelfvertrouwen dat we iemand als jou zouden aannemen hmm?" Met andere woorden, hij moest beginnen slijmen over hoe goed hij wel niet was, wat voor een bijdrage hij wel niet zou zijn en hoeveel jaar hij onschuldige poesjes had afgeslacht. Eerlijk gezegd pakte Lafayette het liever anders aan, maar hij leek geen keus te hebben. "Hoe kan je zo'n bink als mij nu niet aannemen?" grinnikte hij en schudde daarna zijn kop even. "Nee. Hetgeen wat mist in jullie groepje, is strategie. Pas halverwege jullie territorium werd ik opgemerkt door iemand die - ik denk zelfs toevallig - eens aan het rondwandelen was. Ik heb nu geen kwade bedoelingen, maar stel als dat wel zo was?" Hij haalde snel een ander voorbeeld aan om de andere kater zo weinig mogelijk kans te geven om te protesteren. "Of wat als je plotseling wordt aangevallen door een andere groep Rogues? Heb je al gedacht aan een wachtpost bij de ingang van jullie kamp? Een gevechtsformatie? Een plek waar de gewonde katten kunnen slapen?" Hij vernauwde zijn ogen even tot spleetjes, een mysterieuze glimlach rond zijn lippen hangend. "Ik kan jullie daar bij helpen, vertrouw me. Ik heb niks anders gedaan in mijn hele leven."

De grote grijze kat nam de tijd om een antwoord op te maken, en daar stoorde Lafayette hem niet in. Hij had namelijk een pak informatie naar hem toegegooid. "Jij wilt van Rogue One een Clan maken. Dat zijn we niet. De jagers jagen, de anderen beschermen de jagers. Simpel," was zijn commentaar. Lafayette kon hem geen ongelijk maar ook geen gelijk geven, dus bleef hij nog even zwijgen. "Ik ben niet hun baas. Verder doen ze wat ze zelf wollen. Hen een strategie opleggen, betekent hun vrijheid deels afpakken. Het is een bende Rogues, vergeet dat niet." "Een Rogue zijn houdt je er niet van weer om een gedisciplineerde Rogue te zijn," antwoordde Lafayette rustig na een tijdje. Hij koos zorgvuldig zijn volgende woorden om de eer van de langharige kater voor hem niet te krenken, zonder hem te verwijten of erger nog, te beledigen. "Ik snap dat je hun vrijheid niet wil wegnemen, dat wil ik ook niet - maar er moet toch een soort van "noodplan" komen bij een aanval, of niet? Anders wed ik dat de meeste katten zich als kippen zonder kop op de eerste beste vijand werpen, en daarmee heb je zo'n 50-50 kans dat je het gevecht verliest." Hij pauzeerde even, nadenkend over hoe hij de enorme kat voor hem kon overtuigen. "Paniek verzwakt elke kat, ervaren of jong. Met tactiek kan je dat vermijden."

En, net toen Lafayette had gedacht dat hij het zowat kon opgeven, leek de gigantische grijze bulldozer van spieren even te twijfelen en diep in gedachten te verzonken zijn. Het enige wat hij nu kon doen, was afwachten. Hij had ondertussen al door dat de grijze langharige kat hier niet echt een voorstander was van leiding nemen, maar als deze katten dat niet deden was de kans zeker groot dat ze bij een onverwachte aanval een kopje kleiner werden gemaakt. Na een tijdje kwam er een klein knikje van het gezicht van Brombeer afgegleden, en dat was genoeg voor Laf om te weten dat hij een keuze had gemaakt. "Fair enough," stemde hij toe, waardoor de kleine grijns op zijn snuit al snel verbreedde. Ook de grote kater voor hem leek zich wat meer te ontspannen, zijn lichaamshouding werd losser en er kwam, net zoals bij hem, een grijnsje op zijn lippen krullen. "Zeg eens, wat is je naam, laten we daar maar mee beginnen," waren zijn iets lossere woorden waardoor Laf  voordat hij zo plechtig mogelijk zijn kop neeg. "Marquis de la Fayette, maar laten we het bij Lafayette houden, hmm," sprak hij op dezelfde losse toon en rilde zijn hoofd weer opnieuw op met  zijn gewoonlijke grijns en een ontspannen uitdrukking in zijn lichtgroene ogen. Dit was goed - misschien ging hij meneer Brombeer nog ooit dergelijk beginnen te mogen.

En voila, dat had hij da. "Lafayette...Vreemde naam, als ik zo vrij mag zijn," reageerde zijn gesprekspartner met een gekantelde kop. De zilvergrijze tabby gaf hem een klein knikje terwijl hij nog steeds een klein grijnsje op zijn lippen had. "Niet de eerste die dat zegt," greens hij en zwiepte eens met zijn lange pluizige staart om zijn woorden te bekrachtigen. Tja, er werd nogal vaak opgemerkt dat hij een ellelange naam had, maar veel kon hij daar niet aan doen. Het waren namelijk zijn ouders die hem zo genoemd hadden, niet hij. Ach, wat maakte het hem uit, veel trok hij hem daar niet van aan. "Ik ben Tank," stelde de gigantische gespierde kater zich vervolgens voor waardoor Laf even knikte. Dat was een naam die prima bij 'm paste - hij was letterlijk een tank, met zoveel spieren en haar dat hij nog gezworen zou hebben dat hij een beer was inplaats van een kat. Monsieur Tank hees zich op zijn poten en wenkte hem mee alsof hij hem uitnodigde om mee te komen. ”Laten we je nieuwe huis maar eens bekijken dan." De officieele bevestiging - hij was toegelaten! De grijns op z'n snuit werd enkel maar breder toen hij naast Tanks zijde wandelde. Hij voelde zich, desondanks hij best groot was, maar een worm naast z'n zijde. "Great," was zijn tevreden antwoord voordat hij zijn ogen op de weg waar ze naar toe gingen vestigde. Time to make some new friends.


|| Topic uit?